դու ու Ուլուն Ինձ թվում ա՝ մերմտերմությունը ու կռվածների քանակությունը թույլ ա տալիս ինձ, որ եթե հենց ուղղակի մենակ քեզ դիմելիս լինեմ, ազատ դիմեմ՝ վստահ, որ եթե նեղանաս էլ, կմոռանաս
Բյուր, չէ, որովհետև էդ խոսքերի հետ միասին հիշում եմ նաև ընդհանուր մրցույթի կոնտեքստը, կարողա քեզ վրա չի ազդել, բայց իրոք ահագին ազդեցիկ էր՝ նաև հաշվի առնելով, որ էս վերջին տարվա պատերազմով ապրած լինելը, ես նույնիսկ ուզում էի կարծիք գրեմ, որ դե Կամսար ինձ տարավ: Չնայած երևի նաև էն պատճառով, որ Չէինք սպասումի Շերմազանովի տուն գնալն էի կակռազ նայել, մարդը Լեռ Կամսար ա կարդում:ԴԴ Իհարկե Կամսարի մոտ հումոր ա, ոչ թե ողբերգություն, բայց ինքը ունի սենց կարճ երկխոսություններով շատ հաջող պատկերներ ստանալ`երգիծական: Ու նույնիսկ Լեռ Կամսար գնահատելիս, հիանալիս՝ չենք մոռանում, որ երգիծական թերթի համար պարբերաբար գրվող փոքրիկ ստեղծագործություններ են ուղղակի:
Միանշանակ ահագին առանձնահատուկ գործ էր, ես չեմ հիշում ուղղակի զրույցով էսքան կենդանի ամբողջական պատկեր ակումբում եղե՞լ ա, թե՞ ոչ: Ու ոչ միայն պատկեր ա էստեղ, այլ նաև պատումն ա զարգանում: Ինչը արդեն երկու պլյուս ա:
CactuSoul (19.01.2017)
Ես էլ էս որ կարդացի, Սյուզան Բիերի կինոները հիշեցի, որ հուզմունք առաջացնելով մարդկանց նուրբ լարերի վրա խաղում ա, բայց տակը բան չկա: Նույն Սյուզան Բիերի «Եղբայրներ» կինոն որ նայես, էլի պատերազմի մասին ա: Մարդիկ նայում, հուզվում են, իսկ ինձ հեչ չհուզեց, որովհետև չհամոզեց, որ պատերազմի մասին ա: Նույնն էլ էս գործն ա: Ինձ չի համոզել, ինչ ուզում եք, ասեք: Էստեղ ամբողջ պատմությունը կերպարներով ա կառուցվում, իսկ կերպարները համոզիչ չէին:
Սենց հիացական բաներ որ հնչեցին, ես մտածեցի՝ հաստատ Ծովը կլինի, մտա, կարդացի, էն էլ՝ հը-ը:
Դե, նկատածս համ դրականն եմ նշել, համ բացասականը, ու հա, ընդհանուր կարծիքս, կարելի ա ասել, չեզոք ա, ուղղակի համատարած խիստ դրական ֆոնի վրա երևի ավելի շատ բացասական ա ընկալվել, քան չեզոք։ Կարծում եմ՝ բնական ա, որ երբ խիստ դրական կարծիքներ ես լսում միայն, իսկ դու նույնքան դրական կարծիք չունես, կարծիքդ արտահայտելիս մի տեսակ ավելի պարտավորված ես զգում բացասականը հիմնավորելը, խորանալը, ու արդյունքում կարծիքդ ստացվում ա ավելի բացասական, քան կլիներ, եթե, ասենք, առաջին կարծիք գրողը լինեիր։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Երկուսն էլ նույն մարդն ա գրե՞լ:
ԱԻ չի, ԱԲ ա. արհեստական բանականություն:
Երկուսն էլ ֆանտազիայի պակասով ու ավելորդ տերմինա-մանրամասնախեղդ արված գործեր էին:
Ձյունն էլ, եսիմ: Սարիկ Անդրեասյանի Երկրաշարժն էլ, նայում, լացում, ասում են լավն ա: Բայց լացելը, մանավանդ եթե երեխայի մահվան նկարագրությունն ա առաջացնում, որակի ապացույց չի:
Ես այնուամենայնիվ գրեմ, թե ինչու չեմ կարող անվանել Ձյունը լավը, բայց ազդեցիկ էր:
Նախ, համեմատությանս հարթակը այստեղի դուետային մրցույթում կարդացածս գործերն են, և սա, ինչ խոսք, ուրիշ մակարդակի գրվածք էր:
Չէի համարի լավը, որովհետև մի տեսակ օրգանական չէր: Այստեղ երեխան մահանում է ցրտից: Երեխաները ցրտից մահանում էին, ասենք, Անդերսենի հեքիաթներում, որովհետև տուն չունեին, շաբաթներով բուքուբորանի բերանն էին, փողոցներում լքված անտեր, իսկ սա այդ դեպքը չէր, և ցրտից մահանալու համար պետք կլիներ գոնե մի քանի օր թոքաբորբով տառապել, այլ ոչ թե այսպես միանգամից մրսեր ու մահանար, այն էլ այդպես խաղաղ ու աննկատ: Եթե նպատակը պատերազմի արհավիրքը ցույց տալն էր, և կարծում եմ՝ դա էր, և եթե պետք էր շանթահարել ընթերցողի սրտի զգայուն թելերին, ապա կարող էր, օրինակ, ական ընկնել... էս ինչ էր եմ ասում...
Որպես պատմություն կարդացվեց սահուն, առանց ձանձրույթի, և ինչպես Ուլուանան դիպուկ նկատել էր, այս գործի առավելություններից կամ ուժեղ կողմերից էր երկխոսությունների միջոցով մթնոլորտը շոշափելի մակարդակում փոխանցելը:
Իսկ ՛՛իսկ իմ պապան, իսկ իմ պապան...՛՛ մանկական գլուխգովանությունները իմ կարծիքով չարաշահված չէին, շատ էլ հենց էդպես էլ ասում են կամ կասեին
Բարեկամ, էս ցրտի պահը շատ լավ ասեցիր: Չէի կարողանում ձևակերպել, թե ինչը համոզիչ չէր: Հենց ցուրտն էր:
Շին, լավ, էլի։ Ցույց տուր, թե որտեղ եմ ես դրական կարծիքները քննադատել։ Ես իմ կարծիքն եմ գրել ընդամենը, որը չէր համապատասխանում տիրող ընդհանուր դրական տրամադրվածությանը։ Իսկ դու ինչ–ինչ պատճառներով վրդովվել ես էդ կարծիքից ու քննադատել կարծիք արտահայտողներին («քթներիդ չի», «տեսեք-տեսեք մենք էնքան նուրբ քիմք ունենք, ավելի խոր ենք կարողանում տեսնել ու վերլուծել»)։ Տարբերությունն իրոք չես տեսնու՞մ։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Արէա (17.01.2017)
Sambitbaba (17.01.2017), Աթեիստ (17.01.2017), Արէա (17.01.2017)
Մի քանի րոպեու՞մ, Ան: Այնպես ես ասում՝ ասես ժամեր շարունակ անշարժ պառկած-քնած է եղել սառնամանիքին: Նույնիսկ այդ դեպքում չեն բռնում ու խաղաղ հանգչում: Բյուրը, կարծում եմ, մասնագիտորեն կհաստատի: Իսկ պատմվածքում ոչ մի հիշատակում չկար, որ երեխան մինչ այդ արդեն հիվանդ էր, և ցուրտն էլ էդ մի կարճ ժամանակում նպաստեց:
Իսկ անօրգանական էր նաև այն, որ ողբերգությունը պատերազմից կարծես շեղվում է: Խաղաղ պայմաններում էլ նույն երեխաները կարող էին ճանապարհ ընկնել արդեն չեմ հիշում ում տուն ու ճանապարհին ցրտահարվեին ու մահանային , ինչն արդեն հաստատ անհամոզիչ կլիներ: Այս դեպքում պատերազմը կարծես կոծկում է էդ արհեստականությունը կամ շեղում է հնարավորից, մյուս կողմից էլ՝ ցրտից մահանալն առանձնապես /համենայնդեպս այս պատմվածքում/ չի ՛՛կպնում՛՛ պատերազմին: Էդ առումով եմ անօրգանական համարել:
Բայց էլի նշեմ, որ գործն ուրիշ արժանիքներ ունի:
Վերջին խմբագրող՝ Բարեկամ: 17.01.2017, 04:01:
Մի քանի րոպեում՝ դժվար։ Բայց ես պատմվածքից չեմ հասկացել, թե դա մի քանի րոպեում եղավ։ Ժամանակ նշված չէր։ Իսկ էն, որ դրանից առաջվա խոսակցությունը մի քանի րոպեանոց էր, դեռ ոչինչ չի ասում։ Գեղարվեստական գործերում ու ֆիլմերում երբեմն խոսակցությունները, որոնք կարդալը կամ լսելը մի քանի րոպե է տևում, կարող են իրականում ավելի երկար ժամանակ ենթադրել, այսինքն՝ պարտադիր չի, որ տվյալ խոսակցության ֆիզիկական տևողությունը ճշգրտորեն համապատասխանի ստեղծագործության մեջ ներկայացված իրավիճակում ընթացող ժամանակին։
Մյուս նշածներիդ համաձայն եմ։Իսկ անօրգանական էր նաև այն, որ ողբերգությունը պատերազմից կարծես շեղվում է: Խաղաղ պայմաններում էլ նույն երեխաները կարող էին ճանապարհ ընկնել արդեն չեմ հիշում ում տուն ու ճանապարհին ցրտահարվեին ու մահանային , ինչն արդեն հաստատ անհամոզիչ կլիներ: Այս դեպքում պատերազմը կարծես կոծկում է էդ արհեստականությունը կամ շեղում է հնարավորից, մյուս կողմից էլ՝ ցրտից մահանալն առանձնապես /համենայնդեպս այս պատմվածքում/ չի ՛՛կպնում՛՛ պատերազմին: Էդ առումով եմ անօրգանական համարել: Բայց էլի նշեմ, որ գործն ուրիշ արժանիքներ ունի:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Sambitbaba (17.01.2017), Աթեիստ (17.01.2017)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ