Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Երջանիկ կլինեի, եթե այդպես գրել կարողանայի...
Իսկ քո մասին ոչինչ չէի ասի, եթե կոնկրետ ինձ չմատնանշեիր, որովհետև վերջին դեպքից հետո որոշել էի այլևս ինձ զսպել...
Բայց դու համոզված ասում ես, որ ես ջղայնանալու եմ, բայց չես հասկանում, թե ինչից եմ ջղայնանալու: Իսկ ես ուզում եմ, որ հասկանաս:
Մենք կարող ենք էջեր շարունակ իրար գլուխ կոտրել մի ստեղծագործության շուրջ տարբեր կարծիքներ ունենալու պատճառով ու կարող ենք դա անել մեծ սիրով, բառի բուն իմաստով, ու դա ջղայնանալու ոչ մի առիթ չի տա: Բայց քո ասածից ստացվում է, որ ես դրանից կարող եմ ջղայնանալ ու դու սխալ ես, սիրելիս: Առավել ևս, բոլորովին կապ չունի, ես եմ կոնկրետ գործի հեղինակը, թե մեկ ուրիշը, - այսքան տարիների ընթացքում գոնե այս պարզ բանը կարող էիր հասկանալ:
Բայց յուրաքանչյուր գործի մասին (ոչ թե իմ, այլ բոլորի) խոսելիս, դու սկզբից խոսում ես ոչ թե գործի, այլ քո մասին: Սա է ինձ ջղայնացնողը: Ավելի շուտ, ոչ թե ջղայնացնողը՝ սա քո ասած բառն է, ես էլ թութակի պես հա կրկնում եմ, - ես կասեի, ցավ պատճառողը: Որովհետև, ըստ իս, մարդ իրեն այդքան կարևորություն չպետք է տա, ով էլ որ լինի: Որովհետև, այդ դեպքում, նա կորցնում է իր կարևորությունը դիմացինի աչքերում:
Չեմ ասում, թե պետք է քեզ փոխես և այլն: Ամեն մարդ վարվում է, ինչպես հարմար է գտնում: Ես էլ կաշխատեմ այլևս չխոթել քիթս քո վարքի մեջ: Բայց, խնդրում եմ, եթե հանկարծ նորից իմ անունը տաս, գոնե ալիքները մի խառնիր:
Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267
Երբ ասում է. "Թող քնի, Սոն: Մի քիչ էլ նստենք, գնանք:" Այստեղից արդեն պարզ է:
Ան ջան, սրանք պատերազմի դաշտից բացի ոչինչ չտեսած երեխաներ են, դիակ տեսնելը նրանց համար նորություն լինել չի կարող: Նրանց ծնողները ոչ թե գնացել են ինչ-որ տեղ պատերազմելու և երեխաներն ամեն ինչին նամականերից են ծանոթ, այլ նրանք կռվում են ուղղակի հարևան բակերում... Այս երեխեքը պատերազմի հետևանքների իրենց փոձով ինձ ու քեզ դաս կարող են տալ:
Բայց եթե նրանք խոստովանեին մեկմեկու, որ Մանեի դիակն են տանում, ուրեմն ինչպե՞ս էին տանելու...
Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267
Աթեիստ (17.01.2017)
Քո ջղայնանալը հիշատակեցի, որովհետև դու մի անգամ ասել էիր, որ ինձ ոչ մի բան դուր չի գալիս։ Ու էս գործի դուրս չգալն էլ ոնց որ դրա ապացույցը լիներ, դրա համար մտածեցի՝ ջղայնանալու ես։ Օքեյ, քո անունն էլ չեմ հիշատակի։
Կարա՞ս ասես, թե որտեղ եմ ես իմ մասին խոսում։ Ես գործի մասին եմ խոսել, գործի մասին իմ ունեցած կարծիքի ու տպավորության։ Ինձ լրիվ մեկ ա ես քեզ համար կարևոր եմ, թե չէ։ Թե էդքան տրաքվում ես ինձնից, ավելի շատ կգրեմ, որ ավելի շատ տրաքվես ու գժվես, որ ինձ կարևոր մարդու տեղ եմ դրել։ Դե գնա։
Սամ ու Բյուր։ Եկեք իրար քննարկելը վերջացնենք, լա՞վ։
Դրա համար ուրիշ թեմաներ կան։ Կամ անձնական նամակներ։
Թե չէ ստիպված գրառումներ են ջնջվելու։
Ճանապարհ 1.0-ը լավն էր։ Հեսա մյուսն էլ կարդամ։
Արդեն ասացի, և ոչ թե մեկ անգամ: Բայց խոստացա, որ վերջին:
Ես չեմ տրաքվում քեզանից:Թե էդքան տրաքվում ես ինձնից, ավելի շատ կգրեմ, որ ավելի շատ տրաքվես ու գժվես, որ ինձ կարևոր մարդու տեղ եմ դրել։ Դե գնա։
Ես քեզ շատ սիրում եմ, հակառակ դեպքում այս ամենը չէի ասի:
Բայց ես քեզ կորցնում եմ:
Ու շատ ցավում եմ:
Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267
Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267
մի բան ասեմ էլի: նենց եք Ձյունը ջախջախում, ոնց որ էս մրցույթում մինչև հիմա նենց եսիմ ինչ գործեր են եղել, Ձյունն էլ էդ թափին չի դիմանում: Որքան հասկանում եմ, էս մրցույթը որոշակի վարժություն ա, հեղինակներից մեկը մի անգամ գրել էր, թե հազիվ մի երկու ժամ թե էլքիչ էր գտել, որ մրցույթի համար գործ գրի: Հիմա մեկը կարողցել ա էդ ոտքի վրա արվող վարժությունը բավականին ազդեցիկ, ըստ էության մինչև հիմա եղածների մեջ ինքնատիպ բացահյտի՝ միյն երկխոսություններով, քթներիդ չի: Իմ մոտ էնպիսի տպավորություն ա, որ ավելի շատ տեսեք-տեսեք մենք էնքան նուրբ քիմք ունենք, ավելի խոր ենք կարողանում տեսնել ու վերլուծել: Ինձ թվում ա գնահատելիս մրցույթի անցկացման կոնտեքստը պետք ա հաշվի առնվի, միջավայրը, որում ստեղծագործությունները դրվում են, ընդհանուր մակարդակը և այլն: Շատ կներեք, եթե անհրաժեշտ լինի՝ Աննա Կարենինան էլ մենք կարող ենք մանրամասն վերլուծել ու թերությունները մատնանշել և այլն: Բայց էս թեմայի գործերի մասին կարծիք հայտնելիս՝ հաշվի ենք առնում, որ Տոլստոյին չենք գնահատում՝ մեկ, երկրորդ՝ հասւոն գեղարվեստական գործ չենք գնահատում՝ երկու, այլ կոնկրետ առաջադրանքի կատարում:
Sambitbaba (17.01.2017)
Շին, տենց հոգնակիով մի խոսա էլի, մենակ ես եմ հլը որ էդ գործի դեմ բան ասել։ Համաձայն եմ, որոշակի առաջադրանք ա տրված ու կոնկրետ խնդիր ա լուծվում։ Էդ շրջանակներում հաջող լուծված խնդիր ա։ Բայց մենակ էդքանը։ Բայց մի հատ պատկերացրու էդ գործը սենց կարծիքներից հետո կարդալը.
Ձյունը այնքան ցավալի էր, որ դժվարանում եմ լավը կոչել: Համենայն դեպս մթնոլորտը լրիվ փոխանցեց:
Տեսնես ով է գրել, այստեղ այսպես գրողներ չեմ հանդիպելՇատ լավն էր, մի հատ էլ առանձին ռեսպեկտ սպիտակ լռության համար:«Ձյունը»-ից հետո մրցույթային գործերին չեմ ուզում ձայն տամՇատ էր լավը, ուղղակի ասելու բան չկա... Այնքան համոզիչ էր, տեսանելի ամեն ինչը, կենդանի ու ցավոտ...Ու անկեղծ ասած, էս կարգի ռեալիստական ու սիրտ ծակող պատմություն վաղուց չէի կարդացել: Ես էդ էրեխեքին լրիվ տեսա. ահավոր էր:Դե հիմա ես չեմ, դու ես։ Էսքանը կարդալուց հետո չե՞ս սպասի, որ գլուխգործոց ես կարդալու։ Ես այ էդ հավեսով սկսեցի կարդալ։ Ու վրաս ընդհանրապես չազդեց։ Եթե կարծիքները չկարդայի, կարող ա որպես առաջադրանքի լուծում գնահատեի։ Էդ էլ իմ սխալն էր, պետք չի գործերի մասին կարծիքներ կարդալ գործը կարդալուց առաջ։Կարդացի «Ձյունը», զգացի, որ նստած արդեն քանի րոպե է շարունակություն եմ հորինում մտքումս, ու սիրտս անհանգիստ զարկում է:
Հետհաշվարկից բան չհասկացա, բայց երևի հետո մի հատ էլ կարդամ։ Ճանապարհի օգտին քվեարկեցի։
enna (19.01.2017)
Շին, վրդովմունքիդ պատճառը չեմ հասկանում։ Ով ինչ մտածում ա, էն էլ գրում ա։ Մեկը խիստ ա դատում, մյուսն՝ ավելի մեղմ։ Չեմ հասկանում, չափանիշներ կա՞ն սահմանված, թե որ մրցույթի կամ նախագծի ժամանակ ինչ խստությամբ պիտի գնահատենք, խաբար չենք։ Ոչ ոք էլ չի փորձում ցույց տալ, թե ինքն ինչ նուրբ քիմք ունի. չի հավանում, ասում ա՝ չեմ հավանում։ Հիմա եթե բոլորը հիացել են, դա դեռ չի նշանակում, որ հակառակ կարծիք արտահայտողն իրան վեր ա դասում մյուսներից կամ որ պարտադիր փորձում ա կեղտ բռնել։ Ինձ, օրինակ, տենց բան հայտնի չի, որ պիտի զուտ եղածների համեմատությամբ գնահատենք։ Եթե տենց ա ձևը, ասեք, իմանանք, էդ տեսանկյունից գնահատենք մենակ, ոչ թե ավելի ընդհանուր։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Sambitbaba (17.01.2017), Արէա (17.01.2017)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ