Աշխատուժի պրոֆեսիոնալիզմը Հայաստանում

[Har-am]

Հետաքրքիր կլինի քննարկել Հայաստանում աշխատուժի պրոֆեսիանլիզմը բոլոր ոլորտներում, բանվորից մինչև կառավարչական պաշտոններ:

[Har-am]

էս թեմայով կուզեի լսել արտասահմանում ապրողների կարծիքը, ինչը Հայաստանում չի արվում կամ լավ չի արվում պրոֆեսիանալ աշխատուժ ունենալու համար ու հատկապես որ ոլորտներում ենք թերանում:
Իմ կարծիքով մեր մոտ վատագույնը դա մենեջմենթի ու սպասարկման ոլորտներն են, հատկապես առաջինը խայտառակ վատ վիճակումա թե պետական թե մասնավոր մակարդակներում:

[StrangeLittleGirl]

էս թեմայով կուզեի լսել արտասահմանում ապրողների կարծիքը, ինչը Հայաստանում չի արվում կամ լավ չի արվում պրոֆեսիանալ աշխատուժ ունենալու համար ու հատկապես որ ոլորտներում ենք թերանում:
Իմ կարծիքով մեր մոտ վատագույնը դա մենեջմենթի ու սպասարկման ոլորտներն են, հատկապես առաջինը խայտառակ վատ վիճակումա թե պետական թե մասնավոր մակարդակներում:

Կրթական ոլորտում ա հիմնական թերացումը, երբ դիպլոմներ տրվում են մարդկանց, որոնք այդ մասնագիտությունից կիլոմետրերով հեռու են: Մյուս թերացումն էլ գալիս ա նրանից, երբ շեֆի աթոռին նստում են ոչ կոմպետենտ մարդիկ, հետևաբար չեն կարողանում մասնագետների կամ արված աշխատանքի լավ ու վատը տարբերել, անձնական շահն ավելի են կարևորում, քան որակյալ աշխատանքը:

[ivy]

Ինձ Հայաստանում սպասարկման ոլորտում էթիկայի պակասն է ամենաշատը նեղում: Բայց էդ էթիկայի պակասը ընդհանուր հայաստանյան «ախտ» է, մենակ սպասարկման ոլորտին չի վերաբերվում: Հաղորդակցման կուլտուրան շատ բացեր ունի. ուրիշների/հաճախորդների մոտ խոսելու քաղաքավարի, բարեհամբույր ձևն ու տոնը հաճախ բացակայում է, ձայնի մեջ՝ մշտական մունաթ, տակտի զգացում չկա՝ ինչ խոսեցին, ոնց խոսեցին, հաճախորդի ներկայությամբ կարող են անձնական զրույցներ վարել կողքինների հետ կամ հեռախոսով, բացի դրանից, իրենք միշտ ճիշտ են, բոլորը շեֆ են, քո ինչ լինելդ որոշվում է արտաքին տեսքով (հասկանալ՝ «խնամվածության» ստանդարտները Հայաստանում), դրանով էլ պայմանավորվում է քո հանդեպ վերաբերմունքը:
Բայց առաջ ոնց որ թե ավելի վատ էր վիճակը: Կամ էլ ես եմ արդեն հարմարվել:

[Har-am]

Ինձ Հայաստանում սպասարկման ոլորտում էթիկայի պակասն է ամենաշատը նեղում: Բայց էդ էթիկայի պակասը ընդհանուր հայաստանյան «ախտ» է, մենակ սպասարկման ոլորտին չի վերաբերվում: Հաղորդակցման կուլտուրան շատ բացեր ունի. ուրիշների/հաճախորդների մոտ խոսելու քաղաքավարի, բարեհամբույր ձևն ու տոնը հաճախ բացակայում է, ձայնի մեջ՝ մշտական մունաթ, տակտի զգացում չկա՝ ինչ խոսեցին, ոնց խոսեցին, հաճախորդի ներկայությամբ կարող են անձնական զրույցներ վարել կողքինների հետ կամ հեռախոսով, բացի դրանից, իրենք միշտ ճիշտ են, բոլորը շեֆ են, քո ինչ լինելդ որոշվում է արտաքին տեսքով (հասկանալ՝ «խնամվածության» ստանդարտները Հայաստանում), դրանով էլ պայմանավորվում է քո հանդեպ վերաբերմունքը:
Բայց առաջ ոնց որ թե ավելի վատ էր վիճակը: Կամ էլ ես եմ արդեն հարմարվել:

համաձայն եմ էթիկայի պակասը դերա խաղում, բայց հարցը նրանումա թե խի պետքա էդ ոլորտում աշխատեն անբարեկիրթ մարդիկ: Անհատ առևրականների հետ էս երևույթը ինչ-որ չափով հասկանալիա, բայց երբ իրանից ինչ-որ բան ներկայացնող կազմակերպության սպասարկան ոլորտի աշխատակիցնա անբարեկիրթ վերաբերվում հաճախորդի հետ, դա արդեն մենեջմենթում թույլ տրված սխալի արդյունքա: Վերթին տարիներին դրական տեղաշարժ կա, բայց բավարար լինելուց շատ հեռույա:

[LisBeth]

Իմ հիշելով մի հատ սենց բան կար, գործի տեղավորվում էին ԽԾԲ միջոցով կամ վճարում էին գործի ընդունվելու համար, իսկ սա երբեք որակյալ աշխատող ձեռք բերելու երաշխիք չի կարող տալ։ Դիպլոմներ ստանալու համար էլ էին վճարում։ Կոռուպցիոն ճահիճ։ Չգիտեմ հիմա ինչքանով ա սա պահպանվել։ Ամեն դեպքում համամիտ եմ ՍԼԳ-ի հետ։ Ինձ հետ լիքը սովորել են մարդիկ, որ իրենց պրոֆեսիսյից բացարձակ ոչինչ չէին հասկանում, բայց առաջինը իրանք աշխատանք գտան։ Ու սա մենակ առողջապահության ոլորտում։

[StrangeLittleGirl]

Ինձ Հայաստանում սպասարկման ոլորտում էթիկայի պակասն է ամենաշատը նեղում: Բայց էդ էթիկայի պակասը ընդհանուր հայաստանյան «ախտ» է, մենակ սպասարկման ոլորտին չի վերաբերվում: Հաղորդակցման կուլտուրան շատ բացեր ունի. ուրիշների/հաճախորդների մոտ խոսելու քաղաքավարի, բարեհամբույր ձևն ու տոնը հաճախ բացակայում է, ձայնի մեջ՝ մշտական մունաթ, տակտի զգացում չկա՝ ինչ խոսեցին, ոնց խոսեցին, հաճախորդի ներկայությամբ կարող են անձնական զրույցներ վարել կողքինների հետ կամ հեռախոսով, բացի դրանից, իրենք միշտ ճիշտ են, բոլորը շեֆ են, քո ինչ լինելդ որոշվում է արտաքին տեսքով (հասկանալ՝ «խնամվածության» ստանդարտները Հայաստանում), դրանով էլ պայմանավորվում է քո հանդեպ վերաբերմունքը:
Բայց առաջ ոնց որ թե ավելի վատ էր վիճակը: Կամ էլ ես եմ արդեն հարմարվել:

Էդ սպասարկման ոլորտի էթիկայի պակասը մենակ հայկական երևույթ չի: Նույն Գերմանիայում էլ փոքր քաղաքներում կամ արևելյան մասում կարաս հանդիպես մուննաթների ու ոչ հաճելի վերաբերմունքի: Հոլանդիայում էլ ա նույնը: Դանիայում էլ ա նույն վիճակը, հատկապես խանութներում: Նոր-նոր էս վերջին տարիներին ԱՄՆ-ից մի քիչ վարակվելով գոնե թանկ ռեստորաններում բարեհամբույր մատուցողներ ունեն, թանկ սուպերմարկետներն էլ ժպտացող կասիրներ:

[Ռուֆուս]

Սպասարկման ոլորտը Հայաստանում շատ ավելի լավ է համեմատած լիքը զարգացած երկրներում: Ու չգիտես ինչի որոշ մարդկանց թվում է, թե եվրոպաներում անխտիր բոլոր հաճախորդների ոտքերը լվանում են, ջուրն էլ խմում են: Ու հենց Հայաստանից բողոքելու բան են ուզում, առաջինը սպասարկման ոլորտն են հիշում:

Ասենք մարդիկ նեղվում են, որ Հայաստանում շենքի տակի խանութի աշխատողը կարող ա հեռախոսով խոսի, հաճախորդին բանի տեղ չդնի, մի անգամ Իտալիայի խանութներից մեկում փորձեցի աշխատողի ուշադրությունն իմ վրա դարձնել, հեռախոսն ականջից հեռացրեց ու սկսեց ինձ բարձր ձենով քֆրտել: Ես չեմ ասում, որ սա լավ ա, իհարկե շատ վատ ա ու Հայաստանում էլ սպասարկման որակը բարելավելու լիքը տեղ ունի, բայց ստեղ հազար ու մի ավելի լուրջ պրոբլեմներ կան, քան թե վատ սպասարկումը:

[Ripsim]

էս թեմայով կուզեի լսել արտասահմանում ապրողների կարծիքը, ինչը Հայաստանում չի արվում կամ լավ չի արվում պրոֆեսիանալ աշխատուժ ունենալու համար ու հատկապես որ ոլորտներում ենք թերանում:
Իմ կարծիքով մեր մոտ վատագույնը դա մենեջմենթի ու սպասարկման ոլորտներն են, հատկապես առաջինը խայտառակ վատ վիճակումա թե պետական թե մասնավոր մակարդակներում:

Իմ կարծիքով, մի շարք ընկերություններում (իհարկե ոչ բոլոր) հատկապես ակնհայտ խնդիր է հստակ KPI-երի բացակայությունը. այսինքն շարքային աշխատակիցը հստակ չգիտի, թե ինչ գործոններից ելնելով է գնահատվում իրա աշխատանքը և երբ նկատում է, որ անկախ այն հանգամանքից, թե որքան է աշխատում, ինչ արդյունքներ է ցուցաբերում, որքան նոր գործիքներ, մեթոդներ է ներմուծում, նույն կերպ է գնահատվում, այլևս մոտիվացված չի լինում մասնագիտական տեսանկյունից զարգանալու, հատկապես, երբ իր գործընկերներից մեկը ավելի բարձր է գնահատվում ոչ հասկանալի պատճառներով: Այստեղից սկսում է «լճացման» երևույթը, որը, իմ կարծիքով, շատ հատուկ է հատկապես մեծ ընկերությունների միջին և ցածր օղակների աշխատակիցներին:
Մյուս խնդիրը, որ էլի նկատել եմ մեծ ընկերություններում՝ չափից ավել բյուրոկրատիան է, հիերարխիկ կառուցվածը, չարդարացված թղթաբանությունը: Երբեմն թվում է թղթաբանության (զեկուցագրեր, բացատրագրեր և այլն) վրա ավելի շատ ժամանակ է ծախսվում, քան բուն աշխատանքի: Դրա հետևանքով ընկերությունը ստատիկ վիճակում է հայտնվում և փակ է դառնում բոլոր նոր մեթոդների կիրառման նկատմամբ, ու աշխատակիցները նորից դառնում են ոչ մոտիվացված մասնագիտական տեսանկյունից զարգանալու, նոր գիտելիքներ ձեռք բերելու համար: