keyboard-ի խոսքերից
Հաս ջան, ես վստահ եմ, որ դու քո բերած օրինակում շնորհակալության չես սպասում ու քո ամենամեծ շնորհակալությունը էդ երեխու լավ ապագան ա լինելու։
Ստեղից բոլորը լավություն անլով շնորհակալության չեն սպաաում, ճիշտ ես՝ բոլոր մարդիկ օգննության կարիք ունեն, մեկը՝ ֆինանսական, մեկը՝ հոգեբանական, մյուսը՝ իրաական և այլն։
Ուղղակի Հաս ջան, փորձը ցույց ա տալիս, որ дай коту молока - он захочет сметаны սկզբունքը շատ վառ ա արտահայտված «կարիքավոր» մարդկանց մոտ։
Ինձ էլ պետք չի շնորհակալություն, բայց էն, որ էդ օգնությունն ու լավությունը «կարիքավորների» մեծամասնությանը փչացնում ա բառիս բուն իմաստով, սակայն երբ «դեմ ես տալիս»՝ լավ էլ ելքը գտնում են, որ ուզես առանձին օրինակների վրա կարամ մանրամասնեմ։
Նենց որ, երբ կարթը տալիս ես, Հաս ջան, պիտի ձուկ բռնել սիրողին տաս, թե չէ՝ ծառի հովին, աշնան զովին գինի խմեն ես ու դու, ինչ որ մեկին ձկան կարթ տաս, կծախի մի օր էլ կվայելի, հետո էլի կսկի լացել։
Մի մասնավոր օրինակ ասեմ, գավառի մանկատան շրջանավարտներ կան Հայաստանի քաղաքներից մեկում, շենքի նախկին կոոպերատիվ առաջին հարկում փոքր բնակարաններ են հատկացրել իրենց, ապրում են։
Իրենց մասին թերթում նյութ տպագրվեց, որ ինչ որ բաների կարիք ունեն, հավաքվեց, տարվեց։
Դրանից ահագին անց, ընտաբիքներից մեկի տղամարդը գործ էր գտել, գքրծատուն մի հին մեքենա էր տվել, սա վերանքրոգել էր, ընդ որում մի ձեռքը համարյա չի աշխատում։ Էդ մեքենայով գյուղմթերքներ ա գնում բերում, մի կիրակի ունի հանգստի, գնում բերում վաճառում ա, փոխանակում ա, համ փող ունի, համ ուտելիք։
Մյուս ընտանիքը, հայրը չկա, տղան ու մայրն են, մոր վարքի մասին լավ բաներ չէին պատմում, էն դեպքում, երբ էդ մոտ 9ը ընտանիքը մի ընտանիքի պես էին ապրում, դրա համար հակված եմ հավատալու։
Մի խոսքով, էս միայնակ մոր տղան բանակային տարիքի էր, սա զագել էր նյութը գրող լրագրողին, թե բա էդլավությու անողների մեջ մեկը չկա՞ ղուս բանակից ազատի։
Էս լրագրողն ասել էր ազատել չէ, բայց կփորձենք մոտիկ տեղ ծառայի, որ յարողանաք տեսակցել։
Էդ լրագրողը փորձել էր խնդրելով, նախարարությունում միջնորդելով մի բան աներ, վերջում հասել էր նրան, որ մայրը պիտի մի դիմում գրեր, նախարարի անունով, որ գործին ընթացք տային, մոր բառերը բառացի ցիտում եմ, ես եմ լսել, չեն պատմել. « էդքանն արել եքր մի դիմում էլ չէիք կարում գրեիք, ես աշխատում եմ, հազիվ հաց եմ հասցնում, դիմում գրելու ժամանակ չունեմ, գրեք բերեք ես կստորագրեմ։»
Տղեն էլ թե բա, «էնա որ միակողմանի ծնողազուրկ եմ սենց թե նենց մոտիկ եմ էլի ծառայելու, դիմումն ինչիս ա պետք»։
Էսքանը ինչի եմ ասում, որ շնորհակալությունը ինձ պետք չի, ինձ պետք ա, որ իրանք իրանց գնահատեն, իրանց ունցածով ուրախանան։
De gustibus et coloribus non est disputandum.
Մեջբերել
Էջանիշներ