Նոր դիմակ ունենք:
Սա էլ է անվերնագիր. էնպես որ, միայն համարներով կմնանք:
Դիմակը կբացվի դեկտեմբերի 16-ին: Ինքնաբացահայտումն արգելվում է, սակայն ցանկության դեպքում հեղինակը նույնպես կարող է մասնակցել քննարկմանը:
Գնացինք
***
Դանդաաաա՜ղ, շատ դանդաղ լույսի մի նշույլ սկսեց ներս թափանցել բացվող կոպերից։ Սպիտակ մի շրջան էր՝ անորոշ եզրերով։ Մեծանում էր հետզհետե։ Հետո այլ գույներ էլ սկսեցին հայտնվել։ Տարօրինակ գույներ. իրար հետ խառնված, բայց միևնույն է վառվռուն իրենց տարբերություններով։ Իրեր են կարծես։ Այո՛, գույների եզրերը իրարից առարկաներն են անջատում։ Մի գույնը կարծես մոտիկ լինի, մյուսը՝ հեռու։ Բայց ո՞նց իմանա, ո՞րն է մոտիկը։ Փորձում է շարժվել, մեկնել ձեռքը, որ համոզվի՝ գույն ունեցող առարկան հեռու է, թե մոտ։ Ոչինչ էլ չի ստացվում. մարմինը կարծես ամբողջությամբ պարփակված լինի, անշարժացած։ Ոտքերն է փորձում հեռացնել իրարից, չի ստացվում. սրանք էլ են կապված։ Փորձում է ձայն հանել, կանչել մարդկանց, օգնություն հայցել, բայց կոկորդից միայն բղավոց է դուրս գալիս։ Լրիվ կորցնում է իրեն. վախը ներս է մտնում մարմինը՝ ջարդելով ճանապարհին ամեն ինչ, ամեն զգացում։ Այս մեկը դանդաղ չէր. մտավ ու գրավեց ամեն մի վերջին բջիջ։ Բղավոցն էլ դարձավ հիմնային, կարծես մարմինը ստեղծված լիներ միայն բղավելու համար։ Շլացուցիչ էր։ Խուճապային։ Այո՛։ Խուճապ։ Մարմինն ու միտքն առևանգող խուճապ, աշխարհը փոխարկող խուճապ։ Կյանք ու գույն մարող խուճապ... չկար։ Չկար ոչինչ։ Աշխարհը այդ պահին կարված էր միմիայն բղավոցից։ Չկար ոչ մի միտք, ոչ մի շարժում։ Միայն բղավոց։ Շլացուցիչ ճիչերի հերթականություն...
Մի բան փոխվեց։ Այս ի՞նչ էր։ Կարծես սենյակում իրենից բացի այլ մարդ էլ կար։ Մոտենում էր իրեն՝ հետզհետե փակելով աչքերին ընկնող լույսը։ Լույսի այս խավարումից մոտեցողը հսկա էր թվում։ Մեկնված ձեռք. փորձում է դիպչել իր երեսին։ Բղավոցը սկսում է թուլանալ։ Ի՞նչը կասեցրեց վախից ծնված այդ բղավոցը։ Վախը՞ այս հսկայից, թե՞ հետաքրքրասիրությունը...
Ուրիշ ձեռք էլ հայտնվեց։ Ոտքերից ու մարմնից բռնեցին, փորձում էին բարձրացնել, հսկայի երեսին մոտեցնել։ Փորձում էր շարժվել, սողոսկել, փախչել այդ անծանոթ ձեռքերից։ Բայց չէր կարողանում՝ կապված էր։ Մոտեցրեցին հսկային։ Լույսը հիմա հսկայի գլխի հետևում էր։ Վախ... ի՞նչ է իրեն անելու այդ հսկան։ Աչքերն է կկոցում, որ կարողանա տեսնել հսկայի դիմագծերը։ Ինչ-որ ծանոթ գծեր են երևում։ Ո՞վ է այս հսկան, ի՞նչ է իրենից ուզում։ Չէ, հաստատ ծանոթ է։ Բայց որտեղ է տեսել... հիշողությունն էլ է լրիվ դատարկ։ Կարծես կապելուց հետո մտել են ուղեղից գդալով ամեն ինչ կորզել հանել։
Կոկորդում նորից ճիչ էր ձևավորվում։ Արդեն իսկ խլացնող էր իր համար այդ չարտաբերված ճիչը։ Ինչ-որ բան էր շարժվոմ աչքերի առաջ։ Հա՛, հսկայի շուրթերը սկսեցին շարժվել։ Բան էր ասում։ Բայց իր կոկորդից պոկված ճիչը չթողեց լսել։ Հսկան նորից շուրթերը շարժեց։ Ձայներ էին գալիս։ Բայց ի՞նչ էր հսկան իրենից ուզում, ի՞նչ էր ասում։ Նորից մի ճիչ պոկվեց կոկորդից, բայց այս անգամ մարեց մինչև դուրս պրծնելը. հսկայի շուրթերից պոկված ձայնը ներթափանցեց ուղեղի մեջ։ Ծանոթ էր ձայնը։ Այս մեկը անկասկած էր։ Ծանո՛թ էր։
Փորձում էր մտաբերել, շուրթերն էլ սկսեցին ակամայից շարժվել՝ մի անհասկանալի պարի բռնված։ Ինքն էլ չէր հականում, թե ինչ հնչյուններ են շուրթերը փորձում դուրս մղել։ Պարզություն կար այդ հնչուններ մեջ..
- մը՜, մըը՜... մը՜
Նորից էր հսկան խոսում, ու էլի ո՛չ մի հասկանալի հնչյուն։ Իսկ իր շուրթերն այդ կախարդական պարն այլևս անկարող էին դադարեցնել.
- մա՜, մաաա՜... մա-մա՞...
Մեջբերել
Էջանիշներ