artak.am De gustibus et coloribus non est disputandum.
Լիֆտը և մի տուփ երջանկություն
Մմմ, մեկ լավն էր, մեկ՝ վատը։ Էրևում ա, որ հեղինակը կետադրության հետ խնդիրներ ունի, գրելուց հետո էլ ոչ մի անգամ չի կարդացել, ահագին անհարթություններ կային։ Բայց գաղափարը լավն էր, տեղ-տեղ շատ հավես նկարագրություններ էին։ էն վերջին նախադասությունը լրիվ համը հանեց։
Հայկօ (23.12.2016)
մի հատ էլ ուֆ ստեղ.
Բոլոր իրադարձություններն ու կերպարները հորինված են,
ցանկացած համընկնում՝ պատահական
Սուսոն շատ վարպետորեն էր գրված, բայց բովանդակային առումով մեջը բացարձակապես բան չկար։ Իսկ հենց վերնանցումի մասը հասավ, արդեն պարզ էր, որ ավարիա ա լինելու։ Մի խոսքով, քվեարկեցի լիֆտի օգտին։
Բյուր, իսկ արտամրցութայինների մասին ինչ կասես, հետաքրքիր ա։
Հետաքրքիր է, որ բացի «Սուսոյից» մյուս երեքը կարդալիս համարյա սկզբից կոնկրետ հեղինակների եմ տեսել ու կարդալու ամբողջ ընթացքում էլ գնալով ավելի եմ համոզվել, որ հենց էդ մարդն ա հեղինակը։ Մի հատ կռահումներս ասեմ, հետո անցնեմ գործերի մասին կարծիք գրելուն ։
«Լիֆտը և մի տուփ երջանկություն». կարծում եմ՝ ամեն դեպքում Քույր Քերին է։ Գրելաոճը շատ նման էր իրեն։
«Թովչանք». Լիզբեթին տեսա սրա մեջ։
«Անծանոթը». էս մեկի դեպքում ավելի քան համոզված եմ, որ Smokie–ն է. մի տեսակ... ո՞նց ասեմ, բոլոր հնարավոր առումներով ինքն է ու վերջ ։ Ճիշտն ասած՝ հիմնականում ընկերոջ հետ առաջին խոսակցության ժամանակ հստակ տեսա Սմոքիին։ Իսկ հետո գնալով ավելի ու ավելի սմոքիացավ տեքստը ։
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 22.12.2016, 09:52:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
«Լիֆտը և մի տուփ երջանկություն»
Բավական լավն էր, բայց, ինչպես արդեն նշվեց, շատ անփույթ էր գրված։ Զգացվում է, որ հեղինակը գրել գիտի, բայց, չգիտես ինչի, իրեն նեղություն չի տվել գրածը նորմալ տեսքի բերելու։ Իսկապես տպավորություն էր, որ գրելուց հետո գոնե մի անգամ էլ չի կարդացել իր գրածը, հակառակ դեպքում գոնե «ա»–երը կդարձներ «է», իսկ նման վերաբերմունքն առնվազն ինձ համար շատ զայրացնող է ու ընթերցողի նկատմամբ անհարգալից։ Եթե էդ հանգամանքը չլիներ, քվեարկելու էի էս գործի օգտին, բայց հենց դրա պատճառով չեմ քվեարկում։
Նկարագրությունները, խոսակցությունները շատ բնական էին, կարդալիս մի տեսակ զգում ես մթնոլորտը, շունչը. շոշափելի էր ամեն ինչը։ Մենակ թե տենց էլ չհասկացա, թե էդ ինչ տուփ էր, որ պիտի բացեր, բայց չբացեց, ինչի հետևանքով հերոսները մահացել էին։ Էն պապի ուղարկած կապո՞ցն էր տուփը, թե՞ ուրիշ տուփ կար։ Ինձ թվում է՝ էդ տուփի պահը մի քիչ լավ չէր ներկայացված։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Sambitbaba (22.12.2016)
«Սուսոն»
Նախ ասեմ, որ հերոսուհու անվան ընտրությունը շատ հավանեցի ։ Այսինքն՝ ոչ թե Սուսաննա, այլ հենց Սուսո։ Չգիտեմ՝ ուրիշների համար ոնց է, բայց ինձ համար Սուսո անունը մի տեսակ ասոցիացվում է նմանատիպ կերպարների հետ։ Եվ թող ներեն ինձ բոլոր պուպուշ Սուսոները։
Շարադրանքը սահուն էր, խնամքով գրված, բայց ինչ–որ բան պակասում էր իսկապես լավը լինելու համար։ Ամեն դեպքում զգացվում էր, որ հեղինակն աշխատել է էդ ուղղությամբ, ինչը շատ գնահատելի է։ Իսկ սյուժեն ստանդարտ էր, վերջը կանխատեսելի չէի անվանի, ավելի ճիշտ՝ միայն որոշակի պահից սկսած էր արդեն երևում, որ վթար է լինելու։ Ուղղակի մի քիչ անբնական թվաց ինձ էն, որ էդքան հաշվենկատ, շահամոլ մարդը, որը միշտ գիտի՝ երբ ինչ ասի ու անի, իր ամեն քայլը հստակ հաշվարկում ու նախատեսում է, կարող է հանկարծ էդպես չմտածված քայլ անել՝ պահի տակ որոշել մի օր առաջ տիրանալ տուփին, երբ հանգիստ կարող էր հաջորդ օրը դա անել։ Ըստ իս, մի տեսակ զոռով էր սարքած էս մասը։ Իսկ թե ինչ էր տուփի մեջ՝ էլի չիմացանք։
Աթեիստը գրել էր, որ հեղինակը Բումն ա։ Իմ մտքով չէր անցնի, բայց շատ հնարավոր է։ Երկրորդ անգամ կարդալիս մտածեցի, որ John-ն էլ կարող էր լինել, չնայած կետադրական որոշ անճշտություններ կային, որոնք, իմ հիշելով, John–ը պիտի որ չաներ։
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 22.12.2016, 11:45:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
«Թովչանք»
Նկարագրութունները հմուտ էին, շոշափելի, բայց մի քիչ ծանրաբեռնված։ Սյուժեից շատ բան չհասկացա, ու էդ ծանրաբեռնվծությունը խանգարեց, որ ուզենամ մի անգամ էլ կարդալ՝ ավելի լավ հասկանալու համար։ Ընդհանուր տպավորությունը՝ ինչ–որ սարսափ–պատմություն էր՝ հաջող նկարագրություններով։ Ամեն դեպքում էստեղի տուփից էլ բան չհասկացանք։
Ձևակերպման մի փոքրիկ թերություն նկատեցի.
«Երբ նա մտածում էր Մարիշի մասին» հատվածը, թեև տրամաբանորեն ճիշտ է, բայց հայտնվելով էդ երկուսի մեջտեղում, դրանց միջևը կապը մի տեսակ կտրում է, ու դրանից հետո եկող մասն ակամա ընկալվում է որպես էդ հատվածի շարունակություն, ոչ թե սկզբի հատվածի, ու ստացվում է անհասկանալի մի բան։ Էս առումով լավ կլիներ՝ էդ միջանկյալ հատվածը սկզբում լիներ, որ թյուրըմռնում չառաջացներ։ Հասկանում եմ, որ շատ մեծ բան չի, բայց կարդալիս առաջին անգամից տեղ չի հասնում մի տեսակ։Տարօրինակ գաղափարները բորբոքում էին Պողոսի երևակայությունը, երբ նա մտածում էր Մարիշի մասին, վերածվում մոլագարության։
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 22.12.2016, 11:46:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
«Անծանոթը»
Մի քիչ շատ էր ծամծմած։ Նախ Արշակի ու Տիկոյի միջև խոսակցությունները շատ էին ձգձգված ու մեծ մասամբ անտեղի, ոչինչ չասող ու կրկնվող արտահայտություններով լի։ Էս ֆորմատի գործի մեջ ոչ ինֆորմատիվ–առօրեական խոսակցությունների էսքան մեծ ծավալը ոչ մի կերպ արդարացված չի։ Սրա մի փոքր մասը որ մնար, լրիվ հերիք էր։ Հետո, օրինակ, էս առաջին խոսքը, որ ընկերն ասում է հեռախոսով.
Սա ավելի շուտ նամակ է հիշեցնում կամ ձայնային հաղորդագրություն, բայց ոչ հեռախոսով ասված խոսք։ Դժվար է պատկերացնել, որ մարդ զանգի ու բարևից հետո, առանց պատասխանի սպասելու, էսքան երկար մենախոսի։Արշ ո՞նց ես: Ո՞նց ժամանակ անցկացրիք: Լսել եմ ահագին երկար ես էսօր մնացել բարում: Բայց սաղ տուն են հասել, քեզնից ձեն-ձուն չկա: Ինչի՞ չես զանգում` տեղյակ պահում այ մարդ: Էդ քեզանից չի:
Հետո երկու ընկերների միջև խոսակցությունը հեչ նման չէր տղաների միջև խոսակցության։ Համենայնդեպս, ես չեմ պատկերացնում, որ երկու տղա էդ ձևով իրար հետ խոսեն։ Նման խոսակցություն լսելիս կմտածեի, որ խոսակցիներից առնվազն մեկն աղջիկ է։ Նույն հաջողությամբ կարող էին երկուսն էլ աղջիկ լինել, բայց երկուսն էլ տղա՝ չեմ հավատում, էլի ։
Ընդհանրապես անբնական ու անհավանական էին նաև Արշակի էդ «Աստվա՜ծ իմ, ինչի՞ հենց ես...Ես ե՞րբ եմ հետաքրքրվել ուրիշի անձնականով...» տվայտանքները։ Ու ընդհանրապես տուփը չբացելը շատ տարօրինակ էր։ Ինչ–որ չեմ հավատում, որ մարդ էն աստիճանի հուշտ լինի նման բանից, որ իսկի չուզենա տուփը բացել, լավ, մի՞թե էդ արտասովոր իրավիճակից առաջացած վախն էդ աստիճանի ուժեղ էր, որ հաղթեց բնական հետաքրքրությանը, որի հետևանքով տուփը չբացեց ու տարիներով գցեց ինչ–որ հեռավոր անկյուն։ Վերջն էլ անկապ էր։ Գոնե ինչ–որ կերպ ակնարկվեր, թե ինչ էր տուփի մեջ։
Ի դեպ, էն ասածս հատվածը ու հատկապես էս վերջին մասը. «Ավելի լավ ա էս մնա ուղղակի որպես չբացահայտված գաղտնիք։ Թե չէ էս ամենը լավ բանի չի բերի», լրիվ Սմոքին ա ։
Հ.Գ. Առաջարկում եմ քվեարկության ավարտից հետո բոլոր պատմվածքների տուփերի բացման արարողություն կազմակերպել ու վերջապես պարզել, թե որ տուփի մեջ ինչ կար ։
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 22.12.2016, 11:37:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Թովչանք
Ուղեղս կախեց: Համարյա ոչինչ չէի հասկանում, միայն սիրային պահերի բուռն, գեղեցիկ նկարագրություն: Տուփի կապը չտեսա, չհասկացա վերջում ի՞նչ կատարվեց, ո՞նց տեղափոխվեցին ուրիշ վայր: Տարօրինակ պատմություն էր:
Երաժշտությունը բավական է կյանքի համար՝ բայց մի ամբողջ կյանքը բավական չէ երաժշտության համար:
Սերգեյ Ռախմանինով
Հուսով եմ Անծանոթը էդքանով բարդ ստեղծագործություն չի ինչքանով որ երկար ա: Էս կարճերից հետո ես դժվարությամբ եմ անցնում երկարի՝ մանավանդ, որ վերջերս մի քիչ խառն էի ակումբ մտնելու համար:
Երաժշտությունը բավական է կյանքի համար՝ բայց մի ամբողջ կյանքը բավական չէ երաժշտության համար:
Սերգեյ Ռախմանինով
«Լիֆտը և մի տուփ երջանկություն» ՝ Նիկեա
Մեծացել ա մեր աչոնը
«Սուսոն»՝ John
Լավ գրող պապայի լավ գրող տղան
«Թովչանք»՝ LisBeth
Հա բա էլ ով
«Անծանոթը»՝ Smokie
Մի կատարյալ սմոքություն
«Նյուխ» կատեգորիայում հաղթող է ճանաչվում Ուլուանան
Alphaone (22.12.2016), CactuSoul (30.12.2016), GriFFin (23.12.2016), John (22.12.2016), LisBeth (22.12.2016), Mr. Annoying (22.12.2016), Quyr Qery (22.12.2016), Sambitbaba (22.12.2016), Smokie (22.12.2016), Tiger29 (22.12.2016), Աթեիստ (22.12.2016), Արէա (22.12.2016), Հայկօ (23.12.2016), Նաիրուհի (23.12.2016), Նիկեա (22.12.2016), Ուլուանա (22.12.2016), Ռուֆուս (22.12.2016)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ