Մեջբերում armine.kobelyan-ի խոսքերից Նայել գրառումը
Փաստորեն խանդին համդիպել ենք միայն մենք
երեխաներիս տարբերությունն ուղիղ երեք տարի է: Աղջիկս երկար սպասված ու բոլոր կողմերից միակ թոռնիկն էր, բնականաբար սարսափելի երես տված, բոլոր հնարավոր անհնարին ցանկություններն իրականանում էին անմիջապես, սկսած խաղալիք գնելուց, վերջացրած տատիկի հետ փեղոցում հատակին նստելով: Մենք վստահ էինք, որ խանդ լինելու է, որ թեթև լինի ընթացքը որոշեցինք մինչև տղայիս ծնվելը պարտեզ տանենք, փոխենք մահճակալը, ամբողջ օրը խոսում էինք ապերիկի մասին: Ինքը ապերից բատուտ ուզեց, որ հետը բերի ու անհամբեր սպասում էր, ամեն բժշկի այցից հետո հարցնում էր չծնվավ, մամ
Այստեղ բերված այս մի քանի անձնական փորձերից առաջինը որ աչքի զարկեց էն էր, որ այն մայրերը, որոնք գերակշռորերն առանց տատիկ-պապիկների են մեծացնում իրենց երեխաներին, ամեն ինչին մոտենում են որպես նորմալ երևույթ, առկա բացասական կամ խնդրահարույց հարցերը չեն տեսնում, դրանք իրականում իրանց համար գոյություն չունի, քանի որ իրենք ամբողջ օրը երեխաների հետ են ու ոնց որ մի մարմին են ու կոպիտ չհնչի, բայց իրենց երեխաներին քննադատական նայել չեն կարողանում:

Իսկ օրինակ քո պատմելով ,Արմինե, ենթադրում եմ տատիկը նույնպես բավականին ակտիվ է թոռնիկի կյանքում, ու դու հնարավորություն ունես կողքից նայելու, որոշ պահերի, քննադատորեն նայել ձեր երեխային ու նկատել բաներ, որոնք մյուս մամաների համար գոյություն չուներ:

Ես տեսականորեն չեմ պատկերացնում , թե ոնց կարող է երկու երեխայի մեջ կոնկուրենցիա չլինել: Գոնե առաջին շրջանում, երբ որ երկրորդը արդեն հասունանում է, ասենք 1-2 տարեկան է ու փորձում է իր համար "անձնական կյանք/տարածք" խլել :