Apsara (26.12.2016)
Ինչ հետաքրքիր ու ուսուցանելի էին ձեր բոլորի փորձերը առաջին, երկրորդ և երրորդ երեխաների հետ կապված:
Երաժշտությունը բավական է կյանքի համար՝ բայց մի ամբողջ կյանքը բավական չէ երաժշտության համար:
Սերգեյ Ռախմանինով
Apsara (26.12.2016)
Ընդանրապես, երբ նման հարցեր են ինձ մոտ առաջանում, ես անմիջապես հիշում եմ իմ մանկությունն ու իմ հույզերը, որոնք շատ լավ պահպանվել են, և արդեն հեշտ եմ պատկերացնում, թե երեխայի ներսում ինչ կարող է կատարվել: Ես ու քույրս 2 շատ տարբեր տիպեր ենք, մանկության ընկալումներն էլ հետը, դեռ փոքր էինք, բայց կիսվում էինք իրար հետ մեր հույզերով: Օրինակ ես հիշում եմ առաջին օրը, որ նորածին քույրիկիս մեր տուն բերեցին, ես իրան լրիվ որպես տիկնիկ ընկալեցի, որը իմ համար էր, մեկ մեկ որ խառնվում էի մայրիկիս խնամքի հետ կապված գործողություններին, իսկ մայրիկս որոշ բաներ չէր թողնում անեմ, զարմանում էի, չէի հասկանում՝ ախր ինքը իմ տիկնիկն էր: Ինչ խանդ ինչ բան, իսկ տարիքային տարբերությունը 1.5: Մեկ էլ մինչ հիմա շատ ուժեղ պատասխանատվության զգացում կա դեպի փոքր քույրս, որ իրան պիտի ամեն վտանգից փրկեմ, չթողնեմ նեղացնեն և այլն:
“То, что вы не можете выразить – это Любовь.
То, что вы не можете отвергнуть/не признать – это Красота.
То, чего вы не можете избежать – это Истина”.
~ Шри Шри
Cassiopeia (26.12.2016), John (26.12.2016), Quyr Qery (27.12.2016), Smokie (26.12.2016)
Ու ընդանրաես հիանալի կլիներ, եթե ինչ որ հրաշքով հիշեիր, թե ոնց եղավ որ այդես եղավ:
Միջավա՞յրն էր այդպիսին, գենետիկակա՞ն էր, ծնողներդ էին երկար ու նպատակասլաց աշխատել էտ ուղղությումբ: կամ կարող է մի ճշգրիտ ասված բառ էր քո մոտ տպավորվել:
Իսկ քո փոքր քու՞յրը:
Ինչպե՞ս էր իրեն նա պահում փոքր տարիքում և ընդանրապես
Ամեն բան հիշում եմ, բայց իմ ընկալումը իմ տեսակին էր բնորոշ, իսկ քրոջս տեսակին բնորոշ չէր՝ ինքը խանդոտ էր ամեն արցում, նույնիսկ իմա, առաջինը իրեն պիտի գրկեին, իրեն նվեր տային, իր հետ խոսեին, եթե չէ՝ ուրեմն մի ամբողջ օր նվնվթսթս պիտի լսեին: Զուտ խառնվածքի հարց ա, դե ծնողից էլ մի բան ա պաանջվում՝ նկատել այդ ամենը և վարվել սիտուացիային համապատասխան: Եթե ես գերուշադրության կարիք չէի զգում և չէի պաանջում, իսկ քույրս զգում և պահանջում էր, իրանք բավարարում էին իրա պաանջները ու տենց 2 լիարժեք մարդ մեծացանք, բայց բնավորություններս չփոխվեց, իսկ մանկության հիշողությունները ընտիր մնացին, իրար էլ սիրում ու կարոտում ենք:
“То, что вы не можете выразить – это Любовь.
То, что вы не можете отвергнуть/не признать – это Красота.
То, чего вы не можете избежать – это Истина”.
~ Шри Шри
Արդյո՞ք սա զուտ գենետիկ խառնվածքի հարց է, ու կա չունի փոքր-մեծ տարբերությունից ձևավոևված խառնվածքը:
Խառվածքը լինում է որ միայն գենետիկ, այլև միջավայրով ձևավորված:
Ու քանի դեռ, անգամ զուտ հիպոթեթիկ, ահպանվում է փոքր-մեծ տարբերակումը, այդ "գերուշադրության կարիք"-ը գտնում է իր արտահայտումը:
Անսլով ջան, ճիշտն ասած շատ ուշադիր չեմ եղել քո գրառումներին և նույնիսկ չգիտեմ կին ես թե տղամարդ կամ երեխաներ ունես թե ոչ, բայց ինձ համար շատ հարցերի պատասխաններ հենց երեխաներ ունենալուց հետո է եղել: Օրինակ մի բան 100 տոկոս է, երեխան ծնվում է արդեն իսկ ինչ-որ բնավորությամբ և այդ բնավորության շուրջ սկսում է հավաքել մնացած սովորույթներն ու բազմազան նուրբ կողմերը, բայց էն հիմքը մնում ա: Հիմա թեմայից շեղվում եմ, սա կապ չունի 2րդ երեխայի հետ: Բայց մենակ էն փաստը, որ նույն տնից լրիվ տարբեր մարդիկ են մեծանում՝ աշխարհայացքով, ընկալումներով, նույնիսկ ընկերական շրջապատներն են տարբեր լինում, արդեն շատ բանի մասին է խոսում: Ծնողի մեծագույն դերը հերթով ցանկացած երեխայի կյանքում լիքը սեր ու հասկացություն, մեջք կանգնելն է, մինչև էն պահը, որ կյանքում ինքնուրույն քայլի։ Ու երբ 2րդ բալիկին ես սպասում, չես էլ պատկերացնում, որ կարող է լինել ինչ-որ մեկը, ում քո ներկայիս բալիկի պես կկարողանաս սիրել, չես հասկանում, ինչ պիտի լինի, նույնիսկ վախ ա առաջանում, որ 2րդ բալիկին չես սիրի, որովհետև քո ունեցածը անգնահատելի անբացատրելի նոր զգացմունքներ ա առաջացնում մոտդ: Իսկ երբ 2րդն ա ծնվում, հասկանում ես, որ ինչ ունեիր չունեիր հուզական աշխարհում, ոչ թե 2ի ա բաժանվում, այլ կրկնապատկվում ա, ու եթե մի փոքր անձնազոհ ծնող լինես, մի քիչ գրագետ ու մի քիչ էլ սրտիդ լսես, ոչ թե կողքի մարդկանց խորհուրդներին, հաստատ չես սխալվի 2ի համատեղ կյանքը նենց դասավորելու մեջ, որ ոչ ոք չտուժի:
“То, что вы не можете выразить – это Любовь.
То, что вы не можете отвергнуть/не признать – это Красота.
То, чего вы не можете избежать – это Истина”.
~ Шри Шри
Apsara ջան, շատ ջերմություն ու անսահամն սիրո աղբյուր կա քո խոսքի մեջ, մայրական անկեղծ անմիջական ջերմություն, սեր:
Ես տղամարդ եմ, դեռ ամուսնացած չեմ ու երեխաներ չունեմ, բայց եղբորս ընտանիքում սպասում ենք երկրորդ երեխայի ծնունդին ու իմ համար ես նոր աշխարհներ եմ հայտանգործում ամեն օր իր առաջին երեխայի հետ շփվելով:
Ուղղակի զգայականում չէր պատկերացնում թե ոնց կարող ենք նույն կերպ անկեղծորեն նույն ձև ընդունել ու կիսել եղած սերը ու ուրախություները որ ունենք առաջինի հետ:
Բայց դու հիմա ինձ տվեցիր բանալին: Որ ոչ թե կիսվում է, այլ բազմապատկվում, քանզի մարդու իրական սերը անսահման է: Մանավանդ դեպի երեխաները :
Երկրորդ երեխայի մասին հա էլ մտածում, բայց էդպես էլ «համարձակությունս չի հերիքում»: Էս տարի 37 եմ դառնում, երևի դեռ մի 3 տարի էլ կմտածեմ, ու հարցը մտածելով էլ փակվի: Չգիտեմ:
Մի բան է, երբ երկրորդ երեխան ընտանիքում է ծնվում, մի այլ բան է, երբ մենակ ես ու չես էլ պատրաստվում երբևէ ընտանեկան վիճակների մեջ մտնել, և էդ դեպքում ահագին մեծ քաջություն է պահանջվում երկու երեխա մեծացնելը՝ էն էլ օտար երկրում, էն էլ տարբեր պապաներով և ոչ մեկի հետ էլ միասին չապրելով:
Բայց դե ցանկությունը միևնույն է կա
Երևի իմ դեպքում իդեալական կլիներ, եթե երկրորդ երեխայի պապան էլ, ինչպես առաջինի դեպքում, մեր մոտերքում ապրեր, լավ հարաբերոությունների մեջ լինեինք իրար հետ, և երեխան էլ շաբաթվա ընթացքում պապայի հետ ահագին ժամանակ անցկացնելու հնարավորություն ունենար, ինչպես աղջիկս: Ամեն դեպքում, պապայի հետ միասին ապրելը բացառվում է: Արդեն հասել եմ էն տարիքին, որ դա հաստատ իմանամ. միասին ապրել էլ երբևէ որևէ մեկի հետ չի լինելու:
Մի խոսքով, տեսնենք: Երկրորդ երեխայի հարցը դեռ փակված չի
anslov (04.03.2017), Cassiopeia (04.03.2017), Աթեիստ (04.03.2017), Նաիրուհի (05.03.2017)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ