User Tag List

Էջ 1 2-ից 12 ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 1 համարից մինչև 15 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 22 հատից

Թեմա: Երեխաները՝ մենակ

  1. #1
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Երեխաները՝ մենակ

    Հարց մամաներին ու պապաներին:
    Երեխաներին ո՞ր տարիքից եք սկսել (կամ պատրաստվում եք սկսել) ինչ-որ ժամանակով տանը մենակ թողնել կամ թույլ տալ, որ ինքնուրույն դուրս գան տնից կամ մենակ տուն գան:

    Զարմանալի է, որ Գերմանիայի նման կանոնակարգված երկրում դրա մասին օրենք չկա, այսինքն՝ տարիքային ահմանափակում չկա էդ հարցում, ու միշտ գալիս ենք «կախված է կոնկրետ երեխայից» անորոշ պատասխանին:
    Էստեղ հենց առաջին դասարանից սկսած՝ երեխաների մեծամասնությունը ինքնուրույն է գնում-գալիս դպրոց կամ ընկերների հետ միասին: Մեր դպրոցն էլ հենց տան կողքին է (ինչպես և մանկապարտեզը), ոտքով մի 5 րոպե, առանց փողոց անցնելու անհրաժեշտության, բայց միևնույն է չեմ պատկերացնում, որ մի քանի ամսից, երբ երեխաս սկսի դպրոց հաճախել, կարողանամ իրեն մենակ թողնել դպրոց գնալ կամ դպրոցից մենակ տուն գալ, հատկապես երբ տանը ոչ ոք չկա:
    Նաև տանը իրեն ոչ մի անգամ մենակ չեմ թողել. ամենաերկարը եղել է աղբը դուրս տանելը, ինչը 1-2 րոպե է տևում: Կողքից ասում են՝ արդեն կարող ես կարճ ժամանակով փորձել, բայց էնքան էլ վստահ չեմ, թե դա լավ միտք է:

    Ով ինչ փորձ կամ կարծիք ունի էս հարցի վերաբերյալ:

  2. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Apsara (26.11.2016), Tiger29 (22.11.2016)

  3. #2
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Երեխա չունեմ, բայց կարող եմ իմ փորձից ասել։ Վեց տարեկանից ինչ դպրոց եմ գնացել, տանը մենակ եմ մնացել։ Ավելին՝ դպրոց էլ ինքնուրույն էի գնում-գալիս (էլի տան կողքն էր՝ նույն մայթին): Բայց մամաս բզիկ ուներ, փողոց անցնել սկսել եմ շատ ավելի ուշ։ Երևի տենց 13-14 տարեկանից (ավելի շուտ, մինչև էդ էլ էի անցնում, բայց թաքուն): Իսկ ընդհանրապես երբ ես 15 էի, ախպերս՝ 13, արդեն նույնիսկ մենակ ապրում էինք, երբ մամաս գործուղվում էր արտասահման։

  4. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    ivy (22.11.2016), Mr. Annoying (22.11.2016)

  5. #3
    Հատուկ John-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    05.04.2006
    Տարիք
    32
    Գրառումներ
    5,748
    Mentioned
    5 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    6 տարեկան էի, երբ եղբայրս ծնվեց, իմ՝ մանկապարտեզից տուն գալու ժամին հայրս աշխատանքի էր, մայրս էլ բնականաբար միշտ չէ, որ կարող էր գալ հետևիցս, մանավանդ ցուրտ եղանակին, նորածին եղբորս հետ։ Նախօրոք ասում էր ինձ, թե որ օրը չի գալու, դաստիարակչուհուն ասում էի՝ թողնում էր տուն գնայի ) 7 տարեկանում էլ, երբ առաջին դասարան գնացի, դպրոցը 2․5-3 կմ հեռու էր, բնականաբար ոտքով էի գնում (տրանսպորտ չկար ուղղակի ։Ճ ), ու, դրան էլ գումարած ամբողջ ճանապարհի երկայնքով «կանալ» էր գնում, 2 մետր խորությամբ ու առանց որևէ արգելապատնեշի։ 8 տարեկանում էլ աշխատանքի բերումով մերոնք հաճախ ստիպված էին լինում 2 տարեկան եղբորս թողնել իմ հսկողության տակ, 1-2 ժամով հաստատ ավելի շուտ էլ են մենակ թողել, բայց էդ պարբերաբար էր լինում՝ դրա համար է տպավորվել։

    Հ․Գ․
    Դպրոց գնալու ճամփին նաև Գյումրի-Ամասիա միջպետական նշանակության մայրուղին էի հատում
    Վերջին խմբագրող՝ John: 22.11.2016, 00:56:

  6. Գրառմանը 12 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Apsara (26.11.2016), ivy (22.11.2016), Mr. Annoying (22.11.2016), Quyr Qery (22.11.2016), Smokie (11.12.2016), Tiger29 (22.11.2016), Գաղթական (22.11.2016), Հայկօ (23.11.2016), Նաիրուհի (22.11.2016), Նիկեա (24.11.2016), Ուլուանա (22.11.2016), Ռուֆուս (22.11.2016)

  7. #4
    Կատու Quyr Qery-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    25.06.2010
    Հասցե
    կինոներում
    Գրառումներ
    727
    Mentioned
    4 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Իմ ու Ջոնի մանկությունը լրիվ նույնն է՝ նույն կանալը, նույն դպրոցը, նույն Գյումրի-Ամասիա միջպետական նշանակության մայրուղին, նույն ինձանից 6 տարի փոքր մեկը (իմ դեպքում՝ քույրս): Հենց վեցից էլ մենակ եմ մնացել, դպրոց մենակ եմ գնացել, 7-ից արդեն քրոջս էլ էի մեկ-մեկ հետևում, երբ մերոնք տեղ էին գնում:
    Maybe that's what hell is, the entire rest of eternity spent in fucking Bruges.

  8. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    ivy (22.11.2016), John (22.11.2016), Հայկօ (23.11.2016), Նիկեա (24.11.2016)

  9. #5
    Պատվավոր անդամ
    Բարեկամ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.09.2006
    Գրառումներ
    3,542
    Բլոգի գրառումներ
    6
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ինձ թվում է՝ այն ժամանակ կարելի է փորձել, երբ տվյալ երեխան ինքն իրեն ապահով ու պատրաստ է զգում տանը մենակ մնալու: Դա սովորաբար զգում ես կոնկրետ երեխայի հետ կապված:
    Աղջիկս, օրինակ, երկար ժամանակ մերժում էր, ինչ-որ վախ կամ անապահովություն կար մեջը, և դա այն դեպքում, երբ ինքը բավականին անվախ է բնույթով: Եվ միայն վերջերս, երբ մոտ տասնմեկ տարեկան էր, ինքնըստինքյան սկսեց նախընտրել տանը մենակ մնալը, որևէ ծանոթի հետ մնալու փոխարեն:

  10. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    ivy (22.11.2016)

  11. #6
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ինձ թվում է՝ մեր ծնողները մեզ շատ ավելի շուտ ու ավելի հանգիստ են մենակ թողել, քան մենք կթողնենք մեր երեխաներին։ Մեր ժամանակ առաջին–երկրորդ դասարանի երեխային տանը մենակ թողնելը սովորական երևույթ էր, էդ տարիքում մենակ դպրոց կամ մոտակայքի խանութ գնալը, էլ չեմ ասում՝ բակում խաղալը՝ նույնպես։ Բայց ինձ, օրինակ, էնքան հեռավոր է թվում էն օրը, երբ տղայիս մենակ տանը կթողնեմ կամ թույլ կտամ, որ մենակ ինչ–որ տեղ գնա, թեկուզ մոտիկ (հիմա համարյա վեց տարեկան է)։ Իհարկե, կոնկրետ երեխայից շատ բան է կախված, բայց նաև կյանքի պայմաններն ու հանգամանքները կապ ունեն։ Օրինակ, շատերիս ծնողները մեզ ճարահատյալ են թողել մենակ, հաճախ՝ մեզնից մի քանի տարով փոքր քույր–եղբայրների հետ (ինձ էլ ինձնից 4 տարով փոքր քրոջս ու եղբորս հետ էին հաճախ թողնում տանը շատ փոքր տարիքում), ու որ խորանաս, ահագին ռիսկային է եղել էդ թողնելը։ Բայց կամ իսկապես ուրիշ ճար չեն ունեցել, կամ էլ շատ չեն խորացել երևի ։ Բայց մամաս որ պատմում է որոշ բաներ, ես ուղղակի սարսռում եմ։ Ինձ թվում է՝ ես ոչ մի դեպքում չեմ կարողանա ու չեմ անի տենց, չգիտեմ։ Հետո հիմիկվա կյանքի պայմաններն էլ են ահագին փոխվել. վտանգները շատացել են։

    Ինչքան գիտեմ, ԱՄՆ–ում էլ տարիք չկա սահմանված երեխային մենակ թողնելու հետ կապված, էլի համարվում է, որ կոնկրետ երեխայից է կախված։ Բայց մի բանում համոզված եմ. եթե առնվազն հիմիկվա ԱՄՆ–ում տեսնեին, թե մեզ որ տարիքից ու ինչ պայմաններում էին մենակ թողնում մեր ծնողները, նրանց մինիմում կզրկեին ծնողական իրավունքից ։
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  12. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Apsara (26.11.2016), ivy (22.11.2016), Smokie (11.12.2016), Նիկեա (24.11.2016)

  13. #7
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ան, մեր ծնողների կողմից մեզ «ճարահատյալ մենակ թողնելը» մի քիչ վիճելի հարց է: Հայաստանում՝ էն էլ էն ժամանակներում, մարդ մենակ մնալու խնդիր ոնց որ թե էնքան էլ չուներ: Մեծ ընտանիքներ, տանը հաճախ ապրող տատիկ-պապիկներ, ուրիշ հարազատներ, ազգականներ և ի վերջո՝ հարևաններ, որոնք հաճախ ազգականներին հավասար կատեգորիա էին: Հիմա դե համեմատիր դա էն իրավիճակի հետ, երբ կինը արտերկրում է ու մենակ է ապրում իր երեխայի հետ, ոչ մի ազգական, տատիկ-պապիկ և այլն: Ու լինելով երկրորդ դեպքը՝ ոչ մի անգամ «ճարահատյալ» վիճակի չեմ հասել. ամեն ինչ էլ հնարավոր է կազմակերպել:
    Մեզ պահելու ժամանակ, կարծում եմ, ոչ էնքան ճարահատյալ վիճակն է եղել, որքան գիտելիքների պակասը, շատ հարցերին թեթև նայելը և նման բաներ:
    Օրինակ՝ քրոջս էլ են ինձ հետ մենակ թողել: Մի քանի ամսական երեխային՝ հինգ-վեց տարեկան քրոջ հետ: Ինչի արդյունքում ինքը մի քանի անգամ գետնին է ցցվել գլխի վրա՝ ահագին լուրջ հետևանքներով, ու դրանում ինձ են մեղադրել: Որ մտածում ես՝ լրիվ աբսուրդ: Հինգ տարեկան երեխային մեղադրում են, որ մի քանի ամսական ճտին լավ չի նայել՝ հետը մենակ լինելով: Ոնց որ դու ես ասում, էստեղ էդպիսի բաների համար շատ լուրջ հետևանքների առջև կկանգնեին ծնողները: Ու համարում եմ, որ նման վարքի պատճառը ճարահատյալ վիճակը չի եղել, այլ գիտելիքների պակասը. մենակ տատիկ-պապիկներն ու հարևաններն արդեն հերիք էին, որ երեխաները մենակ մնալու խնդիր չունենային:

  14. #8
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Բարեկամ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Ինձ թվում է՝ այն ժամանակ կարելի է փորձել, երբ տվյալ երեխան ինքն իրեն ապահով ու պատրաստ է զգում տանը մենակ մնալու: Դա սովորաբար զգում ես կոնկրետ երեխայի հետ կապված:
    Աղջիկս, օրինակ, երկար ժամանակ մերժում էր, ինչ-որ վախ կամ անապահովություն կար մեջը, և դա այն դեպքում, երբ ինքը բավականին անվախ է բնույթով: Եվ միայն վերջերս, երբ մոտ տասնմեկ տարեկան էր, ինքնըստինքյան սկսեց նախընտրել տանը մենակ մնալը, որևէ ծանոթի հետ մնալու փոխարեն:
    Դե երկար ժամանակով լրիվ մենակ թողնելուց դեռ մենք շատ հեռու ենք. իմը գարնանը նոր 6 է դառնալու:
    Ինձ հիմա հուզող թեմաները կարճ ժամանակով «բաց թողնելն է», այսինքն՝ առաջին քայլերը: Որ օրինակ մի քանի ամսից մենակ դպրոց գնա. հինգ րոպեի ճանապարհ է: Կամ մի 20 րոպեով տանը մնա, երբ արագ պիտի խանութ գնամ-գամ:
    Հիմա օրիանկ էդ հարցերը փակ են ինձ համար: Եթե հավես չունի հետս խանութ գալու, մնում ենք առանց մթերքների: Կամ պիտի փորձեմ համոզել. ուրիշ ճանապարհ չկա: Կամ ավել վատ դեպքեր կան, երբ օրինակ՝ մեկ էլ հիվանդանում է, ու տանը դեղ չունեմ, պիտի գնամ դեղատուն, բայց իրեն տանը թողնել չեմ կարող. էդ ամենավատ դեպքերից է: Ստիպված պիտի մարդ գտնեմ, որ ինձ համար դեղ կբերի. դուրս գալը բացառվում է էս դեպքում, չնայած էլի մի 15-20 րոպե պիտի տևեր:
    Ու չգիտեմ, էս իմ վախերն են ու չափազանց զգուշավորությունը, թե իսկապես չարժի մի 5 տարեկան երեխային 20 րոպեով տանը մենակ թողնել: Կամ արդեն 6 տարեկանին թողնել մենակ դպրոց գնա, երբ դպրոցը քթի տակ է:

  15. #9
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում ivy-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Ան, մեր ծնողների կողմից մեզ «ճարահատյալ մենակ թողնելը» մի քիչ վիճելի հարց է: Հայաստանում՝ էն էլ էն ժամանակներում, մարդ մենակ մնալու խնդիր ոնց որ թե էնքան էլ չուներ: Մեծ ընտանիքներ, տանը հաճախ ապրող տատիկ-պապիկներ, ուրիշ հարազատներ, ազգականներ և ի վերջո՝ հարևաններ, որոնք հաճախ ազգականներին հավասար կատեգորիա էին: Հիմա դե համեմատիր դա էն իրավիճակի հետ, երբ կինը արտերկրում է ու մենակ է ապրում իր երեխայի հետ, ոչ մի ազգական, տատիկ-պապիկ և այլն: Ու լինելով երկրորդ դեպքը՝ ոչ մի անգամ «ճարահատյալ» վիճակի չեմ հասել. ամեն ինչ էլ հնարավոր է կազմակերպել:
    Մեզ պահելու ժամանակ, կարծում եմ, ոչ էնքան ճարահատյալ վիճակն է եղել, որքան գիտելիքների պակասը, շատ հարցերին թեթև նայելը և նման բաներ:
    Օրինակ՝ քրոջս էլ են ինձ հետ մենակ թողել: Մի քանի ամսական երեխային՝ հինգ-վեց տարեկան քրոջ հետ: Ինչի արդյունքում ինքը մի քանի անգամ գետնին է ցցվել գլխի վրա՝ ահագին լուրջ հետևանքներով, ու դրանում ինձ են մեղադրել: Որ մտածում ես՝ լրիվ աբսուրդ: Հինգ տարեկան երեխային մեղադրում են, որ մի քանի ամսական ճտին լավ չի նայել՝ հետը մենակ լինելով: Ոնց որ դու ես ասում, էստեղ էդպիսի բաների համար շատ լուրջ հետևանքների առջև կկանգնեին ծնողները: Ու համարում եմ, որ նման վարքի պատճառը ճարահատյալ վիճակը չի եղել, այլ գիտելիքների պակասը. մենակ տատիկ-պապիկներն ու հարևաններն արդեն հերիք էին, որ երեխաները մենակ մնալու խնդիր չունենային:
    Ռիփ, չգիտեմ՝ մնացած դեպքերում ոնց, բայց կոնկրետ իմ դեպքում իմ մաման ինձ ու եղբորս մենակ ա թողել ոչ թե ճարահատյալ կամ գիտելիքների պակասից, այլ որովհետև ուղղակի մենք մենակ ավելի լավ էինք մնում, քան ուրիշ մեկի հետ։ Մինչև դպրոց գնալս պապիկիս ու իր տիկնոջ հետ էինք հաճախ մնում։ Տիկինը լրիվ հեքիաթներից փախած խորթ մայր էր։ Ուրիշ ազգականների հետ էլ է թողել։ Հիմա չեմ ուզում խորանալ, բայց լավ չի եղել։ Իսկ ավելի մեծ տարիքում, երբ գործուղվում էր, այսինքն՝ օրերով պիտի մենակ մնայինք, սկզբի մի քանի անգամը փորձեց հորս ու այլ ազգականների խնդրել, որ հետևեն։ Բայց եզրակացությունն էղավ էն, որ մեզ հետևող ազգականն իր ֆունկցիան չէր կատարում։ Ու էն, ինչ պիտի ինքն աներ, մենք ինքնուրույն էինք անում։

    Մեկ էլ Դանիայի հետ կապված ասեմ։ Էստեղ էլ առանձնապես տարիք չկա երեխային մենակ թողնելու, բայց կարճ ժամանակով մենակ թողնելը նույնիսկ քաջալերվում ա սկսած ամենափոքր տարիքից։ Ասենք, հաճախ կտեսնես, որ մաման սայլակով երեխային դրսում թողնում, մտնում է սուպերմարկետ կամ դրսում թողնում, գնում է ներս ընկերուհիների հետ սրճելու։ Բայց դե Դանիան էլ ԱՄՆ-ի կամ Գերմանիայի համեմատ ահագին ապահով երկիր ա։

  16. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    ivy (22.11.2016), Աթեիստ (23.11.2016)

  17. #10
    Անմոռուկ
    Գաղթական-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    19.06.2007
    Հասցե
    Լեռնաղբյուր
    Գրառումներ
    5,264
    Mentioned
    27 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում StrangeLittleGirl-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Մեկ էլ Դանիայի հետ կապված ասեմ։ Էստեղ էլ առանձնապես տարիք չկա երեխային մենակ թողնելու, բայց կարճ ժամանակով մենակ թողնելը նույնիսկ քաջալերվում ա սկսած ամենափոքր տարիքից։ Ասենք, հաճախ կտեսնես, որ մաման սայլակով երեխային դրսում թողնում, մտնում է սուպերմարկետ կամ դրսում թողնում, գնում է ներս ընկերուհիների հետ սրճելու։ Բայց դե Դանիան էլ ԱՄՆ-ի կամ Գերմանիայի համեմատ ահագին ապահով երկիր ա։
    այ քեզ հիմար նապաստակ...
    սենց բան դեռ չէի լսել..
    երեխուն սայլակով դրսում թողնել ու մտնել ընկերուհիների հետ սրճարան, ըստ իս, ոչ թե մենակ, այլ՝ անտեր թողնելա կոչվում..


    թեմայի մասով՝ ես էլ եմ վաղ տարիքից մենակ դպրոց գնացել՝ մետրոներով-բան,
    բայց այ երեխեքին ռիսկ չենք անում մենակ թողնել, չնայած որ դպրոցը մի 10 րոպեյվա ճանապարհ է ու մի երկու հարևան ունենք, որ թողնում են..
    ուղղակի, մեր դեպքում, երկու ախպեր՝ անգամ մոր ուղեկցությամբ, միշտ չի, որ հաշտ ու համերաշխ են տեղ հասնում՝ սա մեկ, և երկրորդ՝ կողքի քաղաքում մի դպրոց կար, որի զուգարանը շենքից դուրս էր, ու երեխաները, դասի ժամին, առանց հսկողության էին գնում գալիս..
    հետո պարզվեց, որ էդ զուգարաններից մեկում, տևական ժամանակ, մի պեդոֆիլ է «գործել» ու երեխեքը վախեցել են պատմել..

    իսկ այ տանը մենակ թողնում ենք ավագիս (նոր է դարձել 7)՝ կարճ ժամանակով, ու ասեմ ավելին՝ մեկ մեկ ինքն է պահանջում մենակ մնալ՝ մոր հետ եղբորը թենիսի կամ լողի խմբակ ուղեկցելու փոխարեն..
    Տիեզերքում բանականության առկայության ամենավառ ապացույցն այն է, որ ոչ-ոք չի ցանկանում մեզ հետ կապի մեջ մտնել..

  18. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    ivy (22.11.2016), John (22.11.2016), Quyr Qery (23.11.2016), Շինարար (22.11.2016), Ուլուանա (22.11.2016)

  19. #11
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Գաղթական-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    այ քեզ հիմար նապաստակ...
    սենց բան դեռ չէի լսել..
    երեխուն սայլակով դրսում թողնել ու մտնել ընկերուհիների հետ սրճարան, ըստ իս, ոչ թե մենակ, այլ՝ անտեր թողնելա կոչվում..
    Մշակութային ա: Ուղղակի էստեղ մարդիկ իրար մի այլ կարգի են վստահում ու չեն պատկերացնում, որ մենակ մնացած երեխային մատով կպնող կարող ա լինի: Նման երևույթ ա նաև էն, որ ֆերմերներն իրանց բարիքները դրսում դնում են դրսում, ում պետք ա, վերցնում ա, փողը դնում բանկայի մեջ, ու ոչ մեկի մտքով չի անցնում ո՛չ փողը գողանալ, ո՛չ բարիքները:
    Էստեղ փողոցներում շատ եմ տեսնում յոթ-ութ տարեկան էրեխեքի մենակով հեծանիվով դպրոց են գնում կամ դպրոցից տուն:

  20. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Smokie (11.12.2016), Աթեիստ (23.11.2016)

  21. #12
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Դպրոց գնալ-գալը՝ հեծանվով, ոտքով, տրանսպորտով, ինչպես ասեցի, էստեղ էլ է առաջին դասարանից սկսած նորմալ բան, բայց դրսում երեխայով սայլակ թողնողներ չեմ տեսել:
    Ի դեպ, Մյունխենը ահագին ապահով քաղաք է:

  22. #13
    Paranoid Android Ռուֆուս-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    13.02.2008
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    11,459
    Mentioned
    4 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Էս թեման կարդացի, հասկացա, թե իրականում ինչ դժվար մանկություն եմ ունեցել

    Դպրոցը մեր տնից ահավոր հեռու էր, մոտ 3.5-4կմ կլիներ, հիմա սա էդքան էլ «մեծ» տարածություն չի, բայց փոքր ժամանակ ահռելի էր: Առաջին դասարանում ծնողներս էին ավտոմեքենայով տանում, բայց երկրորդ դասարանից հիմնականում մենակ էի գնում գալիս, որովհետև տնեցիք աշխատում էին, եղբայրներս էլ առաջին հերթ էին ու ոչ ոք չկար, որ ինձ դպրոց տաներ: Ամենաոռի ժամանակներն էին, 90-ականների սկիզբը, երբ քաղաքային տրանսպորտը կամ չէր աշխատում կամ էնքան լիքն էր լինում, որ անհնարին էր նստել: Էն թվերին լիքը մարդ տոմս չէր ստանում, դրա պատճառով ավտոբուսների վարորդները by default միայնակ դպրոցականներին չէին թողնում ավտոբուս նստել: Հիշում եմ, շատ հաճախ կանգառում էի կանգնում ու փողը ձեռքումս թափահարում էի վարորդին, որ թողներ նստեի, բայց մեկ ա չէր թողնում ու հիշում եմ ինչքան վիրավորական էր դա: Ամենասարսափելին Գյումրիի սառնամանիք ձմեռները ոտքով դասի գնալ գալն էր, երբ էդ հսկայական ճամփի կեսին ձեռքերս ու ոտքերս ցրտից փայտանում էին:

    Բայց հետո 90-ականների երկրորդ կեսից լիքը բան դեպի դրական փոխվեց, տրանսպորտի վիճակը մի քիչ բարելավվեց, քաղաքային մարշրուտկաներ հայտնվեցին, երկար ճանապարհն էլ աչքիս էլ էդքան երկար չէր երևում: Իսկ դրական կողմն էլ այն է, որ դրա պատճառով հիմա քայլել ահավոր շատ եմ սիրում:
    I may be paranoid but no android!

  23. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Apsara (26.11.2016), ivy (22.11.2016), Mr. Annoying (22.11.2016), Smokie (11.12.2016), Աթեիստ (23.11.2016), Հայկօ (23.11.2016), Մուշու (27.11.2016), Նիկեա (24.11.2016)

  24. #14
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում ivy-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Դպրոց գնալ-գալը՝ հեծանվով, ոտքով, տրանսպորտով, ինչպես ասեցի, էստեղ էլ է առաջին դասարանից սկսած նորմալ բան, բայց դրսում երեխայով սայլակ թողնողներ չեմ տեսել:
    Ի դեպ, Մյունխենը ահագին ապահով քաղաք է:
    Որովհետև Գերմանիայում չկա վստահության էդ մշակույթը։ Էստեղ էլ են գերմանացիները շոկի մեջ, թե ոնց են դանիացիները էրեխեքին սայլակով դրսում թողնում։

  25. #15
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում StrangeLittleGirl-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Մեկ էլ Դանիայի հետ կապված ասեմ։ Էստեղ էլ առանձնապես տարիք չկա երեխային մենակ թողնելու, բայց կարճ ժամանակով մենակ թողնելը նույնիսկ քաջալերվում ա սկսած ամենափոքր տարիքից։ Ասենք, հաճախ կտեսնես, որ մաման սայլակով երեխային դրսում թողնում, մտնում է սուպերմարկետ կամ դրսում թողնում, գնում է ներս ընկերուհիների հետ սրճելու։ Բայց դե Դանիան էլ ԱՄՆ-ի կամ Գերմանիայի համեմատ ահագին ապահով երկիր ա։
    Մեջբերում StrangeLittleGirl-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Մշակութային ա: Ուղղակի էստեղ մարդիկ իրար մի այլ կարգի են վստահում ու չեն պատկերացնում, որ մենակ մնացած երեխային մատով կպնող կարող ա լինի: Նման երևույթ ա նաև էն, որ ֆերմերներն իրանց բարիքները դրսում դնում են դրսում, ում պետք ա, վերցնում ա, փողը դնում բանկայի մեջ, ու ոչ մեկի մտքով չի անցնում ո՛չ փողը գողանալ, ո՛չ բարիքները:
    Էստեղ փողոցներում շատ եմ տեսնում յոթ-ութ տարեկան էրեխեքի մենակով հեծանիվով դպրոց են գնում կամ դպրոցից տուն:
    Մեջբերում StrangeLittleGirl-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Որովհետև Գերմանիայում չկա վստահության էդ մշակույթը։ Էստեղ էլ են գերմանացիները շոկի մեջ, թե ոնց են դանիացիները էրեխեքին սայլակով դրսում թողնում։
    Բյուր, վստահության մթնոլորտն, իհարկե, շատ լավ ա, բայց, մեկ ա, սխալ եմ համարում էդ աստիճանի վստահությունը։ Ամեն դեպքում անզգուշություն ա։ Հո չես կարող ասել, թե Դանիայում հանցագործներ չկան։ Եթե թեկուզ խիստ հազվադեպ, բայց կարող են լինել, ուրեմն արդեն ռիսկային ա, կապ չունի, թե ինչ աստիճանի։ Ինչի՞ դիմես ռիսկի, եթե կարելի ա չդիմել։
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  26. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Smokie (11.12.2016)

Էջ 1 2-ից 12 ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Ակումբցիների երեխաները
    Հեղինակ՝ ivy, բաժին` Տուն-տեղ, ընտանիք, երեխաներ
    Գրառումներ: 1381
    Վերջինը: 09.03.2023, 20:57
  2. Մենակ հայերը
    Հեղինակ՝ Սյունիք, բաժին` Զվարճալի
    Գրառումներ: 1497
    Վերջինը: 10.04.2021, 20:39
  3. Երբ մենակ ես ինքդ քեզ հետ...
    Հեղինակ՝ MaryMay, բաժին` Սեր, զգացմունքներ, ռոմանտիկա
    Գրառումներ: 0
    Վերջինը: 29.03.2010, 13:26
  4. Մենակ ենք...
    Հեղինակ՝ impression, բաժին` Ստեղծագործողի անկյուն
    Գրառումներ: 10
    Վերջինը: 27.07.2007, 23:23

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •