Ան, մեր ծնողների կողմից մեզ «ճարահատյալ մենակ թողնելը» մի քիչ վիճելի հարց է: Հայաստանում՝ էն էլ էն ժամանակներում, մարդ մենակ մնալու խնդիր ոնց որ թե էնքան էլ չուներ: Մեծ ընտանիքներ, տանը հաճախ ապրող տատիկ-պապիկներ, ուրիշ հարազատներ, ազգականներ և ի վերջո՝ հարևաններ, որոնք հաճախ ազգականներին հավասար կատեգորիա էին: Հիմա դե համեմատիր դա էն իրավիճակի հետ, երբ կինը արտերկրում է ու մենակ է ապրում իր երեխայի հետ, ոչ մի ազգական, տատիկ-պապիկ և այլն: Ու լինելով երկրորդ դեպքը՝ ոչ մի անգամ «ճարահատյալ» վիճակի չեմ հասել. ամեն ինչ էլ հնարավոր է կազմակերպել:
Մեզ պահելու ժամանակ, կարծում եմ, ոչ էնքան ճարահատյալ վիճակն է եղել, որքան գիտելիքների պակասը, շատ հարցերին թեթև նայելը և նման բաներ:
Օրինակ՝ քրոջս էլ են ինձ հետ մենակ թողել: Մի քանի ամսական երեխային՝ հինգ-վեց տարեկան քրոջ հետ: Ինչի արդյունքում ինքը մի քանի անգամ գետնին է ցցվել գլխի վրա՝ ահագին լուրջ հետևանքներով, ու դրանում ինձ են մեղադրել: Որ մտածում ես՝ լրիվ աբսուրդ: Հինգ տարեկան երեխային մեղադրում են, որ մի քանի ամսական ճտին լավ չի նայել՝ հետը մենակ լինելով: Ոնց որ դու ես ասում, էստեղ էդպիսի բաների համար շատ լուրջ հետևանքների առջև կկանգնեին ծնողները: Ու համարում եմ, որ նման վարքի պատճառը ճարահատյալ վիճակը չի եղել, այլ գիտելիքների պակասը. մենակ տատիկ-պապիկներն ու հարևաններն արդեն հերիք էին, որ երեխաները մենակ մնալու խնդիր չունենային: