Երկրներ կան, որ էս հարցերը լուծված են օրենսդրական մակարդակի վրա:
Օրինակ Կանադայում, որտեղ եղբորս երեխեքն են մեծանում: Ամռանը իրենց երկրորդ հարկի բալկոնում նստած էի իր 2 տարեկան տղայի հետ, ու ներքևից ես չէի երևում, իսկ երեխան երևում էր: Մի րոպե չանցած ներքրևից հարևանը գոռաց, թե ով ա երեխային մենակ թողել, ու եթե ես չպատասխանեի որ մենակ չի, ապա պոլիս էր զանգելու:
Հետո իմացա, որ օրենսդրորեն արգելված է կարծեմ մինչև 13 կամ 14 տարեկան երեխաներին տանը կամ դրսում կամ որտեղ ուզում եք, մենակ թողնել, ու եթե դրա մասին իմանա պետական մարմինը, ապա երեխաներին կարող են "առգրավվել" մի երեք ամսով, իսկ ծնողներին պարտադիր ուսուցման ուղարկել: Կրկնվելու դեպքում ավելի խիստ պատիժ:
Ու սա վերաբերվում է նաև դրսում երեխայի մենակ հայտնվելուն: Երեխան դրսում, խանությում, խաղահրապարակում, որտեղ կուզեք, մենակ, առանց չափահաս մարդու հայտնվելու իրավունք չունի: Օրինակ, եթե երեխան դպրոցից տուն պետք է գա, ապա եթե դպրոցում իրենց հայտնի չափահաս մարդ չլինի երեխային վերցնելու համար, ծնողները շատ լուրջ խնդիրներ կունենան իրավապահների հետ:
Մի աֆղան հարևան ունի եղբայրս Տորոնտոյում, ով երեք տղա ունեի: Ամենափոքրը ամենաչարն է, ու մի օր մայրը չի դիմացել ու ապտակել է, ու ապատակի հետքտ մնացել է երեսի վրա: Դպրոցում էտ հետքը տեսնելով, դասատուն հարցրել է, թե ինչ է եղել, ու երեխան ազնիվ պատմել է ամեն ինչ: Դրանցի հետո ծնողները մեկ ամիս չգիտեին, թե որտեղ են իրենց երեխաները, գիտեին մենակ, որ առգրավված են: Մեկ ամիս հետո, շատը գնալ գալուց հետո, շաբաթը 30 րոպեով տեսակցություն էր թույլատրվել 3 երեխանրի հետ: Դրանից հետո երեք ամիս գնացին դասերի ու քննություն տվեցին ու հոգեբանից երաշխավորագիր ստացան որ "խելոքացել են", ու նոր երեխաներին հետ տվեցին: Խելագարվում էին, բայց ոչ մի այլ ելք չկար, քան օրենքի տառին ենթարկվելը:
Մեջբերել
Էջանիշներ