Երեխաները՝ մենակ

[ivy]

Հարց մամաներին ու պապաներին:
Երեխաներին ո՞ր տարիքից եք սկսել (կամ պատրաստվում եք սկսել) ինչ-որ ժամանակով տանը մենակ թողնել կամ թույլ տալ, որ ինքնուրույն դուրս գան տնից կամ մենակ տուն գան:

Զարմանալի է, որ Գերմանիայի նման կանոնակարգված երկրում դրա մասին օրենք չկա, այսինքն՝ տարիքային ահմանափակում չկա էդ հարցում, ու միշտ գալիս ենք «կախված է կոնկրետ երեխայից» անորոշ պատասխանին:
Էստեղ հենց առաջին դասարանից սկսած՝ երեխաների մեծամասնությունը ինքնուրույն է գնում-գալիս դպրոց կամ ընկերների հետ միասին: Մեր դպրոցն էլ հենց տան կողքին է (ինչպես և մանկապարտեզը), ոտքով մի 5 րոպե, առանց փողոց անցնելու անհրաժեշտության, բայց միևնույն է չեմ պատկերացնում, որ մի քանի ամսից, երբ երեխաս սկսի դպրոց հաճախել, կարողանամ իրեն մենակ թողնել դպրոց գնալ կամ դպրոցից մենակ տուն գալ, հատկապես երբ տանը ոչ ոք չկա:
Նաև տանը իրեն ոչ մի անգամ մենակ չեմ թողել. ամենաերկարը եղել է աղբը դուրս տանելը, ինչը 1-2 րոպե է տևում: Կողքից ասում են՝ արդեն կարող ես կարճ ժամանակով փորձել, բայց էնքան էլ վստահ չեմ, թե դա լավ միտք է:

Ով ինչ փորձ կամ կարծիք ունի էս հարցի վերաբերյալ:

[StrangeLittleGirl]

Երեխա չունեմ, բայց կարող եմ իմ փորձից ասել։ Վեց տարեկանից ինչ դպրոց եմ գնացել, տանը մենակ եմ մնացել։ Ավելին՝ դպրոց էլ ինքնուրույն էի գնում-գալիս (էլի տան կողքն էր՝ նույն մայթին): Բայց մամաս բզիկ ուներ, փողոց անցնել սկսել եմ շատ ավելի ուշ։ Երևի տենց 13-14 տարեկանից (ավելի շուտ, մինչև էդ էլ էի անցնում, բայց թաքուն): Իսկ ընդհանրապես երբ ես 15 էի, ախպերս՝ 13, արդեն նույնիսկ մենակ ապրում էինք, երբ մամաս գործուղվում էր արտասահման։

[John]

6 տարեկան էի, երբ եղբայրս ծնվեց, իմ՝ մանկապարտեզից տուն գալու ժամին հայրս աշխատանքի էր, մայրս էլ բնականաբար միշտ չէ, որ կարող էր գալ հետևիցս, մանավանդ ցուրտ եղանակին, նորածին եղբորս հետ։ Նախօրոք ասում էր ինձ, թե որ օրը չի գալու, դաստիարակչուհուն ասում էի՝ թողնում էր տուն գնայի ) 7 տարեկանում էլ, երբ առաջին դասարան գնացի, դպրոցը 2․5-3 կմ հեռու էր, բնականաբար ոտքով էի գնում (տրանսպորտ չկար ուղղակի ։Ճ ), ու, դրան էլ գումարած ամբողջ ճանապարհի երկայնքով «կանալ» էր գնում, 2 մետր խորությամբ ու առանց որևէ արգելապատնեշի։ 8 տարեկանում էլ աշխատանքի բերումով մերոնք հաճախ ստիպված էին լինում 2 տարեկան եղբորս թողնել իմ հսկողության տակ, 1-2 ժամով հաստատ ավելի շուտ էլ են մենակ թողել, բայց էդ պարբերաբար էր լինում՝ դրա համար է տպավորվել։

Հ․Գ․
Դպրոց գնալու ճամփին նաև Գյումրի-Ամասիա միջպետական նշանակության մայրուղին էի հատում

[Quyr Qery]

Իմ ու Ջոնի մանկությունը լրիվ նույնն է՝ նույն կանալը, նույն դպրոցը, նույն Գյումրի-Ամասիա միջպետական նշանակության մայրուղին, նույն ինձանից 6 տարի փոքր մեկը (իմ դեպքում՝ քույրս): Հենց վեցից էլ մենակ եմ մնացել, դպրոց մենակ եմ գնացել, 7-ից արդեն քրոջս էլ էի մեկ-մեկ հետևում, երբ մերոնք տեղ էին գնում:

[Բարեկամ]

Ինձ թվում է՝ այն ժամանակ կարելի է փորձել, երբ տվյալ երեխան ինքն իրեն ապահով ու պատրաստ է զգում տանը մենակ մնալու: Դա սովորաբար զգում ես կոնկրետ երեխայի հետ կապված:
Աղջիկս, օրինակ, երկար ժամանակ մերժում էր, ինչ-որ վախ կամ անապահովություն կար մեջը, և դա այն դեպքում, երբ ինքը բավականին անվախ է բնույթով: Եվ միայն վերջերս, երբ մոտ տասնմեկ տարեկան էր, ինքնըստինքյան սկսեց նախընտրել տանը մենակ մնալը, որևէ ծանոթի հետ մնալու փոխարեն:

[Ուլուանա]

Ինձ թվում է՝ մեր ծնողները մեզ շատ ավելի շուտ ու ավելի հանգիստ են մենակ թողել, քան մենք կթողնենք մեր երեխաներին։ Մեր ժամանակ առաջին–երկրորդ դասարանի երեխային տանը մենակ թողնելը սովորական երևույթ էր, էդ տարիքում մենակ դպրոց կամ մոտակայքի խանութ գնալը, էլ չեմ ասում՝ բակում խաղալը՝ նույնպես։ Բայց ինձ, օրինակ, էնքան հեռավոր է թվում էն օրը, երբ տղայիս մենակ տանը կթողնեմ կամ թույլ կտամ, որ մենակ ինչ–որ տեղ գնա, թեկուզ մոտիկ (հիմա համարյա վեց տարեկան է)։ Իհարկե, կոնկրետ երեխայից շատ բան է կախված, բայց նաև կյանքի պայմաններն ու հանգամանքները կապ ունեն։ Օրինակ, շատերիս ծնողները մեզ ճարահատյալ են թողել մենակ, հաճախ՝ մեզնից մի քանի տարով փոքր քույր–եղբայրների հետ (ինձ էլ ինձնից 4 տարով փոքր քրոջս ու եղբորս հետ էին հաճախ թողնում տանը շատ փոքր տարիքում), ու որ խորանաս, ահագին ռիսկային է եղել էդ թողնելը։ Բայց կամ իսկապես ուրիշ ճար չեն ունեցել, կամ էլ շատ չեն խորացել երևի ։ Բայց մամաս որ պատմում է որոշ բաներ, ես ուղղակի սարսռում եմ։ Ինձ թվում է՝ ես ոչ մի դեպքում չեմ կարողանա ու չեմ անի տենց, չգիտեմ։ Հետո հիմիկվա կյանքի պայմաններն էլ են ահագին փոխվել. վտանգները շատացել են։

Ինչքան գիտեմ, ԱՄՆ–ում էլ տարիք չկա սահմանված երեխային մենակ թողնելու հետ կապված, էլի համարվում է, որ կոնկրետ երեխայից է կախված։ Բայց մի բանում համոզված եմ. եթե առնվազն հիմիկվա ԱՄՆ–ում տեսնեին, թե մեզ որ տարիքից ու ինչ պայմաններում էին մենակ թողնում մեր ծնողները, նրանց մինիմում կզրկեին ծնողական իրավունքից ։

[ivy]

Ան, մեր ծնողների կողմից մեզ «ճարահատյալ մենակ թողնելը» մի քիչ վիճելի հարց է: Հայաստանում՝ էն էլ էն ժամանակներում, մարդ մենակ մնալու խնդիր ոնց որ թե էնքան էլ չուներ: Մեծ ընտանիքներ, տանը հաճախ ապրող տատիկ-պապիկներ, ուրիշ հարազատներ, ազգականներ և ի վերջո՝ հարևաններ, որոնք հաճախ ազգականներին հավասար կատեգորիա էին: Հիմա դե համեմատիր դա էն իրավիճակի հետ, երբ կինը արտերկրում է ու մենակ է ապրում իր երեխայի հետ, ոչ մի ազգական, տատիկ-պապիկ և այլն: Ու լինելով երկրորդ դեպքը՝ ոչ մի անգամ «ճարահատյալ» վիճակի չեմ հասել. ամեն ինչ էլ հնարավոր է կազմակերպել:
Մեզ պահելու ժամանակ, կարծում եմ, ոչ էնքան ճարահատյալ վիճակն է եղել, որքան գիտելիքների պակասը, շատ հարցերին թեթև նայելը և նման բաներ:
Օրինակ՝ քրոջս էլ են ինձ հետ մենակ թողել: Մի քանի ամսական երեխային՝ հինգ-վեց տարեկան քրոջ հետ: Ինչի արդյունքում ինքը մի քանի անգամ գետնին է ցցվել գլխի վրա՝ ահագին լուրջ հետևանքներով, ու դրանում ինձ են մեղադրել: Որ մտածում ես՝ լրիվ աբսուրդ: Հինգ տարեկան երեխային մեղադրում են, որ մի քանի ամսական ճտին լավ չի նայել՝ հետը մենակ լինելով: Ոնց որ դու ես ասում, էստեղ էդպիսի բաների համար շատ լուրջ հետևանքների առջև կկանգնեին ծնողները: Ու համարում եմ, որ նման վարքի պատճառը ճարահատյալ վիճակը չի եղել, այլ գիտելիքների պակասը. մենակ տատիկ-պապիկներն ու հարևաններն արդեն հերիք էին, որ երեխաները մենակ մնալու խնդիր չունենային:

[ivy]

Ինձ թվում է՝ այն ժամանակ կարելի է փորձել, երբ տվյալ երեխան ինքն իրեն ապահով ու պատրաստ է զգում տանը մենակ մնալու: Դա սովորաբար զգում ես կոնկրետ երեխայի հետ կապված:
Աղջիկս, օրինակ, երկար ժամանակ մերժում էր, ինչ-որ վախ կամ անապահովություն կար մեջը, և դա այն դեպքում, երբ ինքը բավականին անվախ է բնույթով: Եվ միայն վերջերս, երբ մոտ տասնմեկ տարեկան էր, ինքնըստինքյան սկսեց նախընտրել տանը մենակ մնալը, որևէ ծանոթի հետ մնալու փոխարեն:

Դե երկար ժամանակով լրիվ մենակ թողնելուց դեռ մենք շատ հեռու ենք. իմը գարնանը նոր 6 է դառնալու:
Ինձ հիմա հուզող թեմաները կարճ ժամանակով «բաց թողնելն է», այսինքն՝ առաջին քայլերը: Որ օրինակ մի քանի ամսից մենակ դպրոց գնա. հինգ րոպեի ճանապարհ է: Կամ մի 20 րոպեով տանը մնա, երբ արագ պիտի խանութ գնամ-գամ:
Հիմա օրիանկ էդ հարցերը փակ են ինձ համար: Եթե հավես չունի հետս խանութ գալու, մնում ենք առանց մթերքների: Կամ պիտի փորձեմ համոզել. ուրիշ ճանապարհ չկա: Կամ ավել վատ դեպքեր կան, երբ օրինակ՝ մեկ էլ հիվանդանում է, ու տանը դեղ չունեմ, պիտի գնամ դեղատուն, բայց իրեն տանը թողնել չեմ կարող. էդ ամենավատ դեպքերից է: Ստիպված պիտի մարդ գտնեմ, որ ինձ համար դեղ կբերի. դուրս գալը բացառվում է էս դեպքում, չնայած էլի մի 15-20 րոպե պիտի տևեր:
Ու չգիտեմ, էս իմ վախերն են ու չափազանց զգուշավորությունը, թե իսկապես չարժի մի 5 տարեկան երեխային 20 րոպեով տանը մենակ թողնել: Կամ արդեն 6 տարեկանին թողնել մենակ դպրոց գնա, երբ դպրոցը քթի տակ է:

[StrangeLittleGirl]

Ան, մեր ծնողների կողմից մեզ «ճարահատյալ մենակ թողնելը» մի քիչ վիճելի հարց է: Հայաստանում՝ էն էլ էն ժամանակներում, մարդ մենակ մնալու խնդիր ոնց որ թե էնքան էլ չուներ: Մեծ ընտանիքներ, տանը հաճախ ապրող տատիկ-պապիկներ, ուրիշ հարազատներ, ազգականներ և ի վերջո՝ հարևաններ, որոնք հաճախ ազգականներին հավասար կատեգորիա էին: Հիմա դե համեմատիր դա էն իրավիճակի հետ, երբ կինը արտերկրում է ու մենակ է ապրում իր երեխայի հետ, ոչ մի ազգական, տատիկ-պապիկ և այլն: Ու լինելով երկրորդ դեպքը՝ ոչ մի անգամ «ճարահատյալ» վիճակի չեմ հասել. ամեն ինչ էլ հնարավոր է կազմակերպել:
Մեզ պահելու ժամանակ, կարծում եմ, ոչ էնքան ճարահատյալ վիճակն է եղել, որքան գիտելիքների պակասը, շատ հարցերին թեթև նայելը և նման բաներ:
Օրինակ՝ քրոջս էլ են ինձ հետ մենակ թողել: Մի քանի ամսական երեխային՝ հինգ-վեց տարեկան քրոջ հետ: Ինչի արդյունքում ինքը մի քանի անգամ գետնին է ցցվել գլխի վրա՝ ահագին լուրջ հետևանքներով, ու դրանում ինձ են մեղադրել: Որ մտածում ես՝ լրիվ աբսուրդ: Հինգ տարեկան երեխային մեղադրում են, որ մի քանի ամսական ճտին լավ չի նայել՝ հետը մենակ լինելով: Ոնց որ դու ես ասում, էստեղ էդպիսի բաների համար շատ լուրջ հետևանքների առջև կկանգնեին ծնողները: Ու համարում եմ, որ նման վարքի պատճառը ճարահատյալ վիճակը չի եղել, այլ գիտելիքների պակասը. մենակ տատիկ-պապիկներն ու հարևաններն արդեն հերիք էին, որ երեխաները մենակ մնալու խնդիր չունենային:

Ռիփ, չգիտեմ՝ մնացած դեպքերում ոնց, բայց կոնկրետ իմ դեպքում իմ մաման ինձ ու եղբորս մենակ ա թողել ոչ թե ճարահատյալ կամ գիտելիքների պակասից, այլ որովհետև ուղղակի մենք մենակ ավելի լավ էինք մնում, քան ուրիշ մեկի հետ։ Մինչև դպրոց գնալս պապիկիս ու իր տիկնոջ հետ էինք հաճախ մնում։ Տիկինը լրիվ հեքիաթներից փախած խորթ մայր էր։ Ուրիշ ազգականների հետ էլ է թողել։ Հիմա չեմ ուզում խորանալ, բայց լավ չի եղել։ Իսկ ավելի մեծ տարիքում, երբ գործուղվում էր, այսինքն՝ օրերով պիտի մենակ մնայինք, սկզբի մի քանի անգամը փորձեց հորս ու այլ ազգականների խնդրել, որ հետևեն։ Բայց եզրակացությունն էղավ էն, որ մեզ հետևող ազգականն իր ֆունկցիան չէր կատարում։ Ու էն, ինչ պիտի ինքն աներ, մենք ինքնուրույն էինք անում։

Մեկ էլ Դանիայի հետ կապված ասեմ։ Էստեղ էլ առանձնապես տարիք չկա երեխային մենակ թողնելու, բայց կարճ ժամանակով մենակ թողնելը նույնիսկ քաջալերվում ա սկսած ամենափոքր տարիքից։ Ասենք, հաճախ կտեսնես, որ մաման սայլակով երեխային դրսում թողնում, մտնում է սուպերմարկետ կամ դրսում թողնում, գնում է ներս ընկերուհիների հետ սրճելու։ Բայց դե Դանիան էլ ԱՄՆ-ի կամ Գերմանիայի համեմատ ահագին ապահով երկիր ա։

[Գաղթական]

Մեկ էլ Դանիայի հետ կապված ասեմ։ Էստեղ էլ առանձնապես տարիք չկա երեխային մենակ թողնելու, բայց կարճ ժամանակով մենակ թողնելը նույնիսկ քաջալերվում ա սկսած ամենափոքր տարիքից։ Ասենք, հաճախ կտեսնես, որ մաման սայլակով երեխային դրսում թողնում, մտնում է սուպերմարկետ կամ դրսում թողնում, գնում է ներս ընկերուհիների հետ սրճելու։ Բայց դե Դանիան էլ ԱՄՆ-ի կամ Գերմանիայի համեմատ ահագին ապահով երկիր ա։

այ քեզ հիմար նապաստակ...
սենց բան դեռ չէի լսել..
երեխուն սայլակով դրսում թողնել ու մտնել ընկերուհիների հետ սրճարան, ըստ իս, ոչ թե մենակ, այլ՝ անտեր թողնելա կոչվում..


թեմայի մասով՝ ես էլ եմ վաղ տարիքից մենակ դպրոց գնացել՝ մետրոներով-բան,
բայց այ երեխեքին ռիսկ չենք անում մենակ թողնել, չնայած որ դպրոցը մի 10 րոպեյվա ճանապարհ է ու մի երկու հարևան ունենք, որ թողնում են..
ուղղակի, մեր դեպքում, երկու ախպեր՝ անգամ մոր ուղեկցությամբ, միշտ չի, որ հաշտ ու համերաշխ են տեղ հասնում՝ սա մեկ, և երկրորդ՝ կողքի քաղաքում մի դպրոց կար, որի զուգարանը շենքից դուրս էր, ու երեխաները, դասի ժամին, առանց հսկողության էին գնում գալիս..
հետո պարզվեց, որ էդ զուգարաններից մեկում, տևական ժամանակ, մի պեդոֆիլ է «գործել» ու երեխեքը վախեցել են պատմել..

իսկ այ տանը մենակ թողնում ենք ավագիս (նոր է դարձել 7)՝ կարճ ժամանակով, ու ասեմ ավելին՝ մեկ մեկ ինքն է պահանջում մենակ մնալ՝ մոր հետ եղբորը թենիսի կամ լողի խմբակ ուղեկցելու փոխարեն..

[Բարեկամ]

Դե երկար ժամանակով լրիվ մենակ թողնելուց դեռ մենք շատ հեռու ենք. իմը գարնանը նոր 6 է դառնալու:
Ինձ հիմա հուզող թեմաները կարճ ժամանակով «բաց թողնելն է», այսինքն՝ առաջին քայլերը: Որ օրինակ մի քանի ամսից մենակ դպրոց գնա. հինգ րոպեի ճանապարհ է: Կամ մի 20 րոպեով տանը մնա, երբ արագ պիտի խանութ գնամ-գամ:
Հիմա օրիանկ էդ հարցերը փակ են ինձ համար: Եթե հավես չունի հետս խանութ գալու, մնում ենք առանց մթերքների: Կամ պիտի փորձեմ համոզել. ուրիշ ճանապարհ չկա: Կամ ավել վատ դեպքեր կան, երբ օրինակ՝ մեկ էլ հիվանդանում է, ու տանը դեղ չունեմ, պիտի գնամ դեղատուն, բայց իրեն տանը թողնել չեմ կարող. էդ ամենավատ դեպքերից է: Ստիպված պիտի մարդ գտնեմ, որ ինձ համար դեղ կբերի. դուրս գալը բացառվում է էս դեպքում, չնայած էլի մի 15-20 րոպե պիտի տևեր:
Ու չգիտեմ, էս իմ վախերն են ու չափազանց զգուշավորությունը, թե իսկապես չարժի մի 5 տարեկան երեխային 20 րոպեով տանը մենակ թողնել: Կամ արդեն 6 տարեկանին թողնել մենակ դպրոց գնա, երբ դպրոցը քթի տակ է:

6 տարեկանն, ինձ թվում է, մի քիչ շատ փոքր է: Ես որ հիմա մենակ եմ թողնում, երբ տասնմեկ տարեկան է, մի երկու-երեք ժամով առավելագույնը, որից հետո ինքն է սկսում զանգել անընդհատ ու հարցնել, թե երբ եմ գալու:
Եվ այս տարիքում նոր միայն կարող եմ ինչ-որ տեղ հանգիստ լինել, որ ինչ-որ սխալ բան չի անի՝ իրեն վնաս տալու առումով:

Դե, 20 րոպեն շատ մեծ անհրաժեշտության դեպքում գուցեև կարելի է փորձել մեկ-երկու անգամ, բայց որ հեռախոսն անընդհատ մոտը պահի, և ժամանակ առ ժամանակ ստուգես, թե ինչպես է, բայց այ դպրոց մենակ գնալը 6տարեկանում, նույնիսկ 7 կամ 8 տարեկանում, անգամ եթե հինգ րոպեյվա ճանապարհ է, ես հաստատ հանգիստ չէի լինի, ու հետևյալ պատճառներով.

- Անգամ եթե փողոց չի անցնում կամ գիտի, թե երբ ու ինչպես անցնել անցնել, միևնույն է, դրայվեյից կարող է անսպասելի մեքենա դուրս գալ և իրեն չնկատել, և որ ամենակարևորն է՝ մեքենաները հետ-հետ դուրս գալիս չեն տեսնում փոքրիկ երեխային, պարզապես չի երևում, ու դա մշտական վտանգ է. օրինակ, ես մի անգամ տուգանվել եմ լողավազանի մոտի կայանատեղում, որտեղ նշան կար՝ "rear only", որի իմաստը չհասկացա, ու կայանեցի մեքենայի քիթը դեպի պատը, ու հետո վերադարձիս , երբ տեսա տուգանքի կտրոնը մեքենայի ապակուն, նոր հասկացա ինչումն է բանը. քանի որ լողավազան երեխաներ շատ են այցելում, հավանականությունը, որ երեխան կարող է քայլել կայանատեղում ինչ-որ մեքենայի մոտով, թեկուզև ծնողների հետ, մեծ է, և եթե մեքենան քթով դեպի պատն է կայանած, ապա հետ-հետ պետք է դուրս գա, որի դեպքում չի նկատի, եթե իր հետևը երեխա լինի կանգնած: Այդ պատճառով այդպիսի մանկաշատ վայրերում պահանջում են կայանել ՛՛հետնամասը պատի կողմը միայն՛՛ ձևով:

- Մյուս վտանգը՝ որ ինչ-որ անծանոթ մարդ կարող է հետևել ու առևանգել երեխային: Մանավանդ արևմուտքում դա նորություն չէ: Նկատելով, որ տվյալ երեխան, այդքան փոքր, միշտ մենակ է գնում դպրոց, դժվարություն չի լինի առևանգման պլան մշակելը՝ երեխային գայթակղելու միջոցով:

- Երեխայի ոչ բավարար հասունությունը՝ արտասովոր իրավիճակներին ճիշտ արձագանքելու: Որքան էլ սովորեցնես ինչ-որ բաներ, թե երբ ինչպես պետք է վարվի, կլինեն այնպիսի իրավիճակներ, որոնք սովորացրածի շրջանակում չեն լինի, իսկ երեխան չունի բավականաչափ դատողականություն, որ հանգիստ լինես, թե հաստատ, անմիջապես ճիշտ կկողմնորոշվի:

[Apsara]

Մի դեպք հիշեցի, երբ Անին նորածին էր, իսկ Ալեքսանդրը 1.6 տարեկան, ցերեկը մեկ-մեկ իրար հետ էին քնում ու ես վստահ գիտեի, որ 2-3 ժամ քնելու են: Մի օր եղավ, որ իրենք քնած էին, իսկ ես պիտի ուտելիք պատրաստեի, պարզվեց տանը ոչ մի մթերք չկա, մտածեցի երկար բարակ ու որոշեցի ռիսկի դիմել՝ սրտիս բաբախները 150ի վերցրեցի բանալին ու գնացի 2 րոպեի վրա գտնվող խանութ: 7 րոպեից նորից դռան դիմաց էի ու ահա պարզվեց որ սխալ բանալի եմ վերցրել: Քիչ էր մնում ուշագնաց լինեի, բայց ինչպես բոլոր դեպքերում հավաքեցի ինքս ինձ ու զանգեցի 911: Բավականին ուշ եկան, պատուհանից ներս մտան դուռը բացեցին, տանը 4-5 տղամարդ ա գնում- գալիս, խոսում, մի 2 հարևան էլ եկավ ինչ-որ բան ստորագրելու համար: Իսկ իմ ճտերը մուշ-մուշ քնած էին:

Սրանից հետո կյանքում երբեք մենակ չեմ թողել, ուր էլ գնացել եմ 3ին իրար հետ շալակած, անջվելով, հոգնելով: Ու երևի մոտ ժամանակներս ռիսկ չանեմ, մնացորդային նստվածք կա դեռ մեջս:

Իսկ իմ մանկության ժամանակ ինձ նորմալ էր թվում, որ ամեն օր մայրս գնար աշխատանքի, մենք քրոջս հետ 1 տարվա տարբերությամբ մնանք մենակ, ու դեռ մի բան էլ տունը կարգի բերեինք, խոհանոց մտնելն արգելված էր, երևի էնտեղ ամենավտանգավորն էր 4 և 5 տարեկան երեխեքի համար: Հետո այդպես էլ ինքնուրույն մեծացանք, դպրոց, խմբակներ, ինչքան հեռու ուզում ա լինի՝ մենք մեր հույսին էինք:

Բայց մի բան էլ, մեր ժամանակ մարդկանց չէին գողանում օրգանները վաճառելու համար: Իսկ հիմա նույնիսկ 5ր. դպրոցի ճանապարհն է դարձել վտանգավոր, երեխաների են գողանում, էլ պեդոֆիլներ էլ գողեր, որովհետև երեխաները թանկանոց հեռախոսներով են ֆռֆռում: