Թեմայի շուրջ. Հայերս ընդհանուր առմամբ էդքան մարդասեր չենք, որքան որ մեզ է թվում, ու մեջներս վախ կա օտարի նկատմամբ (ոչ անհիմն):
Մեր պատմության մեջ մեզ հանդիպած օտարները մեծամասամբ քոչվոր ավազակներ են եղել, որոնց նպատակը մեզ սպանելն ու մեր ունեցվածքին տիրանալն է եղել:
Դրա համար էլ ջոկողություն ենք դնում քոչվորանման ազգերի ու սպիտակների (վերջիններս էլ մի բարի պտուղ չեն, բայց մեզ ավելի քիչ վնաս են տվել, սրանց էլ չեն սիրում Ամերիկայի հնդկացիները հայտնի պատճառներով):
Եթե ուժեղ լինեինք ու ավելի շատ կոտորած լինեինք, քան թե կոտորված, ապա հիմա ամերիկացիների պես կժպտայինք բոլորին ու դռները կբացեինք «հարիֆների» առաջ:
Բայց սրանով մեր պրոբլեմները չեն սահմանափակվում:
Մենք իրար էլ էդքան չենք սիրում ու վախենում ենք իրարից: Ինչու՞:
Որովհետև հիմա ինքներս էլ զտարյուն առաջվա հայերը չենք, մեր արյան մեջ ինչ խառնուրդներ ասես կան, որոնք ազդում են մեր պահվածքի վրա,
հետևաբար ոչ մեկ չգիտի, դիմացինը իրեն սելջուկ-թաթարի պես ա պահելու՞, թե՞ ուրարտացու:
Օրինակ տեսա՞ք մեր մեջի սելջուկները ինչ ծեծուջարդ արեցին խաղաղ ամբոխներին վերջերս...
Հետևություն: Միջազգային (գուցե բազմա՞զգ) մենք արդեն ենք, մեր արյունը միջազգային արյուն է, ոչ ամենալավերից:
Եթե ցանկություն ունենք մեջներս տեսնելու ռոմանո-գերմանացիներին, որ մեզ լավ զգանք, ուրեմն առնվազն պիտի համոզվենք,
որ մեր արտաքին գործերի նախարարության աշխատակիցները ավելի շատ ուրարտական արյուն ունեն, քան թե մոնղոլ-թաթարական:
Տխուր թեմա է մեր մեջ ասած:
Էջանիշներ