Չգիտեմ՝ ինչքանով է տասնյակս «ոչ ոք չգիտի»-ին համապատասխան, բայց դե էս ստացվեց.
1. Շուրջս ոչ մի հայելի բաց չեմ թողնում: Ինձ ուղղելու համար չէ (ուղղելու բան էլ չկա վրաս՝ ոչ քսվում եմ, ոչ սանրվում), այլ ինքս ինձնով զմայլվելու: Մեկ-մեկ մտքում եմ հիանում, մեկ-մեկ՝ բարձրաձայն: Ընդհանրապես ես ինձ շատ եմ սիրում ու ինձ տեսնելու ոչ մի առիթ բաց չեմ թողնում:
2. Մի ձեռքիս մատները հերիք կանեին (դեռ ավելցուկով)՝ թվարկելու համար իմ կյանքում գոյություն ունեցող բոլոր էն մարդկանց, որոնց հետ մտերիմ կապն ինձ կարևոր է: Մնացած մարդկանց հետ հավես է թեթև ու բարյացակամ ծանոթներ լինել, բայց ընկերություն անելու պահանջ մոտս չի առաջանում:
3. Աջ ծնկիս վրա բնածին փոսիկ ունեմ. փոքր ժամանակ լավ չաղլիկ էի, ու էդ փոսը կողքի միսիկների հաշվին մի կարգին հոր էր, անունն էլ՝ «տոտոյի ձինձին»:
4. Սարսափ ֆիլմեր չեմ նայում: Վախենում եմ շատ: «Սա ընդամենը ֆիլմ է» ռացիոնալ միտքը վրաս չի ազդում:
5. Հայաստանի հետ ներքին կապը կտրվել է:
6. Շատ ուժեղ խուտուտ ունեմ: Միայն մի վիճակ կա, որի ժամանակ ինքն ամբողջությամբ կորչում է:
7. Սիրում եմ գրկվել, փաթաթվել, քսմսվել, ձեռք բռնել, կպնել ուղղակի ու նման պստիկ-մստիկ ֆիզիկական կոնտակտներ:
8. Ծնողներիս հետ կապ պահպանելը քիչ-քիչ վերածվում է պարտականության, ու ես ինձ մեղավոր եմ զգում, որ բնական ցանկություն/պահանջ չունեմ հետները շփվելու:
9. Տունը ջերմ ու հարմարավետ դարձնելու ոչ մի շնորհք չունեմ. ինձ մնա՝ դատարկ չորս պատի մեջ կապրեմ:
10. Սիրահարված եմ:
Մեջբերել
Էջանիշներ