Համայնքներ

[ivy]

Հետաքրքիր կլիներ լսել, թե ինչ կարծիք ունեք հայկական համայնքների մասին:
Դրսում ապրողներից ո՞վ ունի առնչություն համայնքների հետ, ինչ կարծիքներ կան:
Դեր, նշանակություն, ֆունկցիա և այլն:
Բայց ավելի շատ ուզում եմ քննարկենք ոչ թե իրենց դերը Հայաստանի ու հայաստանաբնակների համար, այլ հենց դրսում ապրողների համար:
Մի խոսքով, թեման Սփյուռք-Հայաստան կապը չի:

Ես միշտ հեռու եմ մնացել Մյունխենի հայ համայնքից: Ու ընդհանուր առմամբ լավ տրամադրված չեմ համայնքներին՝ լինի հայկական, թե ուրիշ: Ավելի շուտ, ոչ թե լավ տրամադրված չեմ, այլ կարելի է ասել, նյարդայնացնում են միայն ազգային պատկանելությամբ որոշված խմբերը:
Բայց հետն էլ մտածում եմ, գուցե և շատ էլ կարևոր կարող է լինել համայնքի դերը, հատկապես երեխաների լեզվի պահպանման ու մշակույթի հետ առնչվելու գործում:

Ի՞նչ փորձ ունեք, ի՞նչ մտքեր կան:

[StrangeLittleGirl]

Հետաքրքիր կլիներ լսել, թե ինչ կարծիք ունեք հայկական համայնքների մասին:
Դրսում ապրողներից ո՞վ ունի առնչություն համայնքների հետ, ինչ կարծիքներ կան:
Դեր, նշանակություն, ֆունկցիա և այլն:
Բայց ավելի շատ ուզում եմ քննարկենք ոչ թե իրենց դերը Հայաստանի ու հայաստանաբնակների համար, այլ հենց դրսում ապրողների համար:
Մի խոսքով, թեման Սփյուռք-Հայաստան կապը չի:

Ես միշտ հեռու եմ մնացել Մյունխենի հայ համայնքից: Ու ընդհանուր առմամբ լավ տրամադրված չեմ համայնքներին՝ լինի հայկական, թե ուրիշ: Ավելի շուտ, ոչ թե լավ տրամադրված չեմ, այլ կարելի է ասել, նյարդայնացնում են միայն ազգային պատկանելությամբ որոշված խմբերը:
Բայց հետն էլ մտածում եմ, գուցե և շատ էլ կարևոր կարող է լինել համայնքի դերը, հատկապես երեխաների լեզվի պահպանման ու մշակույթի հետ առնչվելու գործում:

Ի՞նչ փորձ ունեք, ի՞նչ մտքեր կան:

Էս Բեռլինի հայ համայնքի հետ ունեցածս փորձի մասին

Դանիայում էլ եմ հայ համայնքի հետ մի քանի վատ փորձ ունեցել, մասնավորապես՝ միջոցառումները դանիերեն անցկացնելու պատճառով: Ախր գնում ես հայ համայնքի միջոցառմանը, որ հայերեն լսես-խոսես, բռնում, իրանց կոտրած դանիերենով են անցկացնում:

Ընդհանրապես, համայնքի միջոցառումներին գնում եմ մենակ էն դեպքում, երբ հաստատ իմանում եմ, որ հետևում դեսպանատունն ա կանգնած: Էստեղի դեսպանատունը շատ լավն ա ու կազմակերպված: Ամեն ինչ տեղը տեղին ա անում: Լիքը դանիացիներ էլ են գալիս իրանց միջոցառումներին: Բայց մեկ ա, հավաքվող մարդկանցից շատերն էն կարգի հայեր են, որոնց հետ Հայաստանում էլ չէի շփվի: Մեկը մեկից սարսափ ա: Բայց մենք մի քանի հայ ջահելներով մեր հայ շրջապատն ունենք, ժամանակ առ ժամանակ հավաքվում, շփվում ենք, ունո ենք խաղում:

Կարծում եմ՝ շատ կարևոր ա դրսերում սեփական ազգի ներկայացուցիչների հետ կապ ունենալը, թեկուզ դա համայնքի տեսքով չլինի:

[Chuk]

Ես միշտ հեռու եմ մնացել Մյունխենի հայ համայնքից: Ու ընդհանուր առմամբ լավ տրամադրված չեմ համայնքներին՝ լինի հայկական, թե ուրիշ: Ավելի շուտ, ոչ թե լավ տրամադրված չեմ, այլ կարելի է ասել, նյարդայնացնում են միայն ազգային պատկանելությամբ որոշված խմբերը:
Բայց հետն էլ մտածում եմ, գուցե և շատ էլ կարևոր կարող է լինել համայնքի դերը, հատկապես երեխաների լեզվի պահպանման ու մշակույթի հետ առնչվելու գործում:

Դրսում ապրող չեմ, բայց ուզում եմ առաջարկել հարցին ուրիշ դիտանկյունից նայես: Պատկերացրու չկա ակումբը, չկա ֆեյսբուքը, որով կարող ես շփվել հայերեն ու հայերի հետ: Չէի՞ր ունենա ինչ-որ կերպ Հայաստանյան իրականությանը առնչվելու, հայերի հետ շփվելու կարիք:

[StrangeLittleGirl]

Դրսում ապրող չեմ, բայց ուզում եմ առաջարկել հարցին ուրիշ դիտանկյունից նայես: Պատկերացրու չկա ակումբը, չկա ֆեյսբուքը, որով կարող ես շփվել հայերեն ու հայերի հետ: Չէի՞ր ունենա ինչ-որ կերպ Հայաստանյան իրականությանը առնչվելու, հայերի հետ շփվելու կարիք:

Ես ունենում եմ էդ կարիքը նույնիսկ ակումբի ու ֆեյսբուքի առկայության դեպքում: Դրա համար որ երկրում ապրել եմ, ունեցել եմ մի երկու-երեք հայ ընկերներ, որոնց ժամանակ առ ժամանակ հանդիպել եմ: Ասենք, օրինակ, Սասնա Ծռերի օրերին մի քանի հայ ընկերներով շաբաթը մեկ-երկու անգամ հանդիպում, խոսում էինք: Ահավոր պահանջ կար սաղիս մոտ էլ:

[ivy]

Դրսում ապրող չեմ, բայց ուզում եմ առաջարկել հարցին ուրիշ դիտանկյունից նայես: Պատկերացրու չկա ակումբը, չկա ֆեյսբուքը, որով կարող ես շփվել հայերեն ու հայերի հետ: Չէի՞ր ունենա ինչ-որ կերպ Հայաստանյան իրականությանը առնչվելու, հայերի հետ շփվելու կարիք:

Դե որ նոր էի եկել, ոչ մեկը կար, ոչ մյուսը, բայց համայնքից հենց սկզբից ևեթ հեռու եմ մնացել։ Բայց դե հարցը կոնկրետ ես չեմ։

[Ռուֆուս]

Իտալիայի հայ համայնքի հետ որևէ առնչություն չեմ ունեցել, բայց հայ համայնքը շատ ակտիվ է գործում: Համայնքը Միլանի հայ հոգևոր թեմի ղեկավարն է գլխավորում ու բավականին ակտիվ են, էնտեղ Հայոց Տուն կա, որտեղ Սուրբ Ծնունդին հավաքում են Իտալիայի բոլոր հայերին ու հատկապես երիտասարդներին ու պարբերաբար տարբեր բարեգործական ծրագրեր են անցկացնում: Ես իրենց միջոցառումներից ոչ մեկին չմասնակցեցի, որովհետև բավակնին հեռու էր, բացի դրանից էդքան էլ ցանկություն չունեի հետները շփվելու: Փոխարենը տարբեր քաղաքներում բնակվող հայերի հետ եմ շփվել ու բոլորի մասին տպավորություններս միայն դրական է եղել: Օրինակ Տոսկանայի մի փախած փոքր քաղաքում հայ կին էր ապրում՝ իտալացի ամուսնու հետ, իրենց տուն էի հյուր գնացել, շատ ջերմորեն ընդունեցին, քաղաքը ցույց տվեցին բան: Բոլոնյայում պարսկահայի հետ էի ծանոթացել, ով շաուրմայանոց ուներ, էլի շատ լավ մարդ էր: Նու նենց չէր, որ հետները ընկերություն կանեի, բայց ժամանակ առ ժամանակ հավես էր հետները հանդիպելն ու մի քանի բառ փոխանակելը:

Վենետիկը ուրիշ պատմություն էր, Սուրբ Ղազարի հոգևորականները վերին աստիճանի ջերմ են տրամադրված հայերի ու հայաստանցիների նկատմամբ, մանավանդ որ վանքի հոգևորականների մեծ մասը Հայաստանից են:

[anslov]

Հետաքրքիր կլիներ լսել, թե ինչ կարծիք ունեք հայկական համայնքների մասին:
Դրսում ապրողներից ո՞վ ունի առնչություն համայնքների հետ, ինչ կարծիքներ կան:
Դեր, նշանակություն, ֆունկցիա և այլն:
Բայց ավելի շատ ուզում եմ քննարկենք ոչ թե իրենց դերը Հայաստանի ու հայաստանաբնակների համար, այլ հենց դրսում ապրողների համար:
Մի խոսքով, թեման Սփյուռք-Հայաստան կապը չի:

Ես միշտ հեռու եմ մնացել Մյունխենի հայ համայնքից: Ու ընդհանուր առմամբ լավ տրամադրված չեմ համայնքներին՝ լինի հայկական, թե ուրիշ: Ավելի շուտ, ոչ թե լավ տրամադրված չեմ, այլ կարելի է ասել, նյարդայնացնում են միայն ազգային պատկանելությամբ որոշված խմբերը:
Բայց հետն էլ մտածում եմ, գուցե և շատ էլ կարևոր կարող է լինել համայնքի դերը, հատկապես երեխաների լեզվի պահպանման ու մշակույթի հետ առնչվելու գործում:

Ի՞նչ փորձ ունեք, ի՞նչ մտքեր կան:

Չիկագոյի հայ համայքից քիչ գաղափար ունեմ:Այսիքն ունեմ էն գաղափարը, որ կան արաբական աշխարհից գաղթած հայեր ու իրանց թիվ քիչ է: Չեմ շփվել որպես հայերի, քանի որ իրանց ավելի դժվար եմ հասկանում, քան ասենք չինացիներին համ լեզվական համ էլ հոգեբանական-մտավոր տիրույթում:
Այնպես չի, որ ինձ դիտմամբ հեռու եմ պահում, բայց և դատարկ ժամանակ անցկացնելու "ժամանակ" չկա: Որ լսես բամբասանքներ, ծերունական մառազմ կամ էլ Հայաստանի էշ-էշ քննադատություն:
Լսել եմ որ կա հայ կենտրոն ու կա եկեղոցուն կից դպրոց, որը շատ մեծ հեղինակություն է վայելում որպես կրթական օջախ, բայց երբևէ չեմ այցելել: Կիլիկյան թեմը բավականին ուժեղ է իր մի քանի հոգի եղած հալով:
Պլաններից կարող եմ ասել ,որ եթե երեխաներ ունենամ, ապա անպատճառ կտամ այդ դպրոցում սովորելու, քանի որ երեխայի դաստիրակման մասով կարևորև որ չլինի անհասկանալի ու սյուրպրիզային ոչինչ: Եթե իհարկե մինչև էտ ապրեմ այդտեղ:

Իսկ ընդանուր առմամբ հայկական համայքը բավականին թույլ է, հրեական, կուբայական, չինական, հնդկական, ֆիլիպինյան, սևական, մեքսիկական համայքների համեմատ: էլ չասեմ իտալացիների մասին, որոնք համարյա թե քաղաքի արիստոկրատներն են

Ամերիկայում ունիկալ է նաև իր համայքային լիարժեք կյանքով, որը կողքից նայելուց մեկ-մեկ հավես է լինում:
Անցյիալ օրը իմ իտալացի ընկերոջ տանը քանի դեռ մենք խորոված էինք անում, իր իտալացի կինը զոքանչի հետ պամիդորի կանսերվա էին զակատ անում :
նայելուց շատ հավես էր

[Գաղթական]

համայնքների դերը շատ եմ կարևորում,
ու դրա համար կան մի շարք պատճառներ..

համայնքը կարող է խաղալ ամենատարբեր դերեր` մշակութայինից մինչև քաղաքական..
ամեն ինչ կախված է իհարկե այդ համայնքի ղեկավարից ու դրա անդամներից..

շատ չերկարացնեմ` չնայած, որ ասելու շատ բան կա..
ընդամենը մի երկու հակիրճ օրինակ.

Շվեյցարիայում բնակվելուս առաջին իսկ օրերից ակտիվ փնտրում էի հայերի..
հետո ձեռք բերեցի շատ հայաստանցի մտերիմներ ու արևմտահայ ծանոթներ..
վերջինների մեջ շատ ավելի դժվար էր մտնել, քանի որ շատ էին խաբվել հայաստանցիներից ու, մեղմ ասած, բոլորին անվստահությամբ էին վերաբերվում..
իսկ հայաստանցիների մեծ մասի մոտ էլ`դե <արյաաա ախպարա բհահահա> վիճակ էր...
մի խոսքով` նպատակ դրեցի շատ փոքր ժողովրդի երկու մեծ հատվածներին օգնել նորից վերագտնել իրար..
գոնե Ցյուրիխի կանտոնի մակարդակով..
գտա համախոհներ ու անցանք գործի..
հետագայում իհարկե հետո այս երևույթը տարածվեց ամբողջ երկրի վրա.. բոլորն ունեյին դրա կարիքը...
կազմակերպվում էին համերգներ, որտեղ ելույթ էին ունենում հիմնականում ֆրանսահայ երգիչ-երգչուհիներ,
գերմանական կողմից ավելի հաճախ սկսեցին գնալ հասնել երկրի միակ հայկական եկեղեցին, որ Ժնևում էր..
ավանդույթ դարձան տարեկան համահայկական հանդիպումները..
ինչ որ ծովափնյա փոքրիկ հյուրանոցում, որում մի քանի օրով ամբողջ երկրից հավաքվում էր երիտասարդությունը, քննարկում տարբեր հարցեր, լսում համայնքի երևելիների խոսքը..
կազմակերպվեց հայկական ռադիո, հայկական ամսաթերթը նոր շունչ ստացավ, և այլն և այլն..

Հոլանդիայում լրիվ այլ իրավիճակ էր..
էստեղ արդեն շատ բան շատ ավելի կազմակերպված գտա..
համ համայնքն էր ավելի մեծ (20-25հզ` Շվեյցարիայի 6-7հզ-ի համեմատ), համ էլ լրիվ իրավացիորեն կարելի է հոլանդահայ համայնքն անվանել Եվրոպայի երկրորդ ամենազորեղ հայ համայնքը` ֆրանսիականից հետո..
գործում են եկեղեցիներ, մշակութային տներ` ազգային պարի ու երգի խմբակներով, հայկական գրադարան, հայ ուսանողների միություն (Գլաձոր) և այլն..
Հոլանդիայում կան ամենատարբեր բնագավառներում լուրջ հաջողությունների հասած հայեր:
երիտասարդ հայերի միության հրավերքով` այդ մարդիկ պարբերաբար ելույթ են ունենում երիտասարդների լսարանի առաջ ու պատմում իրենց հաջողության գաղտնիքները, ելույթից հետո անմիջական զրույց ունենում հավաքվածների հետ, պատասխանում հարցերին առաջարկում օգնություն..
հա` մեկ էլ Ալմելո քաղաքնա հետաքրքիր` համարյա ամեն քայլափոխի մի որևէ հայկական կազմակերպության ես դեմ առնում` մեծ ցուցանակի վրա էլ հայատառ անվանումով..

հիմա էլ Բելգիայում եմ ապրում,
բայց շատ բան պատմել չեմ կարող համայնքի կյանքի մասին, քանի որ` գերզբաղվածության պատճառով ընդամենը մի քանի անգամ եմ մասնակցել միջոցառումներին (Ապրիլի 24-ին Բրյուսելի բոլոր գլխավոր պողոտաները երթով փակելը չհաշված)..
տեղափոխվելուս հաջորդ տարին էր` կնոջս հետ այցելել էինք Գենտ քաղաքի հայկական ռեստորանը..
տերը, երբ իմացավ, որ հայեր կան, հատուկ անձնական հավաքածուից, կոնյակ հյուրասիրեց..
աշխատանքային օրվա ամենաեռուն պահին էլ անձամբ բերեց, կենաց ասեց, խմեցինք ու, ներողություն խնդրելով, նորից իր գործին գնաց..
հետո մի քանի հրավիրատոմսեր ստացանք միջոցառումների, բայց բոլորին չենք հասցնում մասնակցել..
ամեն դեպքում` էստեղ էլ լուրջ համայնք կա, որը շատ լուրջ ու կարևոր գործունեություն է ծավալում..
տպավորությունս էդպիսին է..

[Arpine]

Թեման մի տեսակ ճիշտ ժամանակին էր։ Հոլանդիայում լինելուս ծամանակ շատ-շատ էի ուզում հայերի գտնել, քանի որ իսկապես մենակ էի մի տեսակ, հետո արդեն վերադառնալուս ժամանակ գտա։
Նույնն էլ էստեղ՝ Բելգիայում, միշտ ցանկացել եմ գտնել հայերի։ Ռուսաստանում մի քիչ ուրիշ է, եղել եմ տեղի հայ համայնքում բայց որ ճիշտն ասեմ էնտեղ հայերի կարիք չունենք : Հատկապես փաստը, որ բոլորը կիսահայերեն ռուսերեն են խոսում, ոչ թե հակառակը, ի դեպ, խիստ վանող է։ Ու կարծես հպարտանում են դրանով։
Քանի որ, ես բոլոր իվենթներով հետաքրքրված եմ ֆեսյբուքում միշտ ցույց եմ տալիս հետաքրքրվածությունս, որ վերջիններս միշտ ձեռքի տակ ունենամ։ Ու պատահական հայկական իվենթի էի նման հետաքրքրություն հայտնել երբ ստացա մի շաբլոն նամակ AGBU Բրյուսելից։ Ի դեպ էս թեմայի բացվելու օրը։
Գլաձորի(Նիդեռլանդներում) որևէ միջոցառման չեմ եղել։ Հիմա երկու օրից Հայասայի երիտասարադաակն կիկ-օֆ իվենթի եմ գնալու։ Սարսափելի հետաքրքիր է ինձ՝ ինչպիսին են էստեղ մեծացած հայերը, ու ընդհանրապես ամեն ինչ։ Արդեն զրուցել եմ հետները, ամեն դեպքում շատ ջերմ են Հայասան էլ, AGBU-ն էլ։
Կփորձեմ գրել տպավորություններիս մասին, չնայած ես շատ դրական եմ տրամադրված ինչպես բոլորին, էնպես էլ հայերին, միայն հույս ունեմ նացիոնալիստական կարծիքներ չլսել։

[StrangeLittleGirl]

Թեման մի տեսակ ճիշտ ժամանակին էր։ Հոլանդիայում լինելուս ծամանակ շատ-շատ էի ուզում հայերի գտնել, քանի որ իսկապես մենակ էի մի տեսակ, հետո արդեն վերադառնալուս ժամանակ գտա։
Նույնն էլ էստեղ՝ Բելգիայում, միշտ ցանկացել եմ գտնել հայերի։ Ռուսաստանում մի քիչ ուրիշ է, եղել եմ տեղի հայ համայնքում բայց որ ճիշտն ասեմ էնտեղ հայերի կարիք չունենք : Հատկապես փաստը, որ բոլորը կիսահայերեն ռուսերեն են խոսում, ոչ թե հակառակը, ի դեպ, խիստ վանող է։ Ու կարծես հպարտանում են դրանով։
Քանի որ, ես բոլոր իվենթներով հետաքրքրված եմ ֆեսյբուքում միշտ ցույց եմ տալիս հետաքրքրվածությունս, որ վերջիններս միշտ ձեռքի տակ ունենամ։ Ու պատահական հայկական իվենթի էի նման հետաքրքրություն հայտնել երբ ստացա մի շաբլոն նամակ AGBU Բրյուսելից։ Ի դեպ էս թեմայի բացվելու օրը։
Գլաձորի(Նիդեռլանդներում) որևէ միջոցառման չեմ եղել։ Հիմա երկու օրից Հայասայի երիտասարադաակն կիկ-օֆ իվենթի եմ գնալու։ Սարսափելի հետաքրքիր է ինձ՝ ինչպիսին են էստեղ մեծացած հայերը, ու ընդհանրապես ամեն ինչ։ Արդեն զրուցել եմ հետները, ամեն դեպքում շատ ջերմ են Հայասան էլ, AGBU-ն էլ։
Կփորձեմ գրել տպավորություններիս մասին, չնայած ես շատ դրական եմ տրամադրված ինչպես բոլորին, էնպես էլ հայերին, միայն հույս ունեմ նացիոնալիստական կարծիքներ չլսել։

Եթե հավես ունես, կարող եմ քեզ մի քանի բրյուսելաբնակ հավես հայ ջահելների հետ կոնտակտի մեջ դնել։ Չգիտեմ ինչու, հեռվից հեռու Բելգիայի հայ համայնքն ինձ ավելի խելքին մոտ ա էրևում, քան մնացած եվրոպական երկրներինը։ Մի տեսակ նաև կազմակերպված են իրանք։

[StrangeLittleGirl]

Էս էլ հայ ջահելների հանդիպման փորձիս մասին:

Քանի գնում, էնքան ավելի եմ համոզվում, որ «նեղ կռուգ» բանաձևն ավելի ճիշտ տարբերակ ա: Մնում ա չալարել, պարբերաբար էդ նեղ կռուգի հետ հանդիպել: