Դրսում ապրող չեմ, բայց ուզում եմ առաջարկել հարցին ուրիշ դիտանկյունից նայես: Պատկերացրու չկա ակումբը, չկա ֆեյսբուքը, որով կարող ես շփվել հայերեն ու հայերի հետ: Չէի՞ր ունենա ինչ-որ կերպ Հայաստանյան իրականությանը առնչվելու, հայերի հետ շփվելու կարիք:ivy-ի խոսքերից
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Smokie (08.03.2017)
Ես ունենում եմ էդ կարիքը նույնիսկ ակումբի ու ֆեյսբուքի առկայության դեպքում: Դրա համար որ երկրում ապրել եմ, ունեցել եմ մի երկու-երեք հայ ընկերներ, որոնց ժամանակ առ ժամանակ հանդիպել եմ: Ասենք, օրինակ, Սասնա Ծռերի օրերին մի քանի հայ ընկերներով շաբաթը մեկ-երկու անգամ հանդիպում, խոսում էինք: Ահավոր պահանջ կար սաղիս մոտ էլ:
Դե որ նոր էի եկել, ոչ մեկը կար, ոչ մյուսը, բայց համայնքից հենց սկզբից ևեթ հեռու եմ մնացել։ Բայց դե հարցը կոնկրետ ես չեմ։
Իտալիայի հայ համայնքի հետ որևէ առնչություն չեմ ունեցել, բայց հայ համայնքը շատ ակտիվ է գործում: Համայնքը Միլանի հայ հոգևոր թեմի ղեկավարն է գլխավորում ու բավականին ակտիվ են, էնտեղ Հայոց Տուն կա, որտեղ Սուրբ Ծնունդին հավաքում են Իտալիայի բոլոր հայերին ու հատկապես երիտասարդներին ու պարբերաբար տարբեր բարեգործական ծրագրեր են անցկացնում: Ես իրենց միջոցառումներից ոչ մեկին չմասնակցեցի, որովհետև բավակնին հեռու էր, բացի դրանից էդքան էլ ցանկություն չունեի հետները շփվելու: Փոխարենը տարբեր քաղաքներում բնակվող հայերի հետ եմ շփվել ու բոլորի մասին տպավորություններս միայն դրական է եղել: Օրինակ Տոսկանայի մի փախած փոքր քաղաքում հայ կին էր ապրում՝ իտալացի ամուսնու հետ, իրենց տուն էի հյուր գնացել, շատ ջերմորեն ընդունեցին, քաղաքը ցույց տվեցին բան: Բոլոնյայում պարսկահայի հետ էի ծանոթացել, ով շաուրմայանոց ուներ, էլի շատ լավ մարդ էր: Նու նենց չէր, որ հետները ընկերություն կանեի, բայց ժամանակ առ ժամանակ հավես էր հետները հանդիպելն ու մի քանի բառ փոխանակելը:
Վենետիկը ուրիշ պատմություն էր, Սուրբ Ղազարի հոգևորականները վերին աստիճանի ջերմ են տրամադրված հայերի ու հայաստանցիների նկատմամբ, մանավանդ որ վանքի հոգևորականների մեծ մասը Հայաստանից են:
I may be paranoid but no android!
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ