∫
Այն աստիճանով, որով
կյանքը կառավարելի է
էգոյի կողմից, -
քո մտքերը, զգացմունքները
և արարքները
սկիզբ են առնում վախից
և ցանկություններից:
Եվ այդ ժամանակ
ուրիշ մարդու հետ
քո փոխհարաբերություններում
դու նրանից
կամ վախենում ես,
կամ ինչ-որ բան ես ուզում:
Ահա այն, ինչ դու
ցանկանում ես ուրիշներից.
"Ես ավելի շատ գիտեմ
և ավելի շատ կարող եմ,
ավելի հարուստ եմ, լավն եմ,
ավելի երջանիկ եմ"
համեմատությունների միջոցով
ստանալ շահույթ, հրճվանք,
ճանաչում, գովասանք,
ուշադրություն, սեփական
"ես"-ի ուռճացում:
Իսկ վախենում ես հակառակից.
հանկարծակի դիմակազերծումից,
թերարժեքությունից,
յուրաքանչյուր կերպով
էգոյի նվաստացումից:
Եթե Ներկա Պահը դարձել է
ուշարդության կենտրոնակետ՝
այլ ոչ մտքի ծրագրերի
իրագործման միջոց՝
ինչպես առաջ էր, -
դու դուրս ես գալիս
էգոյից այն կողմ,
մարդկանց, որպես նրանց
ֆոնի վրա սեփական վսեմացման
գործիք օգտագործելու
անգիտակից
ցանկությունից այն կողմ:
Երբ ամբողջ ուշադրությունդ
տալիս ես նրան,
ինչի հետ փոխներգործում ես, -
անցյալը և ապագան
բացառում ես փոխհարաբերություններից
(բացառությամբ, իհարկե,
գործնական հարցերը):
Եվ եթե դու ամբողջությամբ
ներկա ես շփման պահի մեջ,
ուրեմն հեռացնում ես
մտահայեցական նույնականացումը,
որով օժտել ես ուրիշին,
ինչպես նաև քո
սեփական մեկնությունները,
թե ով է նա և ինչպես է
ապրել նախկինում:
Դու ընդունակ ես դառում
փոխհարաբերվել առանց
էգոյին առանձնահատուկ
ցանկության և վախի:
Ուշադրությունը որպես
զգոն հանգիստ և լռություն՝
ահա որն է բանալին:
Որքա՜ն հրաշալի է
փոխհարաբերություններում դուրս գալ
ցանկությունների և վախերի
սահմաններից:
Սերը չի բաղձում
և ոչնչից չի վախենում:
∫
Մեջբերել
Էջանիշներ