User Tag List

Էջ 9 10-ից ԱռաջինԱռաջին ... 5678910 ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 121 համարից մինչև 135 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 142 հատից

Թեմա: Լռությունը խոսում է

  1. #121
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)



    Մահվան հետ հանդիպելիս
    գիտակցությունն ազատվում է
    մարմնի հետ նույնականացումից:
    Ահա թե ինչու է, որ
    որոշ բուդդիստական
    դպրոցների վանականները
    որպես հոգևոր պրակտիկա
    կանոնավոր կերպով
    հաճախում են վայրեր,
    որտեղ հուղարկավորումից
    կամ դիակիզումից առաջ
    դիակներ են դրված. -
    նրանց ներկայությամբ
    խորհրդածելու համար:

    Արևմտյան մշակութը
    սովորաբար մահը հերքում է:
    Նույնիսկ տարիքավոր մարդիկ
    ջանում են նրա մասին
    չխոսել և չհիշել,
    և մեռած մարմինները թաքցնում են
    կենդանի աչքից հեռու:
    Բայց քաղաքակրթությունը,
    որը մահը հերքում է,
    անխուսափելիորեն դառնում է
    մակերեսային և գործ ունի միայն
    իրերի և երևույթների
    արտաքին պատյանի հետ:

    Երբ մահը հերքվում է՝
    կյանքն էլ իր խորությունն է
    սկսում կորցնել:
    Կյանքից անհետանում է
    այն հնարավորությունը,
    երբ կարող ես իմանալ,
    թե ով ես դու մարմնից
    և անունից այն կողմ:
    Վերանում է տարածքն
    անարտահայտելիի,
    քանզի ոչ այլ ինչ, քան մահն է,
    որ դեպի այդ տարածք
    մուտք է ծառայում:


    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  2. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Բարեկամ (10.06.2017), Գաղթական (18.06.2017), Դեղին մուկիկ (12.06.2017)

  3. #122
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)



    Սովորաբար մարդիկ գլուխ չունեն
    սկսած գործն ավարտելու հետ:
    Քանզի յուրաքանչյուր ավարտ՝
    մահ է փոքրիկ:
    Ահա թե ինչու
    շատ լեզուներում
    հրաժեշտի "ցտեսությունը"
    նշանակում է
    "մինչ նոր հանդիպում":

    Ժամանա՞կն է արդյոք
    բաժանվել ընկերներից,
    եկե՞լ է արդյոք վերջը
    ձեր հարաբերությունների,
    կամ մեծացած զավակները
    լքում են քո տունը, -
    կապ չունի, փոքրիկ մահով
    դու, միևնույն է, մեռնում ես:
    Այն, ինչ ծնվել էր քո մեջ
    ինչ-որ բանի մասին,
    վերանում է կյանքիդ
    այս կամ այն ժամանակաշրջանի
    ավարտի հետ միասին:

    Հաճախ դա թողնում է իր մասին
    դատարկության զգացողություն,
    որը մարդկանց մեծամասնությունն
    ամբող ուժով ջանում է չզգալ,
    դեմ առ դեմ չհանդիպել:

    Եթե կարողանաս ընդունել
    և նույնիսկ ողջունել
    ավարտները քո կյանքում,
    շուտով կհայտնաբերես.
    սկզբում անհարմարավետ
    և քեզ անցանկանալի
    այդ դատարկությունը՝
    խոր և խաղաղ ներքին
    մի ինչ-որ տարածության
    զգացողություն է դարձել:

    Սովորելով չխուսափել
    "փոքրիկ մահերից"
    և չդիմակայել
    նրանց գալստյանը,
    դու բացում ես քեզ
    իրական Կյանքի համար:


    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  4. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Գաղթական (18.06.2017), Դեղին մուկիկ (12.06.2017)

  5. #123
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)



    Շատ մարդիկ կարծում են,
    որ իրենց ինքնանույնականացումը,
    իրենց սեփական "ես"-ի զգացումը
    մի ինչ-որ անհավանական թանկ բան է,
    ինչը ոչ մի դեպքում
    կորցնել չի կարելի:
    Այդ պատճառով է, որ նրանց
    այդքան վախեցնում է մահը:

    Դա հիրավի անըմբռնելի է
    և շատ է վախեցնում՝
    "իմ եսը" երբևիցէ
    կդադարի իր գոյությունը:
    Բայց այստեղ դու խառնում ես
    քո իսկական էությունը
    անվանդ հետ, մարմնիդ հետ
    և այն պատմության հետ,
    որը հենց ինքդ էլ քեզ պատմել ես:
    Այպիսի "ես"-ը ոչ ավելին է
    քան գիտակցման տարածքի մեջ
    մի անցողիկ կազմավորում:

    Այն չափով, որքանով որ
    քո այդ նույնականացումը՝
    ամենն է, ինչ դու
    քո մասին գիտակցում ես, -
    դու չես գիտակցում,
    որ քո իսկական արժեքը՝
    հենց քո գիտակցությունն է,
    քո ներքին "Ես Եմ"-ը:
    Դա այն հավերժությունն է,
    որը քո մեջ է,
    միակ բանը, ինչը երբեք
    չես կարող կորցնել:



    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  6. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Գաղթական (18.06.2017)

  7. #124
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)



    Ինչպիսի լուրջ կորուստ էլ
    քեզ հետ պատահի՝
    կորուստ կարողության, տան,
    մոտիկ հարաբերությունների,
    համբավի, աշխատանքի
    կամ առողջության, -
    միշտ էլ ինչ-որ բան
    քո մեջ մեռնում է:
    Դու զգում ես, որ քեզ
    ավելի փոքր ես զգում:
    Կարող է վրա հասնել նաև
    կենսական կողմնորոշման
    լիակատար կորուսում.
    "Այդպիսի կորուստից հետո,
    հիմա, ես ո՞վ եմ":

    Երբ քեզ լքում է, անհետանում է
    ձևը, որի հետ դու անգիտակցաբար
    քեզ նույնացրել ես, -
    դա ծայրահեղ ցավալի է:
    Ասես թե քո գոյության
    հյուսվածքը պատռվել է:

    Եթե նման բան
    տեղի է ունեցել՝
    մի՛ հերքիր, մի՛ արհամարհիր
    ցավն ու թախիծը,
    որոնք զգում ես:
    Ընդունիր ամեն ինչ,
    ինչպես որ այն կա:
    Եվ թույլ մի տուր մտքիդ
    այդ կորուստի շուրջ
    հորինել պատմություն,
    որտեղ նա, իհարկե,
    քեզ զոհի դեր է հատկացնում:

    Վախը, ցասումը,
    դժգոհությունը,
    սեփական անձի հանդեպ
    խղճահարությունը՝
    ահա մտքիդ սցենարում
    այդ դերի համար նախատեսված
    բոլոր զգացումները:
    Գիտակցիր, թե ինչ է ընկած
    զգացմունքների բերած
    հողմի հետևում
    և պատմության մեջ,
    որ միտքն է շշնջում, -
    միայն դատարկություն,
    բաց տարածություն:
    Դեմքով դարձիր դեպի այն,
    ընդունիր դատարկության
    այդ տարօրինակ զգացողությունը:
    Եվ այդժամ կհատնաբերես,
    որ դա այլևս
    վախերով լի մի տեղ չէ:
    Ընդհակառակը,
    դու կզգաս նրանից բխող
    հանգիստն ու խաղաղությունը:

    Երբ էլ մահը գա,
    երբ էլ վերանա մեկը
    կյանքի ձևերից, -
    անձև և անարտահայտելի
    Աստված շողում է
    անհետացած ձևից հետո
    մնացած "անցքից":
    Ահա թե ինչու
    ամենասուրբ բանը կյանքում՝
    հենց մահն է որ կա:
    Մահվան ընդունման
    և հայեցման միջոցով
    քեզ համակում է
    Աստծո Անդորրությունը:


    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  8. #125
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)



    Որքա՜ն անցողիկ է
    ամեն մի ապրում,
    որքա՜ն արագընթաց են մեր կյանքերը...
    Կա՞ արդյոք գոնե ինչ-որ բան,
    որը ենթակա չէ
    ծննդյան և մահվան,
    կա՞ արդյոք ինչ-որ բան
    հավերժական:

    Մտածիր. եթե լիներ
    միայն մեկ գույն,
    ասենք՝ կապույտ, -
    և ամեն բան աշխարհում
    ներկված լիներ նրանով,
    այդ ժամանակ ինքը
    կապույտն էլ չէր լինի:
    Չէ՞ որ պետք է գոնե ինչ-որ բան
    չլինի կապույտ,
    որ ինքը կապույտը
    տարբերելի դառնա:
    Այլ կերպ այն ոչնչից
    ոչնչով չի տարբերում,
    և նշանակում է, չկա:

    Ճիշտ նույնպես պետք է
    ինչ-որ հաստատուն,
    մնացողիկ բան,
    որպեսզի արտահայտվի
    բոլոր օբյեկտների
    և երևույթների անցողիկությունը:

    Այլ խոսքերով ասած,
    եթե ամեն ինչ,
    ներառյալ և դու,
    լիներ անցողիկ,
    ինչպե՞ս այդ մասին
    դու կիմանայիր:
    Եվ եթե դու գիտակցում ես,
    վկայում ես բոլոր ձևերի
    (ներառյալ քո սեփական)
    անցողիկ բնույթը, -
    դա նշանակու՞մ է, որ քո մեջ
    կա մի բան, ինչը
    քայքայման չի ենթարկվում:

    Քսան տարեկանում
    դու զգում ես քո մարմինը
    ուժեղ և առույգ:
    Իսկ վաթսուն տարի անց՝
    թույլ և ծերացած:
    Եվ մտածողությունդ էլ
    ոչ թե մեկ անգամ
    փոխվում է այդ երկար
    տարիների ընթացքում:
    Բայց գիտակցությունը,
    որը ճանաչել է
    թե ջահել, և թե ծեր
    քո մարմինները
    և վկայել է
    մտքիդ փոփխությունները, -
    միշտ անփոփոխ է:
    Դա՝ Հավերժությունն է քո մեջ:
    Կյանքն Ամբողջական:
    Եվ հնարավո՞ր է
    արդյոք Այն կորցնել:
    Ոչ, քանզի դու ինքդ
    հենց Այն ես որ կաս:



    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  9. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Գաղթական (18.06.2017)

  10. #126
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)



    Որոշ մարդիկ դառնում են
    խորինս խաղաղ, լուսավոր,
    համարյա լուսակիր՝
    հենց մահից առաջ:
    Ասես ինչ-որ բան է
    թափանցում նրանց
    հալչող մարմնի միջից:

    Լինում է, անբուժելի հիվանդները
    կամ ուղղակի ծեր մարդիկ
    դառնում են, այսպես ասած,
    համարյա թափանցիկ՝
    իրենց կյանքի
    վերջին մի քանի շաբաթները,
    ամիսները, կամ նույնիսկ
    տարիները վերջին:
    Նրանք նայում են քեզ,
    և դու նրանց աչքերից բխող
    ինչ-որ լույս ես տեսնում:
    Այնտեղ ցավ ու տառապանք
    չի մնացել, չկա:
    Նրանք հանձնվել են,
    դիմադրել դադարել են,
    և էգոն՝ մտքի
    ստեղծած անձնավորությունը, -
    արդեն տարրալուծվել է:
    Նրանք "արդեն մեռել են
    նախքան իրենց մեռնելը":
    Նրանք ձեռք են բերել
    ներքին լռություն,
    քանզի իրենց ներսում
    գտել են անմահություն:


    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  11. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Բարեկամ (23.06.2017)

  12. #127
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)



    Ամեն դժբախտ
    պատահարի մեջ,
    ամեն աղետի դեպքում
    կա բարի տարածք,
    բայց հազվադեպ մարդիկ են
    այդ բանը գիտակցում:

    Ցնցումը մահվան
    անսպասելի մոտիկությունից
    կարող է օտարացման
    էֆեկտ հանդիսանալ
    մարմնի և մտքի միջև:
    Մեռնելով, մարդ իրեն նույնպես
    որպես մարմնից ազատ
    գիտակցություն է տեսնում:
    Վախն անսպասելիորեն
    անհետանում է,
    մնում է հանգիստ միայն
    և անդորրություն:
    Եվ գիտելիք.
    ամեն ինչ լավ է,
    մահը՝ միայն միջոց է
    մարմնի տարրալուծման:

    Այդ պահին
    այն դառնում է
    այնպիսին, ինչպիսին կա, -
    անրիական, պատրանքային,
    ցնորական:
    Նույնքան ցնորական,
    որքան այն պատյանը,
    որի հետ դու քեզ
    նույնացրել ես:


    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  13. #128
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)



    Մահն՝ անոմալիա չէ,
    կյանքի բոլոր իրադարձություններից
    ամենասարսափելին չէ,
    ինչպես մեզ հարկադրում է հավատալ
    ժամանակակից մշակույթը:
    Դա ամենաբնական
    երևույթն է աշխարհում,
    իր հակադրությունից՝
    ծնունդից անբաժան:
    Հիշիր այդ մասին,
    երբ նստած կլինես
    մահամերձի կողքին:

    Դա մեծ առավելություն է
    և սուրբ գործողություն՝
    որպես մտերիմ և վկա,
    մարդու մահանալու պահին
    լինել նրա հետ, ներկա:

    Նստած մահամերձի
    գլխավերևում,
    մի հերքիր ոչինչ նրանից,
    ինչ տեղի է ունենում,
    մի ճնշիր զգացմունքներդ:
    Գիտակցումը, որ դու
    ոչինչ անել չես կարող,
    կստիպի անօգնականություն զգալ,
    թախիծ և զայրույթ:
    Ընդունիր դրանք:

    Եվ կատարիր հետևյալ քայլը.
    ընդունիր, որ դու
    ոչինչ անել չես կարող:
    Այո, մահվան վրա
    դու իշխանություն չունես:
    Հանձնվիր այդ փորձի
    ամեն մի տեսանկյանը:
    Ընդունելով մահը,
    կաջակցես ծնունդին
    անդորրության և գիտակցվածության,
    որոնք կօգնեն մահամերձին,
    կհեշտացնեն նրա անցումը:
    Եթե խոսքերի կարիք լինի,
    այդ խոսքերը կգան
    քո ներքին լռության միջից:
    Բայց այդ ամենը
    երկրորդական է:

    Այդ լռության հետ
    բարեմաղթանք կգա.
    մեծ խաղաղություն:


    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  14. #129
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ԳԼՈՒԽ 10

    ՏԱՌԱՊԱՆՔ ԵՎ
    ՏԱՌԱՊԱՆՔԻ ՎԵՐՋԸ






    Բոլոր իրերի փոխադարձ կապը.
    հնդիկները միշտ էլ
    այս բանը գիտեին,
    իսկ ֆիզիկոսներն
    այսօր հաստատեցին:
    Ոչինչ ինքնուրույն
    տեղի չի ունենում
    որպես առանձին իրադարձություն:
    Այդպես թվում է միայն
    մակերեսային հայացքին:
    Որքան ավելի շատ ես
    դատում և կախում
    տարբեր պիտակներ,
    այնքան ավելի շատ ես
    պատառների մասնատում
    ամբողջական իրականությունը:

    Մեր մտածողությամբ
    կյանքի ամբողջականությունը
    ջարդուփշուր է արվել:
    Բայց չէ՞ որ այդ փաստը՝
    եթե արդեն այն կա, -
    նույնպես հետևանքն է
    կյանքի համապարփակության,
    նույնպես թելերից մեկն է
    այն համընդհանուր
    փոխադարձ կապի,
    ինչպիսին էլ հենց կա
    ինքը Տիեզերքը:

    Իսկ դա նշանակում է.
    ինչը որ գոյություն ունի՝
    ուրիշը լինել չի կարող:

    Դեպքերի մեծամասնությամբ
    մենք չենք կարող հասկանալ,
    թե առաջին հայացքից
    անիմաստ իրադարձությանն
    ի՞նչ դեր է հատկացված
    խաղալ Լինելության
    տիեզերական համընդհանրության մեջ:
    Բայց այն տեղի է ունեցել:
    Եվ անեզր, անընդգրկելի
    Ամբողջականության մեջ
    նրա անխուսափելիության,
    անհրաժեշտ ներկայության
    ընդունումը կարող է
    դառնալ սկիզբը ճանաչման
    ամենի, ինչ կա,
    սկիզբը վերամիասնավորման
    կյանքի ամբողջականության հետ:



    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  15. #130
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)



    Իսկական ազատությունը
    և տառապանքների վերջը
    գալիս է, երբ սկսում ես
    վերաբերվել կյանքին
    այնպես, ասես ինքդ ես
    ամբողջովին ընտրել այն,
    ինչը քեզ հետ հիմա
    տեղի է ունենում:
    Այն, ինչ զգում ես
    և այն, ինչ ապրում ես:

    Այդպիսի ներքին կապը
    Այս Պահի և Այս Տեղի հետ
    հենց վերջն է տառապանքների:



    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  16. #131
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)



    Անհրաժե՞շտ են արդյոք
    քո տառապանքները:
    Եվ այո, և ոչ:

    Եթե չտառապեիր այնպես,
    ինչպես տառապել ես, -
    քո մեջ չէր լինի
    մարդկային էության
    այդ խորությունը,
    չէր լինի կարեկցանքը,
    մարդկայնությունը:
    Եվ դու չէիր կարդա
    հիմա այս տողերը:
    Տառապանքը ճեղքում է
    էգոյի պատյանը,
    դրանով կատարելով
    իր նախորոշումը:

    Տառապել անհրաժեշտ է
    այնքան ժամանակ,
    քանի չես հասկացել,
    որ տառապել պետք չէ:


    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  17. #132
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)



    Դժբախտություններն ունեն
    մտքի ստեղծած "ես"-ի կարիքը,
    նրա կեղծ պատմության
    և կեղծ նույնականացման հետ մեկտեղ:
    Նրանք նաև ժամանակի կարիք ունեն՝
    անցյալի և ապագայի:

    Իսկ եթե ջնջես ժամանակը
    քո "տաժանակիր ճակատագրից",
    քեզ ի՞նչ կմնա:
    Ներկայի այդպիսիությունը:

    Այո, կարող է մնալ
    զգացողություն ծանրության,
    շփոթմունքի, լարվածության,
    զայրույթի կամ զզվանքի անգամ:
    Բայց դա արդեն "դաժան
    ճակատագիրը" չէ
    և անձի խնդիր էլ չէ:

    Մարդկային ցավի մեջ
    անձնական ոչինչ չկա:
    Դա ուղղակի ինչ-որ ճնշում
    կամ ուժեղ էներգիա է,
    որը զգացվում է մարմնի
    այս կամ այն տեղում:
    Ուշադրության արժանացրու նրանց՝
    և այդ զգացմունքները
    այլևս չեն դառնա
    սևեռուն մտածողություն,
    չեն վերակենդանացնի
    "ես"-զոհին առաջվա:

    Տես, թե ինչ կստացվի,
    եթե զգացմունքին
    ուղղակի թույլ տաս լինել:


    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  18. #133
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)



    Որքա՜ն տառապանքներ են ծնվում,
    որքա՜ն դժբախտություններ են թափվում քո գլխին,
    երբ գլուխդ եկած քո ամեն մի միտք
    որպես ճշմարտություն ես ընդունում:
    Կյանքի հանգամանքները չէ,
    որ քեզ դժբախտ են դարձնում, -
    այո, նրանք կարող են քեզ
    ֆիզիկական ցավ պատճառել,
    բայց ոչ տառապանքներ:
    Քեզ դժբախտ են դարձնում
    քո մտքերը միայն:
    Մեկնություններն ու պատմությունները,
    որոնք ինքդ քեզ
    պատմում ես անվերջ:

    "Մտքերը, որոնք
    ես մտածում եմ հենց հիմա,
    ինձ դժբախտացնում են", -
    այսպիսի գիտակցումը
    վերջնականապես վերացնում է
    քեզ քո մտքերի հետ
    անգիտակից նույնականացումը:


    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  19. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Գաղթական (09.07.2017)

  20. #134
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)



    Ի՜նչ վատ եղանակ է:
    Նա բարեհաճե՜լ է նույնիսկ
    պատասխանել իմ զանգին:
    Արդեն քանի՜ անգամ
    նա ինձ փորձանքն է գցում:

    Հավերժական պատմություններ,
    որոնք որպես դառը գանգատ
    հաճախ մենք պատմում ենք
    մեզ և ուրիշներին:
    Լիովին անհաշվետվորեն
    նրանք շարադրված են
    այնպես, որ հաստատեն
    մեր քրոնիկապես
    թերարժեք "ես"-ը՝
    սեփական "ճշմարտության"
    և ուրիշի "սխալի" միջոցով:
    "Արդարացի լինելը"
    մեզ պահում է կարծեցյալ
    գերակշռության դիրքերում,
    դրանով հզորացնելով
    էգոյի պատրանքները:
    Այդ նա է ստեղծում
    մեզ համար թշնամիներ,
    քանզի ունի նրանց կարիքը,
    իր սահմանները նախորոշելու համար:
    Նրան՝ այդ նպատակի համար
    նույնիսկ եղանակն է հարմար:

    Արագ եզրահանգումներն ու
    զգացմունքային փակվածությունը
    պատասխանատու են անձնավորման,
    մարդկանց և քո կյաքնի
    իրադարձությունների հետ
    ռեֆլեկտիվ-մեքենայական
    հարաբերությունների համար:
    Դրանք տառապանքի
    քո իսկ ստեղծած ձևեր են,
    բայց տեսանելի չեն քեզ
    որպես այդպիսին:
    Իհա՛րկե, չէ՞ որ նրանք
    բավարարում են էգոյին:
    Նա միշտ հզորացնում է իրեն
    հակազդումների և կոնֆլիկտների
    ավտոմատիզմով:

    Պատկերացրու, թե որքան
    պարզ բան կլիներ
    կյանքն առանց այդ պատմությունների:

    Անձրև է գալիս:
    Տղան չզանգահարեց:
    Աղջիկը նորից չեկավ:


    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  21. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Գաղթական (09.07.2017)

  22. #135
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)



    Երբ տառապում ես,
    երբ դժբախտ ես՝
    մնա Ներկա Պահի մեջ:
    Փորձանքներն ու չարիքները
    Ներկա Պահի մեջ կենդանի մնալ
    ի վիճակի չեն:


    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

Էջ 9 10-ից ԱռաջինԱռաջին ... 5678910 ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Ինչո՞ւ չենք խոսում Հայերեն
    Հեղինակ՝ Գաղթական, բաժին` Հայերեն
    Գրառումներ: 143
    Վերջինը: 05.07.2019, 20:07
  2. Գառների լռությունը / The Silence of the Lambs
    Հեղինակ՝ Դոկտոր Լեկտոր, բաժին` Կինո
    Գրառումներ: 17
    Վերջինը: 03.12.2010, 22:14
  3. Խոսում ենք երգերի բառերով
    Հեղինակ՝ Artgeo, բաժին` Ժամանց
    Գրառումներ: 48
    Վերջինը: 15.02.2010, 02:19

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •