Լռությունը խոսում է

[Sambitbaba]

∫


Պարտադի՞ր է արդյոք
մտավոր պիտակներ տալ
քո յուրաքանչյուր
ընկամանն ու փորձին:
"Դուր գալիս է/չի գալիս" տիպի
մեքանայական-բնազդային
հարաբերություններ ունենալ
կյանքի հե՞տ:
Համարյա անդադար
կոնֆլիկտի մեջ լինել
մարդկանց
և իրավիճակների հե՞տ:
Թե՞ դա ընդամենը
խորն արմատավորված
սովորություն է մտքի,
որից լավ կլիներ
ազատվել:
Ոչ թե ինչ-որ հատուկ
լարումով և գործողությամբ,
այլ ուղղակի թույլատրելով
Ներկային
լինել այնպիսին,
ինչպիսին այն կա:


∫

[Sambitbaba]

∫


Սովորական, ռեֆլեկսային
"ոչ"-ը
հզորացնում է
էգոն:
"Այո"-ն
թուլացնում է նրան:
Ինքնանույնացումն
էգոյի, ձևի հետ,
ի վիճակի չէ
հանձնվել Լինելությանը
և դրանից հետո
կենդանի մնալ:


∫

[Sambitbaba]

∫


"Ինձ այնքան շատ բան է
անհրաժեշտ անել":
Լավ, բայց ինչպիսի՞ն է
գործերիդ որակը:
Բիզնեսի առաջխաղացու՞մ,
այցելուի հետ շփու՞մ,
աշխատանք համակարգչի վրա՞,
ամանեղեն լվանա՞լ,
ընթերցանությու՞ն,
մարմնամարզությու՞ն,
աստծո ամեն օր լցնող
հարյուր ուրիշ գո՞րծ, -
որքա՞ն համապարփակ ես
ներկա նրանում,
ինչ անում ես:
Քո անելության մեջ
Ներկային
արդյոք հանձնվու՞մ ես:
Ահա թե ինչն է նախորոշում
կյանքի հաջողությունը,
այլ բոլորովին ոչ ջանքերիդ
քանակն ու ծանրությունը:
Ջանքը ենթադրում է լարում,
սթրես, անհրաժեշտություն՝
որոշակի նպատակի
հասնել ապագայում,
հասնել
արդյունքի:

Կարո՞ղ ես որոշել,
կա՞ արդյոք քո մեջ
գոնե փոքրիկ մասնիկ,
չցանկացող անել այն,
ինչ անում ես:
Նշանակում է, կա նաև
հերքումը կյանքի՝
և այդ դեպքում անհնար է
իսկապես հաջողակ
որևէ արդյունք:

Եթե կարող ես որոշել
այդ ամենը քո ներսում,
կարո՞ղ ես արդյոք
դու այդ դադարեցնել
և համապարփակ միասնանալ
նրա հետ, ինչ անում ես:


∫

[Sambitbaba]

∫


"Մի գործը՝ միանգամից":
Այսպես ձենի ինչ-որ Վարպետ
սահմանել է ձենի էությունը:

Առանց որևէ այլ բանի վրա շեղվելու՝
միայն մեկ բան անելը նշանակում է,
ամբողջովին սուզված լինել
նրա մեջ, ինչ անում ես,
տալով քո ամբողջ
ուշադրությունը հենց դրան:
Դա հանձնման գործողություն է
և այն քեզ կօժտի
իսկական հզորությամբ:


∫

[Sambitbaba]

∫


Ընդունումը նրա, ինչ կա,
քեզ տանում է գոյատևման
ավելի խորը մակարդակ,
որտեղ քո ներքին վիճակն ու
ինքնազգացումը
կախված չեն այլևս
մտքի դատողություններից,
ամեն ինչ "լավի"
և "վատի" բաժանելուց:

Երբ ասում ես "այո"
կյանքի "այդպիսիությանը",
երբ ներկա պահն ընդունում ես
այնպիսին, ինչպիսին այն կա, -
ասես, թե քո ներսում
մի տարածք է բացվում,
խորը և խաղաղ
մի տարածություն:

Մակերեսին դու կարող ես
ուրախ լինել արևոտ օրը,
և դժգոհ, երբ ցուրտ է
և անձրև է գալիս:
Լինել երջանիկ,
շահելով միլիոն,
և ընկճված, կորցնելով
քո կարողությունը:
Բայց ոչ երջանկությունը,
ոչ դժբախտությունը
արդեն առաջվա պես խորը
քեզ չեն հուզում այլևս:
Ընդամենը թռուցիկ
ծփանքով վազում են
նրանք քո լինելության
մակերեսի վրայով:
Ինչ էլ կատարվի դրսում,
քո անդորրը ներքին
այլևս չի վրդովվում:

Քո "այո"-ն քո ներսում
մի տարածք է բացում,
որը կախված չէ այլևս
ոչ ներքին, ոչ արտաքին
պայմաններից և հանգամանքներից,
կախված չէ հավերժ
փոփոխական մտքերից
և ապրումներից:


∫

[Sambitbaba]

∫


Ներկա Պահին հանձնվելը
շատ ավելի հեշտ է դառնում,
երբ դու հասկանում ես
բոլոր երևույթների
և ապրումների
անցողիկ էությունը
և այն, որ աշխարհը
քեզ հավերժական,
անփոփոխ արժեքներ
տալ անկարող է:
Ամեն ինչ շարունակվում է
առաջվա նման՝
շփում մարդկանց հետ,
բիզնես, աշխատանք,
փոխհարաբերություներ
ընկերների, մտերիմների հետ, -
բայց արդեն առանց էգոյի
վախերի ու ցանկությունների:
Դու չես պահանջում այլևս,
որ իրավիճակը,
մարդը, հանգամանքը
բավարարեն քեզ
կամ երջանկացնեն:
Դու ընդունել ես նրանց
անցողիկ էությունը,
անկատարելությունը,
և թողել ես,
որ այն լինի:

Եվ տեղի է ունենում հրաշք.
երբ աշխարհին այլևս
անիրականալի պահանջներ
չես ներկայացնում, -
ամեն իրավիճակ,
ամեն իրադարձություն,
ամեն հանդիպում
և ամեն մի վայր
դառնում է ոչ միայն
ավելի բավարարող,
այլև ավելի ներդաշնակ
և ավելի խաղաղ:


∫

[Sambitbaba]

∫


Երբ ամբողջովին
ընդունում ես Ներկա Պահը,
դադարում ես թշնամություն անել
նրա հետ, ինչ կա, -
մտածողությունդ իր ամբողջ
աներեսությունը թողնում է,
վերափոխվելով հստակ,
զգոն լռության:
Դու ամբողջովին գիտակից ես,
և միտքդ էլ չի փորձում
ամեն գնով պիտակ կպցնել
ընթացիկ պահի վրա:
Ներքին չը-դիմադրության
այդ վիճակը քո մեջ բացում է
անպայմանական գիտակցություն,
որը շատ ավելի կատարյալ է
ցանկացած, նույնիսկ ամենատաղանդավոր
մարդկային մտքից:
Այդ գիտակցությունը, այդ իսկական
միտքը քեզ օգնում է
թե դրսից, թե ներսից:
Ավելին, քո միջոցով
նա արտահայտում է ինքն իրեն:
Ահա թե ինչու,
մի կողմ թողնելով
ներքին դիմադրությունը,
հաճախ նկատում ես,
որ դեպի լավն է փոխվել նաև
արտաքին իրադրությունը:


∫

[Sambitbaba]

∫


Ասու՞մ եմ ես արդյոք.
"Վայելիր Ներկան:
Եղիր երջանիկ":

Ոչ:

Ես ասում եմ.
"Թող, որ ակնթարթի
այդպիսիությունը լինի":

Դա բավական է:


∫

[Sambitbaba]

∫


Հանձնվիր այս պահին:
Այլ ոչ թե բացատրություններին
մտքի, որն անվերջ
մեկնաբանում է այդ պահը,
փորձելով հետո
ենթարկել քեզ իր
ենթադրություններին:

Կարող է, ֆիզիկապես
դու անօգնական ես
և շատ բան չես կարող
այլևս անել:
Դե ինչ, հանգամանքներն
այնպիսին են, ինչ կան:

Բայց տես, չի՞ ստեղծել
արդյոք հիմա քո միտքը
պատմություն, մոտավորապես
այսպիսի բովանդակությամբ.
"Ահա թե ինչի
հասցրեց ինձ կյանքս՝
ես հաշմանդամի
սայլակին եմ նստած:
Դա դաժան է, ազնիվ չէ:
Ես արժանի չեմ դրան":

Կարո՞ղ ես ընդունել
պահի այդպիսիությունը,
չշփոթելով նրան
այն պատմության հետ,
որը նրա շուրջ
միտքն է ստեղծել:


∫

[Sambitbaba]

∫


Մարդը հրաժարվում է
ներքին դիմադրությունից
և հանձնվում է կյանքին
այն պահին,
երբ դադարում է
դառնացած հարցնել.
"Ինչու՞ է այս ամենը
կատարվում ինձ հե՛տ":


∫

[Sambitbaba]

∫


Նույնիսկ ամենաանցանկալի
և ցավագին իրավիճակներում
ամփոփված է խորին
բարություն:
Ամեն դժբախտության ներսում
կա սերմ երանության:

Պատմության ընթացքում
միշտ գտնվել են
տղամարդիկ և կանայք,
ովքեր անդառնալի կորստի,
ծանր հիվանդության,
ազատազրկման
կամ մահվան
սպառնալիքի առջև
ընդունել են այն,
ինչ, թվում է,
անհնար էր ընդունել...
և գտել են
"ամեն ըմբռնում գերազանցող
հոգեկան խաղաղություն":

Անընդունելին ընդունելը՝
երանության
մեծագույն աղբյուրն է
այս աշխարհում:


∫

[Sambitbaba]

∫


Կան իրավիճակներ,
որտեղ կեղծ են բոլոր
հարցերն ու բացատրությունները:
Թվում է, թե կյանքն
իր իմաստն է կորցրել:
Օրինակ, ընկերդ,
մեծ փորձանքի մեջ
եկել է քեզ մոտ,
իսկ դու չգիտես,
թե ինչպես օգնել նրան,
ինչ ասել, անել:

Երբ դու ամբողջովին
ընդունում ես քո
"ես չգիտեմ"-ը, -
դադարում են մտքի
սահմանափակ դատողություններով
պատասխան գտնելու
տանջալի և ապարդյուն
քո որոնումները:
Քո մեջ սկսում է
գործել իսկական
գիտակցությունը:
Եվ նույնիսկ մտածողությունդ
շահում է դրանից,
քանզի նրան կլցնի
և կոգեշնչի
միտքը բարձրագույն:

Հանձնվելը՝ երբեմն
նշանակում է դադարել
"ես չգիտեմ"-ի մեջ
փորձել հասկանալ
և զգալ ինքդ քեզ:


∫

[Sambitbaba]

∫


Ճանաչե՞լ ես դու մարդկանց,
ում հիմնական խնդիրը կյանքում
ասես թե, եղել է,
աղետ ու փորձանք սփռելով
իրենց և ուրիշներին
դժբախտացնելը:
Ներիր նրանց,
քանզի նրանք էլ
արթնացող մարդկության
մի ինչ-որ մասն են:
Դերը, որը նրանք կատարում են, -
էգո-գիտակցության
գիշերային մղձավանջն է,
դիմադարձման և ծայրահեղ
ներքին անճկունության վիճակը,
իրականության և լինելության առջև
որևէ զիջման բացակայությունը:
Անձնական ոչինչ
դրանում չկա:
Դա այն չէ, ինչ նրանք
կան իրականում:


∫

[Sambitbaba]

∫


Կարելի է ասել,
որ հանձնվել նշանակում է
ներքին անցում կատարել
դիմադրումից դեպի ընդունումը,
"ոչ"-ից դեպի "այո":
Երբ հանձնվում ես,
ինքնազգացումդ
տեղաշարժ է կատարում.
հակազդելու,
իրավիճակին
բնազդաբար արձագանքելու
և իր մասին դատողությունների հետ
իրեն նույնացնելուց՝
դեպի լինելությունը
որպես արձագանքների
և դատողությունների շուրջ
տարածության:
Դա տեղաշարժ է՝
քեզ մարմնի, մտքի
և զգացմունքի հետ նույնացվելուց՝
դեպի գիտակցումը քեզ
որպես անմարմին էություն:
Որպես գիտակցման
մաքուր տարածություն:


∫

[Sambitbaba]

∫


Ամենը,
ինչ էլ
լիովին ընդունես,
անխռով հանգիստ է
քեզ տալու:
Նույնիսկ
քո չընդունելն ընդունելը,
վիճակը քո համառ
դիմադրության:


∫