Լռությունը խոսում է

[Sambitbaba]

∫



Երբ մտնում ես Ներկա,
դու քայլ ես կատարում
քո մտքի բովանդակության
սահմաններից դուրս:
Մտածողության անդադար հոսքը
սկսում է դանդաղել,
իսկ հետո՝ լռում է:
Մտքերդ այլևս
չեն կլանում ուշադրությունդ,
քեզ ամբողջովին
իրենց հոսքի մեջ չեն քաշում:
Մտքերիդ միջև
ծագում են միջանցքներ՝
տարածություն,
լռություն:
Եվ այդ ժամանակ
դու սկսում ես հասկանալ,
թե որքան ավելի
խորն ու ծավալուն ես,
քան քո մտքերը:



∫

[Sambitbaba]

∫


Մտքերը,
հուզումները,
զգայական ապրումները՝
ամենն, ինչ ընկալում ես, -
կազմում են կյանքիդ
բովանդակությունը:
"Իմ կյանքը"՝
ահա այն,
ինչից դու քաղում ես
սեփական "ես"-իդ իմաստը,
և "իմ կյանքը"՝
բովանդակությունն է
նրա, ինչին հավատում ես:

Եվ անընդհատ արհամարհում ես
ամենաակնհայտ փաստը.
խորին "Ես Եմ"-ը
չունի ընդհանուր ոչինչ
նրա հետ, ինչ տեղի է ունեցել
և տեղի է ունենում
քո կյանքում,
չունի ընդհանուր ոչինչ
նրա բովանդակության հետ:
"Ես Եմ"-ը հավերժ
միասին է Ներկայի հետ:
Մանկության և ծերության մեջ,
առողջության և հիվանդության մեջ,
հաջողության և ձախողման մեջ
"Ես Եմ"-ը՝
տարածությունը Ներկայի, -
անփոփոխ է մնում
իր ամենախոր մակարդակի մեջ:

Նրանք, ովքեր շփոթում են նրան
բովանդակության հետ,
տեղի ունեցածի հետ,
հավերժական Ներկան
զգում են միայն մասամբ,
տեսանելի, ընկալելի
իրադարձությունների
միջնորդությամբ:
Նրանց գոյության
նախասկզբնականությունը
շղարշված է կյանքի
իրադարձություններով,
հոսքով մտածողության,
օբյեկտների բազմակիությամբ,
և երևույթներով աշխարհի:
Ներկան մթագնվում է
ժամանակով:

Եվ այդ ժամանակ
դու մոռանում ես
Ամենայն Գոյի մեջ
քո արմատավորվածությունը,
ինչպես նաև աստվածային
քո իրականությունը:
Կորցնում ես քեզ
աշխարհում:
Ի հայտ են գալիս մոլորություն,
անհաշվետու զայրույթ,
թախիծ, ընկճվածություն,
առաջին հայացքից
անբացատրելի կոնֆլիկտներ
ուրիշ մարդկանց հետ:

Իսկ չէ՞ որ շատ հեշտ է
գիտենալ տան ճանապարհը
և հիշել ճշմարտությունը.

Ես իմ մտքերը չեմ,
իմ ապրումները չեմ,
իմ ընկալումը
և անցյալի փորձը չեմ:
Ես այն չեմ, ինչ իմ կյանքում
տեղի է ունենում:

Ես՝ ինքը Կյանքն Եմ:

Ես՝ Տարածությունն Եմ,
որտեղ
տեղի է ունենում
ամեն ինչ:

Ես Գիտակցությունն Եմ:

Ես Ներկա Պահն Եմ:

Ես Եմ:


∫

[Sambitbaba]

ԳԼՈՒԽ 5

ՈՎ ԵՍ ԴՈՒ ԻՐԱԿԱՆՈՒՄ



Ներկան
անբաժանելի է նրանից,
ով դու կաս
խորին մակարդակի վրա:


∫


Շատ բաներ քո կյանքում
կարևոր են,
բայց միայն մեկն է՝
բացարձակ կարևոր:

Կարևոր է, իհարկե,
հասե՞լ ես արդյոք
հաջողության,
ունե՞ս դու արդյոք
առողջություն,
կի՞րթ ես, թե անգրագետ,
հարու՞ստ ես, թե աղքատ:
Այդ ամենն, անպայման,
իմաստալի է քո կյանքում,
բայց իմաստալի է
ոչ բացարձակ:

Իսկ բացարձակ կարևոր է՝
հասկանալ էությունը
նրա, ով դու կաս
դուրս այն ժամանակավոր,
անցողիկ արարածից,
ով սովորաբար
անձնավորում է իրեն
որպես "ես":

Կարելի է հոգում
ձեռք բերել խաղաղություն,
ներդաշնակություն, հիմնավորապես
չփոխելով ընթացքը
ճակատագրիդ, այլ ուղղակի
իրականացնելով նրան,
ով դու կաս
քո ամենախորը
մակարդակի վրա:


∫

[Sambitbaba]

∫


Վերամարմնավորումը
չի օգնի քեզ,
եթե հաջորդ կյանքում
դու առաջվա պես
չես իմանալու,
թե ով ես:


∫

[Sambitbaba]

∫


Երկրագնդի վրա
բոլոր դժբախտությունները
ծագում են անհատականացված
"ես" կամ "մենք" զգացմունքից:
Այն գողանում է քո էությունը.
էությունը նրա, ով դու կաս:
Եթե դու չես գիտակցում
քո այդ ներքին էությունը,
արդյունքում քեզ համար
միշտ տառապանք ես ստեղծում:
Այո, հենց այդպես:
Եթե դու չգիտես,
թե ով ես իրականում,
ուրեմն մտքից ծնունդ առած
քո "ես"-ն ես ստեղծում:
Ստեղծում ես քո սքանչելի,
աստվածային էության
խղճուկ փոխնյութը.
փոքրիկ, ինքնասեր"ես":
Եվ, սարսափներով
ու շարունակական
անհագ կարիքներով լի,
որքան ուժ ունես,
կառչում ես նրանից:

Քո՝ քեզ զգալու
այդ կեղծ զգացմունքի
պաշտպանությունն ու
"կատարելագործումը"
հետագայում դառնում է
կարևորագույն
նպատակը կյանքիդ:


∫

[Sambitbaba]

∫


Ընդհանուր գործածական
շատ արտահայտություններ
և նույնիսկ լեզվի կառուցվածքն ինքը
բացահայտում են մի փաստ, որ մարդիկ
չգիտեն նույնիսկ, թե ով են իրենք:
Ահա, դու ասում ես.
"Նա կորցրեց իր կյանքը"
և կամ "Իմ կյանքը":
Ասես թե կյանքն այն է,
ինչին կարելի է տիրել
և վտանգ կա այն կորցնել:

Ճշմարտությունը հետևյալն է.
դու չես տիրում "քո" կյանքին՝
դու հենց ինքը կյանքն ես:
Ամբողջական Կյանքը,
միակ Գիտակցությունը,
որը համակել է
ամբողջ Տիեզերքը,
ընդամենն ընդունելով
ժամանակավոր ձևեր,
որ ապրի փորձը
քարի և ծաղկի,
մարդու և աստղի,
գալակտիկայի...

Կարո՞ղ ես արդյոք
խորը քո ներսում
զգալ, որ դու արդեն
այս ամենը գիտես:
Կարո՞ղ ես գիտակցել,
որ դու արդեն՝ այդ ես:


∫

[Sambitbaba]

∫


Զբաղմունքների
մեծամասնության համար
ժամանակ է հարկավոր.
նոր արհեստ սովորել,
կառուցել նոր տուն,
դառնալ գործիդ գիտակը
կամ ուղղակի քեզ համար
մի բաժակ թեյ եփել:

Բայց ժամանակն անօգուտ է
ամենակարևորում,
ինչ միայն կարող է
քո կյանքում լինել.
ինքնաիրականացում է
անունը դրա:
Այն գիտելիքի մեջ,
թե ով ես դու մակերեսային
քո "ես"-ի հետևում,
առանց անուն,
առանց
ֆիզիկական մարմին
և առանց "իմ կյանքի"
պատմության:

Անկարող ես քեզ գտնել
անցյալում և ապագայում:
Դու կաս Հենց Հիմա:
Հոգևոր որոնողները
ինքնաիրականացում
և պայծառացում են փնտրում
նույնպես ապագայում:
Ինքը՝ "որոնող" բառը
նշանակում է, որ նրանց
անհրաժեշտ է ապագան:
Բայց ինչին հավատում ես,
այն էլ քեզ համար
ճշմարտություն է դառնում:
Դու ժամանակի
կարիքը կունենաս
այնքան ժամանակ,
մինչև հասկանաս.
նրա համար, որ դառնաս
ով դու արդեն կաս,
ժամանակ պետք չէ:


∫

[Sambitbaba]

∫


Երբ նայում ես ծառին,
գիտակցում ես ծառը:
Երբ ունես միտք, զգացում,
դու գիտակցում ես
միտքն ու զգացումը:
Երբ ուրախ կամ տխուր
ինչ-որ փորձ ես ապրում՝
դու գիտակցում ես
հենց այդ ապրումը:

Թվում է, թե այս ամենը
անվիճելի և ակնհայտ
ճշմարտություններ են:
Եվ այնուամենայնիվ,
եթե նայես նրանց
ուշադիր, կհայտնաբերես.
նրանց կառուցվածքում
պատրանքայնության,
ստի էլեմենտ կա,
որն անհաղթահարելի է
խոսքն օգտագործելիս:
Միտքն ու լեզուն ստեղծում են
թվացյալ երկվություն.
առանձին, մեկուսացված
անձնավորություն,
որն այստեղ չկա:

Իսկ ճշմարտությունը
հետևյալն է.
դու՝ նա չես,
ով գիտակցում է
ծառը, միտքը, ապրումը,
ով գիտակցում է զգացումը:
Դու՝ գիտակցումն ես,
ինքը գիտակցությունը,
որի մեջ և որի
միջնորդությամբ միայն
ծնվում են օբյեկտներ
և նրանց ընկալելու
հնարավորությունը:

Կարո՞ղ ես արդյոք
գիտակցել քեզ որպես
ինքը գիտակցումը,
որի մեջ ծավալվում է
կյանքիդ բովանդակությունը:


∫

[Sambitbaba]

∫


Դու ասում ես.
"Ես ցանկանում եմ ինքս ինձ ճանաչել":
Դու՝ հենց այդ "Ես"-ն ես:
Դու՝ Գիտելիքն ես:
Դու այն Գիտակցությունն ես,
որի միջոցով
ամեն ինչ ճանաչվում է:
Եվ այն չի կարող ճանաչել ինքն իրեն:
Քանզի նա՝ ինքն է:

Չկա ոչինչ,
ինչ իմաստ ունի
ճանաչել սրանից դուրս,
քանզի ամեն գիտելիք
հենց այստեղից է բխում:
"Ես"-ն անկարող է
իրեն դարձնել
ճանաչվող ինչ-որ բան,
կամ գիտակցման օբյեկտ:

Դու չես կարող օբյեկտ դառնալ
ինքդ քեզ համար:
Այդ պատճառով է, որ ծագում է
էգո-նույնականության պատրանքը:
Մտականորեն,
մտքի օգնությամբ,
դու քեզ օբյեկտ ես դարձրել:
"Այդ ես եմ", - ասում ես:
Եվ հետո այդ "ես"-ի հետ
հիմնում ես փոխհարաբերություններ,
ուրիշներին և քեզ պատմում ես
"քո" պատմությունը:


∫

[Sambitbaba]

∫


Ճանաչելով քեզ
որպես գիտակցություն,
որի մեջ ծավալվում է
ընկալելի լինելությունը,
դու ազատվում ես
երևույթներից կախված լինելուց,
կյանքի իրավիճակներում
և պարագաներում
քեզ որոնելուց:
Այլ խոսքերով ասած,
տեղի ունեցավ մի բան թե ոչ՝
էլ կարևոր չէ այնքան:
Իրերն ու երևույթները
կորցնում են իրենց
ծանրաքաշ անշարժությունը,
իրենց ծայրահեղ լրջությունը:
Քո կյանք են մտնում
խաղը և ուրախությունը:
Դու սկսում ես տեսնել աշխարհը
որպես մարմինների
պար տիեզերական:
Ոչ ավել և ոչ պակաս:


∫

[Sambitbaba]

∫


Երբ գիտես,
թե իրականում ով ես,
անխուսափելիորեն առկա է
հանգստի կենդանի զգացումը:
Այն կարելի է մաքուր
ուրախություն անվանել:
Քանզի ահա թե ինչ է
ուրախությունը.
զարկահոսող,
կենսարար հանգիստ:
Դա ուրախությունն է
ինքնաճանաչման
որպես ինքը կյանքի ճանաչման՝
նախքան այդ կյանքը
մարմին կմտնի:
Դա լինելության
ուրախությունն է,
լինել նա, ով դու
կաս իրականում:


∫

[Sambitbaba]

∫


Ինչպես ջուրն է լինում
պինդ սառույց,
հեղուկ,
և գազանման գոլորշի,
այնպես էլ գիտակցությունը
կարող է լինել
"սառեցրած" (նյութ),
"հեղուկ" (խելք ու միտք)
և անձև
(մաքուր գիտակցություն):

Մաքուր գիտակցութունը՝
հենց ինքը Կյանքն է, -
նախքան որևէ մարմնի մեջ
իրեն արտահայտելը:
Եվ իր մարմինների աշխարհին
նա քո աչքերով է նայում:
Իսկ երբ դու այդ գիտես,
ամեն ինչի մեջ
ճանաչում ես ինքդ քեզ:
Դա ընկալման բյուրեղյա
հստակության վիճակն է:
Դու այլևս
այն անձը չես,
ով ամենին նայում է
անցյալի պրիզմայի միջից,
որը լիքն է իր կուտակած
կոնցեպտներով ու գաղափարներով,
որոնց միջնորդությամբ
մեկնաբանվում է
ներկայիս քո յուրաքանչյուր
ապրում և փորձություն:

Միայն երբ քո ընկալումը
զուրկ է մտավոր
մեկնաբանություններից,
դու կարող ես հստակորեն զգալ,
թե ինչ ես ընկալում
տվյալ կոնկրետ պահին:
Ամենաշատը,
ինչ թույլ է տալիս
արտահայտել մեր լեզուն, -
այն է, որ գոյություն ունի
զգոն հանգստության
մի տարածություն,
որտեղ տեղի է ունենում
մեր ընկալումը:

Քո միջոցով անձև
քո գիտակցությունը
գիտակցում է ինքն իրեն:


∫

[Sambitbaba]

∫


Մեծամասնության
կյանքը դրդված է
ցանկությամբ և վախով:

Ցանկությունը՝ պահանջ է
ավելացնել քեզ
ինչ-որ բան, միայն թե
ավելի լիովին
զգաս ինքդ քեզ:

Իսկ ամեն մի վախ՝
վախ է կորցնել
ինչ-որ բան,
կորուստ,
որի պատճառով
կա վտանգ՝ քեզ զգալ
չգնահատված
և ավելի փոքր դառնալ:

Այդ երկու անգիտակից
խթանները թույլ չեն տալիս
նկատել այն փաստը,
որ լինելությունը
չի կարող տրվել
և կամ էլ խլվել:
Իր ամբողջ էությամբ
այն արդեն քո ներսում է:

Հենց հիմա:


∫

[Sambitbaba]

ԳԼՈՒԽ 6

ՍՏԱՆԱԼ ԵՎ ՀԱՆՁՆԵԼ


∫


Որքան ընդունակ ես,
նայիր քո ներսը,
որպեսզի տեսնես,
թե ինչպես է քեզ հաջողվում
անգիտակցաբար
կոնֆլիկտ ստեղծել
արտաքինի և ներքինի միջև,
տվյալ պահի տարբեր
հանգամանքների միջև՝
ով ես դու,
որտեղ ես,
ում հետ ես
և ինչ ես անում՝
թե մտքերիդ, թե զգացմունքներիդ հետ:
Դու կարո՞ղ ես զգալ,
որ դա հիվանդագին է
նրա համար, ով ներսում է՝
դիմադրել նրան, ինչ կա:

Երբ գիտակցես դա,
նմանապես կհասկանաս,
որ հիմա դու ազատ ես
այդ անպտուղ կոնֆլիկտից,
հավերժական պատերազմի
այդ ներքին վիճակից:


∫

[Sambitbaba]

∫


Եթե դու բառերով
արտահայտեիր
քո ներքին իրականությունը
ամեն տվյալ պահին, -
ամեն օր քանի՞ անգամ
ստիպված կլինեիր
խոստովանել.
"Ես չեմ ուզում լինել
այնտեղ, որտեղ գտնվում եմ":
Ընդհանրապես, ինչի՞ է
նման այդ զգացումը,
երբ չես ուզում լինել այնտեղ,
որտեղ կաս.
ավտոխցանի կենտրոնու՞մ,
տաղտկալի աշխատավայրու՞մ,
օդանավակայանի սպասասրահու՞մ,
դրամարկղի անվերջանալի հերթի մե՞ջ,
մարդկանց մե՞ջ, ում հետ
ստիպված ես շփվել:

Իհարկե, որոշ տեղերը՝
տեղեր են, որոնք
վատ չէր լինի լքել,
և երբեմն
համապատասխան որոշումը
քեզ համար լավագույնը կլիներ:
Շատ դեպքերում, սակայն,
անհնար է հեռանալ:
Եվ երբեմն
"ես չեմ ուզում այստեղ լինել"-ը՝
ոչ միայն անօգուտ է,
այլև կործանիչ է
հոգեկանի համար:
Այն քեզ և ուրիշներին
դժբախտ է դարձնում:

Ճիշտ է ասված.
ուր էլ գնաս,
հենց այնտեղ էլ դու կաս:
Այլ խոսքերով.
դու՝ այստեղ ես:
Հավերժ:
Մի՞թե այդքան
դժվար է դա ընդունել:


∫