∫
Մտքի հիմնական վիճակը՝
"ինձ համար քիչ է"
քրոնիկական արտահայտությունն է,
և այդ պատճառով է,
որ նա հավերժ ժլատ է:
Իրեն մտքի հետ նույնացնողին
շատ արագորեն հաղթահարում են
թախիծն ու անհանգստությունը:
Ի՞նչ բան է թախիծը:
Ազդանշան,
որ մտածելու համար
մտքին սնունդ է անհրաժեշտ,
որ նա քաղցած է:
Եվ այդ քաղցն անհագուրդ է:
Եթե հաղթահարել է թախիծը,
Կարելի է թերթել
մի կույտ վառ ամսագրեր,
կախվել հեռախոսից,
զինվել հեռուստացույցի հեռակառավարիչով,
Համացանցի կայքերում
աննպատակ կտտացնել մկնիկով,
ինչպես նաև
(բավականին տարածված եղանակ է)
պակասի մտավոր զգացումը
վերածել մարմնականի՝
կուլ տալով
ահագին ուտելիք:
Իսկ կարելի է մնալ
թախծող և անհանգիստ,
դիտարկել քո թախծի և անհանգստության
ամեն մի տեսանկյուն:
Երբ զգացմունքիդ մեջ
ներդնում ես գիտակցում,
նրա շուրջ հանկարծ
ձևավորվում է
լիակատար հանգստի
տարածություն:
Սկզբում աննշմարելի:
Բայց այն կսկսի աճել,
ավելի ու ավելի
տարրալուծելով իր մեջ
թախիծն ու անհանգստությունը:
Տեսնու՞մ ես.
նույնիսկ թախիծն
ի վիճակի է ցուցադրել,
թե ով ես դու իրականում:
Այդժամ հայտնաբերում ես,
որ "թախծողը"՝ դու չես:
Թախիծն՝ ուղղակի
էներգիայի
պայմանական շարժում է
քո ներսում:
Ճիշտ նույն կերպ,
այդ դու չես
զայրացածը,
տխուրը,
վախեցածը:
Թախիծը, զայթույթը,
վիշտը, վախը՝
"քոնը" չեն,
անձ չեն:
Այդ ամենն ընդամենը
էներգիայի պայմանական շարժում է
քո մեջ:
Մարդկային մտքի
"հանգամանքները":
Նրանք գալիս և գնում են:
Ամենն, ինչ գալիս և գնում է՝
դու չես:
"Ես թախծում եմ":
Ո՞վ է դա գիտակցում:
"Ես զայրանում եմ, տխրում եմ, վախենում եմ":
Ո՞վ:
Դու՝
գիտակցողն ես,
այլ ոչ թե
քո գիտակցած
այդ վիճակները:
∫
Մեջբերել
Էջանիշներ