Harry Potter and the Methods of Rationality/Հարրի Փոթթերն ու ռացիոնալության մեթոդները

[Արշակ]

Երեկ մինչև գլուխ 92 կարդացի։ Ես էնքան բան ունեմ հարցնելու ու գրելու։ Լիքը պահեր կա, որ լավ չեմ ընկնալել։ Որոշ բաներ հետաքրքիր ա մնացածդ ոնց եք հասկացել։

Տենց բաները միանգամից գրի. որ կուտակվի հետո մեծ մասը կմոռանաս:

[GriFFin]

Գլուխ 92

Մի քանի բան ասեմ, որը բուն գրքի հետ կապ չունի, բայց ընդհանուր թեմայի մեջ ա:
Ռացիոնալ մտածելակերպի/փիլիսոփայության մասին չգիտեմ ինչքանով եք տեղյակ, բայց ինձ թվում ա էս գրքից հետո կարաք էդ ուղղությամբ էլ խորանաք: Շատերը այն առանձին ճյուղ չեն համարում, որտև ստեղ գլխավոր գաղափարը իմաստության հասնելն ա ինտելեկտի շնորհիվ, ինչը իրա բնույթով [յանի] անում են բոլոր փիլիսոփաները: Չեմ ուզում շատ խորանամ ով-ով ա, բայց դե հին հունաստանից սկսած մինչև Դեկարտ, Կանտ կարող եք աշխատություններ գտնել էս թեմաների շուրջ:
Ես համաձայն չեմ, որ շատերն են ռացիոնալիստ: Հակառակը՝ իրանք քիչ մաս են կազմում: Մեկը ես, էն մարդկանցից եմ, որ էմոցիաներով ա ամեն ինչ անում, երևի մենակ աշխատանքիս տեղն եմ ռացիոնալ մտածում, գրեթե էմոցիոնալ գործոն չկա: Ես նաև էն մարդկանցից եմ, ով ուզում ա սովորի էս մտածողության ձևին ու կիրառի կյանքում: Նաև նշեմ, որ գրքում գրված լիքը թեորիաներին, հոդվածներին ու գաղափարներին ծանոթ էր, ինչով բավականին հպարտացա: Չէի կարծում, որ էդ աստիճան զարգացել եմ: Կուզենայի էս ամենի շուրջ իմանալ մնացածիդ կարծիքը՝ դուք ո՞նց եք մտածում, ազդել ա գիրքը թե՞ չէ, ինչքանո՞վ էիք ծանոթ գրքում գրված թեմաներին:

Գլուխ 9-ից մինչև գլուխ 90 կարդացածս ու մտքերը Spoiler-ի ներքո եմ գրում:

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

Գլուխ 9

Clever kids in Ravenclaw, evil kids in Slytherin, wannabe heroes in Gryffindor, and everyone who does the actual work in Hufflepuff.

Միանշանակ համամիտ եմ: Էս հարցի շուրջ շատ խոսակցություններ են գնացել, որտև ընթերցողները [մեծահասակ :Դ ] չէին կիսել օրիգինալի տրամաբանությունը, թե ինչու՞ են դասավորվեն հենց էդ տարբերակով: Ամենաշատը քննարկվել ա Հերմիոնայի ու Ջիննի հարցը, որտև լավ չի ընկալվել իրանց Գրիֆֆինդորում լինելը: HPMOR-ի տրամաբանությունը ավելի ճիշտ ա: Չնայած ես, որ փոքր էի էդ լավ չէի ընկալում, ընդհանրապես մնացածին բանի տեղ չէի դնում, բայց որ մինչև վերջ կարդացի էս "wannabe heroes"-ը ընկալեցի:

Գլուխ 11

"Oh, dear. This has never happened before..."
What?
"I've never Sorted someone who was a reincarnation of Godric Gryffindor AND Salazar Slytherin AND Naruto."

Էս պահը, նստած երթուղայինում ծիծաղում էի: Չգիտեմ ում միտքն ա փայլատակել՝ հեղինակինը թե ընթերցողինը, բայց վերջն ա:

Գլուխ 12

ph'nglui mglw'nafh J. K. Rowling wgah'nagl fhtagn

Չգիտեմ էս պահը հասկացել եք, որտեղից ա, բայց ամեն դեպքում ասեմ: Սա Հ.Փ. Լաֆքրաֆտի "The Call of Cthulhu"-ից ա վերցրած: Օրիգինալը սենց ա՝ "Ph'nglui mglw'nafh Cthulhu R'lyeh wgah'nagl fhtagn", որը էս ա նշանակում՝ In his house at R'lyeh dead Cthulhu waits dreaming. Հավես ա, երբ հասկանում ես, որ դու ու հեղինակը լիքը ընդհանուր բաներ ունեք: Հույս ա տալիս, որ շատ կորած չես էս աշխարհում:

Գլուխ 13

And after this whole long journey of self-discovery he would learn at the end that his anger was a part of himself and that only by accepting it could he learn to use it wisely. Star Wars was the only universe in which the answer actually was that you were supposed to cut yourself off completely from negative emotions, and something about Yoda had always made Harry hate the little green moron.

Հեչ մտածե՞լ եք էս ամենի շուրջ: Ես՝ շատ: Նենց դժվար ա նեգատիվ էմոցիաներից ազատվելը: Իսկ նկատե՞լ եք մարդկանց ում մոտ դա ստացվել ա: Մեր պրոֆեսորնեից մեկը էդպիսին ա, ինքը Շվեցարիայից ա ու անկեղծ եմ ասում, էդ մարդու ոտքը, եթե ճզմես ինադու, ինքը քեզ կժպտա ու շատ հանգիստ կասի, որ ոտքդ հանես: Ու էդ պահից հետո էլ կլինի քո հետ էնպես ինչպես նախքան էդ: Չգիտեմ, ոնց բացատրեմ:

Գլուխ 20 կամ Bayes' theorem(անգլիական հավանականության թեորեման)

Harry floundered for words and then decided to simply go with the obvious. "First of all, just because I want to hurt someone doesn't mean it's right -"
"What makes something right, if not your wanting it?"
"Ah," Harry said, "preference utilitarianism."
"Pardon me?" said Professor Quirrell.
"It's the ethical theory that the good is what satisfies the preferences of the most people -"
"No," Professor Quirrell said. His fingers rubbed the bridge of his nose. "I don't think that's quite what I was trying to say. Mr. Potter, in the end people all do what they want to do. Sometimes people give names like 'right' to things they want to do, but how could we possibly act on anything but our own desires?"
"Well, obviously," Harry said. "I couldn't act on moral considerations if they lacked the power to move me. But that doesn't mean my wanting to hurt those Slytherins has the power to move me more than moral considerations!"
Professor Quirrell blinked.
"Not to mention," Harry said, "being a Dark Lord would mean that a lot of innocent bystanders got hurt too!"
"Why does that matter to you?" Professor Quirrell said. "What have they done for you?"
Harry laughed. "Oh, now that was around as subtle as Atlas Shrugged."
"Pardon me?" Professor Quirrell said again.
"It's a book that my parents wouldn't let me read because they thought it would corrupt me, so of course I read it anyway and I was offended they thought I would fall for any traps that obvious. Blah blah blah, appeal to my sense of superiority, other people are trying to keep me down, blah blah blah."
"So you're saying I need to make my traps less obvious?" said Professor Quirrell. He tapped a finger on his cheek, looking thoughtful. "I can work on that."
They both laughed.

Հարաշալի էր: Atlas Shrugged-ն էլ ավելացրեցի, որ կարդամ:


Գլուխ 27

"I should like to ask your advice about something," Severus said, his voice casual. "I know of another fifth-year Slytherin who was being bullied by Gryffindors. He was wooing a beautiful Muggleborn girl, who came across him being bullied, and tried to rescue him. And he called her a mudblood, and that was the end for them. He apologized, many times, but she never forgave him. Have you any thoughts for what he could have said or done, to win from her the forgiveness you gave Lestrange?"
"Erm," Harry said, "based on only that information, I'm not sure he was the main one who had a problem. I'd have told him not to date someone that incapable of forgiveness. Suppose they'd gotten married, can you imagine life in that household?"
There was a pause.
"Oh, but she could forgive," Severus said with amusement in his voice. "Why, afterward, she went off and became the girlfriend of the bully. Tell me, why would she forgive the bully, and not the bullied?"
Harry shrugged. "At a wild guess, because the bully had hurt someone else very badly, and the bullied had hurt her just a little, and to her that just felt far more unforgivable somehow. Or, not to put too fine a point on it, was the bully handsome? Or for that matter, rich?"
There was another pause.
"Yes to both," said Severus.
"And there you have it," said Harry. "Not that I've ever been through high school myself, but my books give me to understand that there's a certain kind of teenage girl who'll be outraged by a single insult if the boy is plain or poor, yet who can somehow find room in her heart to forgive a rich and handsome boy his bullying. She was shallow, in other words. Tell whoever it was that she wasn't worthy of him and he needs to get over it and move on and next time date girls who are deep instead of pretty."
Severus stared at Harry in silence, his eyes glittering. The smile had faded, and though Severus's face twitched, it did not return.
Harry was starting to feel a bit nervous. "Um, not that I've got any experience in the area myself, obviously, but I think that's what a wise adviser from my books would say."
There was more silence and more glittering.
It was probably a good time to change the subject.
"So," Harry said. "Did I pass your test, whatever it was?"
"I think," Severus said, "that there should be no more conversations between us, Potter, and you would be exceedingly wise never to speak of this one."

Ոնց էի ես զգում Սնեյպի ցավը: Պատճառներից մեկը, որ ինքը իմ սիրած կերպարներից էր, իսկ Հարիի պապային՝ Ջեյմսին չէի սիրում:

Գլուխ 85

Are you so much better than Haukelid and Dumbledore, Harry Potter, that you'll be able to fight without a single casualty? Even in the world of comic books, the only reason a superhero like Batman even looks successful is that the comic-book readers only notice when Important Named Characters die, not when the Joker shoots some random nameless bystander to show off his villainy. Batman is a murderer no less than the Joker, for all the lives the Joker took that Batman could've saved by killing him. That's what the man named Alastor was trying to tell Dumbledore, and afterward Dumbledore regretted having taken so long to change his mind. Are you really going to try to follow the path of the superhero, and never sacrifice a single piece or kill a single enemy?

Շատ դիպուկ էր: Չնայած ստեղ մի քիչ ուրիշ պահ ա քննարկվում, բայց ես մտածում էի էս հարցի շուրջ կապված ազնվության հետ: Ընդհանուր էլ որ նայես՝ ճիշտ մարդ, ճիշտ կյանքով ապրելու հետ:

Էս պահին էսքանը, իրականում ավելի շատ բաներ էի ուզում գրել, բայց զգացի, որ շատ-շատ ա ստացվում ու կեսից շատը չէի հիշում էդ պահին ինչ էի մտածում: Եթե ցիտատաների շուրջ ինչ որ մեկը ուզենա խոսալ՝ մեծ հաճույքով կծավալվեմ:

[Արշակ]

Գլուխ 92

Մի քանի բան ասեմ, որը բուն գրքի հետ կապ չունի, բայց ընդհանուր թեմայի մեջ ա:
Ռացիոնալ մտածելակերպի/փիլիսոփայության մասին չգիտեմ ինչքանով եք տեղյակ, բայց ինձ թվում ա էս գրքից հետո կարաք էդ ուղղությամբ էլ խորանաք: Շատերը այն առանձին ճյուղ չեն համարում, որտև ստեղ գլխավոր գաղափարը իմաստության հասնելն ա ինտելեկտի շնորհիվ, ինչը իրա բնույթով [յանի] անում են բոլոր փիլիսոփաները: Չեմ ուզում շատ խորանամ ով-ով ա, բայց դե հին հունաստանից սկսած մինչև Դեկարտ, Կանտ կարող եք աշխատություններ գտնել էս թեմաների շուրջ:
Ես համաձայն չեմ, որ շատերն են ռացիոնալիստ: Հակառակը՝ իրանք քիչ մաս են կազմում: Մեկը ես, էն մարդկանցից եմ, որ էմոցիաներով ա ամեն ինչ անում, երևի մենակ աշխատանքիս տեղն եմ ռացիոնալ մտածում, գրեթե էմոցիոնալ գործոն չկա: Ես նաև էն մարդկանցից եմ, ով ուզում ա սովորի էս մտածողության ձևին ու կիրառի կյանքում: Նաև նշեմ, որ գրքում գրված լիքը թեորիաներին, հոդվածներին ու գաղափարներին ծանոթ էր, ինչով բավականին հպարտացա: Չէի կարծում, որ էդ աստիճան զարգացել եմ: Կուզենայի էս ամենի շուրջ իմանալ մնացածիդ կարծիքը՝ դուք ո՞նց եք մտածում, ազդել ա գիրքը թե՞ չէ, ինչքանո՞վ էիք ծանոթ գրքում գրված թեմաներին:

Ընդհանրապես քանի գնում համոզվում եմ, որ մարդկանց դատողություններում, տեսակետներում, որոշումներում ու գործողություններում շատ փոքր մաս ա կազմում ռացիոնալ մտածողությունը․ հիմնականում երբ մեզ թվում ա թե ռացիոնալ մտածելով ենք ինչ–որ բան անում կամ ասում, իրականում էմոցիաներով, ուղեղում ֆիքսված սովորություններով ու սխալ/կողմնակալ տրամաբանությամբ ենք շարժվում։ ՈՒ էդ ամենը նկատելն ու ուղղելը ահագին բարդ ա:
HPMOR–ը միանշանակ ազդել ա, թվում ա, թե մի քիչ ավելի ռացիոնալ եմ սկսել մտածել։

Ի դեպ, եթե ռացիոնալ մտածողության թեմայով ուզում եք խորանաք, HPMOR–ի հեղինակի՝ Յուդկովսկու http://lesswrong.com բլոգը ուսումնասիրեք․ լիքը հավես նյութեր ու հոդվածներ կան։ Մասնավորապես կարող եք սկսել էստեղից․
https://wiki.lesswrong.com/wiki/Rationality_materials
Հետագայում Յուդկովսկին էդ բլոգի հոդվածները համակարգելով էլ–գրքի ա վերածել․ Rationality: From AI to Zombies

[Արշակ]

Գլուխ 12 Չգիտեմ էս պահը հասկացել եք, որտեղից ա, բայց ամեն դեպքում ասեմ: Սա Հ.Փ. Լաֆքրաֆտի "The Call of Cthulhu"-ից ա վերցրած: Օրիգինալը սենց ա՝ "Ph'nglui mglw'nafh Cthulhu R'lyeh wgah'nagl fhtagn", որը էս ա նշանակում՝ In his house at R'lyeh dead Cthulhu waits dreaming. Հավես ա, երբ հասկանում ես, որ դու ու հեղինակը լիքը ընդհանուր բաներ ունեք: Հույս ա տալիս, որ շատ կորած չես էս աշխարհում:

ՈՒրեմն ես անհույս կորած եմ ) էդ մասը ուղղակի որպես «բլա–բլա–բլա» էի ընկալել, բայց մեկ ա, նույնիսկ տենց հումորը լավն էր

Գլուխ 13 Հեչ մտածե՞լ եք էս ամենի շուրջ: Ես՝ շատ: Նենց դժվար ա նեգատիվ էմոցիաներից ազատվելը: Իսկ նկատե՞լ եք մարդկանց ում մոտ դա ստացվել ա: Մեր պրոֆեսորնեից մեկը էդպիսին ա, ինքը Շվեցարիայից ա ու անկեղծ եմ ասում, էդ մարդու ոտքը, եթե ճզմես ինադու, ինքը քեզ կժպտա ու շատ հանգիստ կասի, որ ոտքդ հանես: Ու էդ պահից հետո էլ կլինի քո հետ էնպես ինչպես նախքան էդ: Չգիտեմ, ոնց բացատրեմ:

Հա, ահագին հետաքրքիր թեմա ա, ժամանակ առ ժամանակ ես էլ եմ մտածում էդ մասին, բայց հստակ պատասխան չեմ գտել․ արդյո՞ք էդ «բացասական» էմոցիաներից պետք ա ազատվել, թե ավելի լավ ա էմոցիաների ողջ գամման միավորել ու օգտագործել որպես գործիք, ոնց–որ Փոթթերն ա անում ստեղ: Էս հարցի քննարկումը մեկ էլ Մեգրեի գրքերում եմ հանդիպել։

Էս պահին էսքանը, իրականում ավելի շատ բաներ էի ուզում գրել, բայց զգացի, որ շատ-շատ ա ստացվում ու կեսից շատը չէի հիշում էդ պահին ինչ էի մտածում: Եթե ցիտատաների շուրջ ինչ որ մեկը ուզենա խոսալ՝ մեծ հաճույքով կծավալվեմ:

Չեմ խոստանում միշտ ակտիվ քննարկել, բայց ինձ շատ հետաքրքիր ա կարդալ մյուսներիդ տպավորություններն ու մտքերը տարբեր հատվածների վերաբերյալ, նենց որ էլի գրի

Հ․ Գ․
Սփոյլեր թեգերի վերաբերյալ․ ինձ թվում ա ամեն ինչ սփոյլեր թեգերի մեջ դնելը շատ ահնարմար կլինի․ երևի արժի ուղղակի ամենաէական իրադարձություններն ու բացահայտումները թաքցնել, որոնց նախորոք կարդալը կարող ա ընդհանուր ընթերցանության կայֆը փչացնի, իսկ ասենք որ Չուկը գրել էր․ «դեմենտորների հետ հանդիպումը զիլ ա» կամ «գեներալների ճակատամարտները հաճույով եմ կարդում» կամ քո մեջբերածդ հատվածները որևէ էական բացահայտում չեն անում պատմության մասին, ու եթե էդ մասերին չհասած մեկնումեկը կարդա, դրանից ստեղծագործության ընկալումը առանձնապես չի փչանա‎։

[GriFFin]

Ընդհանրապես քանի գնում համոզվում եմ, որ մարդկանց դատողություններում, տեսակետներում, որոշումներում ու գործողություններում շատ փոքր մաս ա կազմում ռացիոնալ մտածողությունը․ հիմնականում երբ մեզ թվում ա թե ռացիոնալ մտածելով ենք ինչ–որ բան անում կամ ասում, իրականում էմոցիաներով, ուղեղում ֆիքսված սովորություններով ու սխալ/կողմնակալ տրամաբանությամբ ենք շարժվում։ ՈՒ էդ ամենը նկատելն ու ուղղելը ահագին բարդ ա:
HPMOR–ը միանշանակ ազդել ա, թվում ա, թե մի քիչ ավելի ռացիոնալ եմ սկսել մտածել։

Ի դեպ, եթե ռացիոնալ մտածողության թեմայով ուզում եք խորանաք, HPMOR–ի հեղինակի՝ Յուդկովսկու http://lesswrong.com բլոգը ուսումնասիրեք․ լիքը հավես նյութեր ու հոդվածներ կան։ Մասնավորապես կարող եք սկսել էստեղից․
https://wiki.lesswrong.com/wiki/Rationality_materials
Հետագայում Յուդկովսկին էդ բլոգի հոդվածները համակարգելով էլ–գրքի ա վերածել․ Rationality: From AI to Zombies

Ես մի քիչ կարդացի ու զգացի, որ ժամանակս ուտում ա: Որոշեցի գիրքը վերջացնեմ նոր շարունակեմ:

Հա, ահագին հետաքրքիր թեմա ա, ժամանակ առ ժամանակ ես էլ եմ մտածում էդ մասին, բայց հստակ պատասխան չեմ գտել․ արդյո՞ք էդ «բացասական» էմոցիաներից պետք ա ազատվել, թե ավելի լավ ա էմոցիաների ողջ գամման միավորել ու օգտագործել որպես գործիք, ոնց–որ Փոթթերն ա անում ստեղ: Էս հարցի քննարկումը մեկ էլ Մեգրեի գրքերում եմ հանդիպել։

Ըստ քեզ, ինքը միավորում ա ու օգտագործում ա՞, էդքան էլ համամիտ չեմ: Ինքը էմոցիաները չի գումարում ու օգտագործում:
Ես կասեի, Հարին էն տիպին ա մարդկանց պատկանում, ով ատում ա էն պահերը, երբ ինտելեկտի շնորհիվ չի կարողանում վերահսկել էմոցիաները:

Հ․ Գ․
Սփոյլեր թեգերի վերաբերյալ․ ինձ թվում ա ամեն ինչ սփոյլեր թեգերի մեջ դնելը շատ ահնարմար կլինի․ երևի արժի ուղղակի ամենաէական իրադարձություններն ու բացահայտումները թաքցնել, որոնց նախորոք կարդալը կարող ա ընդհանուր ընթերցանության կայֆը փչացնի, իսկ ասենք որ Չուկը գրել էր․ «դեմենտորների հետ հանդիպումը զիլ ա» կամ «գեներալների ճակատամարտները հաճույով եմ կարդում» կամ քո մեջբերածդ հատվածները որևէ էական բացահայտում չեն անում պատմության մասին, ու եթե էդ մասերին չհասած մեկնումեկը կարդա, դրանից ստեղծագործության ընկալումը առանձնապես չի փչանա‎։

Ես անկեղծ ասած, էս սփոյլեր գաղափարի նկատմամաբ ահավոր անտարբեր մարդ եմ ու չեմ կարողանում սահմանում տալ: Իմ համար դժվար ա գրելուց առաջ մտածել էդ սփոյլեռ ա թե՞ չէ: Դրա համար, եթե սխալ բաներ անեմ՝ սօրրի:

[Արշակ]

Ըստ քեզ, ինքը միավորում ա ու օգտագործում ա՞, էդքան էլ համամիտ չեմ: Ինքը էմոցիաները չի գումարում ու օգտագործում:
Ես կասեի, Հարին էն տիպին ա մարդկանց պատկանում, ով ատում ա էն պահերը, երբ ինտելեկտի շնորհիվ չի կարողանում վերահսկել էմոցիաները:

Դե էն որ Հարրիի գլխի մեջ չորս ֆակուլտետներն էլ «ներկայացուցիչներ» ունեն ու իրար հետ բանավիճում են, մարդա իր մոտեցումն ա ներկայացնում, էդ արդեն տարբեր էմոցիաների համախմբման դրսևորում ա ինձ թվում ա։ Բացի դրանից, ինքը երբեմն ծայրահեղ իրավիճակներում իր մութ կողմին ազատություն ա տալիս, որ արագ լուծումներ գտնի։ ՈՒ ընդհանրապես, օրիգինալում չգիտեմ ոնց ա, բայց hpmor–ի Հարրին իմ տպավորությամբ շատ էմոցիոնալ դեմք ա, ու զգացմունքները՝ թե դրական, թե բացասական, շատ մեծ դեր ունեն, մոտիվացիա են իր գործողություններում‎։ ՈՒ հա, Հարին ատում ա էն պահերը երբ չի կարողանում վերահսկել էմոցիաները, բայց ինքը չի փորձում ազատվել էմոցիաներից։ Էմոցիա չունենալն ու էմոցիաները վերահսկել, ուղղորդել ու որպես արդյունավետ գործիք օգտագործելը տարբեր բաներ են ինձ թվում ա։

[GriFFin]

Դե էն որ Հարրիի գլխի մեջ չորս ֆակուլտետներն էլ «ներկայացուցիչներ» ունեն ու իրար հետ բանավիճում են, մարդա իր մոտեցումն ա ներկայացնում, էդ արդեն տարբեր էմոցիաների համախմբման դրսևորում ա ինձ թվում ա։ Բացի դրանից, ինքը երբեմն ծայրահեղ իրավիճակներում իր մութ կողմին ազատություն ա տալիս, որ արագ լուծումներ գտնի։ ՈՒ ընդհանրապես, օրիգինալում չգիտեմ ոնց ա, բայց hpmor–ի Հարրին իմ տպավորությամբ շատ էմոցիոնալ դեմք ա, ու զգացմունքները՝ թե դրական, թե բացասական, շատ մեծ դեր ունեն, մոտիվացիա են իր գործողություններում‎։ ՈՒ հա, Հարին ատում ա էն պահերը երբ չի կարողանում վերահսկել էմոցիաները, բայց ինքը չի փորձում ազատվել էմոցիաներից։ Էմոցիա չունենալն ու էմոցիաները վերահսկել, ուղղորդել ու որպես արդյունավետ գործիք օգտագործելը տարբեր բաներ են ինձ թվում ա։

Մի քիչ չեմ ուզում էնպես լինի, որ ըստ իս ամեն ինչ սև ու սպիտակ ա, բայց էդ անձերը ոչ թե էմոցիաներ են imho, այլ տարբեր բնավորության գծեր։ Իմ օրինակով կարամ ասել (no, I'm not schizophrenic), ես իմ ուղեղում մոտիկ ընկերուհուս արտաքինով "ներքին ձայն" ունեմ, ով իմ բնավորության որոշակի գծերի համախումբն ա, որը իրական կյանքում ըստ իս ունի նաև ընկերուհիս։ Ես "իրա" հետ շատ եմ "խորհրդակցում", էդ իմ մտածողության ձևն ա։ Էդ իմ էմոցիաները չեն։ Ըստ իս նույնը ստեղ ա։
Հա, օրիգինալում էլ ա սենց։ Ուղղակի խելացի չի էսքան {բնականաբար }։
Դե, չեմ ասում չունի, ասում եմ, որ չի ուզում ունենա։ Դրա համար ինքը Յոդային չի սիրում, որտև Յոդան արել ա էն ինչ ինքը չի կարողացել։
Հ.Գ. Աթեիստ, մեկ-մեկ իմ հետ էլ համաձայնի

[Աթեիստ]

Աթեիստ, մեկ-մեկ իմ հետ էլ համաձայնի

Դու արանքներում լիքը անգլերեն ես դնում, որոնք չեմ կարդում։ Իսկ առանց կարդալու չեմ կարա համաձայնեմ ։)

[GriFFin]

Դու արանքներում լիքը անգլերեն ես դնում, որոնք չեմ կարդում։ Իսկ առանց կարդալու չեմ կարա համաձայնեմ ։)

։( էհհհ, բայց Արշակն էլ ա անգլերեն դնում։
Հ.Գ. կարդա, կօգնի մի քիչ լավացնես անգլերենդ։

[Արշակ]

Մի քիչ չեմ ուզում էնպես լինի, որ ըստ իս ամեն ինչ սև ու սպիտակ ա, բայց էդ անձերը ոչ թե էմոցիաներ են imho, այլ տարբեր բնավորության գծեր։ Իմ օրինակով կարամ ասել (no, I'm not schizophrenic), ես իմ ուղեղում մոտիկ ընկերուհուս արտաքինով "ներքին ձայն" ունեմ, ով իմ բնավորության որոշակի գծերի համախումբն ա, որը իրական կյանքում ըստ իս ունի նաև ընկերուհիս։ Ես "իրա" հետ շատ եմ "խորհրդակցում", էդ իմ մտածողության ձևն ա։ Էդ իմ էմոցիաները չեն։ Ըստ իս նույնը ստեղ ա։
Հա, օրիգինալում էլ ա սենց։ Ուղղակի խելացի չի էսքան {բնականաբար }։

Lավ, էսքանը մասը համոզեցիր, երևի ճիշտ ես ասում։ Բայց մեկ ա, անկախ սրանից, Հարի Փոթերը շատ էմոցիոնալ երեխա ա

Դե, չեմ ասում չունի, ասում եմ, որ չի ուզում ունենա։ Դրա համար ինքը Յոդային չի սիրում, որտև Յոդան արել ա էն ինչ ինքը չի կարողացել։

Դե սկզբում Հարին շատ նեղվում էր իր «մութ կողմից» ու կպած փորձում էր ազատվել, բայց հետո ոնց–որ թե ընկերանում ա հետը ու սկսում ա ըստ անհրաժեշտության ակտիվացնել ու օգտագործել։
Ընդհանրապես էս գիրքը նաև էն պատճառով ա դուրս գալիս, որ ռացիոնալ մտածողությունը չոր ու ցամաք հաշվարկների հետ չի նույնացվում, ու զգացմունքները, զգացմունքայնությունը ու ռացիոնալ մտածողությունը իրար չեն հակադրվում։ Ինչը ահագին հազվագյուտ բան ա։ Սովորաբար չոր ու ցամաք մարդիկ են իրանց հաշվենկատությունը ռացիոնալության տեղ ծախում‎։

[GriFFin]

Ի դեպ, ինձ ո՞վ կբացատրի Հարիի ու դիմենտորի պահը, դատավարության ընթացքում։ Չեմ հիշում, որ գլուխն էր։ Երկրորդ անգամ չկարդամ էլի։

[Աթեիստ]

Էն որ

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

դատարանի աչքի առաջ դեմետորին բերում են Հերմիոնայի վրա, Հարրին ԲՈ-ա անում, էն փախնում ա։

[GriFFin]

Էն որ

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

դատարանի աչքի առաջ դեմետորին բերում են Հերմիոնայի վրա, Հարրին ԲՈ-ա անում, էն փախնում ա։

Հա, մի քիչ լավ չհասկացա ու մինչև հիմա չեմ նայել նորից։ ։Դ

[GriFFin]

Գլուխ 98: Ես նոր հասկացա, որ ստեղ Մալֆոյն էլ ա խելացի օրիգինալի համեմատությամբ։

[Արշակ]

Ի դեպ, ինձ ո՞վ կբացատրի Հարիի ու դիմենտորի պահը, դատավարության ընթացքում։ Չեմ հիշում, որ գլուխն էր։ Երկրորդ անգամ չկարդամ էլի։

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

Ըստ hpmor–ի մեկնաբանության, որը Հարրին բացահայտում ա դեմենտորի հետ առաջին հանդիպման ժամանակ, դեմենտորները մահվան սիմվոլն ու մարմնացումն են։ ՈՒ Հարրիի Պատրոնուսը ձևավորվում ա էն մտքից, որ մարդկությունը մի օր հաղթահարելու ա մահը, ու էդ սարսափեցնում ա դեմենտորներին, որովհետև հակասում ա իրանց գոյությանը։ Հենց էդ մտքի փայլատակմամբ էր, որ Հարրին վերացրեց առաջին դեմենտորին։
ՈՒ ինչքան հիշում եմ, նաև տենց մոմենտ կար, որ Հարրին բացահայտում ա, որ դեմենտորները անում/ասում են էն, ինչ դու սպասում ես որ իրանք կանեն։ Առաջին անգամ էդ միտքը Հարրին արտահայտում ա, երբ դպրոցում դեմենտորը սպառնում ա պաշտպանության պրոֆեսորին։ Հետագայում կարծեմ էդ երևույթը ավելի մանրամասն ա դիտարկվում Ազկաբանից փախուստի ժամանակ։
Մի խոսքով, տվյալ դեպքում Հարրին նախ անմահության միտքն ա «ներշնչում» դեմենտորին, հետո էլ մտածում, ակնկալում ա, որ դեմենտորը պիտի փախնի, ու էդ պահին «բո՛» ա անում ու ձեռքերը վեր բարձրացնում՝ «հանդիսատեսի» մոտ տպավորություն ստեղծելով, որ դեմենտորը իր «բո»-ից փախավ