Harry Potter and the Methods of Rationality/Հարրի Փոթթերն ու ռացիոնալության մեթոդները

[Արշակ]

Գլուխ 98: Ես նոր հասկացա, որ ստեղ Մալֆոյն էլ ա խելացի օրիգինալի համեմատությամբ։

Օրիգինալը չգիտեմ, բայց Մալֆոյին շատ եմ սիրում․ հետաքրքիր կերպար ա։ Ընդհանրապես ահագին խելացի ա, հատկապես քաղաքական, ստրատեգիկ իմաստով ու շատ կշռադատված ա գործում՝ ի տարբերություն իմպուլսիվ Հարրիի։ Էդ իհարկե իր հոր դաստիարակության շնորհքն ա մեծ չափով։ ՈՒղղակի, ի դժբախտություն թե բարեբախտություն իրան, ինքը հրաշամանուկ Հարրի սերնդակից ա ու, Հարիի ստեղծագործ հնարամտությունը ու գիտական բագաժը չունենալով, մի քիչ խեղճանում ա
Բայց այնուամենայնիվ, կոնկրետ 98–րդ գ‎լխի իրադարձություններում ինձ թվում ա Դրակոն նախորոք Հարրի հետ քննարկած պլանով ա գործում‎։

[GriFFin]

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

Ըստ hpmor–ի մեկնաբանության, որը Հարրին բացահայտում ա դեմենտորի հետ առաջին հանդիպման ժամանակ, դեմենտորները մահվան սիմվոլն ու մարմնացումն են։ ՈՒ Հարրիի Պատրոնուսը ձևավորվում ա էն մտքից, որ մարդկությունը մի օր հաղթահարելու ա մահը, ու էդ սարսափեցնում ա դեմենտորներին, որովհետև հակասում ա իրանց գոյությանը։ Հենց էդ մտքի փայլատակմամբ էր, որ Հարրին վերացրեց առաջին դեմենտորին։
ՈՒ ինչքան հիշում եմ, նաև տենց մոմենտ կար, որ Հարրին բացահայտում ա, որ դեմենտորները անում/ասում են էն, ինչ դու սպասում ես որ իրանք կանեն։ Առաջին անգամ էդ միտքը Հարրին արտահայտում ա, երբ դպրոցում դեմենտորը սպառնում ա պաշտպանության պրոֆեսորին։ Հետագայում կարծեմ էդ երևույթը ավելի մանրամասն ա դիտարկվում Ազկաբանից փախուստի ժամանակ։
Մի խոսքով, տվյալ դեպքում Հարրին նախ անմահության միտքն ա «ներշնչում» դեմենտորին, հետո էլ մտածում, ակնկալում ա, որ դեմենտորը պիտի փախնի, ու էդ պահին «բո՛» ա անում ու ձեռքերը վեր բարձրացնում՝ «հանդիսատեսի» մոտ տպավորություն ստեղծելով, որ դեմենտորը իր «բո»-ից փախավ

Մոտավորապես ճիշտ էի ընկալել։ Ապրես, որ նորից բացատրեցիր։ Երևի էս գրքի ամենակայֆ մասն էր իմ համար դեմենտորին տեղը դնելը։

[Արշակ]

When we look at others we see personality traits that explain their behaviour, but when we look at ourselves we see circumstances that explain our behaviour. People's stories make internal sense to them, from the inside, but we don't see people's histories trailing behind them in the air. We only see them in one situation, and we don't see what they would be like in a different situation. So the fundamental attribution error is that we explain by permanent, enduring traits what would be better explained by circumstance and context.

Ինչ լավ ա ասում, չէ՞։ Մարդկանց մեծ մասը էս պրոբլեմն ունեն իրանց շրջապատող մարդկանց ընկալելուց։

[GriFFin]

Ինչ լավ ա ասում, չէ՞։ Մարդկանց մեծ մասը էս պրոբլեմն ունեն իրանց շրջապատող մարդկանց ընկալելուց։

Համեմատաբար վերջերս եմ հանգել էս մտքին ու լիովին համամիտ եմ։
Ամեն մարդ ունի իրա կյանքի դժբախտ պատմությունը, մեկի համար իրա մեղքով ծնողի մահը, մյուսի համար անպատասխան սերը etc. ու դու կյանքում չես իմանա իրա որ արարքը ինչի հետևանք էր, լինում են դեպքեր, որ տվյալ մարդն էլ չի կարում բացատրի: Դրա համար դիմացինին պիտի սովորել հարգել անկախ ամեն ինչից ու էդ նենց բարդ ա։ Էս վերջերս մի հատ quote կարդացի՝ ասում ա մարդկանց վարքը լավ հասկացողը էն ա, ով չնայած համաձայն չի, բայց լրիվ հասկանում ա ու կարում ա բացատրել թե ինչի ա էդպես եղել։ Ու արդարացնում ա բոլորին։

[GriFFin]

Գլուխ 104

Գլուխ 103-ից մեջբերում անեմ։ Շատ հուզիչ էր։

"All of you... pass," Professor Quirrell said, as the students all looked at their final grades, as sighs of relief rose from desks and Lavender Brown raised her parchment in a clenched fist held high with triumph. "Every student in first-year Battle Magic has passed... except for one."
A number of students looked up in sudden terror.
Harry sat there silently. He had seen the point immediately, and even if it was a wrong point, he knew Professor Quirrell would never, ever be talked out of making it.
"All of you in this room... have received grades of at least Acceptable. Neville Longbottom... who took this test in the Longbottom home... received a grade of Outstanding. But the other student who is not here... has had a Dreadful grade entered on her record... for failing the only important test... that was given her this year. I would have marked her even lower... but that would have been in poor taste."
The room was very quiet, though a number of students were staring angrily at the Professor.
"You may think that a grade of Dreadful... is not fair. That Miss Granger was faced with a test... for which her lessons... had not prepared her. That she was not told... that the exam was coming on that day."
The Defense Professor drew in a shaking breath.
"Such is realism," said Professor Quirrell. "The only important test... may come at any time... be better prepared for it... than she was. As for the rest of you... those who have received Exceeds Expectations or above... have received my letters of recommendation... to certain organizations beyond Britain's shores... where your training might be completed. They will contact you... when you are old enough... if you still appear worthy... and if you have not failed an important test. And remember... from this day... you must train yourselves... you cannot rely... on future Defense professors. Your first year of Battle Magic is over... you are dismissed."
Professor Quirrell sat back with his eyes closed, seeming to ignore the excited babble that broke out around him.
In time most of the students had departed, and one remained, staying a prescribed distance from the Defense Professor.
The Defense Professor opened his eyes.

[GriFFin]

Ճիշտն ասած դեկտեմբերի 12ին վերջացրել եմ գիրքը։ Նենց թեթևություն ա։ Ժամանակ գտնեմ գրեմ կարծիքս։ Արշակ, ապրես գիրքը խորհուրդ տալու համար։

[Արշակ]

Ճիշտն ասած դեկտեմբերի 12ին վերջացրել եմ գիրքը։ Նենց թեթևություն ա։ Ժամանակ գտնեմ գրեմ կարծիքս։ Արշակ, ապրես գիրքը խորհուրդ տալու համար։

Դե շատ մի ուշացրու․ հետո տպավորությունները կխամրեն Ինձ շատ հետաքրքիր ա կանոնը կարդացածի ու հատկապես քո կարծիքը

[GriFFin]

4.1/5ից
Գիրքը կարդալու ընթացքում հասկացա, որ պետք չի իրան օրիգինալի հետ համեմատել: Սկզբում դրա պատճառով չէի հավանում: Հետո, երբ ընկալեցի, որպես առանձին գիրք՝ հասկացա, որ վատը չի: Այսինքն, J.K. Rowling-ինը լրիվ առանձին տեղ ունի, սա առանձին: Վստահ եմ, որ եթե որպես ֆան ֆիկ չգրվեր, այլ առանձին սյուժեով, հերոսներով՝ ավելի շատ կսիրեի: Չսիրեցի էլի էս ֆանֆիկ կոչվածը:
Իրականում, որ նայում եմ կողքից, ըստ իս հեղինակն էլ ա ասում՝ մի համեմատեք, մենք լրիվ տարբեր ենք:

Չսիրեցի՝
1) Պահերից մեկը, որը ստիպում էր չսիրել՝ էդ ծախսածս ժամանակն էր: Հետ էի վարժվել էս ծավալի գիրք կարդալուն: Քանի՞ ամիս կարդացի՝ 3: 3 ամիս, Կառլ: Հենց ազատ ժամանակ էի գտնում՝ կարդում էի: Քինդլով էլ ծավալը չի երևում: Կարդում-կարդում ու չէի վերջացնում: Իհարկե սա որակի հետ կապ չունի, բայց հասկացա, որ էս դեպքում ծավալը մինուս էր:
2) Նոր կերպարներ չկային:
3) Հարիի և Հերմիոնայի սիրակստիկը: Շատ արհեստական էր: Հատկապես վերջում:

Սիրեցի՝
1)Գրքի կերպարներից մենակ ՝ Հերմիոնային ու Մալֆոյին սիրեցի: Մնացածը դուրս չեկան: Օրիգինալում էլ եմ Հերմիոնային սիրում ամենաշատը՝ խելացի, ընկերասեր, համարձակ: Մալֆոյին չեմ սիրում, իսկ ստեղ ինքը ավելի լավ կողմերից էր ներկայանում մեզ՝ համեմատաբար ավելի խելացի էր, քիչ պապայի բալա էր, որպես ստրատեգ՝ ընտիրն էր:
2)Ամենաշատը սիրեցի զրույցները՝ Հարիի ու Քուորելի: Շատ խորն էին, լիքը բան էի վերցնում ասածներից: Դե ստեղ նկարագրություն որպես այդպիսին չկար, գիրքը կառուցված էր զուտ փիլիսոփայության վրա: Առանձին-առանձին լիքը պահել եմ:
3)Բացի փիլիսոփայությունից նաև գնահատեցի բազմաթիվ իրական թեորիաներով բացատրված երևույթները ու հարաբերությունները: Գիտական հաճույք էլ ստացա, այսպես ասած:
4)Դիմենտորին հաղթելու մասը, Հարիի ու Սնեյպի խոսակցությունը՝ Հարրի ծնողների մասին ու Քուորոլի ավարտական խոսքը ( Գլուխ 103-ի) ամենատպավորված մասերն էին: Իմ համար ամենաուժեղ ու ստացված մտքերն էին:
Խորհուրդ կատամ կարդալ բոլորին, անկախ HP-ի նկատմամբ վերաբերմունքից: Հեղինակի այլ գործեր էլ եմ որոշել կարդալ: Այսքանը :Դ

[Chuk]

Վստահ եմ, որ եթե որպես ֆան ֆիկ չգրվեր, այլ առանձին սյուժեով, հերոսներով՝ ավելի շատ կսիրեի: Չսիրեցի էլի էս ֆանֆիկ կոչվածը:

Որպես ֆանֆիկ չգրվեր, շատ քչերն իրա մասին կիմանային, կկարդային: Ընդամենը ճանաչվելիության հարցն ա, որ էդ կերպարներն են վերցվել:

[Chuk]

Մի հատ ծանր պերիոդ ունեի (աշխատանքային), գրքից մի քանի օրով կտրվեցի ու էն կտրվելն ա, որ կտրվեցի

[GriFFin]

Որպես ֆանֆիկ չգրվեր, շատ քչերն իրա մասին կիմանային, կկարդային: Ընդամենը ճանաչվելիության հարցն ա, որ էդ կերպարներն են վերցվել:

Կարա գիքրը ֆանֆիկ լինի, ու բնօրինակի հետ կապ չունենա։ Ու էլի շատ հայտնի դառնա։