Կարդում և քննարկում ենք Ադիչեի «Ամերիկանա» գիրքը

[ivy]

Էստեղից սկսում եմ սփոյլերի մեջ գրել, թեև համարյա համոզված եմ, որ ով էս թեման ընդհանրապես կարդում է, կբացի, կնայի:
Բայց դե ես ինձ համենայնդեպս ապահովագրում եմ

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

Նրա մասին, թե որ վերջը կլիներ ինձ համար հեփի էնդ ու ինչու Օբինզի ու Իֆեմելուի՝ միասին լինելն ինձ հաջող վերջաբան չի թվում:

Իֆեմելուն 13 տարի չէր եղել Նիգերիայում: Իր հետ գալը պիտի լրիվ նոր աշխարհ բացեր իր համար՝ հաստատ լիքը դժվարություններով լի: Հեղինակը մի քիչ անդրադառնում է դրան, բայց ոչ ամբողջապես: Ինքն իրեն կարծես պարտավորված է զգում (ընթերցողի առջև՞) սիրային պատմության վրա կենտրորանալ ու դրան հանգուցալուծում տալ: Բայց ինչի՞:

Եկեք նայենք ամբողջ իրավիճակին: Իֆեմելուն ու Օբինզը մոտ 12 տարի ոչ մի շփում չեն ունեցել (բացառությամբ, երբ Իֆեմը նոր էր Ամերիկայում ու երբ արդեն հետ պիտի գար): Իրենց վերջին կապը եղել է, երբ շատ ջահել էին: Մարդիկ հասունանում են, փոխվում, միմյանց հանդեպ եղած ձգողություններն ու ընդհանրությունները քչանում են, հատկապես, որ ոչ միայն կապ չէին պահպանել, այլև բացառապես տաբեր կյանքերով են ապրել, լրիվ ուրիշ երկրներում: Էդ ամեն ինչը չի կարող ազդեցություն չթողնել:

Ու միևնույն է, ես հավատում եմ, որ երբ 13 տարի անց էդ երկուսը հանդիպում են, կարող էր իրենց միջև հին զգացմուքներ զարթնել կամ գոնե կայծկլտալ: Հետն էլ հետաքրրությունն է գալիս՝ էդ մարդուն նորից ճանաչելու, որպես քո անցյալի մի մասնիկ:

Բայց որքանո՞վ է հավանական, որ էդ երկու լրիվ ուրիշ ճամփեքով գնացած մարդիկ հիմա վերգտնեն էն, ինչ վաղուց անցյալում է մնացել: Գուցե և կա դրա հավանականությունը, գուցե և կարող են դրա վրա ինչ-որ նոր բան կառուցել: Բայց դա շատ կոմպլեքս թեմա է, ու շուտափույթ լուծում գտնելը հեղինակի կողմից արհեստական քայլ է:
Օբինզը ամուսնացած է և փոքր երեխա ունի, իսկ Իֆեմելուն էլ իր հետևում՝ անհասկանալիորեն վատ ավարտված հարաբերություններ, որոնք ոնց որ թե ահագին լավ հիմք ունեին՝ բարեհաջող շարունակվելու:

Ինձ համար հեփի էնդ կլիներ, երբ էդ երկուսը հանդիպեին ու խոսեին լիքը էն մասին, թե ինչի Իֆեմելուն իրենց կապը էդպես կտրեց, ու կարողանային հասկանալ և ներել իրար: Ինչը ոնց որ թե էդպես էլ լինում է գրքում: Բայց դրանից հետո տեղի ունեցող արագ զարգացումն ու արագ հանգուցալուծումն ինձ արհեստական ու անբնական է թվում: Դրա փոխարեն հեղինակը կարող էր իր ուշադրությունը սևեռել Իֆեմելուի նոր կյանքին Նիգերիայում: Ու թող Օբինզը լիներ ֆոնին՝ որպես անցյալից մնացած բարի ընկեր, որի հանդեպ դեռ քնքուշ զգացմունքներ կան, որը ամեն կերպ սատարում է Իֆեմելուին՝ հարմարվելու նոր կյանքին: Իսկ թե ինչ կարող է լինել նրանց միջև մի օր, թե հետագայում ոնց կարող են էդ հարաբերությունները նոր զարգացում ստանալ, դա պետք չի բացել: Դա թող մնա հետոյին, որն արդեն գրքի մեջ չի: Ոչ ոք չի պահանջում հեղինակից շուտափույթ լուծում գտնել, բայց ինքը չգիտես ինչի գնում է դրան: Ու դա ինձ դուր չի գալիս:

Քոզին գնալով ավելի կլիշեոտ, ախմախ կերպար է դառնում՝ հնազանդ, անհետաքրքիր, հիմար տիկնիկ, նույնիսկ էնքան հիմար, որ երեխայի ծնունդից մի րոպե անց բացառապես ապուշ արտահայտություններ է անում: Ես չեմ հավատում էդ կերպարին: Ինքն արհեստականորեն ստեղծված է, որ Օբինզը հեշտուհանգիստ թողնի իրեն ու գնա Իֆեմելուի մոտ: Դա ինձ թվում է հեղինակի կողմից թույլ տված մեծ թերություն:
Հանգիստ, հավասարակշռված Օբինզը Իֆեմելուի հետ մի քանի օր ինտենսիվ հանդիպումներից հետո կնոջն ասում է, որ ինքն ուրիշին է սիրում և ուզում է հեռանալ իրենից (կնոջից): Ախր դա էդպես հեշտ չի լինում, անգամ էն դեպքում, երբ հեղինակը Քոզիին ջանասիրաբար ախմախ կերպար էր սարքել:

Լավ, թողեց կնոջն ու եկավ Իֆեմելուի մոտ: Ինչ է նրանց բերելու էդ արագ զարգացումը: Հնարավոր է մեծ հիասթափություն: Իֆեն աչքի չի ընկնում հավատարմությամբ ու մոնոգամիկ էությամբ. ինքն ահագին անկանխատեսելի է հարաբերություններում: Օբինզն էդպիսին չի ու գուցե նմանատիպ ակնկալիքներ էլ Իֆեմելուից ունի: Բայց իրենք դեռ չգիտեն իրար: Ու ես կարող եմ շատ հանգիստ պատկերացնել, որ մի կես տարուց բաժանվելու են՝ երկուսն էլ հիասթափված: Դա հեփի էնդ չի ինձ համար:

Իսկ ժամանակի հոսքին թողած, «բաց ու բազմակետերով» վերջաբանը կլիներ շատ ավելի բնական ու շատ ավելի հեփի:

[Ուլուանա]

Էստեղից սկսում եմ սփոյլերի մեջ գրել, թեև համարյա համոզված եմ, որ ով էս թեման ընդհանրապես կարդում է, կբացի, կնայի:
Բայց դե ես ինձ համենայնդեպս ապահովագրում եմ

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

Նրա մասին, թե որ վերջը կլիներ ինձ համար հեփի էնդ ու ինչու Օբինզի ու Իֆեմելուի՝ միասին լինելն ինձ հաջող վերջաբան չի թվում:

Իֆեմելուն 13 տարի չէր եղել Նիգերիայում: Իր հետ գալը պիտի լրիվ նոր աշխարհ բացեր իր համար՝ հաստատ լիքը դժվարություններով լի: Հեղինակը մի քիչ անդրադառնում է դրան, բայց ոչ ամբողջապես: Ինքն իրեն կարծես պարտավորված է զգում (ընթերցողի առջև՞) սիրային պատմության վրա կենտրորանալ ու դրան հանգուցալուծում տալ: Բայց ինչի՞:

Եկեք նայենք ամբողջ իրավիճակին: Իֆեմելուն ու Օբինզը մոտ 12 տարի ոչ մի շփում չեն ունեցել (բացառությամբ, երբ Իֆեմը նոր էր Ամերիկայում ու երբ արդեն հետ պիտի գար): Իրենց վերջին կապը եղել է, երբ շատ ջահել էին: Մարդիկ հասունանում են, փոխվում, միմյանց հանդեպ եղած ձգողություններն ու ընդհանրությունները քչանում են, հատկապես, որ ոչ միայն կապ չէին պահպանել, այլև բացառապես տաբեր կյանքերով են ապրել, լրիվ ուրիշ երկրներում: Էդ ամեն ինչը չի կարող ազդեցություն չթողնել:

Ու միևնույն է, ես հավատում եմ, որ երբ 13 տարի անց էդ երկուսը հանդիպում են, կարող էր իրենց միջև հին զգացմուքներ զարթնել կամ գոնե կայծկլտալ: Հետն էլ հետաքրրությունն է գալիս՝ էդ մարդուն նորից ճանաչելու, որպես քո անցյալի մի մասնիկ:

Բայց որքանո՞վ է հավանական, որ էդ երկու լրիվ ուրիշ ճամփեքով գնացած մարդիկ հիմա վերգտնեն էն, ինչ վաղուց անցյալում է մնացել: Գուցե և կա դրա հավանականությունը, գուցե և կարող են դրա վրա ինչ-որ նոր բան կառուցել: Բայց դա շատ կոմպլեքս թեմա է, ու շուտափույթ լուծում գտնելը հեղինակի կողմից արհեստական քայլ է:
Օբինզը ամուսնացած է և փոքր երեխա ունի, իսկ Իֆեմելուն էլ իր հետևում՝ անհասկանալիորեն վատ ավարտված հարաբերություններ, որոնք ոնց որ թե ահագին լավ հիմք ունեին՝ բարեհաջող շարունակվելու:

Ինձ համար հեփի էնդ կլիներ, երբ էդ երկուսը հանդիպեին ու խոսեին լիքը էն մասին, թե ինչի Իֆեմելուն իրենց կապը էդպես կտրեց, ու կարողանային հասկանալ և ներել իրար: Ինչը ոնց որ թե էդպես էլ լինում է գրքում: Բայց դրանից հետո տեղի ունեցող արագ զարգացումն ու արագ հանգուցալուծումն ինձ արհեստական ու անբնական է թվում: Դրա փոխարեն հեղինակը կարող էր իր ուշադրությունը սևեռել Իֆեմելուի նոր կյանքին Նիգերիայում: Ու թող Օբինզը լիներ ֆոնին՝ որպես անցյալից մնացած բարի ընկեր, որի հանդեպ դեռ քնքուշ զգացմունքներ կան, որը ամեն կերպ սատարում է Իֆեմելուին՝ հարմարվելու նոր կյանքին: Իսկ թե ինչ կարող է լինել նրանց միջև մի օր, թե հետագայում ոնց կարող են էդ հարաբերությունները նոր զարգացում ստանալ, դա պետք չի բացել: Դա թող մնա հետոյին, որն արդեն գրքի մեջ չի: Ոչ ոք չի պահանջում հեղինակից շուտափույթ լուծում գտնել, բայց ինքը չգիտես ինչի գնում է դրան: Ու դա ինձ դուր չի գալիս:

Քոզին գնալով ավելի կլիշեոտ, ախմախ կերպար է դառնում՝ հնազանդ, անհետաքրքիր, հիմար տիկնիկ, նույնիսկ էնքան հիմար, որ երեխայի ծնունդից մի րոպե անց բացառապես ապուշ արտահայտություններ է անում: Ես չեմ հավատում էդ կերպարին: Ինքն արհեստականորեն ստեղծված է, որ Օբինզը հեշտուհանգիստ թողնի իրեն ու գնա Իֆեմելուի մոտ: Դա ինձ թվում է հեղինակի կողմից թույլ տված մեծ թերություն:
Հանգիստ, հավասարակշռված Օբինզը Իֆեմելուի հետ մի քանի օր ինտենսիվ հանդիպումներից հետո կնոջն ասում է, որ ինքն ուրիշին է սիրում և ուզում է հեռանալ իրենից (կնոջից): Ախր դա էդպես հեշտ չի լինում, անգամ էն դեպքում, երբ հեղինակը Քոզիին ջանասիրաբար ախմախ կերպար էր սարքել:

Լավ, թողեց կնոջն ու եկավ Իֆեմելուի մոտ: Ինչ է նրանց բերելու էդ արագ զարգացումը: Հնարավոր է մեծ հիասթափություն: Իֆեն աչքի չի ընկնում հավատարմությամբ ու մոնոգամիկ էությամբ. ինքն ահագին անկանխատեսելի է հարաբերություններում: Օբինզն էդպիսին չի ու գուցե նմանատիպ ակնկալիքներ էլ Իֆեմելուից ունի: Բայց իրենք դեռ չգիտեն իրար: Ու ես կարող եմ շատ հանգիստ պատկերացնել, որ մի կես տարուց բաժանվելու են՝ երկուսն էլ հիասթափված: Դա հեփի էնդ չի ինձ համար:

Իսկ ժամանակի հոսքին թողած, «բաց ու բազմակետերով» վերջաբանը կլիներ շատ ավելի բնական ու շատ ավելի հեփի:

Դիտարկումներիդ համաձայն եմ ընդհանուր առմամբ, բայց մի երկուսի հետ կապված մի քիչ հակաճառեմ.

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

Որ ասում ես՝ Իֆեմն աչքի չի ընկնում հավատարմությամբ ու մոնոգամիկ էությամբ, գուցե դա ոչ էնքան էությունից էր, այլ պարզապես «սխալ» մարդու հետ լինելով էր պայմանավորված։ Եթե հիշում ես, ինքը թե՛ Կուրտի, թե՛ Բլեյնի հետ լինելու ընթացքում միշտ էլ զգում էր, որ թեև շատ լավն են իրենք, բայց ինչ–որ բան պակաս ա, էն չի, լիարժեք չի, ու մի տեսակ աչքը դուրսն էր, ինչպես ասում են։ Իսկ Օբինզի հետ ուրիշ տեսակի ներդաշնակություն ու լիարժեքություն էր զգում թե՛ էն սկզբում, թե՛ հետագայում հանդիպելուց հետո։ Ու սա հիմք ա տալիս ենթադրելու, որ Օբինզի հետ երևի անհավատարիմ լինելու ցանկությունը չի ունենա։ Իսկ թե ոնց կզարգանան իրենց հարաբերությունները՝ հաշվի առնելով իրենց էդքան տարիների առանձին ու իրարից կտրուկ տարբերվող կենսափորձը, ուրիշ հարց ա. հա, դա իրոք ավելի լուրջ խնդիր ա, ու հնարավոր ա, որ նույնքան «հեփի» չլինի, որքան թվում էր գրքի ավարտին։ Բայց հակառակն էլ չի բացառվում, որովհետև էն, ինչ երկուսի համար էլ կարևոր էր կարծես ու հենց հարաբերություններում էլ էական դեր ուներ, իրենց մոտ ոնց որ թե առկա էր։ Մի խոսքով՝ ես չէի շտապի դատապարտել իրենց համատեղ ապագան ։

Ինձ համար, օրինակ, Քոզիի կերպարից հետո ամենաանբնականն ու անհասկանալին Իֆեմելուի՝ Օբինզի հետ կապը տենց կտրուկ կտրելն էր։ Իմ ուղեղում ուղղակի չի տեղավորվում, թե ոնց ա հնարավոր նման պատճառով երես թեքել քեզ համար կյանքում ամենասիրելի, ամենամտերիմ ու հարազատ մարդուց, էն էլ տենց լիարժեք կերպով՝ բոլոր հնարավոր ձևերով, առանց բացատրության, առանց բանի։ Հատկապես որ նամակներն առանց կարդալու ջնջում էր, կամ էն թղթի նամակը (թե՞ նամակները) որ վերջապես բարեհաճել էր կարդալ, հետաձգեց, հետո էլ մոռացավ ինչ–որ կույտի տակ, կորավ–գնաց, տենց էլ չկարդաց։ Սպանեն՝ չեմ հասկանա ես նման մոտեցումը։

Իսկ Քոզիի կերպարը, հա, ոնց որ ի սկզբանե հատուկ պատրաստված լիներ հանգիստ խղճով լքելու համար ։

[ivy]

Ան, ինձ թվում ա՝ դու Իֆեմելուի հետ կապված որոշ մանրամասներ չես նկատել կամ մոռացել ես:
Հիմա գրեմ դրանց մասին, գուցե պատկերն ամբողջական դառնա:

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

Մենք ամբողջ գրքում լավ տեսնում ենք Օբինզի սերը իր նկատմամբ, բայց իր սերը Օբինզի հանդեպ կասկածներով ու անվստահությամբ լի ա, որովհետև ինքն ուղղակի տենց մարդ ա, որ չի կարող լրիվ նվիրվել ու չի կարող էնպես սիրել, ոնց որ Օբինզն ա սիրում իրեն:
Իֆեմելուն շատ տարած դեմք ա, ու ես հավատում եմ էդ կերպարին: Որովհետև բոլոր մարդիկ էլ իրենց տարած կողմերն ունեն. ինքը շատ բնական կերպար ա:

Նայիր, ամենասկզբում, երբ իրենք շատ ջահել էին ու նոր էին միասին, էդ պահից սկսած զգացվում ա, թե Օբինզն ինչքան նվիրված ա, իսկ ինքը լրիվ ուրիշ ա: Էն, որ սկսում ա մի հատ ուրիշ տղայով տարվել ու ֆանտազիաների մեջ ընկնել իր հետ կապված, հիշո՞ւմ ես: Որ Օբինզն էլ զգում ա մի բան ու հարցնում, թե ինչ ա կատարվում: Իֆեմելուն ինչ ա պատասխանում՝ որ էդ նորմալ ա նաև ուրիշներով տարվելը, որ հաստատ Օբինզն էլ ուրիշ աղջիկներով ա հետաքրքրված: Ու Օբինզը կտրուկ ասում ա, որ էդպես չի, ու դա չի «նորմալը», ու զգացվում ա, որ վիրավորվում ա: Իր ամբողջ աշխարհը Իֆեմելուի շուրջն ա պտտվում, Իֆեմելուինը իր շուրջը չի:

Հետո գալիս ա Ամերիկա: Ես հասկանում եմ, որ մարդ կարող ա սկզբում ծանր ֆինանսական դրության մեջ լինել (ես էլ եմ եղել, գիտեմ) ու ոչ մի բանում չեմ մեղադրում իրեն, բայց արի ընդունենք, որ էդ բ**ությունը պիտի գոնե մի քիչ լինի արյանդ մեջ, որ գնաս էդ ճանապարհով առաջին 100 դոլարն աշխատելու: Հետո հիշո՞ւմ ես, որ պատմում էր Օբինզին, որ ինքը վատացել էր հենց իր ու (իր մարմնի) ռեակցիայից էդ ամենին՝ I was wet and I hated myself.

Հետո թե կապը ոնց կտրեց Օբինզի հետ: Դու ճիշտ ես. տենց չեն անում էն մարդու հետ, ով քո կյանքի մեծ սերն ա՝ հենց թեկուզ մտածելով, թե դու էդ մարդուն ինչ ցավ ես պատճառում: Բայց ինքն արեց, որովհետև Օբինզն իր կյանքի մեծ սերը չէր (էդ բացատրությունը մտքովդ չի՞ անցնել): Ինքը նույնիսկ Օբինզի հետ եղած ժամանակ էր հա կրկնում՝ այ մի օր կարող ա ես կամ դու հանդիպենք մեր կյանքի մեծ սիրուն ու թողնենք իրար: Ինքը երբեք էլ համոզված չի եղել, որ էդ մեկը Օբինզն ա:

Ու հետո ոնց ա վարվում Ամերիկայում իր առաջին բոյֆրենդի հետ: Էն մարդու, որին պիտի որ ամեն ինչով երախտապարտ լիներ: Չի կարելի տենց վարվել, էդ կարգի ցավացնել՝ անկախ նրանից ինքն «էն միակն ա», թե տատանվում ես:
Իֆեմելուն ուղղակի չի կարող լավ պարտնյոր լինել. էդ իր տարած էության մի մասն ա: Ինքը հանգիստ կարող ա հայտնվել անծանոթ ու փնթի մեկի անկողնում, հենց էնպես, ինքն էլ չգիտի, թե ինչի:

Հետո երբ վերջում Օբինզի հետ նորից սկսում են հանդիպել, ու ինքը Օբինզին քշում ա մի պահ՝ մինչև կնոջից հեռանալը: Ի՞նչ ա լինում: Մենք ոչ մի տեղ չենք տեսնում, որ ինքը տառապում ա: Օբինզը իրեն պատերով ա տալիս, Իֆեմելուն՝ չէ: Ինքը զանգում ա իր նախկին բոյֆրենդներին, Կուրտի հետ նույնիսկ թեթևակի պլաններ են կազմում նորից հանդիպելու: Հետո էլ սկսում ա ինչ-որ ուրիշ մեկի հետ հանդիպել, ու հեղինակը ցույց է տալիս, որ հայտնվում են անկողնում:

Հետո մեկ էլ Օբինզն ա հայտնվում՝ կնոջը թողած, ու պիտի էստեղ հեփի է՞նդ լինի: Ես խիստ կասկածում եմ: Իֆեմելուի կերպարն էնքան մանրամասն ա նկարագրված, որ համարյա հույս չի թողնում դրան հավատալու

Ամփոփելով ասեմ, որ Իֆեմելուն ահագին էգոիստ ու եսակենտրոն տիպ ա: Ինքը լավ զուգընկեր չի՝ անկախ նրանից, թե ով ա զուգընկերը:
Ինքը երկար ճանապարհ ունի ինքն իրեն ճանաչելու ու ինքն իրեն հասկանալու:
Սա հեչ լավ ու հարմար ժամանակ չի Օբինզի հետ միավորվելու:

[Ուլուանա]

Ան, ինձ թվում ա՝ դու Իֆեմելուի հետ կապված որոշ մանրամասներ չես նկատել կամ մոռացել ես:
Հիմա գրեմ դրանց մասին, գուցե պատկերն ամբողջական դառնա:

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

Մենք ամբողջ գրքում լավ տեսնում ենք Օբինզի սերը իր նկատմամբ, բայց իր սերը Օբինզի հանդեպ կասկածներով ու անվստահությամբ լի ա, որովհետև ինքն ուղղակի տենց մարդ ա, որ չի կարող լրիվ նվիրվել ու չի կարող էնպես սիրել, ոնց որ Օբինզն ա սիրում իրեն:
Իֆեմելուն շատ տարած դեմք ա, ու ես հավատում եմ էդ կերպարին: Որովհետև բոլոր մարդիկ էլ իրենց տարած կողմերն ունեն. ինքը շատ բնական կերպար ա:

Նայիր, ամենասկզբում, երբ իրենք շատ ջահել էին ու նոր էին միասին, էդ պահից սկսած զգացվում ա, թե Օբինզն ինչքան նվիրված ա, իսկ ինքը լրիվ ուրիշ ա: Էն, որ սկսում ա մի հատ ուրիշ տղայով տարվել ու ֆանտազիաների մեջ ընկնել իր հետ կապված, հիշո՞ւմ ես: Որ Օբինզն էլ զգում ա մի բան ու հարցնում, թե ինչ ա կատարվում: Իֆեմելուն ինչ ա պատասխանում՝ որ էդ նորմալ ա նաև ուրիշներով տարվելը, որ հաստատ Օբինզն էլ ուրիշ աղջիկներով ա հետաքրքրված: Ու Օբինզը կտրուկ ասում ա, որ էդպես չի, ու դա չի «նորմալը», ու զգացվում ա, որ վիրավորվում ա: Իր ամբողջ աշխարհը Իֆեմելուի շուրջն ա պտտվում, Իֆեմելուինը իր շուրջը չի:

Հետո գալիս ա Ամերիկա: Ես հասկանում եմ, որ մարդ կարող ա սկզբում ծանր ֆինանսական դրության մեջ լինել (ես էլ եմ եղել, գիտեմ) ու ոչ մի բանում չեմ մեղադրում իրեն, բայց արի ընդունենք, որ էդ բ**ությունը պիտի գոնե մի քիչ լինի արյանդ մեջ, որ գնաս էդ ճանապարհով առաջին 100 դոլարն աշխատելու: Հետո հիշո՞ւմ ես, որ պատմում էր Օբինզին, որ ինքը վատացել էր հենց իր ու (իր մարմնի) ռեակցիայից էդ ամենին՝ I was wet and I hated myself.

Հետո թե կապը ոնց կտրեց Օբինզի հետ: Դու ճիշտ ես. տենց չեն անում էն մարդու հետ, ով քո կյանքի մեծ սերն ա՝ հենց թեկուզ մտածելով, թե դու էդ մարդուն ինչ ցավ ես պատճառում: Բայց ինքն արեց, որովհետև Օբինզն իր կյանքի մեծ սերը չէր (էդ բացատրությունը մտքովդ չի՞ անցնել): Ինքը նույնիսկ Օբինզի հետ եղած ժամանակ էր հա կրկնում՝ այ մի օր կարող ա ես կամ դու հանդիպենք մեր կյանքի մեծ սիրուն ու թողնենք իրար: Ինքը երբեք էլ համոզված չի եղել, որ էդ մեկը Օբինզն ա:

Ու հետո ոնց ա վարվում Ամերիկայում իր առաջին բոյֆրենդի հետ: Էն մարդու, որին պիտի որ ամեն ինչով երախտապարտ լիներ: Չի կարելի տենց վարվել, էդ կարգի ցավացնել՝ անկախ նրանից ինքն «էն միակն ա», թե տատանվում ես:
Իֆեմելուն ուղղակի չի կարող լավ պարտնյոր լինել. էդ իր տարած էության մի մասն ա: Ինքը հանգիստ կարող ա հայտնվել անծանոթ ու փնթի մեկի անկողնում, հենց էնպես, ինքն էլ չգիտի, թե ինչի:

Հետո երբ վերջում Օբինզի հետ նորից սկսում են հանդիպել, ու ինքը Օբինզին քշում ա մի պահ՝ մինչև կնոջից հեռանալը: Ի՞նչ ա լինում: Մենք ոչ մի տեղ չենք տեսնում, որ ինքը տառապում ա: Օբինզը իրեն պատերով ա տալիս, Իֆեմելուն՝ չէ: Ինքը զանգում ա իր նախկին բոյֆրենդներին, Կուրտի հետ նույնիսկ թեթևակի պլաններ են կազմում նորից հանդիպելու: Հետո էլ սկսում ա ինչ-որ ուրիշ մեկի հետ հանդիպել, ու հեղինակը ցույց է տալիս, որ հայտնվում են անկողնում:

Հետո մեկ էլ Օբինզն ա հայտնվում՝ կնոջը թողած, ու պիտի էստեղ հեփի է՞նդ լինի: Ես խիստ կասկածում եմ: Իֆեմելուի կերպարն էնքան մանրամասն ա նկարագրված, որ համարյա հույս չի թողնում դրան հավատալու

Ամփոփելով ասեմ, որ Իֆեմելուն ահագին էգոիստ ու եսակենտրոն տիպ ա: Ինքը լավ զուգընկեր չի՝ անկախ նրանից, թե ով ա զուգընկերը:
Ինքը երկար ճանապարհ ունի ինքն իրեն ճանաչելու ու ինքն իրեն հասկանալու:
Սա հեչ լավ ու հարմար ժամանակ չի Օբինզի հետ միավորվելու:

Լավ, համոզեցիր ։ Էդ ասածդ պահերն իսկապես մտքիցս թռել էին, ու էդ առումով պատկերն ամբողջական չէի տեսնում։

[ivy]

Իհ, էդքան շուտ, իսկ ես դեռ խաղալ էի ուզում

Շատ հավես էր էս գիրքը կարդալը. վաղուց ոչ մի գրքի մեջ էսքան չէի խորացել։ Մերսի Գալին, որ խորհուրդ տվեց։

Միասին գրքեր կարդալու նոր առաջարկներ կա՞ն։

Եթե չէ, ես մտածում եմ Hanya Yanagihara-ի "A Little Life"-ը սկսել, ցանկության դեպքում կարող եք միանալ։

[Ուլուանա]

Իհ, էդքան շուտ, իսկ ես դեռ խաղալ էի ուզում

Հա՞։ Դե, կխաղանք դեռ ։ Հեսա մի քիչ ավելի ազատ լինեմ, կգրեմ, ես էլ կուզենայի ավելի շատ քննարկել։ Ու նաև հետաքրքիր կլիներ, եթե մյուսներն էլ մասնակցեին, իրենց կարծիքները գրեին։ Ինչ–որ կորել են բոլորը...

Եթե չէ, ես մտածում եմ Hanya Yanagihara-ի "A Little Life"-ը սկսել, ցանկության դեպքում կարող եք միանալ։

Իսկ էդ գրքի մասին ի՞նչ գիտես, ինչի՞ հիման վրա ես ուզում կարդալ։ Մի երկու բառով ներկայացրու, տեսնենք։ Ես էլ էս ընթացքում մի ուրիշ գիրք էլ կարդացի, բայց հիմա չունեմ կարդալու բան, ես էլ եմ մտածում՝ ինչ կարելի ա կարդալ...

[ivy]

Էստեղ եմ պատասխանում, որ էս թեման մնա Ամերիկանայի քննարկմանը:

[StrangeLittleGirl]

Հա՞։ Դե, կխաղանք դեռ ։ Հեսա մի քիչ ավելի ազատ լինեմ, կգրեմ, ես էլ կուզենայի ավելի շատ քննարկել։ Ու նաև հետաքրքիր կլիներ, եթե մյուսներն էլ մասնակցեին, իրենց կարծիքները գրեին։ Ինչ–որ կորել են բոլորը...

Ես տարածքում եմ, կարդում եմ գիրքը: Ուղղակի դեռ սկզբերում ինձ շատ սիրուն հասկացրեցին, որ իմ կարծիքը պետք չի, որ արտահայտվի, դրա համար սուս եմ մնում:

[Tiger29]

«Մանուշակ» մանկապարտեզ

[Նիկեա]

հենց նոր վերջացրեցի, մի երկու ժամ քնեմ ու գրեմ կարծիքներիս, տպավորություններիս մասին

[StrangeLittleGirl]

Քանի որ ես աներես եմ

Գուդրիդսի մի ռիվյու շատ լավ ամփոփում ա, թե էս գրքի կոնկրետ ինչն ա ինձ ներվայնացնում.
"The most interesting parts of the characters' lives, the moments when something is actually at stake, are breezed through in narrative summary, while the book focuses in on mundane conversations illustrating Adichie's points about race."

Կարամ ավելացնեմ, որ անտանելի շատ ավելորդ ու անիմաստ երկխոսություններ կան: Լիքը ինֆորմացիա կա, որն ընթերցողին չի հետաքրքրում ու լիքը ինֆորմացիա չկա, որ պիտի լիներ: Ասենք, էն պահը, որ Ուջուն չի ուզում, որ իրա էրեխեն երկու լեզու լսի, շատ հպանցիկ ա արվում, թռնում ա էդ մասից, մինչդեռ Ուջուի՝ քննությունը ստանալուն մի քանի պարբերություն ա նվիրված: Բայց դա կարելի էր մի նախադասությամբ ամփոփել: Ամերիկայի մասին իմիգրանտի աչքերով լիքը դիպուկ արտահայտություններ կան: Էդ մասերը շատ կայֆ են, բայց դրանք սիրուն ձևով ձուլված չեն ամբողջ պատմությանը, այլ խցկած են մի տեղում: Նենց տպավորություն ա, որ Ադիչիեն էդ բոլոր դիտարկումները հավաքել ա մի տեղ, հետո որոշել ա դրա արանքներում վեպ սարքել:

[Ուլուանա]

Ան, ինձ թվում ա՝ դու Իֆեմելուի հետ կապված որոշ մանրամասներ չես նկատել կամ մոռացել ես:
Հիմա գրեմ դրանց մասին, գուցե պատկերն ամբողջական դառնա:

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

Նայիր, ամենասկզբում, երբ իրենք շատ ջահել էին ու նոր էին միասին, էդ պահից սկսած զգացվում ա, թե Օբինզն ինչքան նվիրված ա, իսկ ինքը լրիվ ուրիշ ա: Էն, որ սկսում ա մի հատ ուրիշ տղայով տարվել ու ֆանտազիաների մեջ ընկնել իր հետ կապված, հիշո՞ւմ ես: Որ Օբինզն էլ զգում ա մի բան ու հարցնում, թե ինչ ա կատարվում: Իֆեմելուն ինչ ա պատասխանում՝ որ էդ նորմալ ա նաև ուրիշներով տարվելը, որ հաստատ Օբինզն էլ ուրիշ աղջիկներով ա հետաքրքրված: Ու Օբինզը կտրուկ ասում ա, որ էդպես չի, ու դա չի «նորմալը», ու զգացվում ա, որ վիրավորվում ա: Իր ամբողջ աշխարհը Իֆեմելուի շուրջն ա պտտվում, Իֆեմելուինը իր շուրջը չի:

Հետո թե կապը ոնց կտրեց Օբինզի հետ: Դու ճիշտ ես. տենց չեն անում էն մարդու հետ, ով քո կյանքի մեծ սերն ա՝ հենց թեկուզ մտածելով, թե դու էդ մարդուն ինչ ցավ ես պատճառում: Բայց ինքն արեց, որովհետև Օբինզն իր կյանքի մեծ սերը չէր (էդ բացատրությունը մտքովդ չի՞ անցնել): Ինքը նույնիսկ Օբինզի հետ եղած ժամանակ էր հա կրկնում՝ այ մի օր կարող ա ես կամ դու հանդիպենք մեր կյանքի մեծ սիրուն ու թողնենք իրար: Ինքը երբեք էլ համոզված չի եղել, որ էդ մեկը Օբինզն ա:

Ամփոփելով ասեմ, որ Իֆեմելուն ահագին էգոիստ ու եսակենտրոն տիպ ա: Ինքը լավ զուգընկեր չի՝ անկախ նրանից, թե ով ա զուգընկերը:
Ինքը երկար ճանապարհ ունի ինքն իրեն ճանաչելու ու ինքն իրեն հասկանալու:
Սա հեչ լավ ու հարմար ժամանակ չի Օբինզի հետ միավորվելու:

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

Ռիփ, ես ամեն դեպքում կարծում եմ, որ Օբինզը Իֆեմելուի կյանքի մեծ սերն էր, ուղղակի, ինչպես ինքդ նկատեցիր, ինքը լավ զուգընկեր չի՝ անկախ նրանից, թե ով ա զուգընկերը։ Այսինքն՝ ով էլ լիներ, ինքը հավատարիմ չէր լինելու, բայց Օբինզի հետ գոնե մի քիչ հույս կա, որովհետև լիքը բաներից զգացվում ա, որ Օբինզի նկատմամբ իր վերաբերմունքն ու հարաբերություններն ամեն դեպքում այլ մակարդակի են՝ մյուս տղամարդկանց նկատմամբ վերաբերմունքից ու համապատասխանաբար հարաբերություններից շատ տարբեր՝ դրական առումով։

[StrangeLittleGirl]

Մի վառ օրինակ էլ ասեմ ավելորդաբանությունների:

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

Ասենք որ բռնացնում ա, որ Քըրթը արիշ-վերիշներ ա անում մի ուրիշ կնգա հետ, նեղանում, գնում ա, հետո Քըրթը գալիս ա, հաշտվում են: Էդ տեսարանը սենց անցնում-գնում ա, ոնց որ բան չի էղել: Իմա՞ստը: Էդ մասն ինչո՞վ ա փոխում գրքի ամբողջ ընթացքը: Եթե չի փոխելու, պետք ա հանել, դուրս շպրտել:

Ու նաև լուրջ կասկածներ ունեմ, որ հեղինակը ժամանակի հետքն էլ չի կարողացել նորմալ պահի: Հեսա մի քիչ էլ կարդամ, դա հասկանալի կլինի: Բայց մի քիչ տարօրինակ ա, որ էն, ինչը թվում ա 90-ականների մեջտեղներ, մի քանի տարի հետո միանգամից Օբամայի ժամանակաշրջան ա մտնում:

[ivy]

Մի վառ օրինակ էլ ասեմ ավելորդաբանությունների:

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

Ասենք որ բռնացնում ա, որ Քըրթը արիշ-վերիշներ ա անում մի ուրիշ կնգա հետ, նեղանում, գնում ա, հետո Քըրթը գալիս ա, հաշտվում են: Էդ տեսարանը սենց անցնում-գնում ա, ոնց որ բան չի էղել: Իմա՞ստը: Էդ մասն ինչո՞վ ա փոխում գրքի ամբողջ ընթացքը: Եթե չի փոխելու, պետք ա հանել, դուրս շպրտել:

Չգիտեմ՝ ուր ես հասել, ու էս ասածս ինչքանով սփոյլեր կլինի քեզ համար, համենայնդեպս գրեմ, թե ես էդ էպիզոդը ոնց եմ ընկալել.

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

Կուրտը (Քըրթը), ոնց հասկանում ենք, իրականում ոչ մի բան չէր ունեցել էդ կնոջ հետ. վերջինս փորձել էր իր վզով ընկնել, բայց Կուրտը չէր հետաքրքրվել էդ կնոջով, իր համար մենակ Իֆեմելուն գոյություն ուներ. մի երկու նամակն էին գրել, անցել գնացել էր, դավաճանություն չէր եղել: Բայց ամեն դեպքում Կուրտն իրեն ինչ-որ ձևով մեղավոր էր զգում, թեև ոչ մի բան էլ վերջին հաշվով չէր եղել: Էդ ուղղակի Կուրտի կերպարի մասին է խոսում, իր վերաբերմունքը Իֆեմելուի ու իրենց հարաբերությունների հանդեպ: Մյուս կողմից՝ հեղինակը Իֆեմելուի կերպարի մասին է ինֆորմացիա տալիս՝ իր նեղանալը լրիվ անկապ բանից, էն դեպքում երբ ինքը հետագայում հեշտուհանգիստ թռնում է ուրիշ տղամարդու անկողին, հետո էլ ցինիկաբար ասում դրա մասին Կուրտին: Էդ ամբողջն, իմ կարծիքով, ծառայում է նրան, որ ավելի լավ տեսնենք Կուրտ-Իֆեմելու հարաբերություններում ով ինչպիսին էր: Ու Իֆեմելուն բացասական լույսի տակ է ներկայացվում, մինչդեռ Կուրտը՝ հակառակը, ահագին դրական:

[Ուլուանա]

Մի վառ օրինակ էլ ասեմ ավելորդաբանությունների:

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

Ասենք որ բռնացնում ա, որ Քըրթը արիշ-վերիշներ ա անում մի ուրիշ կնգա հետ, նեղանում, գնում ա, հետո Քըրթը գալիս ա, հաշտվում են: Էդ տեսարանը սենց անցնում-գնում ա, ոնց որ բան չի էղել: Իմա՞ստը: Էդ մասն ինչո՞վ ա փոխում գրքի ամբողջ ընթացքը: Եթե չի փոխելու, պետք ա հանել, դուրս շպրտել:

Բյուր, ես էլ չեմ կարծում, թե ավելորդ էր էդ հատվածը։ Այվիի հետ լրիվ համաձայն եմ, որ էդ միջադեպը, թեև հետագայի համար ինչ–որ դեր չի ունենում, բայց ահագին ինֆորմացիա ա տալիս Կուրտի մասին, ու հենց դրանում ա իմաստը։

Ինձ համար, օրինակ, ավելորդ էին էն հատվածները, որոնցում մանրամասն նկարագրում ու խորանում էր Բլեյնի ու Օբինզի ընկերների կյանքերի մեջ, որոնցից համարյա ոչ մեկը որևէ կերպ չէր ազդում հերոսների կյանքի ընթացքի վրա։ Իհարկե, չեմ ասում, թե բոլորի դեպքում էր տենց, բայց էդպիսիք կային ահագին։

Ու նաև լուրջ կասկածներ ունեմ, որ հեղինակը ժամանակի հետքն էլ չի կարողացել նորմալ պահի: Հեսա մի քիչ էլ կարդամ, դա հասկանալի կլինի: Բայց մի քիչ տարօրինակ ա, որ էն, ինչը թվում ա 90-ականների մեջտեղներ, մի քանի տարի հետո միանգամից Օբամայի ժամանակաշրջան ա մտնում:

Ժամանակի հետ կապված ես էլ էի երբեմն խճճվում, բայց տենց հատուկ չխորացա, որ պարզեմ՝ ինձ ա թվացել, թե իրոք հեղինակն ա անճշտություններ թույլ տվել։