Միանամ Բյուրին, ես էլ եմ մի իրավիճակի առաջ, երբ մնացել են որոշ բաներ հստակեցնել բնակության վայրի, պայմանների, ապրուստի միջոցների հետ կապված, ու կարող է երեխա ունենալը հետաձգելու փաստարկներս սպառվեն։
Մի կարևոր հարց կա, որ ինձ առաջին հերթին հանգիստ չի տալիս։ Հայաստանից դուրս սովորելու լուրջ պլաններ ունեմ ու էդ ճանապարհին եմ, ուղղակի դա առնվազն 2, գուցե նաև +3 տարի է տևելու, իսկ ես արդեն 28 եմ դառնում։ Ինչքանո՞վ է արդարացված սպասել մինչև սովորելու նախնական պլանների ավարտը, նոր երեխա ունենալ, կամ ինչքանո՞վ է հնարավոր մի փուլի ավարտից հետո երեխա ունենալն ու ուսումը շարունակելը։ Հաշվի առեք, որ կողքիս մամա/սկեսուր չի լինելու։ Իսկ սպասելու պարագայում 33-34 տարեկան կդառնամ, նոր առաջին երեխաս կծնվի։
Հատկապես Հայաստանից դուրս ապրող մամաների կարծիքներն են հետաքրքիր, որովհետև էսպես թե էնպես գոնե առաջիկա 5-6 տարում Հայաստանից դուրս եմ ապրելու։
Էն ստանդարտ վախերն էլ չասեմ՝ սեփական անձի համար ժամանակ չունենալ, երեխայի համար լավ մամա չլինել, ներվային նոպաներ, ինքնատիրապետումը կորցնելու վախ (մեկ-մեկ ուրիշների երեխաների ու իրենց մամաների պահվածքից նենց եմ հիստերիկանում, որ սարսափում եմ իմն ունենալ)։
Մեջբերել
Էջանիշներ