User Tag List

Էջ 4 8-ից ԱռաջինԱռաջին 12345678 ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 46 համարից մինչև 60 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 109 հատից

Թեմա: Մայրության հակառակ կողմը

  1. #46
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    33 տարեկանում երեխա ունենալը նորմալ ա, եթե մի երեխա ես նախատեսում ունենալ, նկատի ունեմ 33 տարեկանում նոր սկսելը։ Բայց եթե երկու–երեք երեխա ես ուզում, նորմալ համարվող տարիքային շրջանում կարող ա չհասցնես տեղավորվել, քանի որ 35–ից արդեն ռիսկային տարիքն ա սկսվում, դե, համենայնդեպս, պաշտոնական բժշկությունը տենց ա համարում։ Իսկ ընդհանրապես անկախ էդ սահմանված տարիքային շրջաններից, բնական ա, որ ինչքան տարիքով մեծ ա կինը, էնքան ավելի մեծանում ա հավանականությունը հղիության ու ծննդաբերության խնդիրների, երեխայի բնածին արատների և այլն, նաև գլուխ են բարձրացնում ժառանգական խնդիրները։ Ճիշտ ա, մարդիկ կան, որ քառասունից հետո են սկսում երեխաներ ունենալ, ու ամեն ինչ նորմալ ա լինում։ Բայց դե ամեն դեպքում ռիսկային ա, էլի։ Էդ առումով ցանկալի ա հնարավորության դեպքում չհետաձգել։

    Իսկ ուսանող ժամանակ հղի լինելը կամ նորածին երեխա պահելը, եթե ճկուն գրաֆիկի հնարավորություն չկա, իրոք շատ բարդ ու սթրեսային կլինի։ Ես չնայած երկու վիճակներում էլ եղել եմ և ոչ մեկ անգամ, բայց իմ դեպքում գրաֆիկս զգալի չափով կառավարելի ա եղել, կարողացել եմ ինքս ընտրել երբ, ինչ, քանի առարկա վերցնել, որ կարողանամ նորմալ համատեղել հղիության/մամայության հետ։ Հակառակ դեպքում սովորելը կհետաձգեի, բայց ոչ երեխա ունենալը ։
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  2. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Apsara (26.08.2016), Cassiopeia (20.08.2016), Mr. Annoying (20.08.2016)

  3. #47
    հարս վնեզակոնա Apsara-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.05.2007
    Հասցե
    իմ մեջ
    Տարիք
    38
    Գրառումներ
    1,992
    Բլոգի գրառումներ
    27
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Եկա բոբո գրառում անելու, պիտի զգուշացնեմ, որ սա իմ հոգու խորքի ամենահեռու անկյունում պահվող մտքերն են, ես գիտակցում եմ իմ մտքերը և դրանք կառավարում, բայց կիսվելը միշտ էլ թեթևացնում ա, պռոստը չեմ ուզում, որ գրառումից հետո սկսեն խրատական/համոզական ու ուրիշ տեսակ խորհուրդներ: Այսինքն խնդիր չեմ ներկայացնում, որը լուծման կարիք ունի, այլ նշում եմ էն ինչ ԵՍ կամ.... չի փոխվի

    Ուրեմն ես հենց այս պահին էլ համոզված եմ, որ ամուսնությունը կատարյալ ապուշություն ա, սխալ մի բան ստեղծված հասարակության կողմից, մարդկանց իրար կապելու ու իրարից ձանձրացնեու լավ միջոց, երեխեքը քո ԵՍ-ը սպանելու, քեզ ճնշելու ու քեզանից փշրունքներ թողնելու մյուս բաներն են, բայց ես այս ամենի միջով անցնում եմ, որովհետև այդպես է ընդունված, որովհետև չունեմ այնքան ռիսկ, որ հենց էս պահին թողնեմ ու գնամ: Երեխեքի նկատմամբ պատասխանատվություն եմ զգում, պարտավորություն ու դրանք կատարում եմ առանց հաճույք զգալու, քիչ բան կա, որ սրտովս ա, մնացաը տենց ա պետք ու վսո: Եթե կյանքը հետ տային նախ երբեք կյանքս ոչ մի տղամարդու հետ չէի կապի, մանավանդ էն տղամարդու ում կսիրեի, հեռվից լրիվ հերիք ա ինձ: Երեխա կունենայի, բայց մեկը կամ վաբշե չէի ունենա, որովհետև բնույթով ծույլ եմ ու դեպրեսիվ, դա իմանալով հենց առաջին հղիության մասին իմացա 2րդ կրթություն ստանալու ճանապարհից կտրուկ ետ դարձա, ինչի՞, որովհետև ես գիտեմ ինքս ինձ, ես երբեք չէի կարողանա համ նորմալ սովորել համ նորմալ երեխա պահել, ոչ թե մեկը կտուժեր, այլ երկուսն էլ: Իսկ երեխա ունենալը դա իմ ընտրած ճանապարհի տրամաբանական շարունակությունն էր, մյուս ճտերը ծնվեցին, որովհետև ես տնային տնտեսուհի դարձա ու ինձ այլ տեղ սավսեմ չեմ պատկերոցնում: 100 համոզված եմ, որ որպես մայր և կին ինքս ինձ չեմ արդարացրել, խաղում եմ դերեր ու շատ վատ եմ խաղում, հաճախ նեղացնելով մոտիկ մարդկանց, երեխաներին: Քանի որ առօրյաս ինձ համար զզվելի ա ու ես զոռով ինքնախաբեությամբ առաջ եմ քաշում, առաջանում ա գերհոգնածություն ու կուտակվում ա, հիմա լրիվ ապատիայ ա, այսինքն երեխայի լացը վրաս չի ազդում, ավելի շատ նյարդայնացնում ա: Ամենավատը, որ այդ ամենը շատ կոնկրետ գիտակցում եմ ու լուծումն էլ իմ օբյեկտիվ իրականությունը ընդունելն ա, բայց դե չեմ ուզում: Էն պահը երբ ես մահացա, շատ հստակ զգացի, զգացի հոգեվարքի օրերը, նույնիսկ փորձեցի ասել մոտիկներին, պատմել ինչ ա կատարվում, բայց ընթացքը չկանգնեց: Նենց որ ձգում եմ, ինչքան կարող եմ, երբ ինքնիշխանությունս բարձր ա լինում օրը ճտերի համար հիանալի ա անցնում, խաղերով լի, պարով, երգով, տունը մաքուր ա, ճաշը համով, այգի գնում ենք ու ես երեկոյան դեռ ժպտում եմ: Էսպես ամսվա մեջ 2-3 օր ա լինում: Մնացած ժամանակ հավես չեմ անի ուտելիք էլ պատրաստել, էլ ուր մնաց տուն մաքրեմ կամ այգի տանեմ: Եթե ինձ բզբզեն գոռգոռում եմ, կարող եմ ծեծել, փակվել առանձին մի 10 րոպե, նոր գնալ իրենց մոտ: Ու այս ամենին շրջապատի համար անհասկանալի պատճառներով ոչ տնային օգնող եմ վարձում ոչ էլ դայակ ոչ էլ մանկապարտեզ եմ տանում: Իսկ հիմա պատճառները՝ մանկապարտեզ ամեն առավոտ տար երեկոյան բեր, ալարում եմ, չեմ սիրում վաղ արթնանալ: Եթե հայտնվեն վճարովի օգնականները մի հատ էլ վարձով մարմնավաճառ կբերեմ ու կգնամ տնից, որովհետև դա ինձ չի օգնի լավը դառնալ ու անել լավ բաներ, պռոստը ավելի երկար կքնեմ, ապուշ բաներով կզբաղվեմ ու երեխեքի նկատմամբ պատասխանատվությունը կգցեմ այլ մարդու վրա, կցվրվեմ հաստատ, բայց ոչ թե ֆիզիկապես այլ հոգեպես, տեղում չեմ լինի:
    Իսկ երեխեքին որ հարցնեք իմ մասին, կասեն, որ ես սաղ օրը ջղայնանում եմ, գոռգոռում եմ: Հաճախ մեծս ասում ա, մամա որ դու մեռնես պապային չենք թողնի ուրիշ մամա բերի, մամաները չար են, կամ ասում ա ինչ լավ ա որ դու տանը չէիր, ոչ մեկ չէր ջղայնանում և այլն:
    “То, что вы не можете выразить – это Любовь.
    То, что вы не можете отвергнуть/не признать – это Красота.
    То, чего вы не можете избежать – это Истина”.
    ~ Шри Шри

  4. Գրառմանը 12 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (07.09.2016), Freeman (27.08.2016), Glück (06.05.2017), ivy (27.08.2016), Quyr Qery (29.08.2016), S.L.V. (26.08.2016), Srtik (27.08.2016), Աթեիստ (27.08.2016), Արէա (27.08.2016), Յոհաննես (26.09.2016), Նաիրուհի (27.08.2016), Ուլուանա (27.08.2016)

  5. #48
    Մշտական անդամ S.L.V.-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.05.2016
    Տարիք
    34
    Գրառումներ
    252
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Apsara-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Եկա բոբո գրառում անելու, պիտի զգուշացնեմ, որ սա իմ հոգու խորքի ամենահեռու անկյունում պահվող մտքերն են, ես գիտակցում եմ իմ մտքերը և դրանք կառավարում, բայց կիսվելը միշտ էլ թեթևացնում ա, պռոստը չեմ ուզում, որ գրառումից հետո սկսեն խրատական/համոզական ու ուրիշ տեսակ խորհուրդներ: Այսինքն խնդիր չեմ ներկայացնում, որը լուծման կարիք ունի, այլ նշում եմ էն ինչ ԵՍ կամ.... չի փոխվի

    Ուրեմն ես հենց այս պահին էլ համոզված եմ, որ ամուսնությունը կատարյալ ապուշություն ա, սխալ մի բան ստեղծված հասարակության կողմից, մարդկանց իրար կապելու ու իրարից ձանձրացնեու լավ միջոց, երեխեքը քո ԵՍ-ը սպանելու, քեզ ճնշելու ու քեզանից փշրունքներ թողնելու մյուս բաներն են, բայց ես այս ամենի միջով անցնում եմ, որովհետև այդպես է ընդունված, որովհետև չունեմ այնքան ռիսկ, որ հենց էս պահին թողնեմ ու գնամ: Երեխեքի նկատմամբ պատասխանատվություն եմ զգում, պարտավորություն ու դրանք կատարում եմ առանց հաճույք զգալու, քիչ բան կա, որ սրտովս ա, մնացաը տենց ա պետք ու վսո: Եթե կյանքը հետ տային նախ երբեք կյանքս ոչ մի տղամարդու հետ չէի կապի, մանավանդ էն տղամարդու ում կսիրեի, հեռվից լրիվ հերիք ա ինձ: Երեխա կունենայի, բայց մեկը կամ վաբշե չէի ունենա, որովհետև բնույթով ծույլ եմ ու դեպրեսիվ, դա իմանալով հենց առաջին հղիության մասին իմացա 2րդ կրթություն ստանալու ճանապարհից կտրուկ ետ դարձա, ինչի՞, որովհետև ես գիտեմ ինքս ինձ, ես երբեք չէի կարողանա համ նորմալ սովորել համ նորմալ երեխա պահել, ոչ թե մեկը կտուժեր, այլ երկուսն էլ: Իսկ երեխա ունենալը դա իմ ընտրած ճանապարհի տրամաբանական շարունակությունն էր, մյուս ճտերը ծնվեցին, որովհետև ես տնային տնտեսուհի դարձա ու ինձ այլ տեղ սավսեմ չեմ պատկերոցնում: 100 համոզված եմ, որ որպես մայր և կին ինքս ինձ չեմ արդարացրել, խաղում եմ դերեր ու շատ վատ եմ խաղում, հաճախ նեղացնելով մոտիկ մարդկանց, երեխաներին: Քանի որ առօրյաս ինձ համար զզվելի ա ու ես զոռով ինքնախաբեությամբ առաջ եմ քաշում, առաջանում ա գերհոգնածություն ու կուտակվում ա, հիմա լրիվ ապատիայ ա, այսինքն երեխայի լացը վրաս չի ազդում, ավելի շատ նյարդայնացնում ա: Ամենավատը, որ այդ ամենը շատ կոնկրետ գիտակցում եմ ու լուծումն էլ իմ օբյեկտիվ իրականությունը ընդունելն ա, բայց դե չեմ ուզում: Էն պահը երբ ես մահացա, շատ հստակ զգացի, զգացի հոգեվարքի օրերը, նույնիսկ փորձեցի ասել մոտիկներին, պատմել ինչ ա կատարվում, բայց ընթացքը չկանգնեց: Նենց որ ձգում եմ, ինչքան կարող եմ, երբ ինքնիշխանությունս բարձր ա լինում օրը ճտերի համար հիանալի ա անցնում, խաղերով լի, պարով, երգով, տունը մաքուր ա, ճաշը համով, այգի գնում ենք ու ես երեկոյան դեռ ժպտում եմ: Էսպես ամսվա մեջ 2-3 օր ա լինում: Մնացած ժամանակ հավես չեմ անի ուտելիք էլ պատրաստել, էլ ուր մնաց տուն մաքրեմ կամ այգի տանեմ: Եթե ինձ բզբզեն գոռգոռում եմ, կարող եմ ծեծել, փակվել առանձին մի 10 րոպե, նոր գնալ իրենց մոտ: Ու այս ամենին շրջապատի համար անհասկանալի պատճառներով ոչ տնային օգնող եմ վարձում ոչ էլ դայակ ոչ էլ մանկապարտեզ եմ տանում: Իսկ հիմա պատճառները՝ մանկապարտեզ ամեն առավոտ տար երեկոյան բեր, ալարում եմ, չեմ սիրում վաղ արթնանալ: Եթե հայտնվեն վճարովի օգնականները մի հատ էլ վարձով մարմնավաճառ կբերեմ ու կգնամ տնից, որովհետև դա ինձ չի օգնի լավը դառնալ ու անել լավ բաներ, պռոստը ավելի երկար կքնեմ, ապուշ բաներով կզբաղվեմ ու երեխեքի նկատմամբ պատասխանատվությունը կգցեմ այլ մարդու վրա, կցվրվեմ հաստատ, բայց ոչ թե ֆիզիկապես այլ հոգեպես, տեղում չեմ լինի:
    Իսկ երեխեքին որ հարցնեք իմ մասին, կասեն, որ ես սաղ օրը ջղայնանում եմ, գոռգոռում եմ: Հաճախ մեծս ասում ա, մամա որ դու մեռնես պապային չենք թողնի ուրիշ մամա բերի, մամաները չար են, կամ ասում ա ինչ լավ ա որ դու տանը չէիր, ոչ մեկ չէր ջղայնանում և այլն:
    Պատճառ և հետևանք: Նախ պետք էր կողմնորոշվել ինչ ես ուզում կյանքից, հետո կատարել քայլ ( տվյալ դեպքում ամուսնություն), որը կհանգեցներ ոչ ցանկալի արդյունքի ( տվյալ դեպքում ընտանիք, պատասխանատվության զգացողություն, կախվածություն ):

    Ինչ մնումա քո մոտեցմանն այս հարցում, նորմալա: Ասեմ քեզ շատերի մոտ կա նույն խնդիրը, ուղղակի մի մասն ապրումա հեքիաթի լավ վերջաբանի հույսով, մի մասն համակերպվումա ժամանակի հետ, իսկ մյուս մասը շարունակումա ապրել ինքնախաբեությամբ: Շատ քչերն են, որ իսկապես իրենց երջանկությունը գտնում են հենց ընտանիք կազմելով, դա հիմնականում էն մարդիկ են, որոնց կյանքի նպատակը հենց դայա, մնացած դեպքերում ընտանիքը հանդիսանումա արգելք լիարժեք կյանքի համար:

  6. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Apsara (22.12.2016), Աթեիստ (27.08.2016), Նաիրուհի (27.08.2016)

  7. #49
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Վարդ, իսկ դու ուզո՞ւմ ես, որ ինչ-որ բան փոխվի ու հավատո՞ւմ ես, որ հնարավոր կլինի փոխել, թե համակերպվել ես, որ էդպես էլ պիտի մնա:

    Ես նենց ախմախ օպտիմիստ եմ ու նենց եմ հավատում, որ ամեն իրավիճակից էլ լավ ելք կա: Ու եթե չհավատայի դրան, երևի էն աշխատանքն էլ չէի ընտրի, որ ընտրել եմ:

    Իսկ խոստովանությանդ համար քեզ մի հատ մեծ ու տաք գըրկ:

  8. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Apsara (27.08.2016), Cassiopeia (27.08.2016), Շինարար (27.08.2016), Ուլուանա (28.08.2016)

  9. #50
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    06.05.2010
    Գրառումներ
    2,711
    Mentioned
    13 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Տրամադրվածության հարց ա։

    Փոխարեն մտածելը. թե ինչ լավ կլիներ եթե ամուսնացած չլինեիր ու երեխաներ չլինեին (իրականում բոլորովին էլ ավելի լավ չէր լինելու, որովհետև էդ ժամանակ էլ մտածելու էիր թե ինչ լավ կլիներ եթե ամուսնացած ու երեխաներ ունեցած լինեիր), ճիշտ կլինի մտածել թե ինչ լավ է լինելու մի քանի տարի հետո, երբ երեխաներն էլ էդքան խնամք չեն պահանջելու ու դու բավարար ազատ ժամանակ ես ունենալու սպորտով զբաղվելու, լողավազան հաճախելու, գիրք կարդալու, նոր մասնագիտություն սովորելու և այլն։

    Չգիտեմ, ինձ բոլոր դժվար ժամանակաշրջաններում միշտ օգնել ա մտածելը թե կոնկրետ էս շրջանից հետո ինչ լավ ա լինելու։
    Ուղղակի պետք ա աշխատել, որպեսզի դժվար պահերը ոչ թե կոտրեն ապագայի մոտիվացիան, այլ ավելի ամրապնդեն։
    Վերջին խմբագրող՝ Արէա: 27.08.2016, 11:29:

  10. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Apsara (27.08.2016), Cassiopeia (27.08.2016), GriFFin (28.08.2016), ivy (28.08.2016), Sambitbaba (27.08.2016), Աթեիստ (27.08.2016), Մուշու (27.08.2016), Ուլուանա (28.08.2016)

  11. #51
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում ivy-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Վարդ, իսկ դու ուզո՞ւմ ես, որ ինչ-որ բան փոխվի ու հավատո՞ւմ ես, որ հնարավոր կլինի փոխել, թե համակերպվել ես, որ էդպես էլ պիտի մնա:

    Ես նենց ախմախ օպտիմիստ եմ ու նենց եմ հավատում, որ ամեն իրավիճակից էլ լավ ելք կա: Ու եթե չհավատայի դրան, երևի էն աշխատանքն էլ չէի ընտրի, որ ընտրել եմ:

    Իսկ խոստովանությանդ համար քեզ մի հատ մեծ ու տաք գըրկ:
    Ելք, իհարկե, կա, Այվ ջան, բայց այնքան ժամանակ, քանի դեռ դու ինքդ այդ ելքի վրա մի մեծ կողպեք չես կախել: Իսկ գիտե՞ս, թե որն է այդ կողպեքը... Երբ ինքդ քեզ համոզել ես, որ շատ լավ գիտես, թե քո վաղվա օրն ինչպիսին էր...

    Հիշողություններ ապագայի մասին` սա է Վարդի դիրքորոշումը: Ինչ-ինչ պատճառներով նա որոշել է, որ շատ լավ գիտի, թե ինչպիսին է ինքը լինելու վաղը, ինչ է ասելու, ինչ է անելու, ինչ է մտածելու... Այսինքն, ոչ մի շանս չի թողնում իրեն և իր մոտիկներին ապրել վաղվա օրն այնպիսին, ինչպիսին այն կարող էր լինել առանց նախապես գրված սցենարի...

    Կներես, Վարդ ջան, եթե հանկարծ կոպիտ կհնչի, բայց քեզ նեղացնել չեմ ուզում: Հակառակը, ես էլ` Այվիի պես խոնարհվում եմ քո համարձակության առջև, քանզի իրոք, կարծում եմ, որ որոշակի համարձակություն է անհրաժեշտ նման կարգի խոստովանությունների համար: Եվ ինչպես նա, ես էլ կուզենայի իմանալ. դու ուզու՞մ ես, որ ինչ-որ բան փոխվի...
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  12. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Apsara (27.08.2016), Cassiopeia (27.08.2016), ivy (28.08.2016), Աթեիստ (27.08.2016), Մուշու (27.08.2016), Ուլուանա (28.08.2016)

  13. #52
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Որ պատկերացնում եմ ինձ նույն իրավիճակում` երեք փոքր երեխա, ես չեմ աշխատում, իրենք մանկապարտեզ չեն գնում, ամբողջ օրը տանն ենք միասին, դեռ մի հատ էլ պիտի եփեմ, հավաքեմ, մաքրեմ ու տենց ամեն օր, կգժվեի ես երևի։ Մենք բոլորս էլ մարդ ենք, մեզ մեր անձնական ժամանակն ա պետք։
    Եթե մանկապարտեզի հնարավորություն կա, արժի օգտվել։ Բալիկներին էլ լավ կլինի տարեկիցների հետ շփվելը, մաման էլ իր ժամանակը կունենա` իր հետաքրքրություններով զբաղվելու, նոր բան սովորելու կամ աշխատելու։
    Ընդհանրապես, երեք ու ավել երեխաներ ունեցող մամաները` աշխատող, թե չաշխատող, լրիվ հերոս են։ Ես սկի երկրորդը պատկերացնել չեմ կարողանում. կգժվեի լրիվ։

  14. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Ariadna (28.08.2016), Cassiopeia (27.08.2016)

  15. #53
    Ցինիկ Գալաթեա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    22.01.2008
    Հասցե
    -
    Գրառումներ
    6,144
    Բլոգի գրառումներ
    12
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ահագին մտածեցի՝ Վարդի գրառմանն արձագանքել թե չէ։
    Ասելիք էս թեմայում իհարկե ունեի հենց սկզբից, բայց մի տեսակ գրելս չէր գալիս։ Բայց հիմա ոնց որ ձև չունեմ։

    Վարդ, դու ուղղակի հանձնվել ես։ Ռուսու ասած՝ you gave up.
    Հենց սկզբից ասեմ, ես քաջ, քաջեքաջ գիտակցում եմ, որ մի երեխեն հեչ նույնը չի ինչ երեքը։
    Բայց մեր մի երեխա ունեցողներն էլ կհաստատեն՝ դա ադիբուդի չի։

    Ես Լույսին որ ունեցա, պարզ ա, գործս թողեցի։ Աշխատում էի մի օֆիսում, 10 տարի շարունակ։
    Ասե՞մ էդ լիմոնից ոնց լիմոնադ սարքեցի։
    Ես էլ չէի կարողանում էդ գործի տեղը մնայի։ Կարիերայի աճ ասածն էնտեղ ուղղակի բացառվում էր։ Միօրինակ, կրկնվող աշխատանք էր։ Ուղղակի պստիկ, շատ պստիկ կոլեկտիվը հարազատ դարձած մարդիկ են ու ես էլ ինչ-որ առումով իրենց համար անփոխարինելի դարձած։ Չէի կարողանում ինձ ստիպել՝ հեռանալու մասին խոսալ։

    Լույսից հետո երկու տարի դեկրետ, չէ՞։ Բա իհարկե։
    Ես անցած ձմեռ ասե՞մ ինչով եմ զբաղվել։ Գիշերը աղջկաս քնացնելուց հետո նստել ու ժամերով նոր մասնագիտություն եմ սովորել։ Դե ցերեկը գիտեք, ձև չի։ Ու երբ որ արդեն էնքան սովորեցի, որ զգացի՝ մի բան գիտեմ՝ Օդեսկով սկսեցի գործ փնտրել էդ ոլորտում։ Համառորեն։ Կոպեկներով։ Ու գտա։ Դուրս էկա մի կազմակերպության վրա, որ քննություն էր անցկացնում իր մոտ գործի վերցնելու համար, մենակս, առանց Սասին հարցնելու քննությանը մասնակվցեցի ու անցա։ Կարող ա՝ մի կերպ անցա։ Բայց who cares? Անցա չէ՞։
    Հիմա մեկ մեկ անգամ ցերեկները, երբ Լույսն իր սենյակում խաղում ա, ես իրանց համար գործ եմ անում։

    Շեֆիս հետ էլ էս վերջերս խոսեցի, բացատրեցի, ասեցի, որ ուզում եմ դուրս գալ, դեկրետից հետո չվերադառնալ։ Որ ցանկացած հարցում (նամակագրական կապ անգլով, պատվեր տալ արտերկիր և այլն) կշարունակեմ օգնել, բայց էլ չեմ աշխատելու իրենց մոտ։ Այսինքն էս ժամանակը, որ կարար համարվեր կյանքի կորուստ, ինձ շանս տվեց անելու էն, ինչ ես տարիներ շարունակ չէի կարողանում։

    Հիմա 2-ն անց ա գիշերվա, Լույսս էսօր համարյա 39 տաքություն ուներ իր երկու տարվա կյանքում առաջին անգամ, ես 6 հոգի հյուր ունեի, ընդունեցի, կերակրեցի, ճամփեցի, տունս մաքրեցի, ճուտս տաք-տաք պառկած ա մեր անկողնում, բայց ես չեմ մտածում՝ չունենայի՝ տաքություն էլ չեր ունենա։ Չէ, մերոնց (Մուրմուշին, Արիադնային) հընթացս գրում հարցնում եմ՝ ինչ անել, ոնց, որ ճիշտ լինի։ Ոնց դիմաման կիրակի օրը, երբ մեր բժիշկը չկա։ Հիմա որ էս կյանքս պատմող գրառումը վերջացնեմ՝ օֆիսիս համար երկու հատ նամակ ունեմ գրելու, Օդեսկի գործ ունեմ անելու, testing պիտի անեմ մի հատ app-ի, հետո պառկած Դուոլինգոյով ֆրանսերեն ունեմ ու Ադիչե ունեմ կարդալու, էն որ Բյուրը զզվում ա։

    Գլուխ չեմ գովում չէ, մամայիս արև։ Ասածս էն ա՝ պետք չի հանձնվել։ Ինչ ա նշանակում՝ մնգո չեմ տանում, որտև չեմ սիրում շուտ զարթնել։ Լուրջ ջղայնացա։ Էս իմ օրվանից հետո Լույսը վաղը 8։30 զարթնելու ա։ Բան կարա՞մ ասեմ։ Չէ, խելոք հետը զարթնելու եմ։ Եթե շուտ զարթնելը կարա բերի նրան, որ երեխեն գնա մնգո, ինքն էլ մարդ տեսնի շփվի, էներգիան պարպի, քեզ էլ թողի ոնց ուզում ես գլուխդ պատին տաս՝ բա չարժի՞ դրա համար նեղություն տալ քեզ՝ շուտ զարթնել։

    Ես քեզ միշտ ուժեղ մարդ եմ համարել, Վարդ։ Ու չեմ կարծում, որ սխալվել եմ։
    Դեռ առջևում ա ամեն ինչ։ Չհուսահատվես ու էլ սենց քեզ չտենամ։
    Քո կյանքը քո ձեռքը վերցրու։

  16. Գրառմանը 15 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Ariadna (28.08.2016), Cassiopeia (28.08.2016), Freeman (28.08.2016), GriFFin (28.08.2016), ivy (28.08.2016), kitty (28.08.2016), Lion (29.08.2016), Sambitbaba (28.08.2016), Smokie (08.09.2016), Աթեիստ (28.08.2016), Մուշու (28.08.2016), Նաիրուհի (28.08.2016), Շինարար (29.08.2016), Ռուֆուս (28.08.2016), Վոլտերա (29.08.2016)

  17. #54
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Գալաթեա-ի խոսքերից Նայել գրառումը

    Ես անցած ձմեռ ասե՞մ ինչով եմ զբաղվել։ Գիշերը աղջկաս քնացնելուց հետո նստել ու ժամերով նոր մասնագիտություն եմ սովորել։ Դե ցերեկը գիտեք, ձև չի։ Ու երբ որ արդեն էնքան սովորեցի, որ զգացի՝ մի բան գիտեմ՝ Օդեսկով սկսեցի գործ փնտրել էդ ոլորտում։ Համառորեն։ Կոպեկներով։ Ու գտա։ Դուրս էկա մի կազմակերպության վրա, որ քննություն էր անցկացնում իր մոտ գործի վերցնելու համար, մենակս, առանց Սասին հարցնելու քննությանը մասնակվցեցի ու անցա։ Կարող ա՝ մի կերպ անցա։ Բայց who cares? Անցա չէ՞։
    Հիմա մեկ մեկ անգամ ցերեկները, երբ Լույսն իր սենյակում խաղում ա, ես իրանց համար գործ եմ անում։
    Գալ, եթե գաղտնիք չի, ի՞նչ մասնագիտություն ես սովորել, ինչ քննություն ես հանձնել ու հիմա ինչ գործ ես անում:
    Հետաքրքրեց ուղղակի:

    Իսկ մտածո՞ւմ ես ինչ-որ ժամանակ «դուրս գալ աշխատանքի», թե՞ տնից աշխատելը ավելի հարմար ես համարում՝ երեխա ունենալու դեպքում:

  18. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (28.08.2016), Աթեիստ (28.08.2016)

  19. #55
    Ցինիկ Գալաթեա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    22.01.2008
    Հասցե
    -
    Գրառումներ
    6,144
    Բլոգի գրառումներ
    12
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում ivy-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Գալ, եթե գաղտնիք չի, ի՞նչ մասնագիտություն ես սովորել, ինչ քննություն ես հանձնել ու հիմա ինչ գործ ես անում:
    Հետաքրքրեց ուղղակի:

    Իսկ մտածո՞ւմ ես ինչ-որ ժամանակ «դուրս գալ աշխատանքի», թե՞ տնից աշխատելը ավելի հարմար ես համարում՝ երեխա ունենալու դեպքում:
    Գրառմանս մեջ նշել էի app testing անելու մասին, էդ ա։
    Կոչվում ա Manual QA engineering of websites.
    Բնույթն էն ա, որ հիմնականում բետա ստադիայում գտնվող կայքը մտնես ու սկսես տարբեր մոտեցումներով ու ճանապարհներով մանրազնին քրքել՝ սխալներ, թերություններ, բացեր գտնելու համար։

    Ձմռանը Յություբի վիդեոներով, էլեկտրոնային տարբեր գրքերով թեորիան սովորեցի, հետո փորձնական մի քանի կայք հենց ինձ համար բզբզեցի ու հետո արդեն Օդեսկում ինձ ավելացրի որպես QA tester ու սկսեցի շատ էժան գործեր անել։ Էժան՝ որ վերցնեն, որտև երևում էր, որ փորձ չունեմ։
    Հետո էդ գլոբալ կազմակերպությունն աչքովս ընկավ հենց Օդեսկում, որ մարդ էր հավաքում, բայց պետք ա քննություն անցնեիր։ Մի 20 կետով։ Էդ ժամանակ էն սովորածս պետք էկավ։
    Տենց անցա ու սրանց մոտ ոնց որ ավելի մշտական ա գործը։ Եթե Օդեսկում ա պետք ա հա ման գամ, դիմեմ, ստեղ արդեն իրանք հենց նոր կայք կամ ափփ լինում ա՝ գրում են, որ եկեք տեստերներ, գործ կա։ Պետք ա մոտ մի ժամվա ընթացքում հասցնես գրվես էդ particular պրոեկտին ու սկսես աշխատել։

    Էս ինձ համար լրիվ նոր բան էր, ես ինձ բացարձակ էս ոլորտում չէի պատկերացնում։ Ու սկզբի համար մանուալ ուղղությունն եմ վերցրել, այսինքն երբ որ ձեռքով ես տեստինգն անում։ Կա դրա automation տարբերակը, որի համար մի քիչ արդեն տեխնիկական background ա պետք։ Կոդ բան պիտի իմանաս։

    Ընթացքում դա էլ եմ սովորելու։

    Ինչ վերաբերվում ա դրսից աշխատելուն։ Տնից, հա, լավ ա, հանգիստ ա, խախանդ ա, էժան ա։
    Բայց ես չեմ կարա տանը մնամ երկար։ Էս երկու տարին իմ լիմիտն էր։ Դրա համար հեսա ճուտին պարտեզ եմ տանելու, թղթաբանական հարցերի մեջ եմ էս պահին ու հենց տեղավորվեց՝ սկսելու եմ Երևանում ինչքան IT ֆիրմա կա, CV ուղարկել ու ինթերնություն ման գալ էս գործով։ Մի երեք ամիս կսովորեմ արդեն տեղում ու կանցնեմ աշխատանքի։

    Ի դեպ, գրելուց հիշեցի, որ ինձ դուխ տվողն ու ասողը, որ կարամ էս գործն անեմ (Սասին չհաշված) Դայս էր, Ակումբի Դայանան։ Պաչ իրան։
    Վերջին խմբագրող՝ Գալաթեա: 29.08.2016, 00:07:

  20. Գրառմանը 16 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Ariadna (01.09.2016), CactuSoul (07.09.2016), Cassiopeia (29.08.2016), Freeman (29.08.2016), GriFFin (08.09.2016), ivy (29.08.2016), John (29.08.2016), kitty (29.08.2016), Quyr Qery (29.08.2016), Sambitbaba (29.08.2016), Smokie (08.09.2016), Աթեիստ (29.08.2016), Մուշու (01.09.2016), Նաիրուհի (29.08.2016), Շինարար (29.08.2016), Վոլտերա (29.08.2016)

  21. #56
    Պատվավոր անդամ Agni-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.10.2009
    Գրառումներ
    594
    Mentioned
    2 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Պատահաբար ակումբ մտա ու էս թեման, ոնց-որ սրտիցս լիներ...
    Էս մի քանի ամսում շատ ու շատ մտքեր են առաջացել, թե՛ մայրության, թե՛ կյանքի վերաիմաստավորման, թե՛ մայրության հակառակ կողմի վերաբերյալ: Ինձ համար ամենադժվարը անձնական ժամանակ չունենալնա, հատկապես երբ ունես ծնված օրից քնել չսիրող երեխա… ես միշտ սիրել եմ օրվա մեջ մի որոշ ժամանակ մենակ մնալ ինքս ինձ հետ, տենց ես լիցքավորվում եմ, հիմա բացարձակ չկա դա, դրա պակասն ունեմ:
    Հետո մուսաս գա, լիքը կգրեմ, մտքերը շատ են...
    ԱՄԵՆԱԿԱՐԵՎՈՐԸ ԱՉՔՈՎ ՉԵՍ ՏԵՍՆԻ, ԱՄԵՆԱԿԱՐԵՎՈՐԸ ԶԳՈՒՄ ԵՆ...

  22. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Apsara (26.09.2016), CactuSoul (07.09.2016), Cassiopeia (07.09.2016), Smokie (08.09.2016), Աթեիստ (07.09.2016), Մուշու (07.09.2016), Նաիրուհի (08.09.2016), Ուլուանա (07.09.2016)

  23. #57
    հարս վնեզակոնա Apsara-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.05.2007
    Հասցե
    իմ մեջ
    Տարիք
    38
    Գրառումներ
    1,992
    Բլոգի գրառումներ
    27
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Բարև բարի մարդիկ, եկա մայրության հակառակ կողմերից մեկի մասին էլ խոսելու: Խոսքը բազմազավակ մայրիկ լինելու պահն ա: Երբ առաջին բալիկով ես հղի, բոլորը շնորհավորում են, շատ ուշադիր են, ամեն պահ քո ինքնազգացողությունից են հարցնում: Դրանով սոցիումը մի տեսակ քեզ դնում ա մի կողմ, ըհը, էս մեկն էլ փսակվեց, չբեր չի, արդեն հղի ա, սեռն էլ գիտենք, վսո, հետաքրքրությունը կորավ: Երբ բավականին շուտ 2րդ բալիկով ես հղիանում, միայն Հայաստանոմ բժիշկը կարող է հարցնել, հը՞ պահելու ես, ու զարմանա, որ դու պատրաստվում ես այդքան շուտ 2րդ բալիկին ունենալ: Շրջապատդ կիսվում ա 2 մասի, մի մասը թե՝ հա ապրես, ճիշտ ես անում, իրար հետ շուտ կմեծանան, դու էլ կգնաս կաշխատես և այլն: Մյուս մաը թե՝ բա մեղք ես, մեծ բալիկդ մեղք ա, ոնց ես անելու, վայ չէրնեկ քեզ և այլն: Այս ժամանակ ոչ ոք քեզ չի վերաբերվոմ ինչպես կոտրվող վազայի, չէ, հակառակը, մինչև չխնդրես օգնողներ չեն հայտնվի: Իսկ հիմա տադադամ 3րդ բալիկով ես հղի, վախից որ քեզ ինչ ասես չեն ասի, ոչ ոքի չես ասում, միայն ամուսնուդ հետ ես կիսվում, ուրախանում, ոգևորվում, իսկ մնացած հոգսերը վզիդ սուսուփուս ապրում ես մինչև 4 ամիս, մեկ էլ հոպ սկսում են կասկածել, թե ինչի ա փորիկդ մի քիչ մեծ, իսկ երբ ասում ես, մարդկանց դեմքից ժպիտները կորում ա, նույնիսկ տարրական տակտի զգացողությունն են կորցնում, սկսում մեղադրել, որ անպատասխանատու ես, էս դարում պաշտպանվել չգիտես, ջահելների համար գիժ ես, մեծերի համար անպատասխանատու ջահել: 3րդ հղիության լուրը ում հայտնել եմ միայն բացասական վերաբերմունք եմ ստացել, միայն հորեղբայրս ճակատս համբուրեց ու ասեց, ապրես բալիկ ջան, էդ պահին հուզվեցի ու լացեցի: Էլ չասեմ, թե քո ֆիզիկական զգացողություններին ինչ անտարբեր են վերաբերվում, նույնիսկ ավելի կոպիտ, կարծես ուրախ կլինեն, որ պտուղը վիժես ու չապրի, կթեթևանան, կարծես դա իրանց ա վերաբերվում, ոչ քեզ: Այ տենց տխուր բաներ էստեղ անտակտ Հայաստանում




    հ.գ.անչափ զգացված եմ, որ լիքը մարդ շատ սրտացավ վերաբերվեց իմ գրառմանը, ես շատ անկեղծ պատմել եմ իմ մայրության հակառակ կողմմի՝ ամենամութ ու չսիրածս կողմի մասին, բայց կողմերը շատ են, բազմազան և գունավոր: Իհարկե դա մի պերիոդ էր, որ անցավ, Հիմա մեկ այլ պերիոդ է, սա էլ կանցնի:
    Ոչ ոքից չեմ նեղացել, ոչ մի քննադատություն նեղանալու չի, որովհետև ես առաջինը ինքս ինձ հետ եմ ազնիվ, հետո շրջապատիս: Այս կյանքում անփոփոխ ոչինչ չկա, ես տենց բանի չեմ հանդիպել, դա պարզ գիտակցելով սպասում էի, որ սա էլ անցնի, անցավ:
    “То, что вы не можете выразить – это Любовь.
    То, что вы не можете отвергнуть/не признать – это Красота.
    То, чего вы не можете избежать – это Истина”.
    ~ Шри Шри

  24. Գրառմանը 16 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (26.09.2016), Freeman (26.09.2016), insider (04.10.2016), ivy (26.09.2016), John (26.09.2016), Kita (10.10.2016), laro (26.09.2016), Sambitbaba (26.09.2016), Srtik (26.09.2016), Արէա (26.09.2016), Արշակ (26.09.2016), Մուշու (26.09.2016), Յոհաննես (27.09.2016), Նաիրուհի (26.09.2016), Ուլուանա (26.09.2016), Ռուֆուս (26.09.2016)

  25. #58
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Երևի Ակումբի «շնչավորների» միջից ես միակն եմ, ում մայրությունը հետամուսնական շրջանում է անցնում, էնպես որ էն հարցերը, որոնք կոնկրետ ինձ են հուզում, երևի էստեղից ուրիշ ոչ մեկին չեն առնչվում: Օրինակ՝ նոր հարաբերություններ սկսելը, երբ երեխա ունես: Կամ բաժանվելու մասին երեխայի հետ խոսելը, իր հարցերին պատասխանելը:
    Սկզբից առաջինի մասին գրեմ, հետո անցնեմ երկրորդին, որն ավելի թեթև թեմա է ինձ ու աղջկաս համար, ինչքան էլ տարօրինակ հնչի:

    Նոր հարաբերություններ սկսելու մասին լիքը տարբեր կարծիքներ կան: Մի կողմից ասում են՝ արա ինչ ուզում ես, բայց երեխաներիդ աչքից հեռու. մի ընդգրկի իրենց քո հետամուսնական հարաբերությունների մեջ: Մյուս կողմից ասում են՝ անգամ երբ դեռ ոչ մի լուրջ բան չկա, ու դու ընդամենը որոնումների մեջ ես, լրիվ նորմալ է երեխաներիդ հետ դա կիսելը ու չթաքցնելը, քանի որ իրենք պիտի հասկանան, որ ծնողներն իրենց անձնական կյանքն ունեն՝ անգամ երբ միասին չեն,, ու բնական է, որ մաման ու պապան «նոր սեր» են փնտրում:
    Կան նաև էնպիսի մարդիկ, որոնք գտնում են, որ բաժանվելուց հետո ընդհանրապես անձնական կյանք չպիտի ունենաս, որովհետև երեխա ունես, ու արժի հանուն երեխաների նման զոհաբերության գնալ:
    Բայց դե որ զոհաբերության գնալու լինես, ուրեմն ընդհանրապես ոչ էլ պիտի բաժանվես: Իսկ ես դեմ եմ հանուն որևէ մեկի «զոհաբերությունների գնալուն»՝ հատկապես, որ սկի չգիտես էլ իրեն ինչքանով էր պետք քո էդ զոհաբերությունը: Ու հետո պիտի ամբողջ կյանքում իրեն երեսով տաս, թե այ ես քո պատճառով դիմացա, մնացի, բլա բլա բլա, ու ինքն էլ կամ իրեն մեղավոր զգա քեզ դժբախտացնելու համար կամ էլ ուղղակի վատ վերաբերվի թե քեզ, թե քո որոշմանը:

    Մի խոսքով, ես էն տարբերակի կողմնակիցն եմ, որ եթե չես ուզում մնալ, արժի հեռանալ, և եթե ուզենաս, կարող ես բաժանվելուց հետո էլ նոր հարաբերություններ սկսել, ու դա էլ երեխաներից թաքցնել պետք չի:
    Բայց դե տեսության մեջ ամեն ինչ շատ ավելի սիրուն է. էդ նոր հարաբերությունները «բացեիբաց» սկսելը իրականում ահագին մեծ փորձություն է թե քեզ համար, թե երեխայիդ, թե նոր պարտնյորի:
    Բայց այնուամենայնիվ հավատացած եմ, որ մնացած տարբերակները հաստատ ինձ համար չեն ու շատ ավելի վատ ընթացք կունենային, եթե էդ ուղիներն ընտրեի:
    Ուղղակի էս վիճակն էլ հեշտ չի, լիքը աշխատանք ու էներգիա է պահանջում, որ ամեն ինչ լավ լինի, որ ոչ մեկի մոտ սթրես չլինի, բայց դե փաստն էն է, որ էդ սթրեսն էսպես թե էնպես լինում է ու ամենաշատը երևի նրա մոտ, ով ամեն ինչ անում է, որ մյուսները դրանից խուսափեն: Մեկ-մեկ հոգնում ես ուղղակի:
    Իսկ ամենավախենալուն էն է, որ սկի չգիտես էլ (իմանալով ինքդ քեզ), թե արդյոք էդ մարդու հետ մի տարի անց դեռ միասին կլինես կամ ինչքան կտևի էդ միասին լինելն ընդհանրապես: Ու ոնց կլինի ամեն ինչ, եթե միասին չմնաք, հետո նորից էդ նույն փորձությունը ուրիշի հե՞տ: Ու ինչ ազդեցություն դա կթողնի երեխայի վրա:
    Էս հարցերը ես ընդհանրապես ոչ մեկի հետ չեմ քննարկում ու ոչ էլ էստեղ եմ ուզում քննարկման դնել, չնայած ամեն մեկն ազատ է իր կարծիքն արտահայտել, ես դա արգելել չեմ կարող:
    Ուղղակի էս ամենն ինձ հուզում է, իմ կյանքի մի մասն է, ու մի տեղ պիտի գրեի սրա մասին. էս էլ երևի էդ տեղն է:

    Հիմա բաժանվելու թեմայի հետ կապված: Իհարկե դա կյանքի լավագույն իրավիճակը չի, բայց եթե պիտի լինի, ապա կարծում եմ, էն տարբերակը, որ մեզ մոտ է, երևի թե բոլորիս համար ամենալավն է: Ոչ բաժանվելուց է որևէ վիճաբանություն եղել, ոչ դրանից հետո. մենք հեռացել ենք շատ հանգիստ ու մնացել ենք լավ ընկերներ: Եվ դա արել ենք ոչ միայն երեխայի, այլև նաև ինքներս մեզ համար: Նախ ապրում ենք իրարից ոչ հեռու, ոտքով՝ 5-7 րոպե, իրար հաճախ հյուր ենք գնում, իրար օգնում տարբեր հարցերով, Սոնյան երկուսիս հետ էլ լիքը ժամանակ է անցկացնում, երբեմն երեքով էլ ենք բաներ կազմակերպում ու տեղեր գնում: Մեզ հաճախ է հնարավոր միասին տեսնել, ու հարևանությունից շատերը, կարծում եմ, ոչ էլ գլխի են ընկել, թե բաժանվել ենք:

    Մենք նաև միմյանց հարազատների ու ընկերների հետ ենք շատ լավ հարաբերությունների մեջ մնացել: Ես իր ծնողների մասին եմ հոգ տանում, երբ էստեղ են լինում, ինքն՝ իմ:
    Երբեմն զանգում ենք իրար, ժամերով խոսում. ինքն իր նոր հարաբերությւններից է պատմում, մեկ-մեկ խորհուրդ հարցնում կամ որ մեկի հետ կռված է լինում, վատ է լինում, հարմար «ուս է փնտրում» լացելու:
    Մամաս ասում է՝ էդ նորմալ չի, ոնց է հնարավոր էդպիսի հարաբերություններ ունենալ նախկին ամուսնու հետ. եթե էդքան լավ ենք, էլ ինչի՞ միասին չեք: Բայց հենց էդ է՝ էդքան լավ ենք, որովհետև բաժանված ենք ու «զույգ» չենք: Մենք առաջ էլ էինք ընկերական իրար հետ, բայց դե համատեղ կենցաղը ու «ամուսիններ» ստատուսը երկուսիս քթից էլ բերում էր: Երևի մարդիկ կան, որոնք ամուսնության համար չեն ստեղծված. ես դրանցից մեկն եմ, հավանաբար՝ ինքն էլ: Ես անկեղծ հավատում եմ, որ մարդիկ կան, ովքեր շատ երջանիկ են իրենց զգում ամուսնացած կարգավիճակում, բայց իրենք ինձ համար «այլմոլորակային» կատեգորիայի տակ են: Կարծում եմ, հիմնականում մարդիկ հարմարվում են ու հանդուրժում, բայց դե դա էլ ուրիշ քննարկման թեմա է, ու չեմ ուզում խորանալ էդ հարցում. ամեն մարդ ավելի լավ գիտի՝ ինչն է իր համար ճիշտ: Ու նույն կերպ էլ ես գիտեմ, որ ինձ համար ամուսնությունն ու համատեղ կենցաղը ոչ մի դեպքում լավ ընտրություն լինել չի կարող՝ անկախ նրանից, թե ում հետ: 36 տարեկանում արդեն հաստատ կարող եմ գոնե էդ մի բանում համոզված լինել:

    Հիմա ամեն ինչ ընտիր է իմ ու նախկին ամուսնուս հարաբերություններում: Ու էդ իմաստով, Սոնյան վատ չի տանում մեր բաժանվելը: Իհարկե հարցեր է տալիս, թե ինչու միասին չենք կամ ինչու էի ես առաջ պապայի տանն ապրում, իսկ հիմա չէ: Ես էլ իրեն ամեն անգամ բացատրում եմ: Կարծում եմ, ինքն ահագին լավ է էդ թեմաները տանում: Համենայնեպս, մենակ իմ ու պապայի կարծիքը չի, նաև մանկապարտեզից ու ծանոթներից էլ է էդ ֆիդբեքը գալիս:

    Իսկ այ նոր հարաբերություններ կառուցելը՝ ունենալով երեխա, կարգին փորձություն է, ու շատ ավելի դժվար, քան թե բաժանվելն էր:
    Երևի ամեն ինչ ավելի հեշտ կդառնա, երբ երեխադ մեծանա, ինքն էլ իր կյանքն ունենա, բայց դե դրան դեռ շատ կա

  26. Գրառմանը 13 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Agni (04.10.2016), Apsara (28.09.2016), Cassiopeia (26.09.2016), Freeman (27.09.2016), John (26.09.2016), Kita (10.10.2016), Sambitbaba (26.09.2016), Smokie (30.09.2016), Մուշու (26.09.2016), Նաիրուհի (26.09.2016), Շինարար (26.09.2016), Ուլուանա (26.09.2016), Ռուֆուս (26.09.2016)

  27. #59
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Այվ ջան.

    Ինձ թվում է, ամեն ինչ սկսվում է կոնկրետ մարդուց: Այն հիանալի տարբերակը, որի մասին դու այսքան սիրուն գրեցիր ու որի մասին հետո կխոսենք, ուղղակի հենց էնպես չի կարող վերցնել ու լինել: Որովհետև մարդու կյանքը՝ այն, ինչ նա դրել է արտաքին, կամ ֆիզիկական աշխարհ կոչվող ափսեի վրա ու որը տեսանելի է արդեն բոլորին, - դա ընդամենն այդ մարդու ներքնաշխարհի արտացոլանքն է հայելու մեջ:
    Տես, դու ինքդ հազար ու մի խնդիրներ ունես, չէ՞: Ինչպես մենք բոլորս: Բայց չեմ կարծում, թե դրանց համար մեղադրես ինչ-որ մեկին, սպասես, որ մեկն անի քո համար ինչ-որ բան և այլն, դու ուղղակի վերցնում ու հնարավորինս ինքդ ես լուծում քո խնդիրները: Ոչ ոքու չես մեղադրում, որ մի երեխա ունես ու վեցը չունես, իսկ եթե վեցն ունենալու ցանկություն էլ ունենաս, չեմ կարծում, որ կսպասես, որ դրա համար բերեն կրծքիդ մեդալներ շարեն ու նաև թքած կունենաս, թե ինչ են քո մասին ասելու այդ կապակցությամբ: Դու ես քո կյանքի պատասխանատուն քեզ համար և թե գովասանքները, թե պարսավանքները քեզ ես ուղարկում... կոպիտ ասած:
    Այս ամենը քո ներքնաշխարհը խաղաղ օվկիանոս է դարձրել՝ խաղաղ ու ներդաշնակ օվկիանոս: Ինչն էլ հենց արտացոլվում է քո արտաքին կյանքի հայելու մեջ Սոնյայի հետ, նախկին ամուսնուդ հետ, համոզված եմ, նաև ամբողջդ շրջապատիդ հետ հարաբերություններում:
    Եվ բոլորովին էլ զարմանալի չէ, որ հարևաններդ չեն կասկածում ձեր բաժանման մասին... Անհնար է, որ նախկին ամուսինդ ինչ-որ մեկի հետ քո մասին խոսելուց որևէ վատ խոսք անգամ ասի քո վերաբերյալ... Քո այդ խաղաղ ու ներդաշնակ օվկիանոսի ջրերում մեծացող Սոնյան երբեք շիզոֆրենիկ չի դառնա...
    Որովհետև ի սկզբանե մի շատ կարևոր բան ես արել: Դու քո կյանքը մաքրել ես մարդուն ոչ անհրաժեշտ այն աղբից, ինչը մենք սովոր են կրել մեր մեջ. ինչ-որ մեկից ինչ-որ բան սպասելուց, քո արածի համար հատուցում պահանջելուց, հույսդ ինչ-որ մեկի վրա դնելուց, տարբեր բաների համար սրան-նրան մեղադրելուց և այլն:
    Տես, թե ինչքան տեղ ես դատարկել քո ներսում աղբից: Բայց մարդ, լինելով Տիեզերքի կրկնօրինակը, դատարկ լինել չի կարող: Այնպես որ, երբ ներսդ դատարկում ես աղբից, այդ դատարկված տեղերը սկսում են լցվել լավ բաներով:
    Օրինակ, բաժանվելով ամուսնուցդ, դու քեզ դատարկել ես ատելությունից նրա հանդեպ, ինչ-որ բանում նրան կամ նրա բարեկամներին մեղադրելուց, նրան վատ հայր համարելուց և այլն, - և այդ դատարկությունները լցվել են սիրով լավ ընկերոջ հանդեպ, քո Սոնյայի լավ հոր հանդեպ, ուղղակի մարդու հանդեպ, չհաշված նրա մոտիկների վերաբերմունքն էլ...

    Գիտե՞ս, հենց նոր հասկացա, որ այս ամենը քեզ համար չէի գրում... Երևի թե սա ավելի շատ արձագանքն էր Վարդի էս վերջին գրառման...
    Վարդ ջան, կներես: Դու խնդրել էիր, որ ոչինչ չգրեն քեզ ի պատասխան: Ու ես չէի էլ պատրաստվում գրել, սա լրիվ պատահաբար ստացվեց՝ ես իրոք Այվիին էի գրում... Բայց եթե այդպես ստացվեց, ես սովոր եմ համարել, որ ուրեմն հենց այդպես էլ պետք էր, և այդ պատճառով արդեն գրածս չեմ ջնջի... Բայց քեզ էլ ասել ոչինչ չեմ ուզում, դու ինքդ համարիր, պե՞տք էր այդպես թե ոչ, լա՞վ...

    Հա, էն որ ասեցի, հետո կխոսենք, Այվ ջան...

    Խոսքս նոր հարաբերությունների մասին է:
    Հին հարաբերությունների մասին քո այս սիրուն պատմությունն ինձ մի միտք տվեց:

    Նախ, մտածեցի քո հարևանների պես: Իրոք որ. ի՞նչ է պակասում ձեր այդ գեղեցիկ հարաբերություններում, որ դուք այլևս չեք համարվում ընտանիք... Ասես թե ամեն ինչ տեղն է ախր... Ախր շատ ու շատ, նույնիսկ իրենց համերաշխ համարող ընտանիքներ չունեն այն ամենն, ինչ դու պատմում ես ձեր մասին...
    Ու գիտե՞ս, թե ինչի հանգեցի...
    Որ մենք իրոք ապրում ենք մեր մոլորակի վրա արմատական փոփոխությունների ժամանակաշրջանում:
    Տես մեր պատմությունը՝ երկու խոսքով.
    Մենք եկանք այս աշխարհ՝ ինչ-որ փորձ կատարելու համար: Եվ առաջին, ինչ արեցինք, - սկսեցինք բաժանվել իրարից. բաժանեցինք մեզ տարբեր երկրների, պետությունների, կրոնների հասարակարգերի, ռասաների, ցեղերի, ազգությունների... Այսինքն, արեցինք ամեն ինչ, որպեսզի ավելի ու ավելի ու ավելի անջատենք մեզ իրարից, սահմանափակենք մեր շրջապատը, առանձնանաք, օտարանանք: Այդպիսով, եկանք-հասանք ամենավերջին սահմանափակմանը, որից ավելի սահմանափակվել անհնար է այլևս և այդ ամենավերջին առանձնացվածությունն անվանեցինք... միասնություն...
    Աբսուրդ չէ՞ դա արդյոք...
    Բայց, աբսուրդ է թե ոչ, այնուամենայնիվ, դա երևի թե ծառայեց իր նպատակին և օգնեց անցնել այն փորձն, ինչի համար մենք եկել ու սկսել էինք բաժանվել իրարից:
    Իսկ ի՞նչ, եթե մենք իրոք անցանք այդ փորձն՝ ինչ էլ որ այն կար, - և հիմա նորից ժամանակն է, որ մարդկությունը վերամիասնանա:
    Ուրեմն, հակառակ ընթացքով է ամեն ինչ գնալու, չէ՞:
    Ուրեմն, միգուցէ մենք սկսել ենք կատարե՞լ արդեն այդ առաջին քայլը: Սկսել ենք մոռանա՞լ ընտանիք հասկացողությունը...
    Եվ դու էլ, քո ընտանիքով՝ դրա վառ օրինա՞կն ես...

    Այս դեպքում ստացվում է, որ նոր հարաբերություններն էլ...
    Սկզբունքորեն, ինչի՞ համար են նոր հարաբերությունները: Մենք համոզում ենք մեզ նրանում, որ նոր ընտանիք կազմելու համար: Բայց մեզ հետ ազնիվ լինելու դեպքում, ավելի շուտ ընդունում ենք, որ պատճառը սեքսն է, մշտական զուգընկեր ունենալը: Օք, կարելի է համարել, որ երկուսն էլ:
    Բայց եթե համարում ենք, որ ճիշտ են ասածներս այսօրվա փոփոխությունների մասին ու ընտանիք հասկացողությունը սենց թե նենց վարի է գնում, ուրեմն մնում է սեքսը, չէ՞...

    Իսկ ի՞նչ, եթե ժամանակն է հրաժարվել ևս մեկ կարծրատիպից և լավ բանի համար օգտագործել այդ աղբից ազատված տեղն էլ: Մենք սովոր ենք համարել, որ եթե բաժանվել ես, ուրեմն վերջ, էլ ի՞նչ սեքս:
    Բայց եթե նախկին ամուսինը կարող է մնալ որպես լավ ընկեր, ինչու՞ նա չի կարող նաև լավ զուգընկեր լինել... առանց ամուսին լինելու:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  28. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (26.09.2016), ivy (26.09.2016), Smokie (30.09.2016), Tiger29 (26.09.2016), Մուշու (26.09.2016), Նաիրուհի (26.09.2016)

  29. #60
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Սամ, հիմա որ գրածներդ կարդում եմ, համ ձայնդ եմ լսում, համ դեմքիդ արտահայտությունն եմ տեսնում, դու էլ ղեկին նստած ես

    Շատ պուպուշ ես գրել, բայց համաձայն չեմ հետդ:
    Ընկերական հարաբերությունները հեչ համեմատելու չեն էն հարաբերությունների հետ, որոնք ունեն զույգերը: Եթե մեկը գործում է, դա դեռ չի նշանակում, որ մյուսին բարեհաջող անցնելու համար միայն սեռական կապն է պակասում: Ու ես հաստատ գիտեմ՝ ինչ եմ ասում, հենց իմ անձնական օրինակով: Էն ամենը, ինչ էդ մարդու մեջ որպես զուգընկեր կարող էր վանել կամ զայրացնել, հիմա միայն ընկեր կարգավիճակով բացարձակ չի հուզում: Արժեքները, աշխարհայացքը, էն ամենը, ինչ կարևոր է համատեղ կյանք ունենալու համար հիմա բացարձակ անկարևոր է. դա չի խանգարում ընկերական հարաբերություններին, բայց միասին լինելու դեպքում կարող է մեծ պրոբլեմ լինել, եթե դրանք անհամատեղելի են:
    Բացի դրանից, գուցե ես հեչ պրակտիկ չեմ, բայց ռոմանտիկ զգացմունքներն ինձ համար շատ կարևոր են: Եթե ես մարդու հանդեպ ոչ մի ռոմանտիկ զգացմունք չունեմ, մնացածն ինձ համար արդեն անկարևոր է. դա որպես «զույգ» չի գործի: Մենք ընտիր ընկերներ ենք, բայց դրանից էն կողմ ոչ մի հետաքրքրություն չկա իրար հանդեպ ոչ մեկիս կողմից, խառնվածքներով ու արժեքներով էլ բացարձակ անհամատեղելի ենք:
    Սրանով կուզեի փակել էս հարցը, եթե դեմ չես:
    Մամայության մասին կարող ենք դեռ լիքը խոսել: Ու նաև ուրիշների օրինակներով:

  30. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Freeman (27.09.2016), Sambitbaba (27.09.2016), Smokie (30.09.2016)

Էջ 4 8-ից ԱռաջինԱռաջին 12345678 ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Ի՞նչն է ձեզ գրավում հակառակ սեռի մեջ
    Հեղինակ՝ Freddie, բաժին` Սեր, զգացմունքներ, ռոմանտիկա
    Գրառումներ: 466
    Վերջինը: 09.07.2016, 05:30
  2. Ի՞նչն է ձեզ վանում հակառակ սեռի մեջ
    Հեղինակ՝ Rhayader, բաժին` Սեր, զգացմունքներ, ռոմանտիկա
    Գրառումներ: 567
    Վերջինը: 06.07.2016, 22:12
  3. Դրամահավաքների հակառակ կողմը
    Հեղինակ՝ Ruby Rue, բաժին` Մարդ և շրջակա միջավայր
    Գրառումներ: 20
    Վերջինը: 16.08.2015, 22:20
  4. Արձակ. Մայրության տոնը
    Հեղինակ՝ Lusntag Lusine, բաժին` Ստեղծագործողի անկյուն
    Գրառումներ: 0
    Վերջինը: 03.11.2013, 10:16
  5. Հոդված. Ավետման և մայրության ու գեղեցկության տոն
    Հեղինակ՝ Monk, բաժին` Հոդվածներ, նյութեր
    Գրառումներ: 2
    Վերջինը: 09.04.2010, 15:28

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •