Apsara-ի խոսքերից
Եկա բոբո գրառում անելու, պիտի զգուշացնեմ, որ սա իմ հոգու խորքի ամենահեռու անկյունում պահվող մտքերն են, ես գիտակցում եմ իմ մտքերը և դրանք կառավարում, բայց կիսվելը միշտ էլ թեթևացնում ա, պռոստը չեմ ուզում, որ գրառումից հետո սկսեն խրատական/համոզական ու ուրիշ տեսակ խորհուրդներ: Այսինքն խնդիր չեմ ներկայացնում, որը լուծման կարիք ունի, այլ նշում եմ էն ինչ ԵՍ կամ.... չի փոխվի
Ուրեմն ես հենց այս պահին էլ համոզված եմ, որ ամուսնությունը կատարյալ ապուշություն ա, սխալ մի բան ստեղծված հասարակության կողմից, մարդկանց իրար կապելու ու իրարից ձանձրացնեու լավ միջոց, երեխեքը քո ԵՍ-ը սպանելու, քեզ ճնշելու ու քեզանից փշրունքներ թողնելու մյուս բաներն են, բայց ես այս ամենի միջով անցնում եմ, որովհետև այդպես է ընդունված, որովհետև չունեմ այնքան ռիսկ, որ հենց էս պահին թողնեմ ու գնամ: Երեխեքի նկատմամբ պատասխանատվություն եմ զգում, պարտավորություն ու դրանք կատարում եմ առանց հաճույք զգալու, քիչ բան կա, որ սրտովս ա, մնացաը տենց ա պետք ու վսո: Եթե կյանքը հետ տային նախ երբեք կյանքս ոչ մի տղամարդու հետ չէի կապի, մանավանդ էն տղամարդու ում կսիրեի, հեռվից լրիվ հերիք ա ինձ: Երեխա կունենայի, բայց մեկը կամ վաբշե չէի ունենա, որովհետև բնույթով ծույլ եմ ու դեպրեսիվ, դա իմանալով հենց առաջին հղիության մասին իմացա 2րդ կրթություն ստանալու ճանապարհից կտրուկ ետ դարձա, ինչի՞, որովհետև ես գիտեմ ինքս ինձ, ես երբեք չէի կարողանա համ նորմալ սովորել համ նորմալ երեխա պահել, ոչ թե մեկը կտուժեր, այլ երկուսն էլ: Իսկ երեխա ունենալը դա իմ ընտրած ճանապարհի տրամաբանական շարունակությունն էր, մյուս ճտերը ծնվեցին, որովհետև ես տնային տնտեսուհի դարձա ու ինձ այլ տեղ սավսեմ չեմ պատկերոցնում: 100 համոզված եմ, որ որպես մայր և կին ինքս ինձ չեմ արդարացրել, խաղում եմ դերեր ու շատ վատ եմ խաղում, հաճախ նեղացնելով մոտիկ մարդկանց, երեխաներին: Քանի որ առօրյաս ինձ համար զզվելի ա ու ես զոռով ինքնախաբեությամբ առաջ եմ քաշում, առաջանում ա գերհոգնածություն ու կուտակվում ա, հիմա լրիվ ապատիայ ա, այսինքն երեխայի լացը վրաս չի ազդում, ավելի շատ նյարդայնացնում ա: Ամենավատը, որ այդ ամենը շատ կոնկրետ գիտակցում եմ ու լուծումն էլ իմ օբյեկտիվ իրականությունը ընդունելն ա, բայց դե չեմ ուզում: Էն պահը երբ ես մահացա, շատ հստակ զգացի, զգացի հոգեվարքի օրերը, նույնիսկ փորձեցի ասել մոտիկներին, պատմել ինչ ա կատարվում, բայց ընթացքը չկանգնեց: Նենց որ ձգում եմ, ինչքան կարող եմ, երբ ինքնիշխանությունս բարձր ա լինում օրը ճտերի համար հիանալի ա անցնում, խաղերով լի, պարով, երգով, տունը մաքուր ա, ճաշը համով, այգի գնում ենք ու ես երեկոյան դեռ ժպտում եմ: Էսպես ամսվա մեջ 2-3 օր ա լինում: Մնացած ժամանակ հավես չեմ անի ուտելիք էլ պատրաստել, էլ ուր մնաց տուն մաքրեմ կամ այգի տանեմ: Եթե ինձ բզբզեն գոռգոռում եմ, կարող եմ ծեծել, փակվել առանձին մի 10 րոպե, նոր գնալ իրենց մոտ: Ու այս ամենին շրջապատի համար անհասկանալի պատճառներով ոչ տնային օգնող եմ վարձում ոչ էլ դայակ ոչ էլ մանկապարտեզ եմ տանում: Իսկ հիմա պատճառները՝ մանկապարտեզ ամեն առավոտ տար երեկոյան բեր, ալարում եմ, չեմ սիրում վաղ արթնանալ: Եթե հայտնվեն վճարովի օգնականները մի հատ էլ վարձով մարմնավաճառ կբերեմ ու կգնամ տնից, որովհետև դա ինձ չի օգնի լավը դառնալ ու անել լավ բաներ, պռոստը ավելի երկար կքնեմ, ապուշ բաներով կզբաղվեմ ու երեխեքի նկատմամբ պատասխանատվությունը կգցեմ այլ մարդու վրա, կցվրվեմ հաստատ, բայց ոչ թե ֆիզիկապես այլ հոգեպես, տեղում չեմ լինի:
Իսկ երեխեքին որ հարցնեք իմ մասին, կասեն, որ ես սաղ օրը ջղայնանում եմ, գոռգոռում եմ: Հաճախ մեծս ասում ա, մամա որ դու մեռնես պապային չենք թողնի ուրիշ մամա բերի, մամաները չար են, կամ ասում ա ինչ լավ ա որ դու տանը չէիր, ոչ մեկ չէր ջղայնանում և այլն:
Էջանիշներ