Գիշերվա քամին նորից դիմացի շենքի տանիքի թիթեղներն իրարով է տալիս: Ընդամենը թիթեղներն են: Ուրիշ ոչինչ: Մի վախեցիր, Մարգարիտա, ուրիշ ոչինչ չկա: Քո տան վրա ոչ մեկը չի պատրաստվում հարձակվել, ոչինչ չի լինելու... այս ի՞նչ դխկոց էր: Չէ, դա քամուց չէր կարող լինել: Բայց գողեր էլ չեն կարող լինել, գողերը հակառակը, սուսուփուս կգային: Երևի ինչ-որ մեկի դուռը շրխկաց ընդամենը: Արդեն գիշերվա ժամը մեկն է, ու՞ր է Արտակը: Արդեն երկու տարի է, ինչ էդ տղուն չեմ բարևում, երևի մտածում է, որ իրեն ատում եմ: Իսկ ես ուղղակի վախենում եմ, որ կհարձակվի իմ վրա ու կբռնաբարի: Բայց ախր էդ ջահել տղեն եքա պառավին ինչու՞ պետք է բռնաբարի... բա որ ուզի՞: Կարող է ինքը ծերերին է սիրում: Ճիշտ եմ անում, որ չեմ բարևում, բայց սիրտս մի տեսակ հանգստանում է, երբ ինքը գալիս է տուն, գիտեմ, որ մուտքում տղամարդ կա, ու որ երբ ինքը ստեղ է, հաստատ ոչ մեկը չի փորձի տունս կողոպտել: Բայց ի՜նչ անտանելի է, որ գիշերվա կեսին սկսում է քայլել տանը, ասա պառկիր, քնիր, էլի, չե՞ս հասկանում, որ ոտքերիդ տկտկոցն ուղիղ ուղեղիս վրա է: Բայց արդեն երեքն եղավ, իսկ ինքը դեռ չկա: Հո բան չի եղել էդ տղուն: Քնիր, Մարգարիտա, հերիք է վախենաս: Բայց աչքերիս քուն չի գալիս: Վախենում եմ. բա որ քնեմ, իսկ ինչ-որ մեկը ուզի տունս մտնել: Ասա թե որ մտնի, ի՞նչ պետք է տանի, տեխնիկան էլ ես վաճառել, ոսկեղենդ էլ, որ մի կտոր ծամելու բան ունենաս, հո էս քնձռոտ, դարն ապրած կահույքը չեն գողանալու: Բայց Արտակին ի՞նչ եղավ, ու՞ր ա: Աիդան երեկ որ ինձ տեսավ, ասեց, որ աչքերս ուռած ու կարմրած են: Է բա ի՞նչ պետք է լինեն, արդեն չորրորդ օրն է, որ չեմ քնում: Արտակը չի գալիս տուն, որ հանգիստ քնեմ: Տեսնես ի՞նչ է եղել: Կարո՞ղ է իրան փախցրել են, որ իմ մասին բան պատմի: Բայց ի՞նչ պետք է պատմի, ինքն իմ մասին ի՞նչ գիտի որ: Ինքը դեռ չէր ծնվել, երբ էդ ամեն ինչն եղել է: Բայց կարո՞ղ է ուրիշն իրան պատմած լինի: Բայց չէ, էս շենքում ոչ մեկն ինձ էդտեղից չի ճանաչում.... աաաաաա՜.... էլի դխկոց: Հաստատ եկել են հետևիցս: Արտակ, ու՞ր ես ախր: Կարո՞ղ է քեզ կտտանքի են ենթարկում: Գլխիդ վրա կտ-կտ-կտ-կտ, խփում են, մինչև գժվես կամ ամեն ինչ պատմես, ոնց որ դու ես տանը քայլում իմ գլխի վրայով: Չէ, հաստատ քո կորելը կապ ունի իմ հետ: Ոչ մի բանն էլ պատահական չի: Ի՞նչ անեմ: Սպասի զանգեմ ոստիկանություն: Ալո, ալո: Լսու՞մ եք: Ոստիկանությու՞նն է... աաաա՜... էս ի՞նչ դխկոցներ են, իմ տան դուռն են ջարդում, փրկեք, եկել են հետևիցս: Բայց սպասի, ախր ես ո՞նց եմ զանգել, եթե իմ հեռախոսն արդեն երեք ամիս է՝ անջատել են պարտքերիս համար: Բայց էս հաստատ իմ դուռն է, իմ դուռը ջարդում են: Օգնե՜ք: Արտա՜կ: Հասի՜: Է՜, ոնց հասնի էդ տղեն, ինքը կորած է: Ջարդեցին, ահա, ներս են մտնում: Բայց սրանք ոստիկան են: Ուրեմն իսկականից զանգել են: Է՜յ, տղա, հես եմ ես, ինձ նայեք: Վա՜յ, Արտակն էլ է հետները: Ինչի՞ ոչ մեկը ինձ չի նայում: Ի՞՜նչ: Ի՞՜նչ է ասում էս տղեն: Ոնց թե ես չորս օր է կորել եմ, էդ դու ես կորել, այ տղա, ոչ թե ես: Ի՞նչ հոտ, ի՞նչ մեռելի հոտ, ի՞նչ են խոսում: Ինչի՞ ինձ չեն նայում, ինչի՞ են նայում սենյակի էն մութ անկյունին: Մարգարիտա, ո՞վ են էս մարդիկ: Էս ի՞նչ պատգարակ են բերել: Աաաաաաաա՜, էս ու՞մ դիակն ա իմ տանը, էս ու՞մ տանում:
Մեջբերել
Էջանիշներ