Որ «յոթը» ձևը կարող են չսիրել, էդ ուրիշ: Բայց դրա համար հեքիաթին անուն կպցնել, չեմ հասկանում: Որ ուրիշ, ոչ երեխու համար լսարան լինի հասցեատերդ, պատմվածք կամ վեպ լինի, թերթի հոդված լինի, հանրագիտարանի նյութ լինի, էլի էդ ուրիշ. պիտի ասես «յոթը» սխալ ա, ուղղի: Բայց հեքիաթում ոճական սենց բաներ մտցնելը, իմ ու ոչ միայն իմ կարծիքով, նորմալ ա, կոլորիտային քայլ ա, հնարք ա, ձև ա, անգրագետ չի:
Առաջին հարցը, որ ուզում եմ քննարկենք, հենց ես «յոթը»-ի հարցն ա, ու դրանից ելնելով էն հարցը, թե եթե հիմա հեքիաթ գրես, կարո՞ղ ես խոսակցական լեզվով գրես, թե՞ ոնց որ ուրիշ ստեղծագործությունների դեպքում կաղապարվես գրական լեզվովը: Բոլոր կարծիքները, հատկապես «յոթը» գրելաձևին կպնողների, հետաքրքիր ա:
Էջանիշներ