Առաջադրանք 5. Աստիճանը` որպես սիմվոլ

[Ուլուանա]

Առաջին 6 աստիճանը չեմ հիշում: Հետո 14 աստիճան անհոգ էի բարձրանում: 21-րդ աստիճանից գնալով աստիճանաձողերի միջև հեռավոևությունը սկսեց նվազել: Երբ մի պահ կանգնեցի 35-րդ աստիճանի վրա , հետհայացք գցեցի ու շատ կարոտեցի 21-րդ աստիճանը: 37-րդ աստիճանն այսօր հաղթահարեցի: Չէ, մի բան պետք է արվի էս աստիճանաձողերի որակը լավացվի. էստեղից որ ընկել եմ է, "մեծ կտորը ականջս կմնա": Ախր շատ փշոտ փայտից են սարքել տնաշենները: Սենց որ գնաց, էն վերևներում լրիվ կփտի. ոտք դնել չի լինի: Ընենց էլ քարքարոտ տեղ են դրել: Մի հրաշք լիներ. մեկը ինձ իմ աստիճանի հետ գրկեր, տաներ մի ուղիղ տեղ դներ: Համ ես հեշտ կբարձրանայի, համ էն վերևի փտած ձողերը կփոխեի. ախր հետևիցս էլի մարդ կա բարձրացող...

Հետաքրքիր ա, ես կարդալիս Մարիի ասած շնչակտուրության զգացողությունը չեմ ունեցել։
Լավն էր, հավեսով կարդացի, իմաստալից էր, աստիճաններն՝ ըստ տարիքների, դիպուկ ու պատկերավոր էին նկարագրված։ Հատկապես երկրորդ կեսը շատ հավանեցի ։

Մենակ մի միտք կար, որ, իմ կարծիքով, մի քիչ անբնական էր էս համատեքստում.

Երբ մի պահ կանգնեցի 35-րդ աստիճանի վրա , հետհայացք գցեցի ու շատ կարոտեցի 21-րդ աստիճանը:

Քանի որ տեքստն այլաբանական ա, գրված բոլոր մտքերը հաջողությամբ տեղավորվում են աստիճանների թե՛ ուղիղ, թե՛ փոխաբերական իմաստով ընկալման մեջ, իսկ կոնկրետ էդ նախադասությունը զուտ փոխաբերական իմաստով ա ընկալելի, ուղիղ իմաստով մի տեսակ անկապ ա. ասենք, սովորական աստիճաններով բարձրանալիս նշածդ բոլոր մտքերը մարդ կարող ա ունենալ, բայց դժվար թե կարոտ կամ թեկուզ նմանատիպ այլ զգացում ունենա հետևում մնացած որևէ աստիճանի նկատմամբ։