Ես արդեն սկսում եմ մտածել՝ կարո՞ղ ա՝ վերջերս ինձ հետ մի բան էն չի, որ կարդացածս ոչ մի բան չեմ հավանում...
Բոլոր մտքերը սրամիտ ու դիպուկ ձևակերպելու ձգտումն, իմ կարծիքով, չարաշահված էր պատմվածքում, մի տեսակ ինքնանպատակի պես. կարդալիս հաճախ ինչ–որ չեզոք, «համեստ» (անպաճույճ) նախադասության ծարավ էի զգում։ Առաջին պարբերությունը լրիվ ավելորդ էր, ըստ իս. ոչ մի ինֆորմացիա, զուտ ոլոր–մոլոր բառախաղեր։ Ու էդ նույն տիպի անտեղի «կոտրատվող» մտքեր ու նախադասություններ ընթացքում էլ էին հանդիպում։ Էդ կարգի նախադասությունները կարծես նպաստում են չձանձրանալուն, բայց դրանց չարաշահումն էլ հոգնեցնող է, դե, համենայնդեպս, ինձ համար էդպես էր, չգիտեմ։ Պատմվածքը կարծես հյուսված լիներ հենց գրելաոճի շուրջ, ոչ թե սյուժեի կամ այլ բանի. սյուժեն, որ տեղից էլ առանձնապես կշիռ չուներ, լրիվ խեղճացել–մնացել էր գրելաոճի ծանրության տակ։
Ինչ բացասական ստացվեց... Իրականում էդքան վատը չի, ուղղակի էն բաները, որ դրական են պատմվածքում, հեղինակի բոլոր պատմվածքներին բնորոշ կայուն գծերից են՝ գրագետ, սահուն շարադրանք, հմուտ կառուցվածք, կասեի՝ նաև համով–հոտով, ինչպես միշտ, բայց էս անգամ համուհոտը մի տեսակ դուրս չեկավ։
Դե, որ հեղինակն ivy–ն է, մի վայրկյան անգամ չեմ կասկածում
։
Էջանիշներ