Այ հենց դրանից... մարդ չգիտի թե ինչ ասի։ Հետաքրքիր, ոչ միանշանակ նստվածք է թողնում։ Վախեցնում է այդ ցնդած պրոֆեսորը, բայց նրա ավելի ցնդած կինն էլ ավելի է վախեցնում։ Փաստորեն դուրս է գալիս, որ չնայած այդ պատմաբանը այդքան սիրում էր իր կնոջը, բայց նա կնոջ մահից ընդամենը վեց ամիս անց նա նորից ամուսնանում է։ Դա ի՞նչ է, անձի երկատու՞մ։ Կինն էլ ամուսնուց հետ չի մնում, ու հարց է առաջանում՝ ո՞վ է ավելի խելահեղ, ամուսինը՝ ով չնայած իր մեծ սիրուն առ իր մեռած կինը, ամուսնանում է ընդամենը վեց ամիս անց, թե՞ կինը, ով տեսնելով դա, ընդունում է իրերն ինչպես կա և ամուսնանում հույժ տարօրինակ ու խելագարության ակնհայտ նշաններով տղամարդու հետ։ivy-ի խոսքերից
Դեպքերն առանց ակնհայտ զգացմունքների, սառը, անտարբեր արձանագրումն էլ ավելի է հաստատում որ նրա ներսում շատ բաներ իրենց տեղում չեն։
Իմ դուրն եկավ, չնայած շատ մռայլ ու ահասառսուռ էր։ Ասես ինձ թույլ էր տրված ապահով հեռավորությունից դիտել այս և այն աշխարհների սահմանագծին հավասրակշռությունը հազիվ պահող այդ կիսախելագար լարախաղացների ներքնաշխարհը։ Հեռակա հիշեցնում է «I Zombie» ֆիլմը։
Քանի որ ակումբցիների գրելաոճին դեռ ծանոթ չեմ, չեմ կարող շատ բան ասել, սակայն իր մռայլությամբ նման է ծովանկարին։ Միգուցե Գալաթեան, կամ Լիսբեթը՞։
Հեղինակին շնորհակալություն։
Մեջբերել
Էջանիշներ