Մեջբերում Վոլտերա-ի խոսքերից Նայել գրառումը
Ինձ միշտ թվում է, որ դասախոսների համար ուսանողները ինչ-որ հավաքական կերպարներ են ու իրենց որպես անհատների չեն նայում: Իմ համալսարանում հիմնական պայքարներիցս մեկը հենց էդ անհատական վերաբերմունքի պահանջն է, որն ահագին բարդ բան է իրականում
Բա ինչ վատ եմ տանում, երբ որ տարվածությանս օբյեկտ-դասախոսը հանկարծ անունս խառնում է կամ չի հիշում
Նայած դասախոս: Ես դասախոս ունեի, մեր հոսքի հարյուր հիսուն հոգուն անուն առ անուն գիտեր, մինչև հիմա էլ որ փողոցում տեսնում եմ, գրկում ա, հարցնում ոնց եմ: Դասախոս էլ կա, անտարբեր գալիս, դասը տալիս, գնում ա: Մեկը ես միշտ աշխատում եմ իմ ուսանողներին անունով հիշել, բայց միշտ չի, որ ստացվում ա: