Էս ինչ լավ թեմա ա Նենց հավես բաներ եք պատմում: Աչքիս գնամ սիրահարվեմ, ոնց որ տենց հետաքրքիր ա Մեր խմբեցիներից մի քանի աղջիկ էին տարվել Մհերիչով, սաղ տարին գժված ապրում էին, էն էլ մի անգամ գնացել էին ուրիշ խմբի հետ նստել, հասկացան որ էդ ուրիշ խմբի հետ էլ ա ինքը նույն ձև, մերոնց առանձնապես ուշադրություն չէր դարձրել, նեղված եկել էին Անցավ-գնաց, հիասթափվել են Բայց էդ շրջանում էն ինչ կպած դաս էին անում
մեր մոտ էլ տենց մեկը կար, ասպիրանտ էր, առաջին կուրսում դասախոսներից մեկին էր փոխարինում, սաղ կուրսի աղջիկները սիրահարվել էին, մեր ամենատապոռ առարկան էր, բայց լրիվ սովորում էին, դասերին նստում, ակտիվ պատասխանում էին, բայց մեր դասախոսը լավացավ, եկավ, էս ասպիրանտս գնաց ու էլի լսարանը դատարկվեց, ոչ մեկը չէր գալիս դասերին, ինչ սովորել, ինչ բան, անցանք մեր նախկին գործերին։
i wanted to destroy something beautiful
laro (10.06.2016)
Բրյուսովում սաղ դասախոսներս սովետից ժառանգություն մնացած տատի-պապիներ էին, կամ էլ ահավոր գեշ էին: Մի հատ ջահել իսպաներենի դասախոս ունեի, գեղեցկությամբ չէր փայլում, բայց վատը չէր, ես էլ առաջին երկու կուրսում հավեսով իսպաներեն էի սովորում, հետո մի անգամ իր քյառթ նշանածն եկավ ծաղկեփնջով ու սպիտակ կաստյումով, հիասթափվեցի ու իսպաներենիս գիտելիքները տենց էլ առաջ չգնացին
I may be paranoid but no android!
Yevuk (12.06.2016)
Բայց հետաքրքիր ա, թե ոնց ա էս սիրահարվելը մոտիվացնում ուսանողներին Ուրեմն եզրակացություն. դասախոս պիտի լինեն ջահել ու սիրուն մարդիկ, ոչ թե զառամյալ պրոֆեսորները
Աթեիստ (09.06.2016)
Բյուր, դե ես իրեն սիրահարված չէի, բայց ի տարբերություն սովետի դասախոսների, էդ աղջիկը մի տեսակ թարմություն էր: Պլյուս Իսպանիայում էր սովորել, երբ որ մյուս դասախոսները Սովետի կրթությունից ու Մոսկվայի ու Լենինգրադի ակադեմիական շրջանակներից էն կողմ բան չէին տեսնում:
Հիշեցի, որ 4-5-րդ կուրսերում էլի մի քանի լավ դասախոսներ ունեցանք, ովքեր դրսում էին սովորել (օրինակ մեկը Արգենտինայում Հայաստանի նախկին դեսպանի կինն էր ու շատ լավն էր), բայց էդ ժամանակ էնքան էի զզված Բրյուսովից, որ նույնիսկ իրենք մի գրամ մոտիվացիա չէին տալիս սովորելու համար:
I may be paranoid but no android!
Mr. Annoying (09.06.2016)
Cassiopeia (09.06.2016), laro (10.06.2016), Ռուֆուս (10.06.2016), Վոլտերա (09.06.2016)
Նկատել եմ, որ դասախոսները (նույնիսկ էն ջահելները) շատ հեռու են իրենց պահում ուսանողներից, մի քիչ էլ՝ գոռոզ: Հասկանում եմ, որ դա իրենց պաշտպանիչ շերտն ա, էսպես ասած միակ զենքն ա, որ ուսանողներին չթողնեն իրենց տարածք խցկվել, ուղղակի շատ հաճախ ուզում ես իրենց հետ զրուցել դասից դուրս թեմաներից, ինչ-որ ֆիլմեր, գրքեր կամ ուղղակի թեմաներ քննարկես, բայց զգում ես, որ դիմացդ պատ ա, ոչ մի կերպ չես կարա անցնել էն մյուս կողմը:
Blessed the poison which brings the end
Progart (23.11.2017)
Կա տենց բան Ջահել դասախոսի տեսանկյունից ասեմ, որ երբ մտնում եմ լսարան, իմ ուշքն ու միտքը դասի թեման ա, էդ թեման նորմալ տեղ հասցնելը: Ի՜նչ ֆիլմեր, ի՜նչ բան: Ու դրա համար երբեք դասից չեմ շեղվում: Իրանք իմ մասին բան չգիտեն, ես էլ իրանց: Ու պետք էլ չի, որ իմանան, որտև ես դասախոս եմ, իմ ֆունկցիան գիտելիք տալն ա, ոչ թե ֆիլմ քննարկելը: Եթե ուրիշ միջավայրում հանդիպենք, ինչքան ուզեք:
Դե սոց. ցանցերում ես սաղ ուսանողներիս գցում եմ limited խումբ, որտեղ պոստերիս մեծ մասը չեն տեսնում Դրսերում էլ տեսնելիս աշխատում եմ դիստանցիան պահել: Էդ արվում ա մի նպատակով. օբյեկտիվությունը չկորցնելու համար: Տենց մի դեպք իմ կյանքում էղել ա, երբ մտերմացել եմ իմ ուսանողուհիներից մեկի հետ առարկան դեռ չավարտված: Քննությանն իրա նկատմամբ պահանջվածից խիստ եմ էղել, որ հանկարծ չասեն՝ ջոկողություն եմ անում: Ու դա ճիշտ մոտեցում ա: Քանի դեռ մեկը դասախոսն ա, ինքը պիտի մնա մենակ դասախոս: Օրինակ իմ նախկին ուսանողուհիներից մեկը հիմա իմ օֆիսում ա նստում, մենք ահավոր մոտիկ ու ջրիկ ընկերներ ենք: Բայց երբ իրան դաս էի տալիս, մենակ դասախոս-ուսանող հարաբերություն էր, ու դա նորմալ էր:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ