Նոր դիմակ:
Դիմակը կբացվի հունիսի 18-ին: Կամ ավելի շուտ, եթե հեղինակն այդպես ցանկանա:
«Գրական դիմակ N1»՝ այստեղ:
Այլընտրանք
- Ամենասարսափելի բանն իմ կարծիքով գիտես ի՞նչն է։
Էմիլիան հարցական նայեց զրուցակցի դալուկ դեմքին։ Նրա հարթ, սղլիկ մազերի անհնազանդ փունջը կախվել էր ցած, փակելով ճակատի կեսը։ Սրածայր, փոքր ինչ վեր ցցված քիթը տալիս էր նրան ինքնավստահ տեսք, իսկ իրար սեղմված, բարակ շրթունքների թեթևակի ցած կախված եզրերն ընդգծում էին ուժեղ կամքի առկայությունը։
- Ինչը՞։
- Միջակությունը։ Իմ համար ավելի վատ բան չկա քան միջակությունը։ Հանճարներն ու Ապուշները խնդիր չունեն։ Առաջինները՝ որովհետև իրենք գիտեն որ հանճար են, իսկ վերջինները՝ որովհետև չգիտեն որ իրենք ապուշ են։ Ամենից շատ տառապում են միջակ մարդիկ, որովհետև իրենք գիտեն որ իրենք հանճար չեն, բայց ունեն բավարար ինտելեկտ, հասկանալու որ իրենք ընդամենը միջակություն են։
- Ախ Ադի՛, սիրելիս, դու միջակություն չես, եթե դա նկատի ունես։ Դու տաղանդավոր նկարիչ ես, և դա միայն ե՛ս չեմ ասում։ Դու դեռ տասնյոթ տարեկան ես, բայց քո գործերը շատ ավելի հասուն են։ Քո ստեղծած կտավները կարողանու՛մ են խոսել։ Քանի՞ հոգու ես ճանաչում, որ տանյոթ տարեկանում այդպիսի կտավներ նկարեն։
Երիտասրդն՝ ում Ադի անվանեցին, արդեն մեղմացած ձայնով, ցածր արտաբերեց.
- Չգիտեմ... չեմ ճանաչում։
- Տեսնու՞մ ես։ Մի՛ վհատվիր, լսու՞մ ես։ Ով ինչ ուզում է ասի, իմ համար դու խոստումնալից նկարիչ ես։ Գումարիր դրան եռանդ և հավատք սեփական ուժերիդ նկատմամբ, որովհետև դա է հանճար դառնալու ճանապարհը։
Դոմմայեր սրճարանի մեծ դահլիճի անկյունի սեղանիկին մոտ նստած զույգը խոսում էր ցածրաձայն, աշխատելով ուշադրություն չգրավել։
Տղայի նշանով սեղանին մոտացած մատուցողը ներկայացրեց հաշիվը։
- Ես կվճարեմ,- շտապելով ասաց Էմիլիան։
- Հարկավոր չէ, մորաքույր Յոհաննան ինձ մի քիչ փող էր տվել, մոտս դեռ մնացել է։
Նա մաշված տաբատի գրպանից հանեց մի քանի գրոշ, ժլատորեն հաշվեց և առանց թեյավճարի համար ավելցուկի տվեց մատուցողին։
Սպասելով որ վերջինս հեռանա, նա շարունակեց.
- Էմիլիա՛, ինձ արդեն մեկ անգամ մերժել են, դա նշամնակում է ընդունվելու իմ հավանականությունը շատ ցածր է՝ տաս, լավագույն դեպքում տասնհինգ տոկոս,- Ադին անհույս թափ տվեց ձեռքը,- դա ժամանակի անիմաստ վատնում է։
- Փորձիր և՛ս մեկ անգամ։ Հոկտեմբերին ընդունելության քննություններն են։ Խնդրում եմ Գնա նորի՛ց դիմիր, ես հավատու՛մ եմ որ այս անգամ քեզ կընդունեն։
Էմիլիան հուսադրող հայացքով նայեց պատանուն։ Նրա տաք հայացքից տղայի կապույտ աչքերի սառույցը հալվեց։
- Չգիտեմ... տեսնենք... կմտածեմ,- նա կախեց հայացքը, վերցրեց սուրճի գդալը, աննպատակ պտտեցրեց ձեռքերի մեջ, նորից դրեց ափսեի մեջ,- եթե ինձ նորից մերժեն, ես... չգիտեմ... այստեղ այլևս անելիք չունեմ... կգնամ Մյունխեն, միայն թե հեռու այսքան անհաջողություններից, նվաստացումից, այս քաղաքից, տեղացիների արհամարական վերաբերմունքից։
- Այս անգամ քո մոտ կստացվի, ա՛յ կտեսնես,- շարունակեց նրան հուսադրել Էմիլիան։
Նա փորձեց պատանու ձեռքն առնել իր փափուկ, տաք ափի մեջ։
Վերջինս մեղմորեն հետ քաշեց ձեռքը.
- Հարկավոր չի, ես խճահարության կարիք չունեմ,- նա խոնարհեց հայացքը մանրահատակին, ասես ինչ որ բան էր այնտեղ փնտրում,- գնա՛նք, ես դեռ Կուբիչեկին պիտի հանդիպեմ, ասում էր որ հարմար գնով վարձու սենյակ է գտել։
Էմիլիան ոտքի կանգնեց, ուղղեց շրջազգեստը, թողնելով որ իր ուղեկիցին առաջ անցնի, սիրալիր հրաժեշտ տվեց իրենց սպասարկող մատուցողին։
Անցավ մի քանի ամիս։ Վիեննայի արվեստների ակադեմիայի առաջ անհանգիստ հետ ու առաջ քայլող երիտասարդն ուշադրություն չէր դարձնում իր ուղեկցուհուն։ Վերջինս արտաքինից հանգիստ, փորձում էր հանգստացնել տղային։
- Դու խաղաղվիր, ես կմտնեմ ու կիմանամ։
-Չէ, սպասիր... իսկ ի՞նչ, եթե այս անգամ էլ մերժեն... օհ տեր Աստված... մտնե՞ս ասում ես... լավ... գիտես չէ՞ ցուցակները որտեղ են...
- Դու հանգիստ եղիր, այ կտեսնես, լավ է լինելու։
- Լավ... գնա... չէ Էմիլիա սպասիր,- նա փորձեց դեմքին ժպիտի նման բան ծամածռել, չստացվեց։ Բռնեց աղջկա ձեռքը, սեղմեց ամուր, խորը շնչեց աշնանային խոնավ օդը,- գնա։
Նա նայեց Էմիլիայի հետևից, մինչև վերջինս բարձրացավ աստիճաններով ու անհետացավ փարտե բարձր դռների հետևում։
Երիտասարդը մի քանի անգամ իրար հետևից խորը շունչ քաշեց, փորձելով կանոնավորել անհամաչափ դարձած շնչառությունը։ Զգաց որ հևում է, ասես կիլոմետրերով վազել էր։ Հայացքը մեխվել էր բարձր սյուների հետևում ընկած դռներին։ Ամեն դուրս գալացողի հետ սիրտն ընկնում էր որովայնը։ Րոպեները ժամեր էին թվում։ Որոշեց որ ինչ էլ լինի, իրեն հանգիստ է պահելու։ Ցրվելու համար սկսեց հետևել երթևեկությանը։ Պիկ ժամ էր, երկու ուղղություններով ընթացող կառքերի անիվների գվվոցը տարածվել էր օդում։ Ուշադիր լսելու դեպքում, ձիերի պայտերի կտկտոցը կարելի էր վերածել երաժշտության՝ կտ-կտկտ-կտկտ-կտկը՜տ, կտ-կտկտ,կտկտ, կտկը՜տ...
- Ադի՜Ադի՜,- Էմիլիան դուրս էր եկել ակադեմիայի շենքից ու ուրախությունից հևալով կանչում էր,- Ա՜դի՜ քեզ ընդունել են, դու ընդունված էս...
- Ի՞նչ, կրկնիր...
- Ադի դու ընդունվե՜լ ես, դու արդեն ուսանող ես...։ Վիեննայի արվեստների ակադեմիայի նկարչական բաժնի ուսանո՜ղ...
- Կրկնիր նորից,- երիտասարդն իր ականջներին չէր հավատում, ուրախությունից սիրտը նույնիսկ նվաղեց,- հաստա՞տ իմ անունն ես կարդացել...
- Այո, այո այո,- Էմիլիան հրճվանքով գրկեց տղային,- քո ճանապարհը բաց է... հետագա մի քանի տարին սա քո տունն է լինելու, դու հասար դրան Ադի...
Անցնում էին տարիները։ Երիտասարդն արդեն ավարտել էր արվեստների ակադեմիան։ Նրա աշխատանքները ցուցադրվում էին տարբեր մայրաքաղաքների ցուցահանդեսներում։ Նա ցանկալի հյուր էր բոլոր երեկույթներում, որտեղ հավաքվում էին հռչակավոր արվեստագետները։ Նրա նկարները թանկ ավար էին ամենահարուստ կոլեկցիոներների հավաքածուներում։ Նա ընկերություն էր անում Պաբլո Պիկասոյի, Չարլզ Չապլինի, Հեմինգուեյի, երիտասարդ Սալվադոր Դալիի հետ։
Նա իր կտավների վաճառքից ստացված գրեթե ողջ հասույթը տրամադրում էր կարիքավոր ընտանիքների երեխաների համար կրթությունը մատչելի դարձնելու համար։ Մի ժամանակ իր ուժերին չվստահող պատանին դարձել էր մարդ լեգենդ։
1945 թվական։ Դեկտեմբեր։ Օսլո։ Նոբելյան ինսիտուտ։
Խաղաղության նոբելյան մրցանակի մրցանակբաշխությունը լուսաբանելու են եկել աշխարհի բոլոր խոշորագույն լրատվամիջոցների լրագրողները։ *
Եվ ահա երկար սպասված պահը։ Հսկայական դահլիճում երկու շարքով նստած են լրագրողները։ Առաջին շարքերը լրացված են նոբելյան կոմիտեի անդամներով։ Երկու շարքերի մեջտեղում դրված են չորս Գահ՝ Նորվեգիայի թագավորական ընտանիքի համար։ Հերոլդն ազդարարում է Թագավորական ընտանիքի մուտքը։ Ներկաները ոտքի են կանգնում, հոտնկայս դիմավորում Թագավորին։
Կեսօրից կարճ ժամանակ անց հայտարարվում է 1945 թվականի խաղաղության նոբելյան մրցանակի դափնեկրի անունը։
- Աշխարհում խաղաղության ու բարի կամքի տարածմանն ուղված իր ջանքերի համար, ռասսիզմի դեմ պայքարին մեծ խթան տալու, ինչպես նաև օսմանյան թուրքիայում հայերի ցեղասպանության ճանաչմանն ու դատապարտությանն ուղղված իր հսկայական աշխատանքի համար, 1945 թվականի խաղաղության նոբելյան մրցանակը տրվում է աշխարհահռչակ նկարիչ, գրական գործիչ, այլատացության դեմ պայքարի ռահվիրա Ադոլֆ Հիտլերին։
Դահլիճը թնդում է ծափահարություններից, բոլոր ներկաները ոտքի վրա ծափահարում են դափնեկրին։
Մրցանակաբաշխությունից հետո խոսքը տրվում է մեծ նկարիչին։
- Այստեղ՝ այս պատվավոր տեղում կանգնելու համար ես իմ ամբողջ կյանքում պարտավոր եմ մի անձնավորության, ով հավատաց ինձ, ով քաջալերեց ու բարձրացրեց ինձ հենց այն պահին, երբ ես արդեն գրեթե կոտրվել էի։ Ես չգիտեմ թե ինչ կլիներ ինձ հետ, եթե շատ տարիներ առաջ իմ ամենամտերիմ ընկերը, ով հետագայում դարձավ իմ կինը ինձ չքաջալերեր կատարելու քայլ առաջ։
Հետևի շարքերում նստած լրագրողներից մեկը հարց տալու իրավունք խնդրեց։
- Պարոն Հիտլեր, ինչ կանեիք դուք, եթե նկարիչ չդառնայիք։
Հիտլերը մի պահ դադար տվեց, մտածելով սրբեց ճակատին շարված քրտինքը։
- Չգիտեմ,- նա մի պահ հիշեց այն հեռավոր աշանային օրը, ժպտաց,- գաղափար անգամ չունեմ։ Մի գուցե դառնայի Գերմանիայի կանցլեր,- ծիծաղելով ավելացրեց նա։
Դահլիճը թնդաց ներկաների ծիծաղից։
«Իսկ ի՞նչ կա» մտածեց Հիտլերը, ուղղելով ճակատի կեսը ծածկող սղլիկ մազերի անհնազանդ փունջը «չէ՞ որ ամեն ինչ հնարավոր է»
--------------
Նվիրվում է բոլոր պատերազմների զոհերին։
Էջանիշներ