Գաղափարը հետաքրքիր էր, բայց, ինչպես Գալաթեան նկատեց, չափն անցած էր ու դրանով իսկ անիրական։ Կարելի էր նույն գաղափարը մի քիչ ավելի իրատեսական ներկայացնել. պարտադիր չէր, որ ամեն ինչով եղածի հակառակը լիներ. թող էլի դրական լիներ, բայց ոչ էդ աստիճանի. Նոբելյան մրցանակ, հայերի ցեղասպանության ճանաչում, կտավների գրեթե ողջ հասույթի՝ կարիքավորներին տրամադրում։
Շարադրանքը ձգձգված էր, գրելաոճը՝ մի տեսակ հնացած։ Հեղինակին խորհուրդ կտայի ավելի բնական ու կենդանի գրել՝ հնարավորինս խուսափելով կլիշեներից։ Նաև ահագին անհարթություններ, լեզվական սխալներ ու վրիպակներ կային։ «Գալացող» բառն իմ աչքն էլ ծակեց. ոչ թե գալացող, այլ եկող։
Մինչև ակադեմիա ընդունվելն ընկած հատվածը կարելի էր ավելի սեղմ գրել ու մի քիչ էլ այլ, թեկուզ մանր ու անէական ինչ–որ դետալներ, դեպքեր մտցնել, որ սյուժեն էսքան միագիծ ու միակողմանի չլիներ։
Հա, մեկ էլ «ճակատի կեսը ծածկող սղլիկ մազերի անհնազանդ փունջը» դուրս եկավ
։
Էջանիշներ