Կյանք, այլ ոչ թե տրամաբանություն
(Ձեն առակ)
Մի անգամ վանակնա Լին Չին զարմացրեց բոլորին: Երբ մեռավ նրա ուսուցիչը, Լին Չին լաց եղավ: Նա կանգնել էր, և արցունքները հոսում էին նրա այտերի վրայով: Նրա բարեկամները տարակուսում էին.
- Դու ի՞նչ ես անում: Այստեղ այսքան մարդ է հավաքվել, և նրանք բոլորը խառնվել են, անհարմար շփոթմունքի մեջ են քո վարքից: Նրանց մտքերը գրված են նրանց դեմքին. "Աներևակայելի է: Ուղղակի չի կարող պատահել: Լին Չին լաց է լինում: Մենք մտածում էինք, որ նա կապված չէ, և նրա ոգին ազատ է: Բայց ահա նա լալիս է: Նա ինքն էր մեզ սովորեցնում, որ հոգին անմահ է, որ մեռնում է միայն մարմինը, որ մարմինը նյութական թաղանթ է, որը մաշվում է ու վերադառնում է հողին: Էլ ինչո՞ւ է նա լաց լինում": Եվ մենք` քո բարեկամները, նույնպես չենք կարողանում հասկանալ քեզ: Դու սովորեցնում էիր, որ բանալին չկապվելու մեջ է: Այդ դեպքում ինչո՞ւ ես դու կապված քո ուսուցչի հետ:
Դրան Լին Չին պատասխանեց:
-Ձեր հարցը տրամաբանական է: Բայց ես ի՞նչ անեմ: Արցունքները հոսում են,և ես լալիս եմ: Հենց ինձ համար էլ հայտնություն էր այն, որ ես լաց եմ լինում: Ես ինքս էլ զարմացած եմ: Բայց ես ի՞նչ կարող եմ անել: Այս ձևով իմ մեջ դրսևորվում է կյանքը: Եվ ես չեմ սկսի ճնշել նրա դրսևորումները: Ես միշտ էլ կյանքն ամբողջությամբ եմ ընդունել:
Մեջբերել
Էջանիշներ