Մի մարդ ամբողջ կյանքը փնտրում էր ճշմարտությունը, բայց չէր կարողանում գտնել: Շատ երկներ թափառեց, եղավ հյուսիսում, հարավում, արևելքում, ոչ մի տեղ չկար ճշմարտությունը: Եվ մի անգամ նա եկավ արևեմտյան մի անհայտ երկիր, որը բավականին փոքր էր, ով մարդը անցնելով քաղաքներով պատրաստվում էր առաջ գնալ, փնտրելու ճշմարտությունը ուրիշ արևմտյան երկրներում, հանկարծ ճանապարհի անկյունում տեսավ լքված մի տաճար , տաճարի աստիճանների վրա մի վանական հայտնվեց և ասաց մարդուն, որ ճշմարտությունը այստեղ է թաքնվում: Մարդը չհավատաց: Բայց վանականը պնդեց. «Հավատա, նա տաճարում է»: Եվ ուղեկցեց մարդուն դեպի տաճար, մոտեցան մի արձանի, որ սև ծածկոցով փակված էր:
-Ահա,-ասաց վանականը,- քո առջև է ինքը ճշմարտությունը:
Այդժամ մարդը ձեռքը մեկնեց, հանեց ծածկոցը և տեսավ իր առջը սարսափելի, զզվելի, վախենալու մի դեմք: Վախից ետ-ետ գնաց:
-Ի՞նչ է սա,- հարցրեց մարդը,- միթե՞ սա է ճշմարտությունը:
Եվ ճշմարտությունը պատասխանեց.
-Այո այդ ես եմ: Ճշմարտությունը:
-Բայց ինչ սարսափելին ես դու,- ասաց մարդը,- քեզանից սարսափելի ոչինչ չկա, ինչպե՞ս պետք է պատմեմ մարդկանց քո մասին, ո՞վ ինձ կհավատա:
-Իսկ դու խաբի՛ր, ասաց ճշմարտությունը,- եվ քեզ բոլորը կհավատան:
Մեջբերել
Էջանիշներ