Առակներ, իմաստուն պատմություններ

[Դեկադա]

Նորակազմ ընտանիքին հյուր են գալիս երջանկությունը, առողջությունը, հարստությունը և սերը:
Սկեսրայրն ասում է,- թող ներս գա առողջությունը, այն ինձ շատ է հարկավոր:
Սկեսուրն ասում է,- թող ներս գա հարստությունը, մենք նրա կարիքը շատ ենք զգում:
Տղան ասում է,- թող ներս գա երջանկությունը, երկար ժամանակ է ինչ փնտրում եմ:
Հերթը հասնում է հարսին, նա էլ ասում է թող ներս գա սերը:
Որպես իրենց ընտանիքի նոր անդամ որոշում են կատարել հարսի ցանկությունը:
-Թող ներս մտնի սերը:
Սիրո հետևից ներս են մտնում և՛երջանկությունը, և՛հարստությունը, և՛ առողջությունը:Երբ հարցնում են, թե ինչու ներս մտան մնացածը, չԷ, որ մենք ընտրեցինք միայն սիրուն, նրանք պատասխանում են՝ որտեղ սեր կա մենք այնտեղ ենք



Ծերունին մահամերձ պառկած է մահվան մահճում…
Դուռը ծեծում են.
–Օվ է՞... ,–հարցնում է ծերունին...
–Երյանկությունը,– լսվում է պատասխան...
–Ես կյանքում երջանիկ եղել եմ ,շնորհակալ եմ...
Ժամանակ անց,նորից ծեծում են
–Օվ է՞... ,–հարցնում է ծերունին...
–Հարտությունը,–պատասխանը...
–Ես հարստություն չեմ փափագում,շնորհակալ եմ...
Ժամանակ անց,նորից ծեծում են
–Օվ է՞... ,–հարցնում է ծերունին...
–Երիտասարդությունը,– լսվում է ի պատասխան...
–Ես իմ Երիտասարդությունը ապրել եմ, շնորհակալ եմ...
Ժամանակ անց,նորից ծեծում են
–Օվ է՞... ,–նորից հարցնում է ծերունին...
–Ընկերներդ են ,բաց...–լսվում է պատասխան...
Ծերունին լարելով վերջին ուժերը բացում է դուռը, ընկերները ներս են գալիս...
Բայց ընկերների հետ ներս են գալիս երիտասարդւթյունը,երջնկությունը և հարստությունը...

[Դեկադա]

ՄԽԻԹԱՐ ԳՈՇ (XII Դ.)
ՄԱՐԴՆ ՈԻ ԾԱՌԵՐԸ
Մի չքավոր մարդ ձմռանը գնաց այգի՝ պտուղ քաղելու: Եվ տեսնելով, որ ծառերը փայտացած են, սկսեց թշնամանալ, տրտնջալ, հարվածել ու ասել նրանց.
— Ինչո՞ւ պտուղ չունեք, որ ուտեմ ու կշտանամ,— ու սկսեց ավելի չարանալ։
Եվ ծառերից մեկը քաղցրությամբ ու համոզող խոսքով ասաց։
— Մի՛ տրտմիր, ո՜վ մարդ, և իզուր մի՛ բամբասիր, որովհետև, սխալվում ես։ Թեպետ կարիքավոր, բայց ինչո՞ւ չգիտես, որ ձմռանը հանգստանում ենք և զորացնում մեր արմատները, որպեսզի կարողանանք գարնանը ծաղկել, ամռանը սնունդ տալ պտղին և աշնանը հասնել ու կերակրել: Ինչո՞ւ չեկար այն ժամանակ, երբ մարդ, անասուն ու գազան վայելում էին մեր պտուղները։ Այժմ գնա և վերադառնալով հարմար ժամանակ, կեր որչափ կկամենաս։
Եվ գնաց մարդը այդ խոսքի հույսով։
Առակիս ծառը խրատում է հյուրերին ու աղքատներին, որ հարմար ժամի գնան մեծարանք փնտրելու, հյուրերը ուտելու և հանգստանալու, իսկ աղքատները՝ կարիքները բավարարելու։ Եվ ամեն ժամ հյուրընկալողները պատրաստ չեն ընդունելու, կամ բարեգործները` ողորմություն տալու: Իսկ ամբաստանելու և տրտնջալու դեպքում չպետք է չարանալ, այլ անհրաժեշտ է պատասխանել քաղցրությամբ, բացատրել անպատրաստության պատճառները և այլ ժամի առատաձեռնությունը։

[*e}|{uka*]

Երկու ընկեր
Մի անգամ անապատում երկու ընկեր կռվեցին և մեկը մյուսին ապտակ հասցրեց: Վերջինս, ցավ զգալով, բայց ոչինչ չասելով, գրեց ավազի վրա.«Այսօր իմ ամենալավ ընկերը ինձ ապտակեց»:
Շարունակեցին ճանապարհը, գտան օազիս և որոշեցին լողանալ: Նա ով ապտակ էր ստացել փրկվեց խեղդվելուց, ընկերը փրկեց: Երբ ուշքի եկավ, գրեց քարի վրա.«Այսօր իմ ամենալավ ընկերը փրկեց իմ կյանքը»: Նա, ով ապտակ էր հասցրել և փրկել էր ընկերոջ կյանքը, հարցրեց.
-Երբ քեզ ապտակեցի, դու ավազի վրա գրեցիր, իսկ հիմա քարի վրա: Ինչու՞:
Ընկերը պատասխանեց.
-Երբ մեզ նեղացնում են, մենք պետք է ավազի վրա գրենք, որպեսզի քամիները կարողանան ջնջեն: Իսկ երբ մեզ լավություն են անում, պետք է քարի վրա գրվի, որպեսզի ոչ մի քամի չկարողանա ջնջել:

[Շինարար]

Մոդերատորական. թեման «Հոգեբանություն և փիլիսոփայություն» բաժնից տեղափոխվել է «Գրականություն» բաժին:

[*e}|{uka*]

Մի մարդ ամբողջ կյանքը փնտրում էր ճշմարտությունը, բայց չէր կարողանում գտնել: Շատ երկներ թափառեց, եղավ հյուսիսում, հարավում, արևելքում, ոչ մի տեղ չկար ճշմարտությունը: Եվ մի անգամ նա եկավ արևեմտյան մի անհայտ երկիր, որը բավականին փոքր էր, ով մարդը անցնելով քաղաքներով պատրաստվում էր առաջ գնալ, փնտրելու ճշմարտությունը ուրիշ արևմտյան երկրներում, հանկարծ ճանապարհի անկյունում տեսավ լքված մի տաճար , տաճարի աստիճանների վրա մի վանական հայտնվեց և ասաց մարդուն, որ ճշմարտությունը այստեղ է թաքնվում: Մարդը չհավատաց: Բայց վանականը պնդեց. «Հավատա, նա տաճարում է»: Եվ ուղեկցեց մարդուն դեպի տաճար, մոտեցան մի արձանի, որ սև ծածկոցով փակված էր:
-Ահա,-ասաց վանականը,- քո առջև է ինքը ճշմարտությունը:
Այդժամ մարդը ձեռքը մեկնեց, հանեց ծածկոցը և տեսավ իր առջը սարսափելի, զզվելի, վախենալու մի դեմք: Վախից ետ-ետ գնաց:
-Ի՞նչ է սա,- հարցրեց մարդը,- միթե՞ սա է ճշմարտությունը:
Եվ ճշմարտությունը պատասխանեց.
-Այո այդ ես եմ: Ճշմարտությունը:
-Բայց ինչ սարսափելին ես դու,- ասաց մարդը,- քեզանից սարսափելի ոչինչ չկա, ինչպե՞ս պետք է պատմեմ մարդկանց քո մասին, ո՞վ ինձ կհավատա:
-Իսկ դու խաբի՛ր, ասաց ճշմարտությունը,- եվ քեզ բոլորը կհավատան:

[Արևածագ]

Խոստովանություն:

Երբ ֆաշիստները եկան կոմունիստների հետևից, ես լռեցի, որովհետև կոմունիստ չէի: Հետո նրանք եկան հրեաների ետևից. Նորից լռեցի, որովհետև հրեա էլ չեմ: Որոշ ժամանակ անց նրանք սկսեցին հավաքել արհմիությունների անդամներին: Շարունակում էի լռել, որովհետև ինքս որևէ արհմիության չէի պատկանում:
Այն օրը, երբ ֆաշիստները եկան ինձ տանելու, արդեն մարդ չէր մնացել, որ իմ պաշտպանության համար ձայն բարձրացներ:

[*e}|{uka*]

Հարուստի դուռը թակում է աղքատ ու քաղցած մի մարդ: Հարուստը հրամայում է սոված մարդուն մի ափսե տաք ապրուր տալ, երբ վերջինս ճաշակում է, հարսուտը հարցնում է.
-Քաղցդ հագեցա՞վ:
Լսելով այո պատասխան, նա հրամայում է աղքատ մարդուն տալ մսից պատրաստված ուտեստ: Վերջինս ճաշակելով ուտեստը հարուստը նորից հարցրնում է.
- Քաղցդ հագեցա՞վ:
Նորից լսելով այո պատասխան, հարուստը հրամայում է բերել մի կուժ կաթ, աղքատը անմիջապես դատարկում է կաթով լի կուժը: Հարուստը ծիծաղելով հարցնում է.
-Ինչու՞ ես ամեն անգամ պատասխանում, որ այլևս քաղցած չես, եթե նորից և նորից ուտում ես: Ի պատասխան հարցին աղքատը վերցրեց կուժը և ամբողջությամբ լցրեց քարերով ու նայեց հարուստին.
-Լի՞քն է արդյոք կուժը:
-Իհարկե,- պատասխանում է հարուստը:
Այդժամ աղքատը ավազ է լցնում քարերի արանքով, որը լցվում է կուժով մեկ և ծածկում քարերը :
-Իսկ այժմ լի՞քն է կուժը:
-Դե հիմա անկասկած լիքն է,-բացականչում է հարուստը:
Աղքատը կուժը լցնում է ջրով, կուժը լցվում է երրորդ անգամ:

[Մանուլ]

Էդ պատմության նման մի բան էլ ես գրեմ :

Դասախոսը կանգնած էր իր փիլիսոփայության լսարանում, և նրա դիմաց որոշ իրեր էին դրված: Երբ դասը սկսվեց, նա լուռ բարձրացրեց մայոնեզի մի մեծ ու դատարկ տարա և սկսեց այն լցնել գոլֆի գնդակներով: Հետո նա հարցրեց ուսանողներին, թե արդյոք տարան լիքն էր: Ուսանողները ասացին, որ այն լիքն էր:
Հետո դասախոսը վերցրեց խճաքարերի մի տուփ, և խճաքարերը լցրեց տարայի մեջ: Թեթևակի թափահարեց տարան: Խճաքարերը լցվեցին գոլֆի գնդակների մեջ եղած ազատ տարածության մեջ: Հետո նա նորից հարցրեց ուսանողներին, թե արդյոք տարան լիքն է: Ուսանողները համաձայնեցին, որ լիքն է:
Այնուհետև դասախոսը վերցրեց մի տուփ ավազ և տուփի պարունակությունը դատարկեց տարայի մեջ: Բնականաբար, ավազը լրացրեց մնացած ազատ մասը: Նորից հարցրեց, թե արդյոք տարան դատարկ է: Ուսանողները միաձայն պատասխանեցին. «Այո՛»:
Հետո դասախոսը սեղանի տակից հանեց երկու բաժակ սուրճ և դատարկեց տարայի մեջ` լցնելով ավազահատիկների միջև եղած ազատ տարածությունը: Ուսանողները ծիծաղեցին:
- Հիմա, - ասաց դասախոսը, երբ ծիծաղը դադարեց, - ես ուզում եմ` դուք հասկանաք, որ տարան ներկայացնում է ձեր կյանքը: Գոլֆի գնդակներն ամենակարևոր բաներն են` ձեր ընտանիքը, ձեր երեխաները, ձեր առողջությունը, ձեր ընկերները, ձեր սիրելի զբաղմունքները. բաներ, որոնց շնորհիվ արդեն լի կլիներ ձեր կյանքը, եթե ուրիշ ոչինչ չունենայիք: Խճաքարերը մյուս բաներն են, որոնք նշանակություն ունեն ձեզ համար. ձեր աշխատանքը, ձեր տունը, ձեր մեքենան: Ավազահատիկները խորհրդանշում են մնացած մանր-մունր բաները:

- Եթե դուզ սկզբից լցնեիք ավազը, - շարունակեց նա, - այլևս տեղ չէր մնա խճաքարերի և գոլֆի գնդակների համար: Այդպես է նաև կյանքում. եթե դուք ձեր ամբողջ ժամանակը և էներգիան ծախսեք մանր-մունր բաների վրա, դուք երբեք ժամանակ չեք ունենա ձեզ համար կարևոր բաների համար: Ուշադրություն դարձրեք այն ամենի վրա, ինչ կարևոր է ձեր երջանկության համար: Խաղացե՛ք ձեր երեխաների հետ: Ժամանակ գտե՛ք բժշկական ստուգումների համար: Ձեր կնոջը հրավիրեք ինչ-որ տեղ ճաշելու: Միշտ ժամանակ կմնա տունը մաքրելու համար: Սկզբից հոգ տարեք գոլֆի գնդակների համար. այն բաների, որոնք իսկապես կարևոր են: Սահմանե՛ք ձեզ համար առաջնահերթությունները: Մնացածը պարզապես ավազ է:

Ուսանողներից մեկը ձեռք բարձրացրեց և հետաքրքրվեց, թե ինչ նշանակություն ունի սուրճը:
Դասախոսը ժպտաց.
- Ուրախ եմ, որ հարցրիր: Դա պարզապես ապացուցում է, որ նշանակություն չունի, թե որքան հագեցած կարող է թվալ քո կյանքը, միևնույնն է` միշտ էլ տեղ կգտնվի ընկերոջդ հետ մի գավաթ սուրճ խմելու համար :

[A.r.p.i.]

ԹԱԳԱՎՈՐԻ ԵՐԵՔ ԵՐԱԶԸ

Մի թագավոր երազ տեսավ, որ անձրևի փոխարեն երկնքից աղվես էր տեղում։ Նա հրաման արձակեց.
— Ով երազս բացատրի, հազար դահեկան կտամ նրան: Մի աղքատ մարդ լսելով, գնում ասում է.
— Եթե երեք օր ինձ ժամանակ տաս, կմեկնեմ երազդ:
Եվ նա գնալով անապատ, շրջում էր այնտեղ ու մտածում։ Մի վիշապ, տեսնելով տարակուսած մարդուն, ասաց.
— Ինձ ի՞նչ կտաս, եթե թագավորի երազը հայտնեմ քեզ:
Նա պատասխանում է.
— Ինչ որ խոստացավ թագավորը, կեսը քեզ կտամ։
Ասում է.
—Գնա և հայտնի՛ր, թե ժամանակն է, այսուհետև մարդիկ նենգավոր և խաբեբա կլինեն աղվեսի նման։
Եվ մարդը գնալով, թագավորին ասաց։ Բացատրությունը դուր եկավ նրան, որովհետև իսկապես մարդիկ նման էին աղվեսի։ Թագավորը տվեց նրան խոստացած դահեկանները։ Եվ մարդը խաբեց վիշապին ու չվերադարձավ նրա մոտ։
Ժամանակ անց, մի ուրիշ երազ տեսավ թագավորը, որ անձրևի փոխարեն երկնքից ոչխար էր տեղում։ Հրամայեց կանչել այն մարդուն, որ, ինչպես առաջին անգամ, մեկնաբանի երազը։ Նա թագավորից նույն բանն է խնդրում, բայց իբրև ապերախտ ամաչում է գնալ վիշապի մատ։ Եվ այնուամենայնիվ գնալով, պաղատագին ասաց.
— Մեղա՜ քեզ, հայտնիր երկրորդ երազի միտքը, և քեզ կտամ առաջին ու երկրորդ պարտքս։
Վիշապը առանց մարդու պարտազանցությունը հիշելու, ասաց.
— Գնա և հայտնի՛ր, թե ժամանակ է գալու, և եկել է արդեն, որ մարդիկ ոչխարի նման պարզամիտ պիտի լինեն։
Եվ գնալով, մարդը մեկնեց երազը։ Այս մեկնությունը ևս հավանելով, թագավորը դարձյալ տվեց նրան հազար դահեկան։ Վերցնելով դրամը, մարդը տարավ, հանձնեց վիշապին։
Դրանից հետո՝ թագավորը մի ուրիշ երազ ևս տեսավ, որ անձրևի փոխարեն երկնքից սուսեր էր տեղում։ Հրամայեց նորից կանչել այն մարդուն, որպեսզի դա ևս մեկնի։ Եվ մարդը խնդրելով նույն ժամանակը, գնում է վիշապի մոտ, որն անմիջապես, իբրև բարեկամի, մեկնում է երազը, ասելով.
— Գնա և հայտնի՛ր, թե ժամանակն է, որ մարդիկ դառնան բռնավորներ ու սուսերավորներ։
Եվ սովորելով այդ, մարդը մտածեց, «Ինչո՞ւ այժմ թողնեմ վիշապին հազար դահեկանը և կամ ինչո՞ւ մյուս հինգ հարյուրը ևս բերեմ, ավելի լավ է, խփեմ վիշապին ու սատկեցնեմ»։ Եվ ջանաց խփել վիշապին, բայց այդ նրան չհաջողվեց՝ վիշապը խույս տվեց նրանից։ Եվ մարդը զղջալով մտածում է. «Չարիք գործեցի, մյուս անգամ, երբ հարկ լինի, էլ ինչպե՞ս կգամ սրա մոտ»։
Տեսնելով, որ մարդը փոշմանել է, վիշապն ասաց նրան.
— Ո՜վ մարդ, դու մի տրտմիր, քանզի անձիդ թելադրանքով ոչինչ չես արել, այլ արել ես ժամանակի բերումով։ Խաբելդ կեղծավորների ժամանակ եղավ, զղջալդ ու հազար դահեկան տալդ՝ միամիտների, իսկ ինձ խփելդ՝ բռնավորների ժամանակ։

[cold skin]

Եզոպոսն ու լեզուն

Հին Հունաստանի նշանավոր գործիչ Քսանթոսը ճաշկերույթի համար իր ստրուկին ՝ Եզոպոսին ուղարկում է շուկա և պատվիրում բերել աշխարհի ամենալավ բանը:
Ճաշի ժամանակ հյուրերից յուրաքանչյուչ առջև մի աման լեզու է դրվում:
- Ի՞նչ է սա,-զայրացած հարցնում է Քսանթոսը:
-Լեզու է, տե՛ր իմ,-ասում է Եզոպոսը:
-Մի՞թե սա է աշխարհի ամենալավ բանը:
-Իհարկե, տեր ի՛մ, մի՞թե աշխարում լեզվից լավ բան կա: Լեզվով են ասվում բոլոր իմաստությունները, զվարթ երգերը: Լեզվով են շինվում քաղաքները: Նրանով են մարդիկ իրենց մտքերն ու զգացմունքներն արտահայտում:
-Լա՛վ, Եզոպո՛ս, հիմա էլ գնա շուկա և բեր աշխարհի ամենավատ բանը:
Եզոպոսն այս անգամ էլ շուկայից լեզու է բերում: Քսանթոսն այնպես է զայրանում, որ չգիտի ինչ անի:
-Մի՛ զայրացեք, տեր ի՛մ,-ասում է Եզոպոսը:-Լեզվից վատ ի՞նչ կա աշխարհում: Նրանով են կործանվում ամբողջ պետություններ, նրանով են ասվում բոլոր ստերը, հայհոյանքները… Լեզուն աշխարհի ամենալավ ու ամենավատ բանն է, նայած թե ինչպիսի բերանում է, նայած թե ով է տերը…

[Շինարար]

Մոդերատորական. հեղինակի ցանկությամբ թեման բաժանվել է երկու մասի: Չափածո առակներն առանձնացվել են «պոեզիա» բնորոշիչով «Առակներ» թեմայում: «Առակներ, իմաստուն պատմություններ» թեմային ավելացվել է «արձակ» բնորոշիչը: Թեմայի առաջին գրառման մեջ ավելացվել է նոր պահանջ, հետայսու այս թեմայում չափածո առակների տեղադրումը դիտարկվելու է թեմայից դուրս:

[E-la Via]

Ես ընտրում եմ երջանկությունը
(Սուֆիստական առակ)

Վարպետ Բահաուդինն իր ամբողջ կյանքի ընթացքում երջանիկ էր, ժպիտը երբեք չէր իջնում նրա դեմքից: Նրա ամբողջ կյանքը ներծծված էր տոնի բուրմունքով:
Նույնիսկ մեռնելիս նա ուրախ ծիծաղում էր: Թվում էր, թե բավականություն էր ստանում մահվան գալստից:
Աշակերտները խմբվել էին նրա շուրջը: Նրանցից մեկը հարցրեց.
-Ինրո՞ւ եք Դուք ծիծաղում: Ձեր ամբողջ կյանքում Դուք ծիծաղել եք, և մենք չէինք համարձակվում հարցնել, թե ինչպես է դա Ձեզ հաջողվում: Եվ ահա հիմա էլ՝ վերջին րոպենորին, Դուք ծիծաղում եք: Այստեղ ի՞նչ կա ծիծաղելու:
Ծեր վարպետը պատասխանեց.
- Շատ տարիներ առաջ ես եկա իմ Վարպեի մոտ, երիտասարդ, տասնութամյա մարդ, բայց արդեն խորապես տառապող: Վարպետս յոթանասուն տարեկան էր, իսկ նա ժպտում ու ծիծաղում էր հենց այնպես, առանց որևէ տեսանելի պատճառի: Ես նրան հարցրեցի. «Ինպե՞ս է դա Ձեզ հաջեղվում»: Եվ նա պատասխանեց. «Ներքուստ ես ազատ եմ իմ ընտրության մեջ: Պարզապես դա իմ ընտրությունն է: Ամեն առավոտ, երբ ես բացում եմ աչքերս, ես հարցնում եմ ինքս ինձ. ի՞նչ ընտրել այսօր՝ երջանկությո՞ւն, թե՞ տառապանք: Եվ այնպես է լինում, որ ես ընտրում եմ երջանկությունը, չէ՞ որ դա այնքան բնական է»:

[Ուլուանա]

Առակ երջանիկ լինելու մասին

Մի իմաստուն գնում էր ճանապարհով, հիանում էր աշխարհի գեղեցկություններով ու ուրախանում կյանքով։ Հանկարծ նա անտանելի ծանր բեռան տակ կռացած մի դժբախտ մարդու տեսավ։
– Դու ինչու՞ ես այդպիսի տառապանքների դատապարտում քեզ,– հարցրեց իմաստունը։
– Ես տառապում եմ իմ զավակների ու թոռների երջանկության համար,– պատասխանեց մարդը։– Իմ պապի հայրն ամբողջ կյանքում տառապել է պապիս երջանկության համար, պապս տառապել է իմ հոր երջանկության համար, հայրս տառապել է իմ երջանկության համար, և ես էլ իմ ամբողջ կյանքում տառապելու եմ, միայն թե իմ երեխաներն ու թոռները երջանիկ լինեն։
– Իսկ ձեր գերդաստանում գոնե մեկ հոգի երջանիկ եղե՞լ է,– հարցրեց իմաստունը։
– Ոչ, բայց իմ երեխաներն ու թոռներն անպայման երջանիկ կլինեն,– պատասխանեց դժբախտ մարդը։
– Անգրագետը չի կարող կարդալ սովորեցնել, իսկ խլուրդը չի կարող արծիվ դաստիարակել,– ասաց իմաստունը։– Սովորիր նախ ինքդ երջանիկ լինել, այդ ժամանակ կհասկանաս նաև, թե երեխաներիդ ու թոռներիդ ինչպես երջանիկ դարձնես։

[E-la Via]

Ընդունել ինքն իրեն
(Առակներ Օշոյի շարադրմամբ)

Դուք չեք կարող լինել ոչ այլ բան, քան այն, ինչ կաք: Թուլացեք: Գոյությանը դուք հարկավոր եք հենց այնպիսին, ինչպիսին կաք:

Մի անգամ թագավորը եկավ այգի և տեսավ թոշնող ու մեռնող ծառեր, թփեր ու ծաղիկներ: Կաղնին ասաց, որ ինքը մեռնում է, որովհետև չի կարող լինել այնքան բարձր, որքան սոճին: Դիմելով սոճուն` թագավորը տեսավ, որ նա տերևաթափ է լինում, որովհետև չի կարող խաղողի վազի նման խաղող տալ: Իսկ խաղողի վազը մեռնում է, որովհետև չէր կարող ծաղկել, ինչպես վարդը: Շուտով նա բույս գտավ, որ սրտին ուրախություն էր պատճառում, ծաղկուն էր և թարմ: Հարցուփորձ անելով` նա այսպիսի պատասխան ստացավ.
- Ես դա ինքնին հասկանալի բան եմ համարում: Չէ որ, երբ դու ինձ տնկում էիր, դու ցանկանում էիր ուրախություն ստանալ: Եթե դու կաղնի, խաղողի վազ ցանկանայիր ստանալ, դու դրանք կտնկեիր: Այդ պատճառով էլ ես մտածում եմ, որ չեմ կարող որևէ այլ բան լինել, բացի այն, ինչ կամ: Եվ ես ձգտում եմ զարգացնել իմ լավագույն հատկանիշները:

Դու այստեղ ես այն պատճառով, որ գոյությանը հարկավոր ես այնպիսին, ինչպիսին կաս: Հակառակ դեպքում մեկ ուրիշը կլիներ այստեղ: Դու յուրահատուկ, էական, չափազանց կարևոր ինչ որ բանի մարմնացում ես: Քեզ ինչո՞ւ է անհրաժեշտ Բուդդա լինել: Եթե Աստված ուրիշ բուդդա էլ ցանկանար, նա այնքան բուդդաներ կստեղծեր, որքան կցնականար: Բայց նա միայն մի Բուդդա ստեղծեց, այդքանը բավական է: Այդ ժամանակվանից նա ուրիշ Բուդդա կամ Քրիստոս չի ստեղծել: Մտածիր, թե Աշխարհը ինչպիսի ուշադրություն է հատկացրել հենց քեզ:
Դու ընտրյալ ես` ոչ Բուդդա, ոչ Քրիստոս,ոչ Կրիշնա: Նրանց գործն արված է, նրանք կատարել են իրենց ներդրումը գոյության մեջ: Այժմ դու այստեղ ես, որ կատարոս քո ներդրումը: Նայիր քեզ, դու կարող ես միայն ինքդ լինել... անհնար է , որ դու դառնաս ինչ-որ մեկ ուրիշը, դու կարող ես ուրախանալ և ծաղկել կամ էլ կարող ես թոշնել,եթե չես ընդունում ինքդ քեզ:

[E-la Via]

Կյանք, այլ ոչ թե տրամաբանություն
(Ձեն առակ)

Մի անգամ վանակնա Լին Չին զարմացրեց բոլորին: Երբ մեռավ նրա ուսուցիչը, Լին Չին լաց եղավ: Նա կանգնել էր, և արցունքները հոսում էին նրա այտերի վրայով: Նրա բարեկամները տարակուսում էին.

- Դու ի՞նչ ես անում: Այստեղ այսքան մարդ է հավաքվել, և նրանք բոլորը խառնվել են, անհարմար շփոթմունքի մեջ են քո վարքից: Նրանց մտքերը գրված են նրանց դեմքին. "Աներևակայելի է: Ուղղակի չի կարող պատահել: Լին Չին լաց է լինում: Մենք մտածում էինք, որ նա կապված չէ, և նրա ոգին ազատ է: Բայց ահա նա լալիս է: Նա ինքն էր մեզ սովորեցնում, որ հոգին անմահ է, որ մեռնում է միայն մարմինը, որ մարմինը նյութական թաղանթ է, որը մաշվում է ու վերադառնում է հողին: Էլ ինչո՞ւ է նա լաց լինում": Եվ մենք` քո բարեկամները, նույնպես չենք կարողանում հասկանալ քեզ: Դու սովորեցնում էիր, որ բանալին չկապվելու մեջ է: Այդ դեպքում ինչո՞ւ ես դու կապված քո ուսուցչի հետ:

Դրան Լին Չին պատասխանեց:
-Ձեր հարցը տրամաբանական է: Բայց ես ի՞նչ անեմ: Արցունքները հոսում են,և ես լալիս եմ: Հենց ինձ համար էլ հայտնություն էր այն, որ ես լաց եմ լինում: Ես ինքս էլ զարմացած եմ: Բայց ես ի՞նչ կարող եմ անել: Այս ձևով իմ մեջ դրսևորվում է կյանքը: Եվ ես չեմ սկսի ճնշել նրա դրսևորումները: Ես միշտ էլ կյանքն ամբողջությամբ եմ ընդունել: