Էս հարցը մի քիչ էն ծեծված կարիերա, թե ընտանիք հարցին ա նման, բայց էնքան էլ էդ չի: Բացատրեմ նախապատմությունը: Ուրեմն անցյալ գիշեր երեք հոգով խմում էինք (երկու կին, մի տղամարդ), երեքս էլ համալսարանում ենք աշխատում, բայց տարբեր ֆակուլտետներում: Մեկ էլ որտեղից որտեղ հոգեբանը (տղամարդը) սկսեց խոսել գործազրկությունից ու սինգլ լինելուց: Ասում ա՝ աշխատանք ու կողքին զուգընկեր ունենալն ինչ-որ առումով հասարակության առաջ պտիչկա դնելու պես մի բան ա: Ու ինչքան էլ ասեն, թե ինչքան լավն ես դու, ինչ լավ մասնագետ ես, մեկ ա, եթե գործազուրկ ես, ամեն ինչ աչքիդ սև ա էրևալու: Բայց ասեց, որ կանանց համար սինգլ լինելն ավելի սև ու վատ երևույթ ա, ինքնագնահատականն ա ընկնում-բան, քան գործազուրկ լինելը: Էստեղ երկուսս էլ չհամաձայնեցինք: Ժամանակին կնոջ համար կարևոր ա էղել կողքին տղամարդ ունենալը հենց թեկուզ ֆինանսական տեսանկյունից: Բայց հիմա, երբ կանայք անկախ են, հենց գործազրկությունն ա ամենաահավոր մղձավանջը: Ու երկուսս էլ մեր փորձից ասեցինք, որ տղամարդ չունենալն առանձնապես կատաստրոֆիկ չի էղել մեր կյանքում, բայց մի երկու ամիս գործազուրկ լինելն ամենակոշմար փորձն ա, որ երբևէ ունեցել ենք:
Ու հետաքրքիրն էն ա, որ երկուսս էլ ակադեմիայում ենք աշխատում ժամանակավոր պայմանագրերով, այսինքն՝ անընդհատ գործազրկության ռիսկի տակ ենք ու էդպես լինելու ենք առաջիկա մի քանի տարում:
Ու տենց, էկա տուն ու մտածեցի՝ թեմա բացեմ, տեսնեմ՝ ակումբցիների համար որի՞ բացակայությունն ավելի ողբերգական. աշխատանքի՞, թե՞ սիրո/հարաբերության/ամուսնության: Ու ինչու՞:
Մեջբերել
Մենակությունից չնեղվող մարդու համար առանց անձնականի ավելի հեշտ է, քան առանց աշխատանքի։
Ռուֆուս-ի խոսքերից
Էջանիշներ