Օրագրեր

[ivy]

Բոլոր նրանք, ովքեր Ակումբում կամ այլ սոց. ցանցերում «փաբլիք» օրագրեր ունեն: Ինչի՞ համար եք բաց օրագրեր պահում:
Եվ բոլոր նրանք, ովքեր այդ օրագրերը կարդում են: Ինչո՞ւ եք հետևում ուրիշների օրագրերին:

Ես հա մտածում եմ՝ Ակումբում օրագիր բացելու մասին ու էդպես էլ «ձեռքս չի գնում»: Համ ուզում եմ լիքը բաներ գրել ու կիսել դրանք ուրիշների հետ, համ էլ ինչ-որ շատ ինտիմ բան կա դրա մեջ, որին էդքան էլ պատրաստ չեմ: Մի ժամանակ livejournal-ում էի ակտիվ բլոգերություն անում, բայց հետո դադարեցի. հիմա ուղղակի Ակումբումս արած որոշ գրառումներ տանում եմ էնտեղ:

Դեռ ինքս էլ լավ չեմ հասկանում թե գրելու, թե չգրելու պատճառները. խոսքն իհարկե հենց բաց օրագրային գրառումների մասին է, որոնք ով ասես կարող է կարդալ:

Մի քիչ գրեք, թե էս թեմայով ինչ մտքեր ունեք:

[Sambitbaba]

Երևի ուղղակի ուրիշ ավելի հարմար բառ չկա այդ գրառումներն անվանելու համա՞ր...

Որովհետև, ինչ խոսք, որ օրագիր նշանակում է ոչ թե ամենօրյա գրառումների տեղ, այլ, իմ հասկացածով, լրիվ անձնական մի բան: Իսկ եթե լրիվ անձնական է, ինչու՞ բոլորին ցուցադրել:
Բայց կա մի առավելություն էլ. չգիտեմ, թե օրագիր պահողներն ինչ են հասկանում դրանով, բայց և այնպես այդ հասկացողությունը կարծես թե ստիպում է նրանց ինչ-որ յուրօրինակ մթնոլորտ ստեղծել իրենց համար, ինչից հաճախ շատ հաճելի ակնթարթներ են նվիրում ընթերցողին: Այդ է պատճառոը, որ սիրում եմ օրագրեր կարդալը, չնայած, եթե ազնվորեն խոսենք, երևի հենց այդ նույն օրագրերն են պատճառը, որ մենք զրկված ենք ստեղծագործական աշխատանքներ կարդալուց... Պատկերացնում եմ, որ օրագրային տասնյակ էջեր լրացնելու փոխարեն ասենք, Գալը, Բյուրը, Իմփրեշնը, Մարիշը, Ռուբին, Ալֆան, Նիկեան, Անոյինգը ու շատ ուրիշներ պատմվածքներ գրեին... (Դե, քո մասին չեմ ասում, Այվ ջան, քանի դու էլ իմ պես օրագրասիրահար չես...)

Մյուս կողմից էլ հեչ չեմ սիրում օրագրեր կարդալ... Մեկ-մեկ այնքան արտակարգ մտքերի ես հանդիպում, ուզում ես պատասխանել, մի բան ասել այդ առիթով... Երբեմն նամակով եմ գրում, իհարկե, բայց դա այն չէ, էլի...

Ես ինքս երևի թե երբեք օրագիր չբացեմ... Դե, ես զրուցասեր մարդ եմ, երբ մի բան ասում եմ, սիրում եմ, որ ինձ պատասխանեն: Եվ ընդհանրապես, ֆորումի ամենագերազանց բանը հենց այդ է` զրույցը: Ու ես այնքան եմ դրան սովորել արդեն, որ եթե նույնիւսկ, ասենք, քեզ ուղարկում եմ մի բան նամակով ու դու դրան չես արձագանքել, արդեն մեջս վախ կա, թե դու ուղղակի չես ստացել գրածս... Էնպես որ, նկատի ունեցիր, Այվ ջան. եթե մի բան գրեմ քեզ, պատասխանիր անպայման...

Մի ժամանակ բայց մտադրվել էի բացել այդ օրագիր կոչեցյալը: Բայց մի բանի համար միայն. որ տեղադրեմ ցիտատներ երեխեքի գրառումներից ու հանգիստ պատասխանեմ դրանց առանց տուգանային ստանալու վախի... Բայց հետո էլ մտածեցի, որ մեկ է, իրենք հետ պատասխանել չեն կարողանալու, - էնպես որ մեկ է, նորից ինչ-որ անիմաստ բան էր ստացվում...

Մի խոսքով, ինչ-որ բան էն չէ այս հարցում...

[Շինարար]

Ես գրում եմ, որովհետև հավես ա, բաներ կա, որ ուզում եմ պատմեմ, բաներ կա՝ ակնարկեմ և այլն: Մենակ ակումբում ունեմ, առաջ ֆեյսում ստատուսներ էլ էի գրում, ինձ համար օրագրին հավասար բան ա, բայց ակումբում ավելի ազատ եմիհարկե, ավելի անկապ, դե մենք մերոնցով ենք, հիմա էլ ֆեյսում համարյա չէ, որովհետև մեծ թվով ընկերներ հայերեն չեն կարդում հիմա ու հատկապես էն ընկերները, ում հետ ամենօրյա կամ հաճախակի շփման մեջ եմ, մի տեսակ, եթե ինչ-որ բան իրենց հետ ընդհանուր միջավայրում պիտի կիսեմ, նաև պիտի իրենց համար լինի, տենց մնացել ա ակումբը, որտեղ հաստատ գիտեմ՝ բոլորը հայերեն կարդում են:

Մի տեսակ արդեն սովորություն էլ ա դարձել, լիքը լինում ա, որ մտածում եմ, բայց էդպես էլ չեմ գրում, որովհետև արձագանք չկա, շատ քիչ մարդ ա կարդում, ով էլ կարդում ա, շատերին երևի էդքան հետաքրքիր չի, որովհետև առաջվա ստացածս ռեակցիայի հինգ տոկոսն էլ հիմնա չեմ ստանում, բայց հասկանում եմ, երևի շատ անկապ, կենցաղային, անիմաստ բաներ եմ պատմում:

[ivy]

Մի տեսակ արդեն սովորություն էլ ա դարձել, լիքը լինում ա, որ մտածում եմ, բայց էդպես էլ չեմ գրում, որովհետև արձագանք չկա, շատ քիչ մարդ ա կարդում, ով էլ կարդում ա, շատերին երևի էդքան հետաքրքիր չի, որովհետև առաջվա ստացածս ռեակցիայի հինգ տոկոսն էլ հիմնա չեմ ստանում, բայց հասկանում եմ, երևի շատ անկապ, կենցաղային, անիմաստ բաներ եմ պատմում:

Նկատել էի, որ չես սիրում, երբ գրածիդ վերաբերյալ քոմենթներ են լինում. բա էլ ինչ արձագանքի ես սպասում: Կամ ինչ ռեակցիա ես ուզում:

[Շինարար]

Նկատել էի, որ չես սիրում, երբ գրածիդ վերաբերյալ քոմենթներ են լինում. բա էլ ինչ արձագանքի ես սպասում: Կամ ինչ ռեակցիա ես ուզում:

Նայած քոմենթ, Բյուրը ինչ գրում եմ, բռնում պորտս տեղն ա դնում, ով լինի որ դուրը գա, բայց եսիմ, էն որ ասում ա խոսքը խոսք ա բերում, մի ժամանակ մի բան էի գրում, ասում էին՝ վայ սենց, ինձ հետ էլ սենց ա եղել, կամ ինչ հետաքրքիր ա, կամ լավ է, բանի տեղ մի դիր, կամ շնորհակալությունների, վարկանիշների ու անձնական նամակների տեսքով, խնդիրը շնորհակալությունը և վարկանիշը չեն, բայց դրանք ինդիկատոր են, որ կարդում են ու ՀԵՏԱՔՐՔԻՐ ա իրանց

[Աթեիստ]

Շին, կարծում եմ կարդացողների քանակը նույնն ա, ռեակցիա տվողներն են պակասել, էն էլ Այվիի ասած պատճառով ։)

[Նաիրուհի]

Օրագիրը անձնական տարածքի զգացողություն է ստեղծում, ոնց որ տան մեջ քո սենյակը։ Ինչ կուզես, կանես, կուզես՝ կփակվես էնտեղ ու կմենախոսես, կուզես՝ դուրս կգաս տնեցիների հետ զրուցելու։ Հա, հետաքրքիր զգացողություն է, երբ սենյակդ թափանցիկ պատերով է, տնեցիներն էլ, հյուրերն էլ տեսնում են՝ ինչով ես զբաղված էնտեղ, բայց թեկուզ էնքանը, որ չեն խանգարում, չեն միջամտում, դուրս գալուց էլ չեն հիշեցնում՝ ինչ են տեսել, ահագին հանգստացնող զգացողություն է։

Ես հաճախ մոռանում եմ, որ Ակումբի հյուրերն էլ կարող են դրանք կարդալ, էնտեղ հիմնականում գրում եմ բաներ, որոնք չեմ ուզում քննարկել, բայց պետք է մի ձև արտահայտեմ, թեկուզ միայն ինձ հասկանալի անկապ բառերով։

Մեկ-մեկ հին գրառումներս եմ կարդում ու զգում, որ հաճախ չեմ հիշում՝ ինչի կամ ում մասին եմ գրել, ու փոշմանում եմ, որ ավելի շատ հուշումներ չեմ տվել ինքս ինձ

Ակումբի օրագիրը մեկ-մեկ օրագիր է, մեկ-մեկ՝ բլոգ նայած ինչի մասին ես ուզում խոսել։ Համ էլ ես միշտ զգացողություն ունեմ, որ ուրիշներից ժամանակ ու ներվ եմ խլում այլ թեմաներում գրելով բաներ, որոնք նրանց գուցե հետաքրքիր չեն, բայց քանի որ հետաքրքրող թեմայում է, ստիպված կարդում են։ Տենց դեպքերում իմ տարածքում եմ գրում, որ մենակ էն մարդիկ կարդան, ովքեր տենց մի եսիմինչ կարևոր բան կարդալու ակնկալիք չունեն, ուղղակի էդ պահին ուզում են իմանալ՝ ինչ եմ գրել, ինչի մասին եմ մտածել կամ ինչ եմ զգում։

Խառն է մի խոսքով, բայց լավ է, որ օրագիրս կա, թե չէ մյուս բոլոր օրագիր պահելու փորձերս ավարտվել են դրանք վառելով կամ shift+delete-ով

[StrangeLittleGirl]

Եսի՞մ ինչու եմ օրագիր պահում: Չգիտեմ, շատերն ասում են՝ շատ բաց ու անկեղծ ես օրագրումդ, բլաբլաբլա, բայց գաղափար չունեն, թե ինչ կարգի ոչ անկեղծ եմ իրականում, որովհետև իմ ամենաինտիմ ու թաքուն մտքերն ուղղակի չեն գրվում օրագրում, ուրիշ տեղ են գրվում:

Ընդհանրապես, ես պահանջ ունեմ գրելու որոշ բաներ, որոնք ինչ-որ չափով անձնական են, ոչ փակ տարածքում են ու ինչ-որ քանակի ընթերցող ունեն: Ակումբն էդ առումով ամենաիդեալական տարածքն ա, որովհետև գիտեմ, որ օրագիրս շատ մարդ չի կարդում: Իսկ բլոգիս ընթերցողների թիվը բանը բանից անցել ա, լրիվ կանտրոլը կորցրել եմ դրա վրա, դրա համար էնտեղ մենակ վեհ գաղափարներից եմ խոսում: Մի անգամ բայց փորձեցի էդ լսարանի դիմաց շատ անձնականի անցնել: Վատ փորձ չէր, նույնիսկ շատ լավ էր:

Հետո, չգիտեմ՝ ինչու են մարդիկ հուշտ ըլնում անձնական բաներ գրելուց, բայց դրանք ամենալավ բանն են, ընթերցողի ռեակցիան էլ ամենալավ reward-ն ա, ու ոչ մի ստեղծագործական նյութի համար ստացած ռեակցիայի հետ չի համեմատվի: Մինչև հիմա ես մենակ շահել եմ դրանից: Չէ, սխալ եմ ասում: Վախտին livejournal-ում շատ էին հոգիս հանում, որ անձնական բաներ էի գրում: Բայց որ մեծացա ու հզորացա, էդպիսի ռեակցիաներն էլ դադարեցին:

Սամի ասածի հետ կապված մի բան ասեմ, որ օրագրերում գրելու արդյունքում չենք ստեղծագործում: Ինձ համար մեկը մյուսի հետ կապ չունի: Օրագիր գրելը մի ոլորտ ա, բլոգ գրելը՝ մի, ձեռագիր օրագիրս՝ մի, կոմպի նոթերը՝ մի, պատմվածք գրելը՝ մի լրիվ ուրիշ: Իհարկե, ի վերջո պատմվածք գրելու համար էս բոլոր տեղերից կարող եմ նյութեր գործածել, բայց ամեն դեպքում մեկը մյուսի հաշվին չի լինում (ու ի դեպ, եթե ակումբում որևէ բան չեմ դնում, բոլորովին չի նշանակում, որ չեմ գրում):

Իսկ թե ինչու եմ օրագիր կարդում, բարդ հարց ա: Երևի հենց էն պատճառով, ինչ մարդիկ իմն են կարդում: Ինձ թվում ա՝ սաղս էլ ծարավ ենք մտերիմ շփման, տեսնելու, թե ինչով են ուրիշներն ուրախանում, տխրում, ինչի մասին են երազում, ինչն ա էսօր իրանց անհանգստացնում: Ու էդ ամենը ֆեյսբուք գցած նկարներով կամ անկապ ստատուսներով չես տեսնում: Ֆեյսբուքում սաղ իրանց մենակ ռեկլամ են անում, իրանց խոցելի մասերը ցույց չեն տալիս:

Իսկ Սամի էս ասածը.

Մի ժամանակ բայց մտադրվել էի բացել այդ օրագիր կոչեցյալը: Բայց մի բանի համար միայն. որ տեղադրեմ ցիտատներ երեխեքի գրառումներից ու հանգիստ պատասխանեմ դրանց առանց տուգանային ստանալու վախի... Բայց հետո էլ մտածեցի, որ մեկ է, իրենք հետ պատասխանել չեն կարողանալու, - էնպես որ մեկ է, նորից ինչ-որ անիմաստ բան էր ստացվում...

ինձ ահագին դուր էկավ: Մտածում եմ՝ գուցե արժե՞ մոդերներին համոզել հենց օրագրեր բաժնում տենց մի թեմա ունենալ, որտեղ կարող ենք իրար ցիտել ու երկխոսությունների բռնվել: Որտև թեմայից դուրսում մի տեսակ էն չի, էդ սաղ գնում-կորում ա:

[StrangeLittleGirl]

Ես գրում եմ, որովհետև հավես ա, բաներ կա, որ ուզում եմ պատմեմ, բաներ կա՝ ակնարկեմ և այլն: Մենակ ակումբում ունեմ, առաջ ֆեյսում ստատուսներ էլ էի գրում, ինձ համար օրագրին հավասար բան ա, բայց ակումբում ավելի ազատ եմիհարկե, ավելի անկապ, դե մենք մերոնցով ենք, հիմա էլ ֆեյսում համարյա չէ, որովհետև մեծ թվով ընկերներ հայերեն չեն կարդում հիմա ու հատկապես էն ընկերները, ում հետ ամենօրյա կամ հաճախակի շփման մեջ եմ, մի տեսակ, եթե ինչ-որ բան իրենց հետ ընդհանուր միջավայրում պիտի կիսեմ, նաև պիտի իրենց համար լինի, տենց մնացել ա ակումբը, որտեղ հաստատ գիտեմ՝ բոլորը հայերեն կարդում են:

Մի տեսակ արդեն սովորություն էլ ա դարձել, լիքը լինում ա, որ մտածում եմ, բայց էդպես էլ չեմ գրում, որովհետև արձագանք չկա, շատ քիչ մարդ ա կարդում, ով էլ կարդում ա, շատերին երևի էդքան հետաքրքիր չի, որովհետև առաջվա ստացածս ռեակցիայի հինգ տոկոսն էլ հիմնա չեմ ստանում, բայց հասկանում եմ, երևի շատ անկապ, կենցաղային, անիմաստ բաներ եմ պատմում:

Շին, սրա համար մի լավ լուծում ունեմ իմ ֆեյսբուքում ընկերներս սիրուն-սիրուն տեսակավորած են. հայերեն կարդացողներ, հայերեն չկարդացողներ, մարդիկ, որոնք կարան որևէ բան կարդան ու մամայիս հասցնեն, կոլեգաներ և այլն: Ըստ այդմ էլ որոշում եմ որևէ բան պոստելուց ով տեսնի իմ հայերեն գրառումները հայերեն չկարդացողները չեն տեսնում: Բայց շատ հայ ընկերներ էլ խիստ տեղական, ոչ հայերեն գրառումներս չեն տեսնում (չնայած դրանցից քիչ եմ անում վերջերս), մեկ-մեկ էլ երկլեզու պոստեր եմ անում: Տենց, ֆեյսբուքը մեկ ա օրագիր չի դառնում: Էնտեղ պիտի սաղ լավը լինեն, վեհ լինեն, ցույց տան, որ իրանցից երջանիկ մարդ չկա աշխարհում: Ու պլյուս, ֆեյսբուքի ստատուսները գնում-կորում են: Հետո որ ուզում ես որևէ բան վերհիշել, զահլա բան ա գտնելը:

[ivy]

Իսկ Սամի էս ասածը.

Մի ժամանակ բայց մտադրվել էի բացել այդ օրագիր կոչեցյալը: Բայց մի բանի համար միայն. որ տեղադրեմ ցիտատներ երեխեքի գրառումներից ու հանգիստ պատասխանեմ դրանց առանց տուգանային ստանալու վախի... Բայց հետո էլ մտածեցի, որ մեկ է, իրենք հետ պատասխանել չեն կարողանալու, - էնպես որ մեկ է, նորից ինչ-որ անիմաստ բան էր ստացվում...

ինձ ահագին դուր էկավ: Մտածում եմ՝ գուցե արժե՞ մոդերներին համոզել հենց օրագրեր բաժնում տենց մի թեմա ունենալ, որտեղ կարող ենք իրար ցիտել ու երկխոսությունների բռնվել: Որտև թեմայից դուրսում մի տեսակ էն չի, էդ սաղ գնում-կորում ա:

Մոդերներին համոզել պետք չի. բացեք թեման, ինչ խնդիր կա

[Ուլուանա]

Մի տեսակ արդեն սովորություն էլ ա դարձել, լիքը լինում ա, որ մտածում եմ, բայց էդպես էլ չեմ գրում, որովհետև արձագանք չկա, շատ քիչ մարդ ա կարդում, ով էլ կարդում ա, շատերին երևի էդքան հետաքրքիր չի, որովհետև առաջվա ստացածս ռեակցիայի հինգ տոկոսն էլ հիմնա չեմ ստանում, բայց հասկանում եմ, երևի շատ անկապ, կենցաղային, անիմաստ բաներ եմ պատմում:

Շին, չեմ կարծում, թե հենց քո օրագրի նկատմամբ են արձագանքները քչացել, ուղղակի Ակումբում ընդհանուր պասիվացում կա՝ չգիտեմ՝ հենց արձագանքելու առումով, թե ընդհանրապես կարդալու։ Այսինքն՝ որ կարդալու առումով կա՝ հաստատ, բայց գուցե մարդիկ կան, որ ինչ–ինչ պատճառներով չեն արձագանքում, նույնիսկ եթե հավանում են։ Ես որ իմ հավանած գրառումներին միշտ արձագանքում եմ. եթե չեմ արձագանքում, ուրեմն կամ առանձնապես դուր չի եկել/չի հետաքրքրել/չեմ համաձայնել, կամ էլ ուղղակի չեմ կարդացել։ Ամեն դեպքում էդ ավելի քիչ չարձագանքելու (կամ ավելի քիչ կարդալու) երևույթը համատարած ա, իմ կարծիքով։ Չնայած երևի էդ ասածդ պահն էլ կա մի քիչ, որ հիմա կարծես ավելի հաճախ ես էդ պահին մտքիդ եկածը, քեզ անհանգստացրածը գրում՝ առանց շատ մտածելու, թե գրածդ ինչքանով կհետաքրքրի ուրիշներին, ուղղակի քեզ էդ պահին հուզում ա, արտահայտվելու պահանջ ունես, գրում ես, ինչը միանգամայն նորմալ ու ընդունելի մոտեցում ա օրագիր երևույթի դեպքում, ուղղակի բնական ա նաև, որ էդ դեպքում ամեն գրառումդ նույնչափ հետաքրքիր չի լինի ընթերցողների համար, ինչքան որ կլիներ, եթե ամեն գրառումդ անելիս չափեիր–ձևեիր, մտածեիր, թե ինչքանով արժե դա գրել, թե չէ, ինչքանով հետաքրքիր կլինի, ինչքանով հետդ համաձայնողներ կամ հավանողներ կլինեն։ Առաջ երևի ավելի ընտրովի էիր գրում։

[Ուլուանա]

Իմ՝ օրագիր գրելու դրդապատճառները մի քանիսն են։

Նախ շատ եմ սիրում գրել, սիրում եմ մտքերս գրավոր արտահայտել։ Ինձ էդ պրոցեսում զգում եմ ինչպես ձուկը ջրում։ Մի խոսքով՝ մեծ հաճույք է։

Ես իմ օրագրին վերաբերվում եմ որպես տան, որը պիտի լինի տաքուկ ու հարմարավետ, նաև սիրուն ու հավաք, ու էդ առումով սիրում եմ, որ օրագիրս նաև ինչ–որ չափով «կոկիկ» լինի, ասենք, աշխատում եմ հնարավորինս զերծ պահել բացասական, դեպրեսիվ, փնթփնթան ու դժգոհ գրառումներից, թեև, ինչ խոսք, մեկ–մեկ դժվար է լինում լրիվ խուսափել էդպիսի գրառումներից, բայց նույնիսկ էդպիսի գրառումներ անելիս աշխատում եմ էլի ահագին «վերահսկողություն» պահել ու չափը չանցնել։ Դե, չափն էլ ես եմ սահմանում, բնականաբար ։ Այլ կերպ ասած՝ օրագիրս ինձ համար ավելի շուտ տանս հյուրասենյակն է, քան առանձնասենյակը։

Չեմ կարող ասել, թե Ակումբի օրագիրս ինձ համար լիցքաթափվելու վայր է։ Եթե լիցքաթափվելու համար գրեի, շատ ավելի շատ կգրեի, շատ ավելի բաց ու ավելի շատ բաների մասին։ Ինձ համար հրապարակային օրագրի դեպքում որոշակի սահմանափակումներ կան. չափից դուրս անձնականն ինձ համար ընդունելի չի. կան որոշակի երևույթներ, զգացողություններ, մտքեր ու իրողություններ, որոնց մասին ոչ մի դեպքում չեմ գրի հրապարակային օրագրում։ Նաև զուտ անձնական ապրումների, զգացողությունների մասին աշխատում եմ չգրել, եթե դրանք անձնականից դուրս որևէ լրացուցիչ ասելիք չունեն, կարդացողին մտորելու նյութ չեն տալիս, այլ միայն կարեկցանք ու ապրումակցում են առաջացնում։ Ու քանի որ օրագիրն Ակումբում բոլորի համար հասանելի է, ինձ համար կարևոր է նաև, որ այն ինչ–որ չափով «տեսարժան» լինի, որ կարդացողը եթե չհավանի էլ, ապա գոնե չձանձրանա։ Էդ առումով, օրինակ, շատ խիստ վերաբերմունք ունեմ դժգոհ ու նվնվան գրառումների նկատմամբ. նման հոգեվիճակներում լինելիս (թեև ինձ հետ էնքան էլ հաճախ չի պատահում), սովորաբար գրում եմ ինքս ինձ համար կամ շատ փոքր թվով մարդկանց համար հասանելի, ասենք, բլոգում, որտեղ հնարավորություն ունեմ ընտրելու, թե կոնկրետ ովքեր տեսնեն տվյալ գրառումս, ինչպես նաև արձագանքներ ստանալու, բայց դա էլ հազվադեպ։ Ինձ համար նաև կարևոր է, որ օրագրումս չանեմ էնպիսի գրառումներ, որոնց համար վաղը կամ ավելի ուշ զղջալու եմ, ամաչելու եմ։ Իհարկե, հարյուր տոկոսով ոչ ոք չի կարող համոզված լինել, որ իր էսինչ մտքի կամ պատմածի համար մի օր չի փոշմանի, խոսքս դրա մասին չի, այլ երբ պահի ազդեցությամբ, գերհուզական վիճակում, հոգեկան հավասարակշռությունդ կորցրած՝ գրում ես էդ պահին քեզ հուզող, տանջող ինչ–որ բանի մասին, որը հաճախ հենց հաջորդ օրը կարդալիս ամոթից գետինն ես մտնում։ Ինչ խոսք, երբեմն լինում են նման գայթակղություններ, բայց կամ ինձ զսպում եմ, կամ էլ գրառումն անում, հետո ջնջում (մոտս մի տեղ անպայման պատճենելով ու պահպանելով ), թեթևացած շունչ քաշում ու փակում օրագրի էջը ։ Իհարկե, համոզված եմ, որ օրագրային գրառումներիցս ներվայնացողներ էլ կլինեն, բայց դե բոլորին գոհացնելու նպատակ չունեմ, կարևորը՝ ես ինքս զգամ, որ իմ սահմանած չափանիշներին ընդհանուր առմամբ բավարարում է օրագիրս։

Միաժամանակ օրագիրն ինձ համար ինչ–որ առումով մարդկանց՝ ինձ ճանաչել տալու գործիք է, կարելի է ասել։ Հատկապես որ ռեալ շփման մեջ ինձ ճանաչել տալու հարցում ահագին անտաղանդ եմ, հույսս զգալի չափով գրավորն է, իսկ օրագիրն՝ ավելի շատ ։ Ու կարծում եմ՝ համարյա բոլորի օրագրերն էլ էդ ֆունկցիան բավական հաջողությամբ իրականացնում են՝ անկախ նրանից՝ հեղինակներն էդպիսի նպատակ դրել են իրենց առջև, թե չէ։

Օրագիրն ինձ համար նաև գործիք է իմ կարծիքով հետաքրքիր, կարևոր, օգտակար գաղափարներ, մտահղացումներ, դիտարկումներ մարդկանց հետ կիսելու համար։

Եվ, ի վերջո, օրագիրն իմ կյանքի ժամանակագրությունն է, որն ուզում եմ ունենալ մի տեղ սիրուն հավաքած։ Գուցե մի օր երեխաներս, թոռներս, չգիտեմ էլ ովքեր կարդան, հետաքրքիր լինի, ի՞նչ իմանաս ։ Բայց նաև հենց ինձ համար է հետաքրքիր ու օգտակար։ Պարբերաբար կարդում եմ, վերհիշում, վերապրում, ի՞նչ մեղքս թաքցնեմ, ընդհանուր առմամբ գոհ եմ լինում կարդացածիցս ։ Ու ինձ լավ եմ զգում, որ գրի եմ առել էդ ամենը, ու որ կարդալիս գրեթե երբեք տհաճություն չեմ զգում, զղջումներ չեմ ունենում։

[Ուլուանա]

Հիմա պատասխանեմ էն հարցին, թե ինչու եմ կարդում ուրիշների օրագրերը։

Նախ ինձ համար համակրելի, կարևոր մարդկանց օրագրերը կարդալուս պատճառներից մեկն այն է, որ տեղյակ լինեմ, թե տվյալ մարդն ինչով է ապրում, ոնց է, ինչ հոգեվիճակների մեջ է և այլն, սա անկախ նրանից, թե ինչ գեղարվեստական, գեղագիտական, փիլիսոփայական կամ այլ արժեք ունեն տվյալ մարդու գրառումները։ Ասենք, մարդիկ կան, որոնց հետ որոշակի մտերմություն, հարազատություն կա, իրենց լավ ես վերաբերվում, անհանգստանում ես իրենց համար և այլն, բայց հաճախակի չեք խոսում, շփվում, իսկ օրագրի միջոցով, հատկապես եթե հաճախակի են գրում, ընդհանուր պատկերացում ես կազմում իրենց էդ ժամանակվա հոգեվիճակի, կյանքի մասին։

Կարդում եմ նաև մարդկանց ճանաչելու համար։ Սիրում եմ մարդկանց ուսումնասիրել, օրագրերի միջոցով ճանաչել, բացահայտել։ Նաև սիրում եմ օրագրերի միջոցով հետևել մարդկանց հոգևոր, հուզական և այլ ոլորտնեի աճին/անկումներին։ Ինձ համար էդ ամենը բավական հետաքրքիր ուսումնասիրության ոլորտ է ։ Ինձ համար մարդու օրագիրն իր մասին ահավոր շատ բան է ասում՝ անկախ նրանից, թե ինքն ինչքանով է լուրջ վերաբերվում իր օրագրին կամ ընդհանրապես օրագիր երևույթին, ու նաև անկախ նրանից, թե ինչքանով է, իր կարծիքով, բացվում ընթերցողի առջև։ Ես համարում եմ, որ մարդը ոնց էլ գրի, ինչ էլ գրի, ինչքան էլ փորձի էս կամ էն կերպ գրել, էս կամ էն կերպ երևալ, ամեն դեպքում ահագին բան է բացահայտում իր մասին, հենց թեկուզ հատուկ կերպարի մեջ մտնելով, եթե էդպես անում է։

Նաև մարդիկ կան, որոնց օրագրերը կարդալուց ուղղակի հաճույք եմ ստանում՝ մեկի դեպքում մի պատճառով, մի ուրիշի դեպքում՝ այլ։

[One_Way_Ticket]

Անձնական օրագիր երբեք չեմ ունեցել (ոչ ակումբում, ոչ որևէ այլ տեղ), բայց անկապում ու "էն որ"-ում մի ժամանակ հաճախ էի գրառումներ անում: Պատճառը բավական պարզ էր. բաներ կան, որ չես ուզում մեջդ պահել, բայց ծանոթներիդ կարծիքը դրա մասին լսել նույնպես չես ուզում: Վերջերս սակայն խուսափում եմ նման գրառումներից, այսօր ինտերնետը շատ է գլոբալիզացվել, որոնումն ու թարգմանությունը արտակարգ լավացել են: Ինչ գրեմ, վաղը մյուս օր կարող է իմ դեմ օգտագործվի

[StrangeLittleGirl]

Մոդերներին համոզել պետք չի. բացեք թեման, ինչ խնդիր կա

Տո շատ գիտեմ, չտանջվենք, բացենք, հետո մոդերները փակեն: