Զնաչիտ, ես եմ գրում ․․․․ Էս իմ կինոն ա, արդեն գիտեք։
Չէի տեսել։ Իմ ժանրը չի, իմ սպասածը չի կինոյից, բայց նայվեց։ Նախորդ Կինոսանտայի պես, եթե ինձ մնար, կյանքում չէի նայի, բայց իմ սանտայից գոհ եմ։
Ուրմենս, տեր և տիկին Սմիթները մեկ ու մեջ վիճում են, բայց պայման ունեն, որ եթե վիճել են, ուրեմն մինչև չբարիշեն, ննջասենյակից դուրս չեն գալիս։ Տիկին Սմիթը, մի քիչ յազվա խասյաթ ունի, ու բացի էտ պայմանից, մի ղուրուշ այլ պայմաններ էլ կան, որոնցից մեկը էն ա, որ ամիսը մեկ ամուսիններից մեկը կարա հարց տա, որին մյուսը պիտի բացարձակ ճիշտ պատասխան տա։ Վերջը, կինը հարցնում ա եթե հետ գնայիր կամուսնանայի՞ր էլի հետս, թե՝ չէ, որին ամուսինը բնականաբար պատասխանում ա՝ չէ, քանի որ վաբշե չէի ամուսնանա, ու սկսվում են խնդիրները։ Սրան գումարվում ա նաև էն, որ պարզվում ա, որ իրանց ամուսնությունը ինչ-ինչ պատճառներով սկի չի էլ համարմվում օրինական ամուսնություն, ու դավայ ռասվիադանյա ․․․․ բազարներ ․․․․ քամակ խաղացնել ․․ սիրային եռանկյունի ․․ վերջում, ամեն ինչ լավ ա։
Հիմա ․․․ երբ կարդում ես, որ ֆիլմը Հիչքոքին ա, բնականաբար սարսափ ես պատկերացնում, ու ձևավորվում ես համապատասխան ակնկալիքներ։ Բայց էս ֆիլմը էն ֆիլմն ա, որ ակնկալիքներդ քացու տակ ա քցում։ Ֆիլմը, արյան գիտերի փոխարեն, ավարտվում ա կրքոտ համբույրով, որը չես էլ տեսնում, քանի որ 1941 թվին ոչ մեկը կրքոտ համբույր չէր էրկրանավորի ․․․․ Կակոյ, սուկա, ռազաչեռովանի ․․․
Բայց, Հիչքոքը Հիչքոք չէր լինի, եթե լարվածություն չստեղծեր, որը, կներեք արտահայտությանս, կարմիր թելի պես անցնում է ողջ ֆիլմով։ Ուրեմն, Սմիթները սովորություն ունեն, որ ամուսնուն սափրում է կինը։ Երկու թե երեք տեսարան կա, երբ տիկին Սմիթը բրիտվեն ձեռը մոտենում ա պարոն Սմիթին։ Պարոն Սմիթը հեզաբարո սպասում է թրաշին։ Իսկ կինոդիտողը սպասում ա, որ հեսա-հեսա տիկինը կկտրի պարոնի բուգը։ Բայց, նիֆիգա ․․․․
Ամփոփեմ ․․․․․ չեմ փոշմանել, որ նայել եմ, բայց ոչ մեկին խորհուրդ չեմ տա նայել։ Ըստ էության, ոչինչ չասող ֆիլմ։ Իմ համար, ոչինչ չասող ֆիլմը պիտի հագեցած լինի տեսարաններով։ Եթե ոչ էն կա, ոչ էլ էն, ուրմեն ավելի լավ ա ֆուտբոլ նայեմ։
Մեջբերել
Էջանիշներ