Կինոսանտա 2

[Ռուֆուս]

Բյուրի համար շատ լավ որակով ու իր ուզած լեզվով արդեն գտել եմ, կարաք չանհանգստանաք

[Ռուֆուս]

Էս ինչ լավ ցանկ ա, վեց հատը տեսել եմ ու շատ ա դուրս եկել, երեք հատի մասին լսել եմ ու շատ եմ ուզում նայել ու մենակ մի հատ ա, որ ախմախ կինո ա

Sent from my Nexus 5 using Tapatalk

Պարզվեց 9 հատն եմ տեսել ու մենակ 4-ն ա, որ չեմ տեսել ու էդքանից մենակ երկուսն ա անծանոթ:

Պաստեռնակն էլ ազնիվ խոսք ես չեմ ուղարկել, չնայած սկզբում հենց դա էի նախատեսել, բայց հետո ավելի կայֆ կինո հիշեցի

[Ռուֆուս]

Էլի ես եմ առաջինը սկսելու՞

The Cook, The Thief, His Wife and Her Lover



Մի հատ շատ կարևոր զգուշացում, էս ֆիլմը հակացուցված է հղիներին, երեխաներին, թույլ նյարդեր ունեցող ու զզվող մարդկանց, ու ամենակարևորը ֆիլմի դիտելու ժամանակ հաց մի կերեք, թե չէ հետո նոթբուքը մաքրելը դժվար կլինի:

Մի փոքր ռեժիսորի՝ Փիթր Գրինուեյի մասին: Գրինուեյի հետ որոշ չափով ծանոթ եմ: Մոտ տասը տարի առաջ երբ սկսեցի հետաքրքրվել արթ-հաուսով, ամեն տեղ Գրինուեյի անունն էր հայտնվում ու որոշեցի մի քանի ֆիլմ դիտել: Էս ֆիլմն էլ կար ցուցակում, բայց սրան հերթը չհասավ, չնայած սկզբի մի փոքր հատված դիտել էի, բայց չեմ հիշում ինչ-ինչ պատճառներով կիսատ թողեցի (շատ մեծ սխալ, որը հիմա վերջապես ուղղեցի): Գրինուեյից տեսածս մյուս ֆիլմերից առանձնապես հիացած չեմ, մի կողմից ընդունում եմ, որ իրոք ունիկալ ռեժիսոր է՝ Պազիլինիի, Ֆելլինիի, Փարաջանովի, Տարկովսկու հետ հավասար հարթության վրա, բայց միշտ ինչ-որ բան կար, որը խանգարում էր ամբողջությամբ վայելել իր ֆիլմերը:

Գրինուեյի ֆիլմերը իմ համար էդքան ֆիլմ չեն հիշեցնում, ինչքան թատերական ներկայացման ու Վերածննդի դարաշրջանի կտավի համադրություն: Գրինուեյը ոճական հնարքների վարպետ է, հատուկ ուշադրություն է դարձնում լուսավորությանը, գույներին, տարածությանը, հագուստներին, դասական երաժշտությանը, շատ կադրերում եթե պաուզա սեղմես՝ կարծես Վերածննդի կտավ լինի՝ հսկայական տարածության մեջ փոքր մարդիկ: Գրինուեյը նաև կոնտրաստների վարպետ է՝ կարողանում է իրար հետ համադրել մերկությունն ու շքեղ կոստյումները, բնությունն ու ճարտարապետությունը, սեքսն ու մահը: Ես ինքս կնախընտրեի, որ Գրինուեյը ոչ բոլոր մարդկանց մերկացներ իր ֆիլմերում (իր համար կապ չունի դերասանը ջահել ա, երեխա, թե տատի-պապի, սիրուն ա, թե տգեղ, չաղ, թե նիհար, բոլորին անխտիր տկլորացնում ա), մեկ մեկ էլ մերկությունը հատում է էրոտիկայի ու պոռնոգրաֆիայի սահմանները, բայց միևնույնն է ի տարբերություն ասենք Լարս ֆոն Տրիերի, ամեն ինչ ճաշակով է անում, մտադրություն չունի դիտողին շոկ պատճառելու ու էդ ամենը վուլգարության չի վերածում:

Հիմա անցնենք «Խոհարարը, Գողը, Նրա Կինը ու Կնոջ Սիրեկանը» ֆիլմին: Ֆիլմի հերոսներն են խոհարար Ռիչարդը, ով Լոնդոնի ամենահայտնի ֆրանսիական ռեստորանի շեֆ-խոհարարն է, գանգստեր Ալբերտ Սպիկան, ով վերին աստիճանի ագրեսիվ, տհաճ ու զզվելի անձնավորություն է, նրա կինը՝ Ջորջինան, ով դժվարությամբ հանդուրժում է ամուսնու մշտական վիրավորանքները ու Ջորջինայի սիրեկան Մայքլը՝ կրթված ու հանգիստ բնավորությամբ գրախանութի տերը:

Ալբերտը իր ընկերների ու Ջորջինայի հետ ամեն օր ճաշում է իր ռեստորանում՝ Les Hollandaise-ում, որտեղ ամեն անգամ Ալբերտը աջ ու ձախ բոլորին վիրավորում է, սակայն վիրավորանքների մեծ մասը բաժին է ընկնում հենց Ջորջինային (կարելի է ասել ֆիլմի դիալոգների 90%-ը Ալբերտի մենախոսությունն է): Բոլորը ատում են Ալբերտին, թե իր մտերիմները, թե Ջորջինան, թե ռեստորանի անձնակազմը, բայց իմանալով Ալբերտի բռնի բնավորության մասին, ստիպված հանդուրժում են: Ջորջինան ռեստորանում ծանոթանում է մշտական հաճախորդներից մեկի՝ Մայքլի հետ ու հենց Ալբերտի քթի տակ ռեստորանի անձնակազմի ու հատկապես Ռիչարդի օգնությամբ սկսում է սիրով զբաղվել ռեստորանի տարբեր մասերում՝ զուգարանում, խոհանոցում, չուլանում և այլն: Բայց մի օր Ալբերտը իմանում է, որ Ջորջինան իրեն դավաճանում է, իսկ թե ինչ կատարվեց հետո ոչ միայն հուզիչ էր, այլ նաև բավականին զզվելի: Մի խոսքով չեմ ուզում սպոյլերներ անել, բայց ֆիլմի ամբողջ հանգուցալուծումը տանում է վերջին տխրահռչակ դրվագին ու լավ կլիներ հոգեբանորեն պատրաստված լինեիք ու սպասեիք անսպասելիին:

Ֆիլմը դուրս շատ եկավ, ամեն ինչ ընտիր էր, դերասանները ու հատկապես Ջորջինայի դերը խաղացող Հելեն Միրրենը ու Ալբերտի դերակատարար Մայքլ Գեմբոնը հոյակապ էին: Սյուժեն իրոք համարձակ էր ու ունիկալ, ոճական հնարքները՝ արտակարգ (ասենք ռեստորանի ամեն մի հատվածը մի գույնի մեջ էր ու երբ դերասանները մի սենյակից մյուսն էին անցնում, հագուկապի ու մանր դետալների գույները փոխվում էին), երաժշտությունը արտակարգ լավն էր, Մայքլ Նայմենի այ էս գործին նույնիսկ ֆիլմի մասին լսելուց առաջ էի ծանոթ.



Ու չնայած բավականին դաժան ու զզվելի տեսարանների, ֆիլմի հումորը տեղն էր ու լիքը խնդացել եմ:

Մի խոսքով, եթե դուք հայ ավանդական բարքերի կողմնակից եք, էս ֆիլմը ձերը չի, բայց եթե համարձակություն ունեք նոր բան փորձելու, անպայման նայեք, շոկը երաշխավորում եմ

Չգիտեմ ով է կինոսանտաս, սկզբում Բյուրի վրա էի կասկածում, որովհետև Ակումբում մենակ Բյուրի եղբայրն էր Գրինուեյի արվեստին ծանոթ, բայց հիմա իրոք չգիտեմ ով է սա ուղարկել: Հնարավոր ա, որ Սկեպտիկը լինի, կամ Ամպը, բայց ամեն դեպքում շատ շնորհակալ եմ: Նույնիսկ մտածում եմ, որ կարելի ա ևս մեկ անգամ էս ֆիլմը նայել՝ զուտ մանր մունր դետալները նկատելու համար:

[մարիօ]

Մի փոքր ռեժիսորի՝ Փիթր Գրինուեյի մասին: Գրինուեյի հետ որոշ չափով ծանոթ եմ: Մոտ տասը տարի առաջ երբ սկսեցի հետաքրքրվել արթ-հաուսով, ամեն տեղ Գրինուեյի անունն էր հայտնվում ու որոշեցի մի քանի ֆիլմ դիտել: Էս ֆիլմն էլ կար ցուցակում, բայց սրան հերթը չհասավ, չնայած սկզբի մի փոքր հատված դիտել էի, բայց չեմ հիշում ինչ-ինչ պատճառներով կիսատ թողեցի (շատ մեծ սխալ, որը հիմա վերջապես ուղղեցի): Գրինուեյից տեսածս մյուս ֆիլմերից առանձնապես հիացած չեմ, մի կողմից ընդունում եմ, որ իրոք ունիկալ ռեժիսոր է՝ Պազիլինիի, Ֆելլինիի, Փարաջանովի, Տարկովսկու հետ հավասար հարթության վրա, բայց միշտ ինչ-որ բան կար, որը խանգարում էր ամբողջությամբ վայելել իր ֆիլմերը:
Գրինուեյի ֆիլմերը իմ համար էդքան ֆիլմ չեն հիշեցնում, ինչքան թատերական ներկայացման ու Վերածննդի դարաշրջանի կտավի համադրություն: Գրինուեյը ոճական հնարքների վարպետ է, հատուկ ուշադրություն է դարձնում լուսավորությանը, գույներին, տարածությանը, հագուստներին, դասական երաժշտությանը, շատ կադրերում եթե պաուզա սեղմես՝ կարծես Վերածննդի կտավ լինի՝ հսկայական տարածության մեջ փոքր մարդիկ: Գրինուեյը նաև կոնտրաստների վարպետ է՝ կարողանում է իրար հետ համադրել մերկությունն ու շքեղ կոստյումները, բնությունն ու ճարտարապետությունը, սեքսն ու մահը: Ես ինքս կնախընտրեի, որ Գրինուեյը ոչ բոլոր մարդկանց մերկացներ իր ֆիլմերում (իր համար կապ չունի դերասանը ջահել ա, երեխա, թե տատի-պապի, սիրուն ա, թե տգեղ, չաղ, թե նիհար, բոլորին անխտիր տկլորացնում ա), մեկ մեկ էլ մերկությունը հատում է էրոտիկայի ու պոռնոգրաֆիայի սահմանները, բայց միևնույնն է ի տարբերություն ասենք Լարս ֆոն Տրիերի, ամեն ինչ ճաշակով է անում, մտադրություն չունի դիտողին շոկ պատճառելու ու էդ ամենը վուլգարության չի վերածում:

Ես էս ռեժիսորի մասին կյանքումս չէի լսել ու նույնիսկ որ թրեյլերը նայեցի դուրս չեկավ չգիտեմ ինչի, բայց քո գրածը հետաքրքիր էր, միգուցե նայեմ էլ:
Ռուֆ, Թրիերն էլ ա ճաշակով անում բայց․ ամեն ինչ չէ, բայց անում ա
Հա, մեկ էլ Սկեպտիկը չի մասնակցում, նենց որ չի կարա քո սանտան լինի

[Ռուֆուս]

Ես էս ռեժիսորի մասին կյանքումս չէի լսել ու նույնիսկ որ թրեյլերը նայեցի դուրս չեկավ չգիտեմ ինչի, բայց քո գրածը հետաքրքիր էր, միգուցե նայեմ էլ:
Ռուֆ, Թրիերն էլ ա ճաշակով անում բայց․ ամեն ինչ չէ, բայց անում ա
Հա, մեկ էլ Սկեպտիկը չի մասնակցում, նենց որ չի կարա քո սանտան լինի

Գրինուեյը չափից դուրս արտ-հաուս ա, դրա համար հայտնի չի, իր ֆիլմերի մեծ մասը իմ համար իսկական տանջանք ա նայելը, բայց The Cook, The Thief, His Wife and Her Lover-ը իր ամենախաղարկային ու ստանդարտ ֆիլմն ա: Ի դեպ իր ֆիլմերում լիքը հայտնի դերասաններ են խաղացել, էս ֆիլմում Գեմբոնն ա (Դամբլդորը), Հելեն Միրրենը, Tim Roth-ը, Pillow Book-ում Ewan McGregor-ն ա խաղում, Goltzius and the Pelican Company-ում F. Murray Abraham-ը կա, Nightwatching-ում Մարտին Ֆրիմենը, Baby of Macon-ում Ջուլիա Օրմոնդն ա ու Ralph Fiennes-ը: Բայց նայի, ինձ թվում ա սա դուրդ կգամ, իսկ մյուս ֆիլմերի համար գարանտիա չեմ տալիս

Ես Թրիերից վերջինը Անտիքրիստոսն եմ տեսել ու ամբողջ հոգով ու սրտով ատում եմ էդ կինոն, Նիմֆոմանկային հերթ չի հասել:

Վայ, Սկեպտիկը չկա՞, բա Woman in Dunes-ն ո՞վ ա ուղարկել Սկեպտի սիրած կինոն ա:

[մարիօ]

Գրինուեյը չափից դուրս արտ-հաուս ա, դրա համար հայտնի չի, իր ֆիլմերի մեծ մասը իմ համար իսկական տանջանք ա նայելը, բայց The Cook, The Thief, His Wife and Her Lover-ը իր ամենախաղարկային ու ստանդարտ ֆիլմն ա: Ի դեպ իր ֆիլմերում լիքը հայտնի դերասաններ են խաղացել, էս ֆիլմում Գեմբոնն ա (Դամբլդորը), Հելեն Միրրենը, Tim Roth-ը, Pillow Book-ում Ewan McGregor-ն ա խաղում, Goltzius and the Pelican Company-ում F. Murray Abraham-ը կա, Nightwatching-ում Մարտին Ֆրիմենը, Baby of Macon-ում Ջուլիա Օրմոնդն ա ու Ralph Fiennes-ը: Բայց նայի, ինձ թվում ա սա դուրդ կգամ, իսկ մյուս ֆիլմերի համար գարանտիա չեմ տալիս

Ես Թրիերից վերջինը Անտիքրիստոսն եմ տեսել ու ամբողջ հոգով ու սրտով ատում եմ էդ կինոն, Նիմֆոմանկային հերթ չի հասել:

Վայ, Սկեպտիկը չկա՞, բա Woman in Dunes-ն ո՞վ ա ուղարկել Սկեպտի սիրած կինոն ա:

Գնում ա նայելու

[մարիօ]

Երեկ գիշեր The Cook, The Thief, His Wife and Her Lover-ը նայեցի, ժամանակի կորուստ չէր իհարկե, բայց էնպես էլ չէր, որ դուրս եկավ ու ես հաստատ Գրինուեյին Տարկովկսու ու Փարաջանովի անունների կողքին չէի դնի։ Արդեն նշվել ա, որ չափից դուրս արտհաուս էր ու էդ ինձ դուր չեկավ, ամեն ինչ շատ էր էս ֆիլմում, սկսած գույներից, վերջացրած մտքերով ու գաղափարներով։ Ես չեմ սիրում նենց կինոները, որ ամեն ինչ շատ ա լինում, էդ ճնշում ա, չի թողնում հանգիստ նայել, իսկ էս ֆիլմում ոնց որ հատուկ շեշտ դրված լիներ ունիկալ մի բան ստանալու վրա։ Առանց էդ ավելորդ շատության էլ կարելի էր ունիկալ գործ ստանալ ինձ թվում ա։
Իրոք, ավելի շատ թատերական ներկայացում ոնց որ լիներ, ոչ թե ֆիլմ․ կադրերի ու գույների, տեսարանների փոփոխությունը էնպես էր արված, որ թվում էր թատրոնում եմ, ոչ թե մեր տանը նստած կինո եմ նայում կոմպով։
Մի բան էլ կա, որ ինձ դուր չեկավ․ ագրեսիան շատ էր, շատ-շատ․ եթե կա մի բան, որ ես չեմ սիրում ֆիլմերում, էդ ագրեսիան ա, իսկ էս ֆիլմում դա շատ էր ու ինձ էլի ավելորդ լարում էր, խանգարում հաճույք ստանալ ֆիլմից։ Առավել ևս, որ էդ ագրեսիան շատ հաճախ վերածվում էր բռնությունների տեսարանների, մեկ-մեկ էլ սեռական բռնությունների։ Սրտից թույլ մարդկանց իրոք չարժի նայել։ Էս կինոյից հետո սկսեցի կասկածել, որ ես էլ եմ սրտից թույլ։
Դերասանական խաղը բայց շատ լավն էր, Ալբերտը խզարում էր
Հա, մեկ էլ՝ վերջին կանիբալիզմի տեսաարանը տենց էլ ուղեղումս չտեղավորվեց, երեկվանից ուզում եմ հասկանամ, թե ինչի՞ համար էր հենց էդպիսի լուծում տրվել, իմաստը՞
Հ․Գ․ Հիմա պարզ ա, թե ումից ա ոգեշնչվում Խոդորովսկին իրա կինոները նկարելուց։

Ժող, եթե էլի ինչ-որ մեկը նայել ա էս կինոն, կարծիքներ ասեք, իմանանք։

[Ռուֆուս]

Ինձ մի քանի բան ահավոր շատ էր դուր եկել;

Նախ պատին Ֆրանս Հալսի էս նկարն էր խփած.

Նախ խորհրդանշական է նրանով, որ էս ֆիլմից մոտ 15 տարի անց Գրինուեյը սկսեց հոլանդական նկարիչներին նվիրված ֆիլմեր նկարահանել (Ռեմբրանտին, Գոլցիուսին ու Բոսխին նվիրված, Բոսխի ֆիլմը էս տարի պետք ա դուրս գա): Հետո իմ կարծիքով սա Ալբերտի շայկան էր խորհրդանշում ու եթե ուշադիր լինեիր, տարբեր դրվագներում նկարի մեջ տարբեր մարդիկ էին լուսավորված: Ճիշտն ասած էդքան ուշադիր չէի, բայց մտածում եմ սա էլ է խորհրդանշական, բայց հնարավոր ա էն մարդկանց էր լուսավորում, ում որ էդ դրվագում Ալբերտը վիրավորում էր:

Հետո մի հատված կար Ալբերտը, Ջորջինան ու մնացած ընկերները սեղանի մոտ նստած ոնց որ Լեոնարդոյի «Խորհրդավոր ընթրիքը» լիներ:

Երբ Մայքլն ու Ջորջինան սկսեցին իրար հետ խոսել, Մայքլն ասաց, որ մի հատ ֆիլմ էր տեսել, երբ գլխավոր հերոսները իրար հետ առաջին կես ժամվա ընթացքում ոչ մի բառ չէին փոխանակել, ու նոր ջոգում ես, որ էս ֆիլմում էլ է կես ժամ անցել ու Մայքլն ու Ջորջինան վերջապես իրար հետ սկսեցին խոսել

Գունային սիմվոլիկան էլ չեմ հասկանում, բայց ռեստորանի դրսի գույները կապույտ էին, ներսի գույները՝ կարմիր, խոհանոցը կանաչ, զուգարանն էլ սպիտակ ու բացի հագուստի գույներից, որոնք համապատասխան ձևի փոխվում էին, Ջորջինայի սիգարետի գույներն էլ էին փոխվում:

Մեկ էլ ռեվյուներն էի կարդում, մեկի գրածը ահավոր ձևի բացեց, ասում ա The best movie about French Revolution I've ever seen. Հիշի, թե Մայքլը վերջում ինչ «կերավ»

Համաձայն եմ, որ ագրեսիան շատ ա, բայց ավելի դաժան կինոներ էլ կան, օրինակ French New Wave-ի կինոները:

[մարիօ]

Ինձ մի քանի բան ահավոր շատ էր դուր եկել;

Նախ պատին Ֆրանս Հալսի էս նկարն էր խփած.

Նախ խորհրդանշական է նրանով, որ էս ֆիլմից մոտ 15 տարի անց Գրինուեյը սկսեց հոլանդական նկարիչներին նվիրված ֆիլմեր նկարահանել (Ռեմբրանտին, Գոլցիուսին ու Բոսխին նվիրված, Բոսխի ֆիլմը էս տարի պետք ա դուրս գա): Հետո իմ կարծիքով սա Ալբերտի շայկան էր խորհրդանշում ու եթե ուշադիր լինեիր, տարբեր դրվագներում նկարի մեջ տարբեր մարդիկ էին լուսավորված: Ճիշտն ասած էդքան ուշադիր չէի, բայց մտածում եմ սա էլ է խորհրդանշական, բայց հնարավոր ա էն մարդկանց էր լուսավորում, ում որ էդ դրվագում Ալբերտը վիրավորում էր:

Հետո մի հատված կար Ալբերտը, Ջորջինան ու մնացած ընկերները սեղանի մոտ նստած ոնց որ Լեոնարդոյի «Խորհրդավոր ընթրիքը» լիներ:

Երբ Մայքլն ու Ջորջինան սկսեցին իրար հետ խոսել, Մայքլն ասաց, որ մի հատ ֆիլմ էր տեսել, երբ գլխավոր հերոսները իրար հետ առաջին կես ժամվա ընթացքում ոչ մի բառ չէին փոխանակել, ու նոր ջոգում ես, որ էս ֆիլմում էլ է կես ժամ անցել ու Մայքլն ու Ջորջինան վերջապես իրար հետ սկսեցին խոսել

Գունային սիմվոլիկան էլ չեմ հասկանում, բայց ռեստորանի դրսի գույները կապույտ էին, ներսի գույները՝ կարմիր, խոհանոցը կանաչ, զուգարանն էլ սպիտակ ու բացի հագուստի գույներից, որոնք համապատասխան ձևի փոխվում էին, Ջորջինայի սիգարետի գույներն էլ էին փոխվում:

Մեկ էլ ռեվյուներն էի կարդում, մեկի գրածը ահավոր ձևի բացեց, ասում ա The best movie about French Revolution I've ever seen. Հիշի, թե Մայքլը վերջում ինչ «կերավ»

Համաձայն եմ, որ ագրեսիան շատ ա, բայց ավելի դաժան կինոներ էլ կան, օրինակ French New Wave-ի կինոները:

Նկարի պահը, հա, շատ լավ ա մտածված, բայց էդ սիմվոլներից դուրս մի հատ աբսուրդի ժանրից տեսարան կար, չնայած չէ, շատ կար, օրինակ, որ էն երեխին նենց վախացրեց, որ ուշքը գնաց. կինոն ինչքան էլ սիրուն նկարած լինի, ինձ վատացնում են սենց գաղափարները: Էս դեպքում տվել անցել ա նույնիսկ Թրիերին:
Բոսխի մասին կինոն որ նկարի, անպայման կնայեմ, համ սիրածս նկարիչներից ա, համ էլ հետաքրքիր կլինի իրա մոտեցումը Բոսխին:

[Վոլտերա]

Երեկ գիշեր The Cook, The Thief, His Wife and Her Lover-ը նայեցի, ժամանակի կորուստ չէր իհարկե, բայց էնպես էլ չէր, որ դուրս եկավ ու ես հաստատ Գրինուեյին Տարկովկսու ու Փարաջանովի անունների կողքին չէի դնի։ Արդեն նշվել ա, որ չափից դուրս արտհաուս էր ու էդ ինձ դուր չեկավ, ամեն ինչ շատ էր էս ֆիլմում, սկսած գույներից, վերջացրած մտքերով ու գաղափարներով։ Ես չեմ սիրում նենց կինոները, որ ամեն ինչ շատ ա լինում, էդ ճնշում ա, չի թողնում հանգիստ նայել, իսկ էս ֆիլմում ոնց որ հատուկ շեշտ դրված լիներ ունիկալ մի բան ստանալու վրա։ Առանց էդ ավելորդ շատության էլ կարելի էր ունիկալ գործ ստանալ ինձ թվում ա։
Իրոք, ավելի շատ թատերական ներկայացում ոնց որ լիներ, ոչ թե ֆիլմ․ կադրերի ու գույների, տեսարանների փոփոխությունը էնպես էր արված, որ թվում էր թատրոնում եմ, ոչ թե մեր տանը նստած կինո եմ նայում կոմպով։
Մի բան էլ կա, որ ինձ դուր չեկավ․ ագրեսիան շատ էր, շատ-շատ․ եթե կա մի բան, որ ես չեմ սիրում ֆիլմերում, էդ ագրեսիան ա, իսկ էս ֆիլմում դա շատ էր ու ինձ էլի ավելորդ լարում էր, խանգարում հաճույք ստանալ ֆիլմից։ Առավել ևս, որ էդ ագրեսիան շատ հաճախ վերածվում էր բռնությունների տեսարանների, մեկ-մեկ էլ սեռական բռնությունների։ Սրտից թույլ մարդկանց իրոք չարժի նայել։ Էս կինոյից հետո սկսեցի կասկածել, որ ես էլ եմ սրտից թույլ։
Դերասանական խաղը բայց շատ լավն էր, Ալբերտը խզարում էր
Հա, մեկ էլ՝ վերջին կանիբալիզմի տեսաարանը տենց էլ ուղեղումս չտեղավորվեց, երեկվանից ուզում եմ հասկանամ, թե ինչի՞ համար էր հենց էդպիսի լուծում տրվել, իմաստը՞
Հ․Գ․ Հիմա պարզ ա, թե ումից ա ոգեշնչվում Խոդորովսկին իրա կինոները նկարելուց։

Ժող, եթե էլի ինչ-որ մեկը նայել ա էս կինոն, կարծիքներ ասեք, իմանանք։

Մար, ինձ թվում էր Լարսի սիրահարի մոտ էս հարցերը պետք ա որ չառաջանային Ես նենց զարմացած եմ, ոնց կարա էս ֆիլմը ինչ-որ մեկի մոտ ժամանակի կորուստ չէր իհարկե, բայց էնպես էլ չէր, որ դուրս եկավ ձևով ընկալվեր, այսինքն էս կինոյի համար կամ պետք ա առնվազն ցնդվել, կամ էլ զզվել ու լիքը վատ բառերով բնութագրել: Տարօրինակ էր արձագանքդ :Ճ

[Վոլտերա]

Ուրեմն էս ֆիլմը (The Cook, The Thief, His Wife and Her Lover) որ սկսեց, ես նենց համոզված էի ձանձրանալու եմ, որովհետև, հա, ինչքան էլ արթհաուս, ներկայացման էֆֆեկտ ունեցող բոլոր ֆիլմերը չեն, որ կլանված ու առանց հորանջելու կնայես, ու էս ֆիլմի սկզբում ոնց որ վերջին շարքերում նստած հանդիսատես լինեի, այ էդքան մանր ինձ թվաց առաջին տեսարանը: Բայց Մեծն Thief-ը հենց սկսեց իրեն ցույց տալ, զգացի որ չէ, մի թույն բան ա պատրաստվում կատարվել էս ֆիլմում: Հա նախ ասեմ, որ ֆիլմը հավանելու պայմաններից մեկը ինձ համար ֆիլմը նայելու ընթացքում ժամանակի զգացողության վերացումն ա, այսինքն ամեն տաս-տասնհինգ րոպեն մեկ չէի ստուգում՝ ինչքան է անցել, կամ ինչքան է մնացել, ինչքան հիշում եմ ընդհանրապես աչքս էդ կողմը չէի տանում:
Խոհանոցի խտացած գույները ու մեկ էլ էն երգող երեխան էնքան թույն կադր էր, որ հետ տարա՝ նորից նայեմ, հետո էդ տեսարանը ոնց որ հատուկ արած լիներ, որ նայողը խոհանոցի հոտերը զգա ու ավելի խորանա ֆիլմի մեջ: Ռեստորանում ուտելու պահերը Food porn ժանրից էր լրիվ, դրան էլ գումարվում էր Ալբերտի ագրեսիան ու շատախոսությունը, լրիվ միքս էր ստացվում:
Բա ֆիլմի երաժշտությունը
Վերջի հետ կապված մի բան ասեմ. իհարկե ինքը ցնցող էր՝ իրա ամեն ինչով, դա հեչ, բայց ես չհասկացա Ալբերտին էդ պահին, որովհետև ինքը դրանից առաջ հա ասում էր բերեք սրան ուտեմ ու նենց տոնով էր ասում, որ վերջում համոզված էի՝ ինքը դա շատ հավեսով էր ուտելու ու մինչև վերջ: Բայց դե տենց էլ ֆիլմն իրա ժանրը կփոխեր ու երևի էդքան ազդեցիկ չէր լինի: Մինչև հիմա էդ վերջին պստիկ կտորը որ հիշում եմ, թաքուն վատանում եմ:
Գրինուեյից առաջին ֆիլմն էր, բայց նայելուց հետո իր մյուս գործերը միանգամից to watch կարգավիճակը ստացան: Երևի նույնիսկ արժի իր մասին առանձին թեմա բացել:
Ուրախացա, որ Ռուֆը հավանել էր
Իսկ Մարիամից սպասում էի

[մարիօ]

Մար, ինձ թվում էր Լարսի սիրահարի մոտ էս հարցերը պետք ա որ չառաջանային Ես նենց զարմացած եմ, ոնց կարա էս ֆիլմը ինչ-որ մեկի մոտ ժամանակի կորուստ չէր իհարկե, բայց էնպես էլ չէր, որ դուրս եկավ ձևով ընկալվեր, այսինքն էս կինոյի համար կամ պետք ա առնվազն ցնդվել, կամ էլ զզվել ու լիքը վատ բառերով բնութագրել: Տարօրինակ էր արձագանքդ :Ճ

Հա, բայց էս նենց չի, որ ահավոր զզվելի ա ու կարամ ասեմ, որ վատն ա, բայց նենց էլ չի, որ տեղ կգտնի իմ արտհաուսների ցանկում: Մի րոպե. էդ ի՞նչ էիր սպասում Մարիամից

[Վոլտերա]

Հա, բայց էս նենց չի, որ ահավոր զզվելի ա ու կարամ ասեմ, որ վատն ա, բայց նենց էլ չի, որ տեղ կգտնի իմ արտհաուսների ցանկում: Մի րոպե. էդ ի՞նչ էիր սպասում Մարիամից

Սպասում էի, որ կամ ընդհանրապես չես հավանելու, կամ էլ նենց չի որ վատն էր, բայց...

[Ռուֆուս]

Էս ոչ մեկ չի ուզու՞մ կինոները նայի: Մենք Բյուրին բաժին ընկած կինոն ենք նայել, մի բան գրի, քննարկենք:

[Աթեիստ]

Շատ եմ ուզում նայեմ, բայց ուզելուց առաջ չեմ կարում գնամ։

Sent from my Elephone P8000 using Tapatalk