The Kite Runner-ըՌուֆուս-ի խոսքերից
The Kite Runner-ը
Blessed the poison which brings the end
Իսկ իրական կյանքում երևի շատ ավելի լուրջ թեմաներով լուրջ մտքե՞ր են արտահայտվում առաջին ու հավանաբար վերջին հանդիպման ժամանակ ))) Ինձ հենց էդ բնականությունը դուր եկավ, որ ոչ մի բան իդեալականացված չէր, մաքսիմալ մոտ էր իրականությանը։Ես էդ կինոն չսիրեցիՍկզբի մասերը հեչ համոզիչ չեն: Երկխոսությունների մեծ մասում էլ մենակ տուֆտում են:
Before Sunrise-ում խոսակցություններն իրոք շատ բնական էին, առանց ձևական պաթոսի, չափազանցությունների: Ընդհանուր շատ ռեալ ֆիլմ էր ինքը, էն որ նայում ես ու մտածում` հենց սենց էլ կլիներ իրականում:
Blessed the poison which brings the end
ես չեմ գրելսկսի քարկոծել
Անբնականությունը հենց սկզբում ա: Սելինը որ վեր ա կենում, իջնում ա գնացքից: Էդ պահը շատ անհամոզիչ ա: Ոչ մի բան դրան բերած չի լինում, ոչ մի «կախարդական» բան էղած չի լինում, բայց նա հանկարծ վեր ա կենում, լրիվ անծանոթ մարդու համար ընդհատում ա իրա ճամփան: Ու մեկ էլ էդ իրանց խոսակցությունները, ինչքան էլ բնական լինեն, բավական տափակ ու կլիշեոտ են, էդ ա ասածս: Ավելի շուտ, իրանց տարիքին համապատասխան ա. 22-23 տարեկան ջահելները կարող ա հենց տենց էլ մտածեն, բայց մի քիչ ավելի մեծ տարիքում որ նայում ես, շատ տափակ ա թվում:
Հիմա որ ասեմ, կասեք սփոյլում ա
Իդեալականացվածությունը երկրորդ մասում ա, երբ էդ ուղղակի մի անգամ միասին անցկացրած հաճելի օրը երկուսին էլ մնացած սաղ կյանքում հետապնդում ա:
Բյուր, սպասի ասեմ էլի ինչն ա սպոյլեր, ինչը չէ: Բովանդակությունը համառոտ պատմելը, կամ ընդհանուր սյուժեն նկարագրելը սպոյլերություն չէ: Ասենք IMDB-ում որ բացում ֆիլմի մասին կարդում ես, միշտ կրճատ նկարագրություն է լինում՝ թե ֆիլմի գործողություններն ինչի մասին են: Սպոյլեր են համարվում ֆիլմում սյուժեի էն առանցքային կամ կարևոր պահերը, որոնք ֆիլմը չնայած մարդու համար կփչացնեն ֆիլմը դիտելու ժամանակ ստացած հաճույքը: Ասենք Star Wars-ը կարաս պատմես, որ գործողությունները տեղի են ունենում հեռավոր ապագայում, որտեղ քաջ ու արի ջեդայները պայքարում են գալակտիկական կայսրության դեմ: Կարաս պատմես, որ ջեդայներից մեկը՝ Լուկ Սկայուոքերը թրեյնինգ է անցնում Մաստեր Յոդայի մոտ, Դարթ Վեյդերը Death Star տիեզերանավով փորձում է վերացնել ապստամբներին և այլն և այլն, բայց սպոյլեր է, երբ բացահայտ գրում ես, որ Դարթ Վեյդերը Լուկի հայրն է:
Ասենք Մուստանգում աղջիկների հետագա ճակատագիրը բացահայտելը սպոյլեր ա, բայց ֆիլմում էդ սյուժեի մանրամասներն էդքան կարևոր չէին, քան հոգեբանական նրբությունները: Կարալի էր ընդամենը ասեիր, որ աղջիկներին սկսում են պսակել՝ առանց մանրամասնելու, դե որ մեկի պսակադրությունը ինչ հետևանքների ա բերում:
Բայց օրինակ թրիլլերներում, action-ներում, սայ-ֆայներում ու այլ ֆիլմերում, որտեղ սյուժեն կարող է անսպասելի շրջադարձեր ունենանալ, այ էդ շրջադարձային դրվագները նկարագրելը սպոյլեր ա ու կարող ա ֆիլմը չդիտած մարդու տրամադրությունը փչացնել: Թե չէ սյուժեն համառոտ կերպով նկարագրելը (առանց դետալների մեջ խորանալու) հանցանք չէ:
I may be paranoid but no android!
Ռուֆ, ես շատ լավ հասկանում եմ էդ դեբիլ սահմանումները: Բայց ասում եմ՝ էդ գիծը սփոյլերի ու չսփոյլերի միջև շատ բարակ ա ու շատ անհատական ա: Լիքը մարդկանց գիտեմ, որ IMDB-ից ներվայնանում են, որտև իրանց համար էդ էլ ա սփոյլեր: Մի անգամ էլ ես մտել էի վիքի, եսիմ որ ֆիլմի մասին առաջին մի երկու նախադասությունը կարդացել էի, հետս նայող մարդը նեղվել էր, որ սփոյլվել եմ, երբ ինձ համար բացարձակապես ոչ մի բան սփոյլեր չի՝ լինի դա սյուժետային անսպասելի շրջադարձ, թե տրամաբանված շարունակություն: Կամ նույնը վերջերս Կաննի փառատոնում պրես կոնֆերանսի ժամանակ մի ֆիլմի մասին խոսելիս ասեցին՝ էս ֆիլմը զոմբիների մասին ա: Մի քանի հոգի ջղայնացան, որ դա սփոյլեր ա: Դրա համար եմ ասում՝ միանշանակ չի: Ու սաղի նուրբ զգացմունքները հաշվի առնել հնարավոր չի:
Դե էդ հիստերիկներից սպոյլերաֆոբներին ես էլ չեմ սիրում ու ես էլ նախքան կինոն նայելը սիրում եմ մի քիչ տեղեկություններ հավաքեմ ֆիլմի մասին, գոնե իմանամ մոտավորապես ինչի մասին ա:
I may be paranoid but no android!
Աթեիստ (07.06.2016)
Բա դրա համար եմ ասում՝ ամեն մարդ տարբեր ձևի ա ընկալում սփոյլերը: Օրինակ չնայած ինձ առանձնապես հեշտ չի սփոյլելը, բայց կարծում եմ, որ «Հարյուր տարվա մենության» առաջին էջում տոհմածառ տպելը աշխարհի ամենազզվելի սփոյլերն ա:
Ոչ մի կետի հետ համաձայն չեմԵս էդ կինոն չսիրեցի
Այ էսքան կինոյի մասին դեռ չի գրվել ժողք, նենց էլ լավ կինոներ են, մի քանիսը իմ սիրած կինոներն են, եթե չգրվի, ես հաստատ կգրեմ, բայց դեռ ժամանակ կա, անպայման նայեք գրեք։ Ես հատկապես սպասում եմ Green Street Hooligans-ի ռեվյուին, հետաքրքիր ա Մուշույի ռեակցիան էս ֆիլմին։
i wanted to destroy something beautiful
«Ավազուտների կինը» («Woman In The Dunes»)
Կոբո Աբեի համանուն վեպի՝ 1964թ. էկրանավորումն էր, ֆիլմի սցենարը ևս հեղինակինն է։
Սկզբում շատ դժվար էր առաջ գնում, առաջին կես ժամը երեք անգամ նայել եմ ու ավել չեմ ձգել։ Երևի պատճառն էն էր, որ գիրքը մի վեց անգամ կարդացել եմ, կինոյի մեջ չէի կարողանում մտնել, մեկ էլ էդ թվականների կինոներին բնորոշ երաժշտությունը ինձ համար շատ սուր էր, ականջս ծակում էր։
Ֆիլմը մի տղամարդու մասին է, որը Տոկիոյում իր աշխատավայրից երեք օրով արձակուրդ է վերցրել և եկել ծովափնյա մի փոքրիկ, անհայտ գյուղ՝ իր միջատների հավաքածուի համար նոր նմուշներ գտնելու։
Տղամարդն առաջին օրվա վերջում բաց է թողնում վերջին ավտոբուսը, և գյուղացիներն առաջարկում են նրան գիշերել իրենց գյուղում։ Հյուրընկալողը միայնակ երիտասարդ կին է, որի տունը գյուղի ծարին է։
Գյուղն ամբողջությամբ ավազուտում է, տները փոսերի մեջ են, որոնցից ամեն օր հավաքում են լցված ավազն ու հանում վերև, որպեսզի ավազի տակ չթաղվեն։
Հաջորդ առավոտյան տղամարդը հասկանում է, որ չի կարող հեռանալ, քանի որ վերև բարձրանալու ճոպանը չկա, և ինքը թակարդում է հայտնվել, քանի որ կնոջն օգնող ձեռք է պետք ամեն օր կուտակվող ավազը մաքրելու համար։ «Գերին» չի հաշտվում իր վիճակի հետ ու անընդհատ փախուստի պլաններ է մշակում։
Սյուժեի մասին էսքանը, մնացածն ինքներդ նայեք, գեղեցկագույն ֆիլմ է։ Քանի որ գիրքը հաստատ շատերդ եք կարդացել, մնացած մասում, հուսամ, էդքան շատ սփոյլ չի լինի։
Վեպին գրեթե չզիջող ֆիլմ է ստացվել, չէի սպասում, ես միշտ նախապատվությունը գրքին եմ տալիս։
Ֆիլմում շատ սիրուն ու բնական է ներկայացված իրավիճակի ամբողջ աբսուրդը, համոզիչ է, թե ինչպես մարդուն իր կամքին հակառակ պարտադրվող ճակատագիրը ժամանակի ընթացքում դառնում է ապրելակերպ, փախչելու, հին ու բնականոն կյանքին վերադառնալու ձգտումը, ազատության համար պայքարը մնում է ուղղակի որպես գաղափար, որին հերոսն ինքն իրեն համոզում է հավատարիմ մնալ, չի խոստովանում, որ նոր կյանքն արդեն իրենն է դարձել, ու ամբողջ ընթացքում խոսում է այն մասին, որ իր փաստաթղթերը կարգին են, Տոկիոյում ամեն ինչ վկայում է, որ ինքը կիսատ է թողել գործերը, իրեն հաստատ արդեն փնտրում են ու շուտով կգտնեն։
Ինձ և´ գրքում, և´ ֆիլմում ավելի շատ դուր է եկել կնոջ կերպարը, այն տարօրինակ ու «աննորմալ» կապվածությունը, որ նա ու գյուղացիներն ունեն աշխարհից մոռացված իրենց գյուղի հետ։ Նրանցից ոչ մեկը չի էլ մտածում ավելի լավ կյանքի հետևից գնալու, գոյատևման համար ավազի դեմ մղվող ամենօրյա պայքարը այլ հետաքրքրություններով ու հեշտ կյանքով փոխարինելու մասին։ Շատ դուրս եկավ տղամարդու և կնոջ երկխոսության այն հատվածը, երբ տղամարդը զարմանում է, որ կինը չի էլ մտածում փոսից դուրս գալու, զբոսնելու մասին, իսկ վերջինս պատասխանում է, որ դրանից հոգնում ես, իսկ հոգնած ավազ փորելն ավելի դժվար է։
Հիանալի էր նկարված գյուղացիների «թամաշայի» տեսարանը, կնոջ համառ պայքարը, տղամարդու՝ խելքը թռցրած վիճակը։ Իսկ վերջաբանի մասին էլ չասեմ, էն մինչև վերջ ինքն իրեն չխոստովանելու պահը էնքան բնական էր, «երկուշաբթի օրվանից սկսում եմ առավոտները վազել» ասելու նման, որն անընդհատ հետաձգվում է մինչև հաջորդ երկուշաբթի, որովհետև միշտ մի բան ավելի հետաքրքիր կամ կարևոր է լինում։
Ֆիլմը էդ թվերի համար էնքան լավ էր նկարված, որ նույնիսկ սյուժեն իմանալով՝ մինչև վերջին վայրկյանը շունչս պահած նայել եմ։ Ով դեռ չի տեսել, անպայման նայեք, եթե անգամ գիրքը կարդացել եք (կամ չեք կարդացել)։
Ինչքան նայում եմ, թերի տեղ չեմ գտնում, իմ գնահատականով՝ 10/10։
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Ժող, կյանքում առաջին անգամ եմ րիվյու գրում, կխնդրեմ թերություններին ներողամտորեն մոտենալ
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Ես գիրքը չեմ հավանել, խիստ կասկածում եմ, որ կինոն կհավանեմ, էդ կնոջ կերպարը դուրս չէր եկել կարդալուց, հիշում եմ, իսկ ռեվյուի պահով լավ էլ գրել ես Լիլ
i wanted to destroy something beautiful
քեզ
Երկրորդ պահի համար էլ ապրես
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ