Ցավոք չեմ հիշում թե ումն են այս խոսքերը:
Ամեն անգամ թուրքն է արթնացնում հայի ՀԱՎԱՔԱԿԱՆ ՈԳԻՆ, ՀԱՎԱՔԱԿԱՆ ՈՒԺԸ:
Իրոք, միայն հայը կարող է մեծ գումարներ ծախսել, որ խուսափի ծառայությունից, հետո պատերազմական իրավիճակում ծանոթ փնտրի, որ թույլ տան մեկնել շփման գիծ:
90 թվին ես անչափահաս էի, էն ժամանակ ես ունեի իմ աշխարհը, որտեղ պատերազմը առանձնապես կարեւորություն ու նշանակություն չուներ, անգամ մութը, սովը ու ցուրտը ընկալվում էր, որպես մի հետաքրքիր արկած:
Իսկ էս 3-4 օրերի ընթացքում ես առաջին անգամ դեմ առ դեմ բախվեցի այն իրականությանը, որը իր հետ բերում է պատերազմի սպառնալիքը: Լինելով չափազանց զգայուն ու զգացմունքային մտածում էի, որ տագնապ ու խուճապ կզգամ, բայց չգիտեմ որտեղից լցվեցի անկոտրուն կամքով, պատրաստականությամբ, ես իրոք զգացի, որ պատրաս եմ մինչեւ վերջին վարկյանը պաշտպանել իմ մշակույթը ու իմ հողը:
Բայց խոսքը իմ մասին չէ, այս 3-4 օրերի ընթացքում ամբողջ Հայաստանում, նաեւ Երեւանում տիրում էր մի այլ մթնոլորտ, սեփական եսը մղվել էր ետին պլան, շունչ էր ստացել, կյանք էր ստացել, ուժ էր ստացել հայկական միասնական ոգին: Կորչի պատերազմը, ես չեմ ուզում պատերազմ, բայց ես ուզում եմ ապրել այն Հայաստանում, որը կար էս 3-4 օրերի ընթացքում:
Ինչպե՞ս պահպանել միասնական ոգին, նաեւ խաղաղ պայմաններում: Սա ինձ համար հարցերի հարցն է:
Մեջբերել
Չամիչ-ի խոսքերից
De gustibus et coloribus non est disputandum.
Էջանիշներ