Քաղաքային լեգենդները Հայաստանում

**insider** · 26.03.2016, 14:30

Ռուֆուս-ի խոսքերից

Կամ որ աղամանը չի կարելի ձեռքից ձեռք փոխանցել, պետք է դնես սեղանին, մյուսը վերցնի (ես սրա մասին բավականին վերջերս եմ իմացել):

StrangeLittleGirl-ի խոսքերից

Մեկ էլ օճառը ձեռից ձեռ չեն փոխանցում:...

Հա էդ ձեռքից ձեռք չփոխանցելը շատ ա տարածված: Հուղարկավորության ժամանակ, երբ հողը լցնում են, բահը իրար փոխանցելիս պետք ա գցես գետնին նոր հաջորդը վերցնի:

**StrangeLittleGirl** · 26.03.2016, 14:39

Ինձ ամենաշատը սատանա բռնելը դուր էկավ

**Ռուֆուս** · 26.03.2016, 14:42

Ռուբի, ի դեպ Լևոն Խեչոյանի Խնկի Ծառերը կարդացե՞լ ես: Մեջը լիքը սենց լեգենդներ կան:

**Տրիբուն** · 26.03.2016, 19:19

Ruby Rue-ի խոսքերից

Հա, որ աղ թափի կռիվ կլինի:

:

Մութ ուժերը ասում են, որ էս շատ հիմնավոր սնահավատություն ա։ Ժամանակին աղը, որը կենցաղի ամենաանհրաժեշտ բաներից մեկն ա, շատ թանկ ա եղել։ Հետևապես աղը թափելը նաղդ բազարի բուն էր։ Ոնց որ հիմա այֆոն վեցը տաս փշրես։

**Lancet** · 27.03.2016, 05:13

Բանակում ծառայածները լսած կլինեն նաեւ серый волк կոչված ազերի հետախույզի մասին լեգենդները, ում դեմը ոչ-ոք չէր կարողանում առնել, բայց մի անգամ իր հերթական այցի ժամանակ, տեսնում ա մեր պոստի դիտորդին, ով զենքը ձեռքին քնած ա լինում։ Զենքը վերցնելուց կրակոց ա արձակվում (զենքը լիցքավորված էր, շամփուրն էլ ձգանին հենած ու ոտքերի տակով էր անցկացված), ու սա մեռնում ա: Մի էսպիսի հետախույզ էլ հայերն ունեն, Կանդազ մականունով, իրա մասին էլ շատ պատմություններ կան։ Ամենահայտնիներից մեկի համաձայն թուրքերից փախնելուց թաքնվում ա խոզի կերի մեջ, մենակ քիթն ա դուրս թողնում, որ շնչի, ու խոզը քիթն ուտում ա, բայց ինքը, ցավին դիմանալով, ոչ շարժվում ա, ոչ էլ ձեն ա հանում, որ չգտնեն։
Ընդհանրապես էդ հետախույզների (разведчик) մասին լեգենդները շատ լիքն են։ Պոստերում վնուշկից ամեն մի շարժ նկատելով, զինվորները գլուխ են գովում, թե հետախույզ են տեսել, էկավ քարով կասկին խփեց, լույս գցեց կամ շվցրեց ու փախավ։ Ուղղակի հոգիների ու ուրվականների դեպքերի նման լիարժեք վստահ չենք կարող լինել, որ ցանկացած դեպք էլ ընդամենը ներշնչանքի արդյունք ա։