Ի՞նչ լավ բաներ կան Հայաստանում

[Արշակ]

Արշակ, էդ ներքին վախ կամ կոմպլեքս չի, այլ շատ կոնկրետ խնդիր կոնկրետ իրավիճակով ու ծնողներով, որոնք իրենց մանիպուլյատիվ վարքով պրակտիկորեն անհնար են դարձնում առանձին ապրելը։ Հայաստանի ներսում հաճախ առանձին ապրելու միակ տարբերակը մնում ա ծնողների հետ ընդհանրապես որևէ տեսակի կապը կտրել, ինչը, ի դեպ, ինձ ծանոթ շատ մարդիկ արել են, բայց էդպես էլ ծնողների հետ տարիներով չեն խոսում, ու հասարակությունը դրանից չի դզվում։

Դեռ եղբայրս նույնիսկ արել էր էդ առանձնալու փորձը, բայց դա ընդամենը երկու շաբաթ տևեց։ Դու ուղղակի թերագնահատում ես մեր ծնողների մանիպուլյատիվ ունակությունները։ Իհարկե դժվար նա հանուն առանձին ապրելու արտասահման մեկնի, բայց փաստն էն ա, որ ընկերուհու հետ առանձնանալն անհոջողությամբ պսակվեց։

Իսկ ինձ ծանոթ տարբեր մարդիկ հաջողությամբ առանձնացել են։ Բոլորի դեպքում էլ սկզբում լավ չի ընկալվել, բայց հետո ամեն ինչ լավ ա եղել։
Հիմա ուզում ես ասել, որ եղբորդ դեպքն էլ անհաջողությամբ պսակվեց զուտ ծնողների պատճառո՞վ։ Մի քիչ կարա՞ս մեկնաբանես, թե էդ ո՞նց են ծնողները տենց անտանելի մանիպուլացիա անում։ Բացի նրանից, որ ասեն ֆինանսական աջակցությունից կզրկենք (ինչը նորմալ ա), կամ էլ խռովեն, ինչը նորմալ չի, բայց հակված եմ կարծել, որ եթե մինչ այդ այլ էական պրոբլեմ չկար հարաբերություններում, էդ խռովելը ժամանակավոր բնույթ ա կրում (ոնց իմ իմացած օրինակներում ա եղել)։
Գրեթե համոզված եմ, որ էդ տարիներով չխոսող ծնողների հետ անկախ առանձնանալուց էլ հարաբերությունների լուրջ պրոբլեմներ կային․ իրական գլխավոր պատճառը առանձնանալը չի։