Ոչ մեկ չի ասում, թե չկան թափթփված գերմանացիներ ու չկան կարգուկանոնով չեչեններ: Ինչ վերաբերում ա նրան, որ Հայստանում ոչ մի տեղ կարգուկանոն չկա, ուրեմն առհասարակ պետք ա կասկածել` որն ա կարգուկանոն, որն ա խառնաշփոթ: Ու ամենևին չի նշանակում, որ կարգուկանոնը շատ լավ ա, իսկ խառնաշփոթը` վատ: Խոսքն առհասարակ Հայաստանի բազմազանությանն էր վերաբերում, ինչը ես շարունակում եմ մտածել, որ մեր մոտ կա:
Ես ճիշտն ասած շատ երկար մտածեցի էս հարցի շուրջ, որտև իմ մոտ հիմա ՛՛գնամ թե մնամ Հայաստանում՛՛ շրջան ա։ Ու ոչ մի գրածի հետ համաձայն չեմ։ Ասենք, նույն ինտերնետը մեր մոտ թանկ ա ու դանդաղ։ Բայց դե, մեկ ա ուզում եմ լավ բան գտնեմ։
Իմ կատծիքով մեր մոտ կրթություն ստանալն ա էժան, ասենք ԱՄՆի հետ համեմատած։ Ու մեկ էլ մեր մոտ կարաս հանգիստ անծանոթ երեխու սիրես, պոնչո անես ու տենց բաներ առանց մանյակի տպավորություն թողնելու։ Իմ հոլանդացի ընկերը ասում էր, որ իրանց մոտ անգամ երեխուն երկար նայել չի կարելի՝ սխալ կհասկանան։ Համ էլ ես նկատեցի, որ հայերի աշխարահայացքը համեմատած այլազգիների հետ ավելի լայն ա՝ հատկապես աշխարհագրության, պատմության ոլորտում։ Եսիմ է…
Vitam regit fortuna, non sapientia.
Չէ, հեչ էլ սովետական չի. չգիտեմ՝ դու ինչ ես հասկանում էդ բառի տակ, որ քեզ սովետական ա թվում, բայց «արտասահման» ընդամենը նշանակում ա տվյալ երկրի սահմաններից դուրս, ու նենց չի, որ էդ բառը մենակ հայերենում կա (ռուսերեն՝ за границей, անգլերեն՝ abroad), ու բոլոր լեզուներում էլ նույն իմաստով ա գործածվում։ Ուղղակի մենք որ արտասահման ենք ասում, հիմնականում դրա տակ նկատի ենք ունենում ԱՄՆ–ն ու Եվրոպան։
Ամեն երկրում էլ կա թե՛ քո նշած իրավիճակը, թե՛ իմ նշածը։ Հենց մեկը ԱՄՆ–ում կան տեղեր, որտեղ քո նկարագրածի պես ա, ընդհանրապես նման բաները կարող են տարբերվել ինչպես երկրից երկիր, էնպես էլ քաղաքից քաղաք ու թաղամասից թաղամաս։ Բայց կոնկրետ ԱՄՆ–ում ավելի շատ իմ նկարագրած վիճակն ա, քան քո նկարագրածը։ Թող եվրոպաբնակներն էլ Եվրոպայի մասին ասեն։ Ես չեմ կարող հաստատ պնդել, բայց ենթադրում եմ, որ էնտեղ էլ ա ընդհանուր առմամբ ԱՄՆ–ի պես։Ասենք, որտեղ որ ես եմ ապրում, փողոցիս վրա երեք հատ հանրախանութ կա, աշխատում են ամեն օր վաղ առավոտից կեսգիշեր: Ու ծանոթներիցս ոչ մեկը ստեղ երկու ժամ գործի չի գնում, մարդիկ կան նույնիսկ ոտքով կամ հեծանիվով են գնում:
Իսկ էս հարցում, ինչպես էն անեկդոտի մեջ ա ասվում, բախտդ ուղղակի լա՜վ բերել ա, ի՞նչ ասեմ ։ Ես էստեղ նման բան ընդհանրապես չեմ տեսել ու պատկերացնելն անգամ դժվար ա։ Նույնիսկ չեմ կարող նկարագրել, թե ինչ աստիճանի անիրական իրավիճակ ա դա էստեղ, ու համոզված եմ՝ Եվրոպայում նույնպես։ Իհարկե, ամեն տեղ էլ կարող են լինել մարդիկ, որոնց դեպքում էդպես չի, բայց դրանք, կարծում եմ, բացառություն են, ոչ թե օրինաչափություն։Նույնը վերաբերվում է ընկերների հետ սպոնտան հանդիպելուն, քաղաքում պատահական ծանոթ մարդու տեսնելուն, և "արտասահմանի" մյուս առանձնահատկություններին:
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 26.02.2016, 08:48:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Մեկը ես որպես եվրոպաբնակ կարամ ասեմ, որ մի գործիս տեղը հասնելը մի ժամից ավել ա տևում՝ լինի հեծանիվով, թե հասարակական տրանսպորտով, իսկ մյուս գործիս տեղը՝ կես ժամ: Իհարկե, իմ բնակավայրի առանձնահատկություններից էլ ա, բայց ամեն դեպքում քաղաքում որտեղ էլ ապրեմ, հիվանդանոց հասնելը եքա ջանջալ պատմություն ա:
Կոպենհագենում ահավոր շատ ա պատահում, որ փողոցում պատահաբար ծանոթ մարդ հանդիպեմ: Բայց ընկերների հետ հանդիպումները հիմնականում պետք ա նախապես գոնե մի շաբաթ առաջ պլանավորել: Անկեղծ ասած, ինձ սենց դուր ա գալիս: Հայաստանում շատ էի ներվայնանում ոչ թե սպոնտան հանդիպումների առաջարկներից, այլ նրանից, որ էդ սպոնտան հանդիպումները նույնքան սպոնտան կարող էին չեղարկվել:Իսկ էս հարցում, ինչպես էն անեկդոտի մեջ ա ասվում, բախտդ ուղղակի լա՜վ բերել ա, ի՞նչ ասեմ ։ Ես էստեղ նման բան ընդհանրապես չեմ տեսել ու պատկերացնելն անգամ դժվար ա։ Նույնիսկ չեմ կարող նկարագրել, թե ինչ աստիճանի անիրական իրավիճակ ա դա էստեղ, ու համոզված եմ՝ Եվրոպայում նույնպես։ Իհարկե, ամեն տեղ էլ կարող են լինել մարդիկ, որոնց դեպքում էդպես չի, բայց դրանք, կարծում եմ, բացառություն են, ոչ թե օրինաչափություն։
Ինձ կասե՞ս Հայաստանում որտեղ կա կարգուկանոն: Իմ հիշելով որտեղ կարգուկանոնի մասին միտք էի արտահայտում, ինձ ասում էին՝ կոմունիստ, ինչն ահավոր զզվելի էր, որովհետև մեղմ ասած հեռու եմ կոմունիստ լինելուց:
Վատ չի իհարկե, որ մտածում ես, որ Հայաստանում բազմազանություն կա, բայց խորհուրդ կտայի ոտքդ Հայաստանից դուրս դնել: Անգամ մեր կողքի Վրաստանն ավելի բազմազան ա, քան Հայաստանը: Ցուրտ ու տխուր Ֆինլանդիայում էլ ավելի շատ սևամորթ կգտնես, քան Հայաստանում:
Աթեիստ (26.02.2016)
Լավ, էսքան բողոքեցի, ասում եմ՝ մի երկու հատ էլ լավ բան նշեմ:
Մեկն արևն ա ու ընդհանրապես եղանակը: Մենակ էն, որ ձմեռները մութ չի, ու վիտամին D-ի կարիք չունես, ամեն ինչ արժե: Մեկն էլ միրգ ու բանջարեղենն ա, որ շատ համով են: Էժանությունն էլ ա լավ բաներից, բայց շատ դեպքերում դա վատ բանի հետևանք ա: Դե ատամնաբուժության մասին արդեն ասվեց:
CactuSoul (26.02.2016)
Դե հա, պատահել են դեպքեր։ Կամ մեքենա չի կանգնում, ուղղակի մոտենում են, փորձում ծանոթանալ։ Պատահել է՝ ուզեցել են ուղեկցել, իբր հենց էդ «տհաճ միջադեպերից» պաշտպանելու համար։ Բայց ես դա նորմալ եմ համարում։ Ու չի եղել մի դեպք, երբ ասեմ՝ շնորհակալ եմ, չարժի/չեմ ուզում, ու շարունակեն «տհաճություն պատճառել»։
Վտանգ, որպես այդպիսին, չեմ տեսնում։
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Եսի՞մ, ինձ համար տհաճ չի, ավելի ճիշտ տհաճության սահմանին չի հասնում։ Ծայրահեղ դեպքերը նկարագրածս իգնորներ են։
Պատահել է, որ մինչև շենքի մոտ հետս եկած լինեն, բայց իմ թույլտվությամբ, զոռով դեպքեր չեն եղել։
Ա՜, գուցե նաև նրանից է, որ ես սովորաբար արագ եմ քայլում, հարմար չեն գտնում էդքան ջանք թափել հետևիցս քայլելու, մանավանդ որ ես էլ չեմ ուզում Մի խոսքով, ինձ համար անվտանգ ա ու հեչ տհաճ չի, օբյեկտիվ լինել չեմ կարող
Հ․Գ․
Իմիջիայլոց, քանի էս թեմայից խոսք ա գնացել, մի բան էլ ասեմ (կես լուրջ, կես կատակ)․ երբ զգում ես, որ պոտենցիալ տհաճության աղբյուր ա մոտենում, թաշկինակ ես հանում ու քիթդ անկեղծորեն մաքրում (պարտադիր չի բարձրաձայն, ուղղակի սրտանց պիտի լինի, պիտի կենտրոնանաս դրա վրա, էլի)։ Փորձած բան ա, օգնում ա
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Արագ քայլելը ո՞րն ա: Ասում եմ՝ շնչակտուր ինձ դարպասից ներս եմ գցում, այսինքն՝ վազում եմ: Եթե դա քեզ տհաճ չի, ուրիշ հարց: Բայց ինձ համար վերին աստիճանի տհաճ ա, դե անվտանգության մասին էլ չեմ էլ ասում:
Ես էլ որ զանգում եմ, մեկնումեկին ասում՝ իջնի, միանգամից տհաճ արարածն անհետանում ա: Բայց հարցը էդ չի: Հարցն էն ա, որ չպիտի տենց լինի, որ էդ երևույթն ինքն իրա ամեն ինչով բացասական երևույթ ա ու դրա դեմը պետք ա առնել: Կոպենհագենում հազարից մեկ եթե սենց դեպք լինում ա, թեկուզ մի հատ հարբած ռեպլիկ, եքա սկանդալ ա դառնում, իսկ Երևանում դա սովորական երևույթ ա:
Փաստորեն մի լավ բան էլ կա. հայ սիրուն աղջիկները չեն վախենում, երբ գիշերն իրենց հետապնդում են
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Չէ, տենց բաներ երբեք չեն եղել ինձ հետ։
Այ հարբած բիձեք եղել են, որ ռեպլիկ են թողել, բայց դա օրը ցերեկով, փողոցում լիքը մարդ։ 2 էդպիսի դեպք հիշում եմ: Բայց դե նայած, թե ոնց ես վերաբերվում։ Ես կարծում եմ, որ ամեն տեսակ մարդ էլ լինում ա, հիմա բան էր, ասեց, ի՞նձ ինչ, որ իզուր անհանգստանամ։ Ինքը, իր հիվանդ ֆանտազիաները։ Եթե հաճախ հանդիպող բան լիներ, կներվայնանայի, բայց 5 տարին մեկ մի որևէ բիձու կես վայրկյանանոց ռեպլիկն ինչի՞ պիտի ինձ հունից հանի։ (Օ՜մմմ․․․)
Ընդհանուր առմամբ լավն են մարդիկ, վնասատու չեն։ Հանցագործություններն օրինաչափ չեն մեզ մոտ։ Կարող ես խիտ մարդկանց ամբոխի մեջ պայուսակդ մի տեղ գետնին թողնել, գնալ ահագին հեռվում շուրջպարի մեջ մտնել, պարել տասնյակ րոպեներ, հետո վերադառնալ ու վերցնել այն նույն տեղից, նույն վիճակում, ոչ ոքի մտքով չի անցնում, որ կարելի էր, ասենք, դրամապանակը միջից հանել, կամ հենց ձևացնել, թե իր պայուսակն է, վերցնել ու հեռանալ․․․ Ու սա ինձ ահավոր դուր ա գալիս, ուրախացնում ա։
Իհարկե, ոչ բոլոր միջավայրերում կարելի ա նույնքան վստահ լինել, բայց ամեն դեպքում։
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ