Մեր վերաբերմունքը պոպուլյար արտիստների հանդեպ

[Down to Earth]

Ինչպե՞ս եք վերաբերվում պոպուլյար արտիստներին: Ո՞րն է հանրաճանաչության դրական և բացասական կողմերը: Տուժու՞մ է արտիստի որակը, հանրության գնահատականը պոպուլյարիզմի պատճառով:

[Աթեիստ]

Չեմ կարծում, թե հանրաճանաչությունը պիտի բերին նրան, որ բոլորին նույն կերպ վերաբերվենք։
Հանրաճանաչության հաշվին նրանք ճանաչում ենք այնքանով, ինչքանով իրենք են ուզում, կամ իրենց դրսևորում։
Ասենք շուշան պետրոսյանը բավականին երկար ժամանակ սիրված երգչուհի էր, հիմա՝ զզվելի ՀՀԿ-ական։ Նույն մարդն ա, նույն հայտնիությունը, բայց վերաբերմունքը լրիվ տարբեր ա։

Այլ օրինակ, Անդրեն։ Երկար ժամանակ իրան ճանաչում էի միայն երգացանկով, ու հարգում էի էն փաստը, որ ինքը տենց էլ ռաբիզ չմտավ։
Վերջերս նա սկսեց նաև հանդես գալ Շանթում որպես ժյուրի, որտեղ տեսանք նաև նրա շատ մարդկային հատկություններ ու անձամբ ես ավելի շատ հարգեցի։

[Down to Earth]

Լրիվ համաձայն եմ տվյալ օրինակի հետ: Բայց հանդիպել եմ նաև այնպիսի դեպքերի (հիպպիական) երբ հանրաճանաչությունը ինքստինքյան ասոցացվում է անորակի հետ: Իմիջայլոց ոչ միայն երգիչների, երաժիշտների վերաբերյալ :

[Down to Earth]

Օրինակ շատ եմ լսել ասում են.
Ես ճաշակով եմ, ատում եմ պոպուլյար արտիստներին (էստեղ ինդիվիդուալ օրինակներ են բերում, բիբեր բան..): Նախընտրում են հին արտիստներին (floyd, zeppelin..): Չե՞ք կարծում, որ մեկի օրինակով ծայրահեղության մեջ են ընկնում և ընդհանրացնում պոպուլյարիզմի հանդեպ իրենց գնահատականը: Իհարկե սա արևմտյան մշակույթում է առավել հայտնի

[Աթեիստ]

Խոսքը հավանաբար «աստղային հիվանդության» մասին ա։ Բայց դա էլ խիստ անհատական ա։ Մեկի մոտ շատ արագ հայտնվում ա, մյուսը ոնց կար, տենց էլ մնում ա։
Ու ակնհայտ ա, որ եթե աստղը քիթը տնկեց, մեր վերաբերմունքն էլ պիտի լինի համապատասխան։

[boooooooom]

Պոպուլյար արտիստներին պոպուլյար են դարձնում շատերի կողմից սիրված կատարումները: Իսկ ինչը դառնում է մասսայական, կորցնում է իր արժեքի մեծ մասը: Մարդուն դուր է գալիս լինել յուրահատուկ, լինել առաջինը, լավագույնը: Մարդը չի ուզում էժան կատարում վայելել: Մարդը ուզում է առաջինը հասկանալ մի բան, որը շատերը չեն կարողացել հասկանալ: Իսկ էն, ինչը շատերն են հասկանում, էդ տիպի մարդկանց համար արդեն հետաքրքիր չի: Ոնց որ Radiohead սիրողները "creep" ը չեն սիրում, կամ Queen սիրողները էլ հաճույք չեն ստանում "The show must go on"- ից:
Մարդու տեսակ էլ կա (մեծամասնությունը), որ չեն ուզում, կամ գուցե վախենում են տարբերվել մեծամասնությունից. հագնում են, լսում են, նայում են, ապրում են մեծամասնությանը նայելով, որ հանկարծ չսխալվեն:
Ես ուզում եմ տարբերվել, ես չեմ ուզում սիրել այն, ինչ սիրում են բոլորը, ես ուզում եմ ինքնուրույն ապրել, ես փնտրում եմ այն, ինչը միայն իմը կլինի:
Եվ ընդհակառակը:

[StrangeLittleGirl]

Լավ թեմա ա Ես էս թեմայի մեջ շատ եմ խորացել: Ես միանշանակ հավասարության նշան չեմ դնում պոպուլյարության ու լավը կամ վատը լինելու միջև, ու եթե ինչ-որ մեկը պոպուլյար ա, էստեղ հարց ա առաջանում՝ ի՞նչ շրջանակներում: Օրինակ, վերջերս մեկի հետ խոսում էինք Ադելի մասին: Երկուսս էլ տարած երաժշտասերներ ենք ու չենք սիրում Ադելին: Ես հարցրի՝ լավ, ինքը եսիմ ինչ չի, ինչու՞ ա էդքան պոպուլյար: Ու շատ լավ պատասխան ստացա. «Ինքը պոպուլյար ա էն մարդկանց շրջանում, ովքեր երաժշտություն չեն լսում»: Դա լավ-վատի հարց չի, այլ էն բանի, որ ինքն ուղղակի ուրիշ լսարան ունի:

Մեկ էլ էսպես կոչված աստղային հիվանդությունն եմ մի քիչ ուսումնասիրել: Էդ աստղայինը հիմնականում տանում ա փոքր աստղիկներին: Էն ամենա-ամենադեմքերը համեստ են ու հասարակ: Բայց նաև շատ հանրահայտ դեմքեր նախընտրում են չշփվել «հասարակ մահկանացուների» հետ ոչ թե նրա համար, որ աստղայինը տարել ա, այլ որ իրենք իրենց պաշտպանեն: «Հասարակ մահկանացուների» հետ շփումը ենթադրում ա ինչպես տոննաներով կոմպլիմենտներ, էնպես էլ անասելի վիրավորական արտահայտություններ ու սիրո էնպիսի դրսևորումներ, որոնք էդ մարդկանց հաճելի չի (օրինակ, Ալանիս Մորիսեթի էն լավ վախտերով ֆանատները լցվում էին իրա հյուրանոցը կամ մազերից կախվում էին):