Ինչու՞ եմ ստիպված ․․․

[Rammstein]

Արա, որոշել եք խառակիրի անե՞մ։ Տղես վերջին տարին ա միջնակարգում ու որոշել ա ավագ դպրոցը Քվանտ գնա։ Ես էլ ահագին ուրախացել եմ։ Հիմա նենց բաներ եք գնում, որ ուզում գնամ տուն, գլուխը ջարդեմ

Կատակը մի կողմ - եթե Քվանտ չէ, լավ սովորող տղա երեխուն ավագ դպրոց ու՞ր կարելի ա ուղարկել։

Դուխով ջարդի:

Եթե լուրջ, ես ավել բան չգիտեմ Քվանտի մասին, քան էն, ինչ երկու տարի ընտեղ սովորելուց տեսել եմ, իսկ դա եղել ա 2002-2004 թվերին: Ու եթե հակիճ ներկայացնեմ, սենց կասեմ. լրիվ նույն կրթական համակարգն էր, ինչ սովորական դպրոցներում, մի քիչ դասարանի աշակերտների քանակն էր ավելի քիչ, ինչը շատ դրական ա: Որոշ դասատուներ ավելի լավն էին: Էն վախտ երբ սովորական դպրոցներում 5 բալանոց էր սաղ ու կիսամյակի վերջում ինչ-որ հատուկ բան չէր արվում, Քվանտում կիսամյակի վերջում 20 բալանոց համակարգով գնահատվող քննություններ ունեինք, այսինքն իբր մի քիչ ավելի պարտավորեցնող էր, էլի: Բայց մեկ ա չսովորողներ կային:
Ամեն դեպքում համալսարան ընդունվելուց առաջ մի տարի ֆիզիկա ու մաթեմ պարապեցի ու նորմալ սովորեցի էն ամենը, ինչը դպրոցներիցս ոչ մեկում, էդ թվում Քվանտում չէի սովորել:

Հա, մեկ էլ սովորական դպրոցներում դասատուները կարային առաջարկեին մասնավոր պարապել, Քվանտում չկար տենց բան բնականաբար: Կարճ ասած` արատավոր որոշ երեւույթներ բացակայում էին Քվանտում:

Ռամշ, ուժեղ ու թույլերի բաժանելը շատ բարդ խնդիր ա, տարբեր տեսակետներ կան, աշխատություններ։ Ինքս չգիտեմ որն ա ճիշտ, չնայած համալսարանական փորձիցս կարող եմ ասել, որ կոնկրետ ինձ օգնել ա էդ բաժանումը, բայց շատերին էլ, գուցե, վնասել ա։

Քվանտում մեր դասարանում տենց բաժանում չի արվել։ Ունեցել ենք ուժեղ ու թույլեր։ Բայց ավարտելիս բոլորիս մակարդակը գրեթե նույնն ա եղել։ Սա ասում եմ ցույց տալու համար, որ նույն դպրոցում հակառակ փորձն էլ կա։

Մենք ոնց որ տարբեր Քվանտների մասին խոսանք: Ճիշտ ա, ես 10-ը ընտեղ չեմ սովորել, բայց չեմ հավատա, որ էն 8-ում, 9-ում իմ դասարանի չսովորողները 10 սկսած լինեն սովորել ու հասած լինեն էն լավ սովորողների թեկուզ կեսին:

[Chuk]

Հա, դու ոնց-որ ուրիշ դպրոցում ես սովորել, ա որտև Քվանտը հեղինակություն ունի ոչ միայն Հայաստանում։

Բայց հոգուս մեղք չանելու համար ասեմ, որ մոտավորապես սովորածդ տարիների, կարծեմ տենց 2002-2007-ի մասին էլի եմ վատ բաներ լսել։ Գուցե փորձել փն ինչ-որ բան փոխել, հետո հետ են եկել, չգիտեմ։

[Rammstein]

Հա, դու ոնց-որ ուրիշ դպրոցում ես սովորել, ա որտև Քվանտը հեղինակություն ունի ոչ միայն Հայաստանում։

Բայց հոգուս մեղք չանելու համար ասեմ, որ մոտավորապես սովորածդ տարիների, կարծեմ տենց 2002-2007-ի մասին էլի եմ վատ բաներ լսել։ Գուցե փորձել փն ինչ-որ բան փոխել, հետո հետ են եկել, չգիտեմ։

Հա, ես երեւի ուրիշ ՀՀ, ք. Երեւան, ուրիշ Բագրատունյաց 23/2 հասցեում գտնվող դպրոցում եմ սովորել:
Հեղինակությունը դժվար չի վաստակել տարեկան մի քանի օլիմպիադայի հաղթող պատրաստելու միջոցով, բայց դա ընդհանուր կրթական մակարդակի հետ կարա շատ կապ չունենա, էլի: Ընդամենը իրանք կարան կենտրոնացած լինեն ուժեղ սովորողներին առաջ բրդելու վրա:

[Chuk]

Հեռախոսով եմ, որ կոմպի մոտ լինեմ որոշ տվյալներ կբերեմ, օրինակ թե շրջանավարտների քանի տոկոսն ա առաջին տարին ԲՈՒՀ ընդունվում։ Եթե քո ասած թույլ մակարդակով շատերը լինեն, էդ ցուցանիշը չի լինի։

[StrangeLittleGirl]

Չես համոզի, Չուկ: Նույն պատահական եւրոպական դպրոցը կարա ստեղի պատահական դպրոցի համեմատ նույնպես ավելի թույլ գիտելիքներ տա, որտեւ կարա զուտ ծրագիրը տարբեր լինի: Ասենք` մի ծանոթ պատմում էր (չգիտեմ ինչքանով ա ճիշտ), որ չեմ հիշում որ եւրոպական զարգացած երկրում դպրոցում երկրաչափության կուրսը սահմանափակվում ա թեորեմների անունները ու որոշ թեորեմների ձեւակերպումը սովորելով, ապացույցների մասին խոսք չկա: Եթե տենց ա, բնականաբար ստեղի միջակ աշխակերտը, լինի քվանտից, թե չվանտից, ավելի շատ երկրաչափություն կիմանա, քան ընտեղի գերազանցիկը: Այսինքն էստեղ ծրագրերի տարբերությունն ա էական դեր խաղում: Մեր գլխում մի քիչ չի տեղավորվում, թե էդ ի՞նչ կրթական համակարգ ա, որ թեորեմ չեն ապացուցում, ու ես էլ թեորեմներն իրենց ապացույցներով սովորելը ավելի լավ համարում, որտեւ միշտ շատ եմ սիրել երկրաչափություն: Բայց մյուս կողմից էլ որ մտածում եմ, էս պահին ինձ կյանքում բացի Պյութագորասի թեորեմից ուրիշ բան պետք չի գալիս ու մոռացվում ա: Իհարե բազային գիտելիքը կա ու եթե պետք լինի ինչ-որ խնդիր լուծել, ունեցածս գիտելիքով կարող ա դուրս բերեմ ինչ-որ թեորեմ` չհիշելով անգամ, որ տենց թեորեմ կար:

Էս թեորեմների պահը լավ ես ասում: Ստեղ մե՜ծ հարցական ա առաջանում՝ դա պե՞տք ա, թե՞ պետք չի: Մի փոքր ասածիդ հետ համաձայն չեմ էն պահով, որ Եվրոպայի միջին աշակերտը հաստատ Հայաստանի միջին աշակերտից ավելի շատ բան գիտի, կարող ա Հայաստանի լավ աշակերտը Եվրոպայի լավ աշակերտից շատ բան իմանա: Ապացույցները չպահանջելով նենց են անում, որ երկրաչափությունը վերին գաղափար չլինի, այլ բոլորին հասանելի, հետևաբար միջին ունակություններով երեխան էլ ա իմանում էն, ինչ գերազանցիկը: Իսկ Հայաստանում կպնելով ապացույցներից միջին աշակերտը բան չի հասկանում, ի վերջո որոշում ա, որ դա իրա խելքի բանը չի:

Էս սերիայից մի շատ ցայտուն օրինակ կարամ բերեմ հենց իմ փորձից, բայց ֆիզիկայից: Հիմա եթե ինձ ասես զուգահեռ կամ հաջորդական շղթա, սպանես, բանաձևերը չեմ կարա հիշեմ, ոչ էլ կարամ հիշեմ որտեղ ա լարումը հաստատուն, որտեղ՝ չէ: Շատ էլ որ ֆիզիկայի ընդունելության քննությունից 19 եմ ստացել, համալսարանում էլ մի տարի ֆիզիկա եմ անցել: Բայց շատ լավ գիտեմ, որ զուգահեռ միացման դեպքում լամպոչկաների լույսը նույնն ա մնում, հաջորդականի դեպքում՝ աստիճանաբար խամրում: Ու մեկ էլ գիտեմ, որ հաջորդական շղթայի մեջ եթե մի լամպոչկա փչացած ա, մյուսներն էլ են հանգում, իսկ զուգահեռում մյուսները մնում են վառ: Սա գիտեմ, որտև բրիտանական դպրոցում որ սովորում էի, մենք էդ շղթաները մեր ձեռով կառուցել, տեսել, եզրահանգման ենք էկել: Հիմա ասա. եթե տոնածառի լույսերը չեն աշխատում, ո՞նց հասկանամ ինչ ա էղել: Բանաձևերո՞վ, թե՞ որտև գիտեմ, որ մի լամպոչկա չի աշխատում, կարամ գտնեմ էդ մեկը, կտրեմ, հանեմ, աշխատի լույսը:

Կոնկրետ ես որ քվանտում էի, իմ դասարանում լիքը միջակ ու միջակից ցածր մարդիկ կային ու մեծն վճարովի դպրոցը ջանք չէր ուզում թափի իրանց ուսման մակարդակը բարձրացնելու ուղղությամբ: Էդ դպրոցում մենակ կարացել էին դասարանը բաժանել երկու մասի` թույլերին ու ուժեղներին էին առանձնացրել: Դա անասունություն ա: Իբր ի՞նչ, ուժեղները թույլերի հետ շփվելով կարող ա տգիտությո՞ւն սովորեն: Չէ, ընդհակառակը, եթե խմբում մի քանի ուժեղ լինի, չհասկացողները կարան իրանցից էլ որոշ բաներ հարցնեն, էն, ինչը կարող ա չուզեն կամ ամաչեն դասատուին հարցնել: Ինչեւէ, էլի եմ ասում, կարող ա ոմանց համար գտած տեղ ա Քվանտը, ովքեր ուսման մեջ նենց գել են, որ ստանդարտ ծրագիրը իրանց չի բավարարում, գնում են լրացուցիչ օլիմպիական խմբակներ բաներ, որտեւ հա, Քվանտի ուսման վերին նիշը ավելի բարձր ա: Բայց միջին վիճակագրական աշակերտի համար շատ էական տարբերություն չկա: Ես Քվանտ տեղափոխվելուց հետո 8-րդ դասարանում որոշ առարկաներ սկսեցի մի քիչ ավելի լավ սովորել, ասենք մաթեմը, գուցե անգլերենն էլ: Բայց օրինակ նախորդ դպրոցումս հազիվ սկսել էի քիմիա հասկանալ, դասատուի հետ էլ լեզու էի գտել, չհասկացածներս հաճույքով բացատրում էր, իսկ Քվանտում էլի սկսեցի ոչինչ չհասկանալ ու տենց էլ 0 մնացի քիմիայից:

Թույլեր-ուժեղներ իմ ճ կլասի դպրոցում էլ են էղել: Ու դա ահագին տրավմատիկ բան ա էրեխեքի համար: «Թույլերի» դասարանում սովորող էրեխեքից շատերը էդ պիտակը գլխներին ման էին գալիս, ոնց որ էլ գնալու, աճելու տեղ չունենային: Հետո դասատուներից մեկը բունտ արեց, պահանջեց խառնել դասարանները: Բարձր դասարաններում էդ թույլերից մի քանիսը հարվածային դառան:

Ռամշ, ուժեղ ու թույլերի բաժանելը շատ բարդ խնդիր ա, տարբեր տեսակետներ կան, աշխատություններ։ Ինքս չգիտեմ որն ա ճիշտ, չնայած համալսարանական փորձիցս կարող եմ ասել, որ կոնկրետ ինձ օգնել ա էդ բաժանումը, բայց շատերին էլ, գուցե, վնասել ա։

Քվանտում մեր դասարանում տենց բաժանում չի արվել։ Ունեցել ենք ուժեղ ու թույլեր։ Բայց ավարտելիս բոլորիս մակարդակը գրեթե նույնն ա եղել։ Սա ասում եմ ցույց տալու համար, որ նույն դպրոցում հակառակ փորձն էլ կա։

Էստեղ հարցն էն ա՝ մենք ինչ հասարակություն ենք ուզում: Եթե ուզում ենք, որ ուժեղներն իրանց պոտենցիալը մաքսիմալ դրսևորեն, ապա էկեք ստեղծենք էլիտար դպրոցներ, ուժեղների դասարաններ, ծրագիրը խոդի տանք ուժեղների վրա: Ի դեպ, որ էդքան խոսում ենք եվրոպական կրթական համակարգ-բան, էնտեղ էլ լիքը տարբերություններ կան: Մեկը անգլոամերիկյան համակարգն ավելի շատ ա ուժեղների վրա կենտրոնացած (չնայած սովետականի չափ չէ), քան ասենք դանիականը: Ես, անկեղծ ասած, վերջինի կողմնակից եմ: Դանիական համակարգը մրցակցություն չի ստեղծում: Ամբողջ գաղափարախոսությունն էն ա, որ եթե դու մի բանից լավ ես, շատ լավ ա, բայց ոչ թե դա օգտագործի սաղի վրայով թռնելու համար, այլ կողքինիդ օգնի, ով լավ չի էդ մի բանից, որ ավելի լավ լինի:

Հեռախոսով եմ, որ կոմպի մոտ լինեմ որոշ տվյալներ կբերեմ, օրինակ թե շրջանավարտների քանի տոկոսն ա առաջին տարին ԲՈՒՀ ընդունվում։ Եթե քո ասած թույլ մակարդակով շատերը լինեն, էդ ցուցանիշը չի լինի։

Արտ, եթե Քվանտը Շիրակացու նման ա, ուրեմն 1.«թույլերը» վճարովի են սովորում ու 2. ուսման տեմպը ծանր ա իրանց համար: Էս երկու հանգամանքը հերիք ա հաշվի առնելու համար, որ Քվանտում խտացած են միջինից բարձր ունակություններով էրեխեք, հետևաբար իրանց բուհ ընդունվելու հավանականությունն ավելի մեծ ա:

Նայի, ես Քվանտում չեմ սովորել, առաջին տարին անվճար ընդունվել եմ բուհ: Էս ստատիստիկան գնում ա իմ դպրոցի օգտին, բայց դպրոցս ոչ մի բան չի արել: Երևի մենակ մեդալ ստանալիս մաթեմի գիտելիքներս էին դպրոցից, էն էլ որտև լավ դասատու ունեի, էն էլ եթե մեդալ չստանայի, հավանաբար ուղղակի մեկի փոխարեն երկու քննությունով անվճար կընդունվեի: Իմ ունակություններով ու մնացած ամեն ինչով (հա, անհամեստ եմ) շատերը զարմանում էին, թե ինչու Քվանտում կամ այլ «լավ» դպրոցում չեմ սովորել: Հիմա եթե ես լինեի էդ դպրոցներից մեկից, էլի իրանց ստատիստիկային օգուտ կտայի, չնայած դպրոցը քիչ դեր կունենար:

Ասածս ինչ ա. դպրոցի որակը պետք ա որոշել նրանով, թե ինչ ա էնտեղ անում միջին աշակերտը, ոչ թե միջինից բարձրը:

[Mr. Annoying]

Ինչքանով ես եմ տեղյակ հիմիկվա «Քվանտը» շատ քիչ կապ ունի առաջվա «Քվանտի» հետ: Հիմնական շեշտը դպրոցի տնօրինությունը դրել ա IB-միջազգային բակալավրիատ համակարգի դասարանների վրա, ինչը ֆինանսապես ավելի ձեռնտու ա դպրոցի համար: Արդյունքում հիմա այդ դասարաններում սովորող աշակերտները ընդունվում են արտասահմանյան լավ համալսարաններ, իսկ մնացած, սովորական դասարանների աշակերտների վրա ուշադրությունը նվազել ա: Եթե անկեղծ, երեխային «Քվանտ» տանելու մեջ իմաստ չեմ տեսնում, եթե իհարկե չի գնում IB դասարան:

Չգիտեմ ինչի եք դեմ օլիմպիական շարժմանը համար հատուկ դպրոցներ ունենալուն: Ես սովորել եմ Ֆիզմաթում, օլիմպիական համարվող դասարանում: Ֆիզմաթում մի հատ բաժանում կար՝ «լավ» դասարան ու «վատ»: Սովորաբար «լավ» դասարանները առաջին՝ ա կամ բ դասարաններն էին: «Լավ» դասարանները լավն էին ամեն ինչում, որովհետև չգիտեմ ինչի սովորող միջավայր էր հավաքվում էդ դասարաններում, չնայած շատ հաճախ նույն ուսուցիչներն էին դաս տալիս նաև «վատ» դասարաններին: «Վատ» դասարաններում լինում էին բացառություն երեխաներ, որոնք շուտով «լավ» դասարաններ էին տեղափոխվում: Օլիմպիադայում հաղթանակները, իմ կարծիքով, արդյունքն էին էդ միջավայրի: Միակ վատ բանը, որ կարող եմ ասել, անգլերեն վատ անցնելն էր: Բայց դա ոնց որ ավելի շատ ընդհանուր Հայաստանյան խնդիր ա, քան թե մենակ ֆիզմաթինը:

[Chuk]

Ռամշն ասում ա դասարանումս կեսը թույլ էին ու դպրոցը ջանք չէր թափում, Բյուրն ասում ա դպրոցը մենակ ուժեղներին ա վերցնում դրա համար ցուցանիշները լավն են, դպրոցը դեր չունի։ Գժվել կարելի ա։

[StrangeLittleGirl]

Ինչքանով ես եմ տեղյակ հիմիկվա «Քվանտը» շատ քիչ կապ ունի առաջվա «Քվանտի» հետ: Հիմնական շեշտը դպրոցի տնօրինությունը դրել ա IB-միջազգային բակալավրիատ համակարգի դասարանների վրա, ինչը ֆինանսապես ավելի ձեռնտու ա դպրոցի համար: Արդյունքում հիմա այդ դասարաններում սովորող աշակերտները ընդունվում են արտասահմանյան լավ համալսարաններ, իսկ մնացած, սովորական դասարանների աշակերտների վրա ուշադրությունը նվազել ա: Եթե անկեղծ, երեխային «Քվանտ» տանելու մեջ իմաստ չեմ տեսնում, եթե իհարկե չի գնում IB դասարան:

Չգիտեմ ինչի եք դեմ օլիմպիական շարժմանը համար հատուկ դպրոցներ ունենալուն: Ես սովորել եմ Ֆիզմաթում, օլիմպիական համարվող դասարանում: Ֆիզմաթում մի հատ բաժանում կար՝ «լավ» դասարան ու «վատ»: Սովորաբար «լավ» դասարանները առաջին՝ ա կամ բ դասարաններն էին: «Լավ» դասարանները լավն էին ամեն ինչում, որովհետև չգիտեմ ինչի սովորող միջավայր էր հավաքվում էդ դասարաններում, չնայած շատ հաճախ նույն ուսուցիչներն էին դաս տալիս նաև «վատ» դասարաններին: «Վատ» դասարաններում լինում էին բացառություն երեխաներ, որոնք շուտով «լավ» դասարաններ էին տեղափոխվում: Օլիմպիադայում հաղթանակները, իմ կարծիքով, արդյունքն էին էդ միջավայրի: Միակ վատ բանը, որ կարող եմ ասել, անգլերեն վատ անցնելն էր: Բայց դա ոնց որ ավելի շատ ընդհանուր Հայաստանյան խնդիր ա, քան թե մենակ ֆիզմաթինը:

Օլիմպիականին դեմ եմ, որովհետև դա հեռանկարային ներդրում չի: Երեխան գնաց, հաղթեց օլիմպիադայում, ապրի ինքը: Գուցե դա հնարավորություն տվեց, որ որևէ լավ բուհում սովորի: Բայց լավ բուհում սովորել կարելի ա նաև առանց օլիմպիադաների: Իսկ ո՞րն ա դրա երկարաժամկետ օգուտը: Ովքե՞ր են էդ էրեխեքը դառնում հասարակության համար: Ի՞նչ հոգեբանություն են ունենում: Սա ա հարցը: Հաճախ էդ էրեխեքին պերֆեկցիոնիստ են դարձնում, ու հենց կյանքում մի պուճուր անհաջողության են հասնում, կոտրվում են: Կամ կյանքի բոլոր բնագավառներում մրցակցող, ոչ թե համագործակցող են դառնում, կողքի թույլին ոչ թե օգնում, վեր են բարձրացնում, այլ տրորում, անցնում են: Մեզ պետք ա հարց տանք. է՞դ ա մեր ուզածը: Որոշ երկրներում դա շատ լավ աշխատում ա, որոշներում՝ խմբային գործունեությունն ա աշխատում: Ուղղակի պիտի որոշենք, թե ինչ ենք ուզում:

Ռամշն ասում ա դասարանումս կեսը թույլ էին ու դպրոցը ջանք չէր թափում, Բյուրն ասում ա դպրոցը մենակ ուժեղներին ա վերցնում դրա համար ցուցանիշները լավն են, դպրոցը դեր չունի։ Գժվել կարելի ա։

Արտ, չեմ ասում՝ մենակ ուժեղներին ա վերցնում, ասում եմ՝ ոչ ուժեղների համար դպրոցը վճարովի ա: Իսկ վճարովի + մեծ ծանրաբեռնվածությունը միջին աշակերտների ներակայությունը նվազեցնում ա:

[Mr. Annoying]

Օլիմպիականին դեմ եմ, որովհետև դա հեռանկարային ներդրում չի: Երեխան գնաց, հաղթեց օլիմպիադայում, ապրի ինքը: Գուցե դա հնարավորություն տվեց, որ որևէ լավ բուհում սովորի: Բայց լավ բուհում սովորել կարելի ա նաև առանց օլիմպիադաների: Իսկ ո՞րն ա դրա երկարաժամկետ օգուտը: Ովքե՞ր են էդ էրեխեքը դառնում հասարակության համար: Ի՞նչ հոգեբանություն են ունենում: Սա ա հարցը: Հաճախ էդ էրեխեքին պերֆեկցիոնիստ են դարձնում, ու հենց կյանքում մի պուճուր անհաջողության են հասնում, կոտրվում են: Կամ կյանքի բոլոր բնագավառներում մրցակցող, ոչ թե համագործակցող են դառնում, կողքի թույլին ոչ թե օգնում, վեր են բարձրացնում, այլ տրորում, անցնում են: Մեզ պետք ա հարց տանք. է՞դ ա մեր ուզածը: Որոշ երկրներում դա շատ լավ աշխատում ա, որոշներում՝ խմբային գործունեությունն ա աշխատում: Ուղղակի պիտի որոշենք, թե ինչ ենք ուզում:

Իմ տեսած ու Ձեր նկարագրած օլիմպիական երեխեքը մի քիչ տարբեր են Իմ հիշողության մեջ մնացել են դասերից հետո խնդիրները քննարկելը, վիճելը դրանց շուրջ: Սա համագործակցության ձև ա, չէ՞: Օլիմպիադայում երեխան հաղթի թե չէ, ընթացքում շատ գիտելիքներ ա ձեռք բերում: Ու հենց ընթացքն ա, որ կարևոր ա: Չգիտեմ թե ինչ սպասելիք ունեք օլիմպիականներից «հասարակության համար ով դառնալ» ասելով: Իրանք սովորական աշակերտներ են, ովքեր լավ գիտելիքի պաշար ունեն, ընդ որում պարտադիր չի, որ մեխ մխել չիմանան, դա ծայրահեղ դրսեվորումն ա:

Նկատի չունեմ որ ամբողջ կրթական համակարգը պիտի օլիմպիականներ սարքի: Բայց դա էլ պիտի լինի, գոնե հատուկ մի քանի դպրոցներում խմբակների տեսքով: Վերջ ի վերջո ինչ-որ ձև պիտի երեխաների իրանց գիտելիքները խորացնելու ցանկությունը խրախուսվի, ու լավ կարողություններ ունեցողներին տրվի հնարավորություն աճելու, չէ՞:

[anhush]

Արա, որոշել եք խառակիրի անե՞մ։ Տղես վերջին տարին ա միջնակարգում ու որոշել ա ավագ դպրոցը Քվանտ գնա։ Ես էլ ահագին ուրախացել եմ։ Հիմա նենց բաներ եք գնում, որ ուզում գնամ տուն, գլուխը ջարդեմ

Կատակը մի կողմ - եթե Քվանտ չէ, լավ սովորող տղա երեխուն ավագ դպրոց ու՞ր կարելի ա ուղարկել։

մի հատ մասնավոր դպրոց կար - Ուպռավլենիում- եթե հետաքրքիր է, տեղը նկարագրեմ գնա նայիր:
հաճապել ենք, ու գոհ ենք: ... Ժամանակին...
Դիրոկտորը ու սեփականատերը հզոր կին էր -Մարգոն հին կարդ էր, կարծեմ Ձերժինսկու դպրոցից, ու ամեն ինչ կանտրոլի տակ էր պահում : բոլորին ... սկսած դպրոցի դռնից մտնելուց մինչև դուրս գալը ու ոչ նաև որոշ իմաստով Դրսում էլ... , իսկ դա ինձ թվում ա ամենակարևորն ա Ավագ տարիքի համար

[anhush]

Արտ, չես պատկերացնի, թե Քվանտն ու նման դպրոցներն ինչ լավ օրինակ են, թե ինչպիսին կրթական համակարգը չպիտի լինի: Դրանք հենց էդ սովետական կրթական համակարգի ծայրահեղ դրսևորումներ են: Նախ, ո՞վ ա Քվանտից դուրս եկող միջին աշակերտը: Նման դպրոցները հավաքագրում են խելացի, օլիմպիադաներում պոտենցիալ հաղթող էրեխեքին: Միջին վիճակագրական երեխան էնտեղ տեղ չունի: Ու եթե ինչ-ինչ հրաշքով ընդունելության քննությունները հաղթահարում ա, երկար չի դիմանում էնտեղ:

Մեզ պետք չեն օլիմպիադաներում հաղթող ու քայլող հանրագիտարան էրեխեք, որոնք հասարակությանը ոչ մի կերպ օգուտ տալ չեն կարող: Մեզ պետք են միջին վիճակագրական քաղաքացիներ, որոնք ամեն մեկն իր գործը նորմալ անում ա:

Դպրոցի նպատակը չպիտի լինի էրեխեքի գլուխը հնարավորինս շատ ինֆորմացիա լցնելը, այլ պետք ա սովորացնել էդ ինֆորմացիան ճիշտ օգտագործել, ինչը շատ ավելի քիչ ծանրաբեռնելով ա հնարավոր: Ու ի վերջո, Քվանտն ու նման մյուս դպրոցներն էրեխեքի առողջությունը քայքայում են: Ինձնից չեմ ասում, էդ թվերը կան: Բժշկականի հիգիենայի ամբիոնը հետազոտություն ա անցկացրել: Քվանտում ու նման մյուս դպրոցներում երեխաների հիվանդացությունը շատ ավելի բարձր ա, քան մյուսներում: Հիմա հարց. մեզ պե՞տք են օլիմպիադաներում հաղթող հիվանդ քաղաքացիներ:

Բայց ամենակարևորը հենց էդ դպրոցներն են ստեղծում հումանիտար-բնագիտական անդունդը, որովհետև եթե դու ֆիզմաթ հոսքից ես, ֆիզմաթ առարկաներից տնայիններդ էնքան շատ են, որ չես հասցնում գրականություն սովորել: Տո հասցնելը ո՞րն ա, գրականության ժամերն էլ շատ ավելի քիչ են, քան պիտի լինեն: Դպրոցական տարիքում գիտե՞ս ինչքան եմ հանդիպել տենց էրեխեքի, որ ասում էին՝ ես պատմություն չգիտեմ, ես ֆիզմաթ հոսքից եմ: Ու դա ասում էին մի տեսակ հպարտությամբ:

Մեր դպրոցը, որ քաղաքի ամենատուֆտա դպրոցներից ա (Վերան կհաստատի), ուզում էր էդ հոսքային համակարգը մտցնել: Բայց չես պատկերացնի՝ ինչ ուրախ եմ, որ չմտցրեց, որովհետև դրա արդյունքում չնայած իմ ընդունելության քննությունները ֆիզիկա ու կենսաբ էին լինելու, մյուս առարկաներից առանձնապես հետ չմնացի:

սկզբի մասով համաձայն եմ- որ սովետական դպրոցի բիզնես տարբերակն ա,
իսկ երկրորդ մասի հետ համաձայն չեմ

նախ դպրոցները պետք ա դիվերսիֆիկացվեն
էսպես ասած- Ուննակություններչով աչքի ընկած երեխաների համար - էսպես ասած թեքումով դպրոցներ
և միջին երեխայի համար- սովորական հանրակրթական դպրոցներ
երկու տիպն էլ անհրաժեշտ են հասարակությանը ու պետությանը ու մարդկությանը
ամեկ մեկը իր տեղում պետք է լինի-
ուննակ երեխան հետո գիտնության մեջ
միջակ երեխան -արտադրական-գյուղատնտեսական հիմնարկներում որտեղ առանձնապես անալիտիկ գիտելիքներ պետք չեն:

ու ամնեկարևորը -այս տարբեր դպրոցներում երեխաները պետք է սովորեն տարբեր դասագրքերով:
ուննակ երեխաները պետք է սովորեն սովետական դասագրքերով , որովհետև էտ դասագրքերը հասկանում ու կիրառում էին մենակ լավ օժտված երեխաները
իսկ հանրակրթականի համար պետք է գրվի պապուլյար դասագրքեր, որ երեխան էտ քիչը-պապուլյարը-առանց անալիտիկայինը ՝՝՝ կարդա ու հասկանա ու կյանքում իրան պետք գա

[Chuk]

Իմ տեսած ու Ձեր նկարագրած օլիմպիական երեխեքը մի քիչ տարբեր են Իմ հիշողության մեջ մնացել են դասերից հետո խնդիրները քննարկելը, վիճելը դրանց շուրջ: Սա համագործակցության ձև ա, չէ՞: Օլիմպիադայում երեխան հաղթի թե չէ, ընթացքում շատ գիտելիքներ ա ձեռք բերում: Ու հենց ընթացքն ա, որ կարևոր ա: Չգիտեմ թե ինչ սպասելիք ունեք օլիմպիականներից «հասարակության համար ով դառնալ» ասելով: Իրանք սովորական աշակերտներ են, ովքեր լավ գիտելիքի պաշար ունեն, ընդ որում պարտադիր չի, որ մեխ մխել չիմանան, դա ծայրահեղ դրսեվորումն ա:

Նկատի չունեմ որ ամբողջ կրթական համակարգը պիտի օլիմպիականներ սարքի: Բայց դա էլ պիտի լինի, գոնե հատուկ մի քանի դպրոցներում խմբակների տեսքով: Վերջ ի վերջո ինչ-որ ձև պիտի երեխաների իրանց գիտելիքները խորացնելու ցանկությունը խրախուսվի, ու լավ կարողություններ ունեցողներին տրվի հնարավորություն աճելու, չէ՞:

Իմ տեսած օլիմպիականներն են քոնի տեսածի պես: Ու քանի հոգու գիտեմ, որ էսօր համ լավ աշխատանքի են, համ լավ ընտանիք ունեմ: Բյուրը իրա ասած «կարծրատիպ» ունի երևի, որ Հայաստանի օլիմպիականները «դոդիկներն» են:

Ես շատ լավ եմ նայում նաև օլիմպիադաներին մասնակցելուն, դրանք խիստ մոտիվացնող են ու հաճախ նպաստում են հենց հասարակությանն ավելի պիտանի մարդիկ ձևավորելուն, որտև ի վերջո էդպիսիքի մեջ պակաս չեն լինում լավ գիտնական դարձողները: Իհարկե լավ գիտնական դառնալու համար օլիմպիական լինելը հեչ էլ պարտադիր պայման չի, բայց նպաստող ա:

Ուղղակի մարդիկ նենց էին ներկայացնում, որ էս դպրոցները, մասնավորապես Քվանտը, մենակ դրանով ա զբաղված, ինչն իրականության հետ կապ չունի: Այո՛, խթանում են էդ ուղղությունը, բայց միջինում նորմալ աշակերտներ են կրթում՝ բազմակողմանի զարգացած:

[Chuk]

Հիմա մի քանի տվյալ, ցավոք մենակ 2014-ինը ունեի.

ՔՎԱՆՏ. Դպրոցն ավարտել է 88 հոգի, ԲՈԼՈՐՆ ընդունվել են ԲՈՒՀ, այդ թվում 11-ը արտասահմանյան, 27-ը՝ անվճար: Հայերենից միասնական քննությունների միջին գնահատականը եղել է 16, մաթեմատիկայից՝ 14 (էս երկու ցուցանիշն էլ են ահագին բան ասում կրթության որակի մասին):

ՖիզՄաթ դպրոցը նույն տարում. Դպրոցն ավարտել է 125 հոգի, ԲՈԼՈՐՆ ընդունվել են ԲՈՒՀ, այդ թվում 15-ը արտասահմանյան, 76-ը՝ անվճար: Հայերենից միասնական քննությունների միջին գնահատականը եղել է 14.5, մաթեմատիկայից՝ 16.6

Շիրակացիում. Դպրոցն ավարտել է 73 հոգի, 72-ը ընդունվել են ԲՈՒՀ, այդ թվում 1-ը արտասահմանյան, 16-ը՝ անվճար: Հայերենից միասնական քննությունների միջին գնահատականը եղել է 16, մաթեմատիկայից՝ 18

Սա ցույց տալու համար, որ մոտավոր նույն համակարգով քիչ թե շատ նորմալ բյուջե ունեցող դպրոցները մոտավորապես նույն մեթոդիկայով, նույն դասագրքերով ու տենց բաներով էն մյուսների հետ համեմատած լրիվ այլ արդյունք են ցույց տալիս

[GriFFin]

Դպրոցիս անունը կարդացի, ուծյու: Քվանտիս բան չասեք: :Դ :Դ Ու իրա շուրջ պտտվող վատ լեգենդներին չհավատաք: Լավերին էլ: Ինքը շատ խնդիրներ ունի, ուներ, բայց ահագին շտկվել ա: Ու հավատացնում եմ որպես մասնավոր դպրոց բավականին լավն ա: Ես մինչև ուսանող դառնալս չէի տեսնում ու գնահատում էդ:
Բան պատմեմ: Առաջին կուրսում մեր մաթեմի դասախոսը հարցրեց՝ ո՞վ կարա անհայտով հավասարում լուծի: Հարցրեցի՝ քանի անհայտով: Մտածեցի հիմա եսիմինչ բարդ բան ա տալու: Մարդը ասեց, որ մեկ անհատով: Գրեցի: Զարմացավ: Դուք հասկանու՞մ եք: Զարմացավ: Հարցրեց դպրոցս ու ասեց, որ դե մերը ուրիշ ա: Ու տենց մինչև առաջին կուրսի վերջ: Դասախոս ունեինք, անունիս կողքը գրում էր դպրոցի անունը:
Հիմա կարդամ էս ինչե՞ր եք գրել: :Դ :Դ

[GriFFin]

Հիմա մի քանի տվյալ, ցավոք մենակ 2014-ինը ունեի.

ՔՎԱՆՏ. Դպրոցն ավարտել է 88 հոգի, ԲՈԼՈՐՆ ընդունվել են ԲՈՒՀ, այդ թվում 11-ը արտասահմանյան, 27-ը՝ անվճար: Հայերենից միասնական քննությունների միջին գնահատականը եղել է 16, մաթեմատիկայից՝ 14 (էս երկու ցուցանիշն էլ են ահագին բան ասում կրթության որակի մասին):

ՖիզՄաթ դպրոցը նույն տարում. Դպրոցն ավարտել է 125 հոգի, ԲՈԼՈՐՆ ընդունվել են ԲՈՒՀ, այդ թվում 15-ը արտասահմանյան, 76-ը՝ անվճար: Հայերենից միասնական քննությունների միջին գնահատականը եղել է 14.5, մաթեմատիկայից՝ 16.6

Շիրակացիում. Դպրոցն ավարտել է 73 հոգի, 72-ը ընդունվել են ԲՈՒՀ, այդ թվում 1-ը արտասահմանյան, 16-ը՝ անվճար: Հայերենից միասնական քննությունների միջին գնահատականը եղել է 16, մաթեմատիկայից՝ 18

Սա ցույց տալու համար, որ մոտավոր նույն համակարգով քիչ թե շատ նորմալ բյուջե ունեցող դպրոցները մոտավորապես նույն մեթոդիկայով, նույն դասագրքերով ու տենց բաներով էն մյուսների հետ համեմատած լրիվ այլ արդյունք են ցույց տալիս

Արտ, էս որտեղի՞ց: Ինչի՞ են սենց քիչ շրջանավարտները: :/